11,098 matches
-
De ce le place oare atât de mult să vorbescă despre Charlotte?” Mai întâi mi s-a părut că franțuzoaica aceasta era pentru părinții mei și pentru musafirii lor un subiect de conversație ideal. Într-adevăr, le era de ajuns să evoce amintirile din ultimul război ca să izbucnească o ceartă. Tatăl meu, care petrecuse patru ani în prima linie, la infanterie, punea victoria pe socoteala trupelor împotmolite în pământ care, conform expresiei lui, stropiseră cu sângele lor pământul acesta de la Stalingrad până la
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
tatălui Charlottei mă descumpănea. Din masa umană, atât de comod tăiată în două, se ivea pe neașteptate omul, cu libertatea lui imprevizibilă. Nu înțelegeam nici ce se petrecuse la Buhara. Ghiceam doar că întâmplarea aceea fusese cumplită. Nu degeaba o evocau adulții prin aluzii însoțite de clătinări din cap sugestive. Era un fel de tabu în jurul căruia se învârtea istorisirea lor descriind astfel decorul. Vedeam mai întâi un râu curgând pe pietricele netede, apoi un drum care străbătea nemărginirea deșertului. Iar
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
Inima mea răsuna la unison. „Emma Bovary sunt eu!”, îmi sufla o voce senină, venind din istorisirile Charlottei. Timpul care se scurgea în Atlantida noastră își avea propriile lui legi. Mai precis, nu se scurgea, ci unduia în jurul fiecărui eveniment evocat de Charlotte. Fiecare fapt, chiar și perfect accidental, se încrusta pentru totdeauna în viața de zi cu zi a acelei țări. Cerul ei nocturn era întotdeauna străbătut de o cometă, cu toate că bunica, referindu-se la o tăietură din ziar, ne
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
știam că acolo îmblânzitorul era întotdeauna sfâșiat de fiare - ca acel „negru cu numele Delmonico”, atacat de cele șapte leoaice ale sale. Charlotte lua aceste informații când din cufărul siberian, când din amintirile ei din copilărie. Multe dintre istorisirile ei evocau o perioadă mai veche, fiind povestite de unchiul ei sau de Albertine, care, la rândul lor, le moșteniseră de la părinți. Dar nouă puțin ne păsa de cronologia exactă! Timpul Atlantidei nu cunoștea decât minunata simultaneitate a prezentului. Baritonul vibrant din
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
să sar în sus de pe scăunelul meu de lângă televizor. Căci înțelegeam așa de bine de ce ținea Charlotte la orășelul ei de provincie. Mi-ar fi fost așa de ușor să explic opțiunea ei adulților adunați în bucătăria noastră. Aș fi evocat aerul uscat al marii stepe, care distila trecutul în transparența lui mută. Aș fi vorbit despre străzile pline de praf, care nu duceau nicăieri, dând, toate, în câmpia nemărginită. Despre orașul din care, decapitând bisericile și smulgând „supraabundențele arhitecturale”, istoria
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
și amărăciune. Acel „samovar” ironic și crud însemna că războiul era departe, uitat de unii, lipsit de interes pentru ceilalți, pentru noi, cei tineri, născuți la vreo zece ani după Victoria lor. Și ca să nu pară patetici, mă gândeam eu, evocau trecutul cu dezinvoltura aceea puțin cam vulgară, fără să creadă nici în bunul Dumnezeu, nici în diavol, după cum spune un proverb rusesc. Abia cu mult mai târziu avea să-mi dezvăluie adevăratul lui secret tonul acela dezamăgit: un „samovar” era
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
legendare despre o țară care nu există decât în amintirea ei... Intimitatea noastră în liniștea serii mi-a părut dintr-o dată caraghioasă, vocea Charlottei mi-a amintit de un automat. Am prins din zbor numele personajului pe care tocmai îl evocase, am început să vorbesc. Ioan fără de Frică și rușinoasele lui cârdășii cu englezii. Pariul, în care măcelarii, deveniți „revoluționari”, erau stăpâni și îi masacrau pe dușmanii din Burgundia sau pe pretinșii dușmani. Și regele nebun. Și spânzurătorile din piețele pariziene
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
În bravada aceea am simțit un fel de coardă nouă a armoniei profunde care era pentru mine Franța. Am încercat să îi găsesc un nume: mândrie patriotică? Semeție? Sau faimoasa furia francese pe care italienii le-o recunoșteau ostașilor francezi? Evocând în minte etichetele acelea, am văzut cum fața bătrânului soldat se întuneca încet, ochii i se stingeau. A redevenit un personaj dintr-o reproducere veche, în tonuri cenușii și negricioase. Ca și cum și-ar fi întors privirea ca să-și ascundă taina
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
patria mea, lovea goliciunea și, mai presus de toate, goliciunea feminină, aș fi știut să reconstitui elasticitatea unui sân sub degetele mele și suplețea unui șold. Nu, cele trei cochete îmi erau inaccesibile cu totul altfel... Când am vrut să evoc timpul care le învăluia, memoria mea s-a supus imediat. Îmi aminteam de Blériot, care, pe atunci, traversa Marea Mânecii cu monoplanul lui, de Picasso, care picta Domnișoarele din Avignon... Cacofonia evenimentelor istorice a răsunat în capul meu. Dar cele
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
inima unei câmpii nesfârșite! În Saranza asta de care, pe când trăiau, nici nu aveau habar... Tot ce rămâne din ele este așadar poza aceasta, scăpată dintr-un șir inimaginabil de întâmplări însemnate și neînsemnate, rămasă doar ca revers al paginii evocând raliul automobilistic Pekin-Paris. Nici măcar Charlotte nu-și mai amintește deloc de cele trei siluete feminine. Eu, doar eu, pe acest pământ, mențin ultimul fir ce le leagă de lumea celor vii! Memoria mea este ultimul lor refugiu, ultimul lor popas
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
numele acela teribil. Îl rosteau cu dispreț, dar nu fără o undă de spaimă respectuoasă. Fiind prea mic, nu reușeam să înțeleg neliniștitoarea zonă de umbră din viața acelui tiran. Ghiceam doar că era vorba despre o slăbiciune omenească. O evocau cu jumătate de glas și, de obicei, tocmai în momentele acelea, remarcând prezența mea, mă alungau din bucătărie... De acum înainte, eram trei în bucătăria noastră. Trei adulți. În orice caz, mătușa mea și Dimitrici nu aveau nimic de ascuns
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
doi îndrăgostiți care petrecuseră o noapte lungă într-un tren aproape gol, fugind prin imperiul muribund al țarilor. A doua zi, se despărțeau pentru totdeauna... Auditorii mei aparțineau de data aceasta celor trei caste - fii de proletari, viitori ingineri, intelighenția. Evocam îmbrățișările pătimașe în adâncul unui compartiment, noaptea, în trenul care zbura pe lângă sate moarte și poduri incendiate. Mă ascultau cu nesaț. Cu siguranță, le era mai ușor să-și imagineze perechea aceea de îndrăgostiți într-un tren decât un Președinte
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
cu nesaț. Cu siguranță, le era mai ușor să-și imagineze perechea aceea de îndrăgostiți într-un tren decât un Președinte de Republică împreună cu iubita lui într-un palat. Și, pentru a-i mulțumi pe amatorii de jocuri de cuvinte, evocam oprirea trenului într-un oraș de provincie: eroul lăsa în jos fereastra și îi întreba pe indivizii răzleți care mergeau de-a lungul șinelor numele locului. Dar nimeni nu știa să-i informeze. Era un oraș fără nume! Un oraș
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
să-i fie ținut fiul la spital încă o săptămână, încă trei zile... A fost ucis la Berlin, chiar în ultimele lupte. Deja pe străzile Berlinului... Îmi povestea asta cu multă simplitate. Chiar și lacrimile ei erau simple când își evoca rugăciunile... Și știi de ce mi-a amintit povestea ei? De un soldat rănit din spitalul nostru. Îi era frică să se întoarcă pe front și, în fiecare noapte, își rupea coaja de pe rană cu un burete. L-am surprins, am
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
Gavrilici, nu ar fi îndrăznit să vorbească cu nimeni despre sentimentele lui. I s-ar fi râs în nas: Stalingrad, războiul și, dintr-o dată, trestiile, plevuștile acelea! Nimeni din curte nu s-ar fi obosit măcar să-l asculte - ce poate evoca interesant un bețiv? El vorbise cu Charlotte. Cu încredere, cu certitudinea că va fi înțeles. Franțuzoaica îi era mai apropiată în clipa aceea decât toți oamenii care îl priveau contând pe un spectacol gratuit. El îi cercetase cu ochii lui
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
cuvântul acesta din copilărie... După-masă, în soarele de toamnă care lumina interiorul criptei mele, am citit inscripțiile de pe plăcuțele de marmură fixate pe pereți. De fapt, era o capelă mică, aparținând familiilor Belval și Castelot. Iar laconicele epitafuri de pe plăcuțe evocau intermitent istoria lor. Încă eram prea slăbit. Citeam una sau două inscripții și mă așezam pe dale, respirând ca după un mare efort, cu capul vâjâind de amețeală. Născut în 27 septembrie 1837 la Bordeaux. Decedat în 4 iunie 1888
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
a doua revelări a acestui nume în Exod 6,2-8, partea finală a articolului este dedicată teodiceei Vechiului Testament (natură și atributele lui Dumnezeu). Pentru cercetarea lexicografica, acest dicționar, în ciuda vechimii sale, continuă să fie util. Dezbaterile pe care le evocă nu s-au încheiat și el reflectă cel mai amplu felul în care au început. • Dictionnaire Encyclopédique de la Bible, publié sous la direction du Centre Informatique et Bible, Abbaye de Maredsous, Brépols, 1987. Întocmit de un colectiv de peste o sută
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
Domn și Rege Preaînalt, Providența, Milostivire, Iubirea și Fidelitatea lui Dumnezeu - cap. VIII), adevărul și atotștiința (cap. IX), Dumnezeu - Judecătorul cel drept (cap. X), sfințenia lui Dumnezeu, înțeleasă că desăvârșire, dar și ca separare (cap. XI). De fiecare dată, sunt evocate ideile similare din Biblie (Vechiul și Noul Testament), cu multe citate. În concluzie se vorbește despre imposibilitatea cunoașterii sensului exact al cuvintelor quddós, sal"m și nór. Se remarcă faptul, evident, că oricine vorbește despre Dumnezeu folosește un vocabular aplicabil omului
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
la opoziția adevărat/fals, ci mai degrabă la „mai mult sau mai putin adevărat”. Limba este locul continuului și al vagului. Echivalentă vagă, tipică metaforei e favorizată de uzajul selectiv: locutorul face abstracție de mai multe atribute pe care le evocă termenul metaforizat, privilegiind unul singur. În plus, identificarea metaforica necesită incompatibilitatea. Cu cat distanță dintre termenii identificați este mai mare, cu atat procesul metaforic are loc cu mai mare ușurință 38. Metaforă veritabilă are întotdeauna ceva nedefinit, care vine din
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
foarte dificilă; abordată însă cu răbdare, cu o serioasă competența lingvistică și cu convingerea că sensul referențial este oricum traductibil, iar cel putin o parte din valorile conotative și stilistice pot fi compensate, ea poate duce la rezultate fericite. Am evocat astfel cele două principii fundamentale cu care Ioan Kohn abordează problemă traducerii și a caror funcționare o demonstrează convingător cu exemple de traduceri poetice în limba română 45. Și în traducerile bune ale Bibliei și Coranului aceste principii își găsesc
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
Grigore (2000) este rodul practic al preocupărilor îndelungate ale traducătorului, care a mai publicat în 1997 o carte despre problematică traducerii Coranului în limba română 163, carte foarte utilă celui care incearca traducerea sau evaluarea traducerii unui pasaj coranic. Autorul evocă în ea problemele complexe ale oricărei traduceri literare și mai ales ale traducerii unui text sacru într-o limbă ce nu este impregnata de Weltanschauung-ul islamic. Începând cu dificultățile de transpunere ale informației gramaticale și semantice, continuând cu problemele
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
viu” (G-R, BS, C); theòs zÄÎn, theòs ho zÄÎn (Ps 42/41,3) (LXX); „Deus vivens” (Vg); „le Dieu vivant” (BJ); „the living God” (RSV). Toate textele ce conțin aceste expresii, alcătuite din numele generic și adjectivul ƒ"y, îl evocă pe Dumnezeul cel viu care se manifestă și reacționează la faptele omului. David, copil încă, îndrăznește să-l înfrunte pe uriașul Goliat deoarece e convins că Dumnezeul cel viu, pe care filisteanul l-a hulit, îi va da biruința asupra
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
1.6. Transcendent și totodată prezent, desăvârșit 3.1.6.1. Q"dÄš: „Sfânt”, „Cel Sfânt” (SC, Blaj, G-R, C); „Sfânt”, „Cel-Sfânt” (BVA); hágios, ho hágios (LXX); „Sanctus” (Vg); „Saint”, „le Saint” (BJ); „Holy”, „the Holy One” (RSV). Rădăcina QDŠ evocă în primul rând ideea de separare, de alteritate absolută. Q":Äš este un adjectiv, dar când este nume divin este substantivizat. El se întâlnește mai ales in Isaia și își are originea în textul care proclama solemn sfințenia lui YHWH
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
substantivul reƒem, „uter”. Pluralul acestuia, raƒamm, plural al intensității, are ca sens originar, conform definiției din Old Testament Lexicon „brotherly feeling of those born from the same womb”225. Cand se spune despre Dumnezeu că este raƒóm i se evocă sentimentele „materne”, necondiționate, față de fapturile sale. Traducerile citate nu reușesc să sugereze aceste conotații, cu excepția lui „Dieu de tendresse” din Bible de Jérusalem. În limba română constatăm că și pentru ƒannón, si pentru raƒóm, si pentru ƒ"s:226 echivalentele
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
și Cel Viu...” (BVA) Expresia e reluată la 2,8: Táde légei ho prÄÎtos kaì ho éschatos, hòs egéneto nekròs kaì ézQsen: „Acestea le spune Cel dintâi și Cel de pe urma, care a fost mort și a înviat.” (t.n.) Expresia evocă Is 44,6287: ’An ri’ešÄn wa-’an ’aƒarÄn - în LXX: EgÄî prÄÎtos kaì egÄî metà ta¤ta și Is 48,12: ’An ri’ešÄn ’ap ’an ’aƒarÄn și LXX: EgÀ eimi prÄÎtos kaì egÀ eimi eis tòn aiÄÎna. Semnificații
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]