12,355 matches
-
Egipt, spunea ea, băieți sunt circumciși când li se schimbă vocea. E un moment destul de vesel - îi fugăresc pe băieței și-i prind și după acea sunt foarte răsfățați și tratați cu dulciuri și orice bunătăți mai vor ei. Stai liniștită, o să supraviețuiască. - O s-o facă omul meu de strajă. Nehesi a mai dat o mulțime de piei la o parte. Eu o să mă ocup de durere și tu o să mă ajuți, micuță moașă. A tot trăncănit despre cât de ușor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
iute al Egiptului. Nimeni n-a mai suferit de stomac iritat în casa lui Nakht-re. Așa a devenit Meryt faimoasă pentru leacurile ei „exotice”, iar eu am avut satisfacția că înțelepciunea mamelor mele era folosită în scopuri nobile. Viața mea liniștită s-a terminat în al patrulea an de la plecarea lui Re-mose din casa lui Nakht-re, atunci când fiica lui Ruddedit a ajuns pe cărămizile de naștere. O chema Hatnuf și nu se simțea deloc bine. Primul copil i se născuse mort
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ardeau. Și totuși, nu-mi înțelegeam inima pe deplin, pentru că nu semăna cu ce simțisem când îl văzusem prima dată pe Shalem. Nici un vânt fierbinte nu bătea dinspre Benia înspre mine. Sentimentul de acum era mult mai calm și mai liniștit. Dar chiar și așa, inima îmi bătea repede și știam că ochii îmi erau mai strălucitori decât îi avusesem mai devreme în aceeași zi. Eu și Benia schimbaserăm doar câteva vorbe și ne atinsesem degetele. Și totuși mă simțeam cumva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ștergeau ochii fără să le fie rușine, amintindu-și primele iubiri. Chiar și cei mai tineri suspinau, simțind împunsăturile pierderilor ce urmau să vină. S-a lăsat o lungă tăcere după ce cântecul s-a sfârșit. Harpista a ales o melodie liniștită, dar conversațiile nu s-au mai reluat. Nici o cupă nu s-a mai închinat. Re-nefer s-a ridicat și a părăsit încăperea fără nici o ceremonie și apoi, unul câte unul, restul invitaților au plecat și ei. Petrecerea s-a terminat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
a golit în sunetul oftaturilor și al vorbelor de mulțumire. Muzicienii și-au strâns instrumentele și și-au condus maestra afară. Câțiva dintre servitori au adormit pe jos, prea obosiți ca să mai poată strânge înainte de răsăritul soarelui. Casa era complet liniștită. Mai erau câteva ore până dimineața când am găsit locul în care dormeau muzicienii, Cea cu văl stătea rezemată de un zid fără să se miște. Am crezut că dormea, dar s-a întors și și-a întins mâinile să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
în viață, m-am dezlănțuit împotriva cerului, pentru că-mi furase familia și apoi pentru că mi te fluturase prin fața ochilor, doar ca să te ia înapoi. Eram furios și speriat de propria mea singurătate. Așa că mi-am luat o nevastă. Fusesem perfect liniștită până în acel moment, dar declarația lui m-a făcut să mă ridic. - Da, da, a zis el rușinat. Sora mea mi-a găsit o fată de măritat, servitoare în casa unui pictor și am adus-o aici cu mine. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
l-am ținut drept. As-naat mi-a pupat mâinile, acoperindu-le cu lacrimi de bucurie și a trimis una din servitoare să-i spună lui Zafenat Paneh-ah că e tatăl unui băiat frumos. Eu am fost dusă într-o cameră liniștită și m-am cufundat într-un somn întunecat, fără vise. M-am trezit a doua zi dimineața plină de transpirație, cu capul pulsând, cu gâtul în flăcări. Întinsă pe saltea, am întrezărit lumina care curgea prin ferestrele înalte și am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
era impresionată de purtarea lui princiară și de abilitatea lui de a vedea viitorul și de a tălmăci visele. I-a spus unui biet bețiv că nu va mai apuca săptămâna și când a fost găsit mort - nu omorât, stai liniștită, pur și simplu mort din cauza anilor îndelungați de beție puternică - prizonierii l-au proclamat oracol. Un paharnic s-a întors de la închisoare cu o poveste despre un pușcăriaș care vede viitorul și atunci regele a trimis după Stick și l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
singurătatea nașterii. Ucenicele mele mi-au devenit fiică și nepoată. Cu ajutorul lor, am găsit din nou apă în fântâna care crezusem că avea să sece după moartea lui Meryt. Au trecut luni și ani. Zilele mele erau pline, iar nopțile, liniștite. Dar nu există liniște care să dureze înainte de mormânt și într-o seară, după ce eu și Benia ne așezaserăm în pat, la ușă a apărut Iosif. Să-l văd acolo, îmbrăcat într-o pelerină neagră care-l transforma într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
doar de cea a copiilor lui Iosif, care s-au bulucit lângă el ca să vadă împreună cum copiii zeiței Taweret stropeau și mugeau în trestii. În a treia zi de călătorie, am pus fusul la o parte, m-am așezat liniștită și am privit cum apa mângâie țărmul, cu mintea la fel de calmă și de fără cuvinte ca suprafața fluviului. Am tras adânc în piept mirosul argilos și am ascultat sunetul apei care se lovea de burta vasului, ca într-un murmur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
tine, Iosif. Pe tine și pe fiii tăi. În timp ce Iuda vorbea, am început să-i recunosc pe câte unii din spatele lui. Unul era Dan, cu părul negru și spumos ca al mamei lui, cu fața încă neridată și cu ochii liniștiți ca ai Bilhei. Pe Naphtali și pe Issachar nu mai era greu să-i separi, pentru că Tali era șchiop, iar Issachar, cocoșat. Zabulon încă semăna cu Iuda, deși arăta mult mai puțin uzat de viață. Câțiva dintre bărbații mai tineri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
dăduse nimic, mă silise să fiu conștient de asta! Insul mediocru care nu știe că e mediocru sau nu-i pasă de asta e pe jumătate mântuit; pactul său cu viața nu amenință să se rupă; el trece prin viață liniștit, se însoară, se duce la serviciu, își urăște colegii mai buni și îi vorbește de rău, ia cuvântul în întruniri, de preferință primul, negând azi ceea ce a afirmat ieri, fără să tresară, își lingușește superiorii, iar când nu mai depinde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
că e încarcerat. Cerea să fie lăsat liber, adică să fie adus înlăuntru. Mi s-a spus că a mai făcut asemenea scene. Între oameni obișnuiți, pe stradă, se consideră încarcerat. Aici, când e pus în cămașa de forță, respiră liniștit. „În sfârșit, sunt liber”, suspină el de fiecare dată intrând pe poarta ospiciului. 2 decembrie Azi a venit un pacient cu barbă roșcată, ochi albaștri, un albastru diluat, cenușiu. Se uita ca un câine umil la mine. L-am întrebat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
iubeam”, se apăra ea zadarnic. Nu reușea să închidă ochii până dimineața. De aceste nopți urâte și răzbunătoare o scăpase Aristide. S-a iubit cu el și și-a căpătat liniștea... Chiar și după ce Aristide a părăsit-o, a rămas liniștită. Numai că atunci a trebuit să înfrunte mânia pescarilor care se simțiseră jigniți. Vasăzică pe ei îi respingea și se culca, în schimb, cu un străin sclifosit care, pe deasupra, se lepăda de ea ca de o cârpă? Veneau la poartă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
își uneau frunzișurile și nu mai permiteau nici unei raze să coboare. Pentru ca să apară un copac trebuia să moară unul din cei vii. Și cu ce necruțătoare simplitate se întâmpla asta! Fără bocete și fără spaime. În golul fiecărei morți reîncepea, liniștită, viața. A fost prima oară când m-am gândit că moartea este un aliment. Că viața digeră moartea și o preface în viață. Așa cum florile care cresc în noroi prefac duhoarea noroiului în parfum. Și ce dacă parfumul se întoarce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Atunci Profetul mi-a aruncat o privire neagră și cât eram de beat tot am citit în ochii lui că dacă mai făceam scandal se va scula de la masă și va veni să mă potolească pentru a-și bea cafeaua liniștit. Cu mâna lui grea ca o lopată, Profetul ar fi putut să mă strivească la fel cum strivea portarul muștele. Mi s-a făcut frică. Amenințând mai departe, dar pe un ton mai degrabă plângăreț, umilit, am plecat de la cafenea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
cele două fotolii și să aștept? Dar nu se cădea. Trebuia să aștept respectuos în picioare. Aproape paralizat de ideea că eram studiat de un ochi invizibil, mă străduiam să-mi impun o atitudine cât mai avantajoasă și să par liniștit, deși îmi auzeam pulsul zvâcnind la tâmplă. Ca să mă calmez, m-am uitat în jur. Abia atunci am văzut sala și am simțit o emoție încă și mai puternică. Știam de la bătrâni că pereții erau căptușiți cu oglinzi, că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
pe jumătate, în foc. Am ciulit urechile. Undeva în pădure se auzea zgomot de crengi rupte și foșnet de frunze uscate strivite de labele unui animal greu. Nu după multă vreme am văzut patru ochi fosforescenți sticlind în întuneric. „Stați liniștiți, ne-a zis pilotul, ridicându-se și aruncând un maldăr de crengi uscate care au ațâțat flăcările. După un timp, cei patru ochi fosforescenți au dispărut. Poate și fiindcă fulgerele începuseră să brăzdeze cerul. S-a pornit o ploaie torențială
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
să le dau autografe. Erau atât de insistenți încât n-am rezistat. Am obosit zâmbind și semnând. A fost încă una din împrejurările în care mi-am blestemat celebritatea, cu întregul ei cortegiu de riscuri. Nu poți să fii deloc liniștit. Vrei să ațipești și te simți pândit, spionat. Cu siguranță, dacă aș întoarce capul, aș constata și acum că în hol s-au strâns multe persoane care așteaptă să-mi fac siesta. Nu îndrăznesc să mă tulbure, dar nici nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
-mi convine. Apoi, eu sunt un histrion de o altă factură. Încât, mai bine accept, nu le mai fac organizatorilor greutăți, nu mai pun juriul în situația jenantă de a-și vedea disprețuită onoarea acordată. Bine, fie! Accept, domnilor. Dormiți liniștiți. Laureatul se va prezenta să-și primească laurii. Trebuie numai să mă gândesc puțin la ceremonie. Aceea pe care o aplicați dumneavoastră e puțin învechită, prăfuită, iar eu aș vrea ceva nou, ieșit din comun, scandalos. De pildă, să mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
tratat de medici pe care nu-i vedeam împotriva unei boli pe care n-o cunoșteam. Veneau la mine în cameră, se așezau în colțul cel mai întunecos și dacă vroiam să mă ridic în capul oaselor îmi spuneau: „Stai liniștit”. Vocea părea aceeași mereu. Mă întreba: „Cum te simți? Răspundeam încurcat: „Cum să mă simt, domnule doctor? Bine”. La care, vocea mormăia nemulțumită: „Mă rog. Ai avut febră azi?” Mă grăbeam să zic „nu”, dar vocea părea și mai nemulțumită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
și visam că într-o bună zi, sculându-mă, îi voi vedea pe toți îngenuncheați pe coridoare, așteptând să trec printre ei și să-i iert. Mă mințeam. Nu puteam să încui ușa, să zic „nu mă interesează, domnilor, muriți liniștiți, lăsați vorbă să mă cheme cineva când ați murit toți, ca să vă cioplesc pietrele funerare”. Trebuia să cedez și eram furios. Aceasta era ironia sorții care a pus la un loc, în mine, și deșertul și setea. Nu puteam să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
trăi liberi. Cum, să nu se mai sperie de nimeni? Nu se poate. Așa ceva li se pare de neîndurat. A fi liber e, probabil, pentru ei un pericol, un risc. Află că mă cam plictisește povestea asta. Îmi închipui ce liniștiți ar fi unii, care nu mai au ochi pentru mine, să-l vadă acum pe Bătrânul ieșind din sala cu oglinzi cu biciul în mână, pleznindu-i pe rând peste obraz și apostrofându-i: „Ați crezut că sunt mort, nemernicilor, cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Nu, nu-ți dau”, repetă ea încăpățânată. Mi-a străfulgerat prin minte că-l aștepta pe Aristide; vroia să scape de mine ca să-l poată primi. „Altfel nu plec”, i-am zis și, ca s-o încerc, am adăugat: „Fii liniștită, n-o beau aici. Mă duc pe malul bălții, să plâng în voie”. Am văzut-o ezitând, nu știa dacă să mă creadă sau nu, apoi s-a dus în pivniță, a adus sticla și, în picioare, cu brațele încrucișate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
-mă cu pușca în mână încremeni, cu pantalonii pe jumătate descheiați. „Domnule Daniel, bâigui el, ca o scuză, să știi că eu...” Se temea că-l împușc? Idiotul. Doar nu era să-mi sporesc păcatele cu el. Marta era mai liniștită. Își aranja întruna părul. „Doctore, când vrei să-ți sculptez bustul?”, l-am întrebat rânjind pe Aristide. „Sau nu mai dorești?” Simțeam nevoia să-l umilesc în fața Martei. Asta mă răzbuna. „Încheie-te, vezi să nu răcești”, și cu țeava
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]