12,177 matches
-
Oprea, originar din ținuturile Bârladului, pe care nu-l rabdă inima să nu le încrusteze în „cronică”, pune o cărămidă la istoria presei românești și nu numai, astăzi când avem atâta nevoie de adevăr, după o jumătate de secol de îndepărtare frauduloasă de la rădăcinile neamului nostru lăsat în bătaia tuturor vânturilor ce au încercat să-l smulgă din țărâna mumă. Scriind Istoria presei bârlădene, Ion N. Oprea face un mare serviciu tinerilor gazetari de astăzi, cărora li se pune la dispoziție
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93047]
-
să-i ierți. Să-i crezi cel mai puțin pe cei care-ți vor povesti că ei au fost conducătorii, chiar mai mult, strategii vreuneia din vestitele bătălii. Iar între timp vorbesc despre război ca despre o operație, ca despre îndepărtarea cu succes a unei tumori. Ei folosesc pluralul amestecând războaiele între ele. Le dau nume ca nou-născuților și le numerotează ca pe scaunele de la cinematograf. Dar tu să nu crezi decât că le e teamă și că sunt foarte nefericiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2123_a_3448]
-
ai curaj să continui?" Celălalt jucător nu-l vede, stă aplecat, cu bărbia sprijinită în palma dreaptă. Caută o soluție. Și nu se știe dacă nu va fi una providențială... ...cum s-a întîmplat să fie, de pildă, pentru Machiavelli, îndepărtarea din funcția de secretar al Consiliului florentin, când a revenit la putere familia Medici. Încă nu scrisese nimic. Sfătuit de prieteni, a fugit atunci din Florența și s-a retras la San Casciano. Acolo, după ce se întreținea ziua cu tăietorii
Aventuri solitare by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295602_a_296931]
-
care îmi îmbolnăvește toate fibrele și mă face să mă simt nenorocit, orice s-ar întîmpla cu mine. Dar ajuns departe, de unde pot să știu întrucît m-aș calma? Orgoliul meu e mai presus de dragoste, căci observam odinioară perfect îndepărtarea Ioanei, importanța ce o căpăta celălalt în ochii ei și nu făcusem nici un gest de apărare. Reîmpăcați, constat același lucru: că dacă continui să nu am mai multă energie și să tac toate nemulțumirile, să nu încerc să o clarific
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
aproape că trecu de el fără să-l observe, dar făcu asta numai fiindcă voia să-și ia rămas-bun de la colega ei nu într-un loc atât de strâmt cum era gangul, ci pe trotuar, și abia după aceea, după îndepărtarea colegei, îl luă în seamă pe Paul. Făcu un pas spre el zâmbindu-i și Paul observă că era îmbrăcată altfel decât în ziua când se întâlniseră întâmplător la cofetărie; purta un pardesiu de stofă fină, iar fața... Demachiat fu
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
și Bucovinei de atunci. Aceste lucrări au fost executate de un colectiv de restauratori, între anii 2003 - 2005, ce fac parte din Atelierele de Restaurare - Conservare Patrimoniu de la Mănăstirea Putna și Sucevița. Comisia de restauratori mai sus amintită a hotărât îndepărtarea definitivă a îmbrăcămintei de argint, pentru o mai bună punere în valoare a acestei opere de artă bisericească. Tot atunci, în cadrul lucrărilor de restaurare s-au descoperit în icoana Maicii Domnului „Cipiota” 6 cuie din argint, 1 cui din aur
Bucurii sfinte în glasuri din cetate by Ierodiacon Hrisostom Filipescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/462_a_1113]
-
la trebu rile mele ziua pentru că îmi răbufnesc continuu în memorie imagini vii din trecut, cele mai penibile, mai rușinoase, mai dureroase experiențe ale mele. Unele sunt de-a dreptul insuportabile, mă surprind strân gând ochii și făcând gesturi de îndepărtare cu mâna ca să scap de ele, ca să nu-mi văd sufletul făcut țăndări. Nu, n-am omorât pe nimeni, n-am violat și n-am tâlhărit, n-am băgat pe nimeni la pușcărie, dar asta nu înseamnă că n-am
De ce iubim femeile by Mircea Cărtărescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/589_a_971]
-
Îl silise și pe el să se-ntindă pe bancă, cu spielhosen-ii în vine, iar fetița-și pusese palmele peste față și aruncase doar o privire spre viermușul lui catifelat. Apoi coborâseră către lumea locuită și timpul și tăcerea și îndepărtarea acoperiseră totul. Acum învățau la același liceu și, uneori, mergeau împreună spre casă, pentru că locuiau din nou în același cartier, cu totul altul însă decât cel în care copilăriseră. Aveau șaisprezece ani, ea era puțin mai înaltă decât el și
De ce iubim femeile by Mircea Cărtărescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/589_a_971]
-
și se pot repeta fără contenire. Însă fiindcă punerea și contrapunerea sunt numai părți ale contrazicerei și legea încopcierei ne arată o urmare necoruptă, acele trei lucrări se pot reduce la conceptul contrazicerei și a urmărei ne-ntrerupte sau consecuența. Deci îndepărtarea contrazicerei și consecuenței sunt cele de obște criterii ale adevărului; căci prin aceste se poate judeca unirea și încopcierea cugetărilor noastre fără de cari nu-i adevăr. Adevărul adecă nu este alta decât împreună-glăsuirea înfățoșărilor și cunoașterilor noastre cu legile, - atuncea
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
patru lucrări ale minții adică: 1) cumpănirea laolaltă a mai multor reprezentații singuratice; 2) băgarea de samă a notelor comune (reflexio) sau luarea în samă a acelor note în care se 567 {EminescuOpXV 568} potrivesc înfățoșările singuratece; 3) scoaterea și îndepărtarea notelor prin care se deosebesc înfățoșările (abstractio) și 4) împreunarea într-o unitate a conștiinței a acelor note, în cari se potrivesc înfățoșările. De la aceste 4 lucrări ale minții atârnă toată alcătuirea concepturilor. Despărțirea concepturilor. Concepturile în logică se pot
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
servitori erau postați în fața ușii închise, inaccesibile. Somnul îi era ușor, fragmentat. Ferestrele erau orientate spre răsărit, către cea dintâi licărire a zorilor. Când se trezea, știa imediat ce oră din noapte era. Curând, insomniile, căutarea liniștii, trezirea în întuneric și îndepărtarea printr-un gest a servitorilor și a paznicilor, plimbarea solitară prin galeria palatului imperial, așteptând ca Roma să se ivească din beznă, deveniră coșmarul micii armate care forma familia Caesaris. Însă bogăția nemăsurată pe care i-o oferise puterea nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
furcheți pentru șaizeci de vâslași. Ce însemna asta? Și cine construise corăbiile acolo? Cine le scufundase? O enigmă arheologică și o totală, nedreaptă tăcere a istoricilor. Într-o zi însă, de pe epave s-au recuperat câteva bucăți de plumb. După îndepărtarea mâlului, pe metalul moale s-a observat, imprimat clar și perfect lizibil, intact, sigiliul constructorului. Era un nume imperial: „Gajus Caesaris Aug Germanic...“ Pe neaștepate, legenda lacului se lega de tânărul împărat. Dar o istoriografie potrivnică și o literatură în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
-și vadă de treabă, luând lucrurile exact așa cum erau, dacă nu voia să își agraveze și mai mult situația. Că și de la cimitir putea să fie transferat undeva și mai jos... Ei, dacă ținea așa de morțiș să știe motivele îndepărtării de la radio, n-avea decât să-și amintească de faptul că avea un socru fost moșier ("De unde fost moșier?!" sărise el indignat. "Tata socrul n-a avut decât zece hectare de pământ, pe care le-a donat statului!"), că în timpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
omul partidului. O să-l punem casier la organizația din comună... Îi dăm gestiunea pe mână, că se pricepe! se băgă nepoftit în vorbă Tarbacea, aruncându-i o uitătură chiorâșă, în care se puteau ghici resentimentele pe care i le provocase îndepărtarea vărului Marangoci de la cooperativă, ca urmare a inventarului care-i dăduse în vileag potlogăriile. Stelian se ridică în picioare și își puse pălăria înapoi pe cap, arătând că nu mai avea de ce să rămână în acel loc. Eu lucrez pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
ochilor, să ia naștere, să înceapă acel joc de roluri paradisiac. Am auzit o notă, poate un MI sau un RE care se rătăcea prin aer. Se juca precum o mică vraja, iar încetul cu încetul s-a stins în îndepărtare. Un cântec providențial al unei ciocârlii se apropia de mine precum un voal de mătase. Simțeam căldura acestui cântec, intensitatea notelor, puterea mișcărilor simțeam... Flori, florile livezii mi-au acoperit trupul, le puteam doar simți, le atingeam cu vârful degetelor
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
își apleacă capul și respiră adânc în floare, se așază voluptos pe umărul ei. Ea se sperie, se pocnește cu mâna liberă peste umăr și țipă. Se aude un răcnet ascuțit strident și în același timp nevralgic. Lumina pălește pentru îndepărtarea albinei moarte. Din nou vocea rezonerului din fundal...) În fiecare reprezentație albina își propune să se așeze pe floare, s-a săturat să tot moară în fiecare seară, ca în marile tragedii, ce sunt de mult depășite. Totuși, de fiecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
la rândul său știința, orice cunoaștere în general. Aceste două puteri se deosebesc în mod funciar în faptul că cea de-a doua se epuizează în raportarea la obiect și în ceea ce o fondează în ultimă instanță: apariția unei prime îndepărtări, punerea la distanță a unui orizont, o ek-stază. Fenomenalitatea care instituie această putere este cea a exteriorității transcendentale în care se înrădăcinează orice formă de exterioritate și de obiectivitate, mai cu seamă obiectivitatea lumii și a științei. În puterea de
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
Fenomenalitatea care instituie această putere este cea a exteriorității transcendentale în care se înrădăcinează orice formă de exterioritate și de obiectivitate, mai cu seamă obiectivitatea lumii și a științei. În puterea de revelare a vieții, dimpotrivă, nu mai există nici îndepărtare, nici diferență, viața este o încercare de sine fără distanță, fenomenalitatea în care constă această încercare este afectivitatea. Descartes nu a pus niciodată la îndoială adevărul științei, și cu atât mai puțin intenționa să facă critica sa. Dimpotrivă, discursul său
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
de-a-ntregul. Trebuie să înțelegem foarte bine rațiunea acestei nesocotiri și de ce, imediat ce își înfăptuiește proiectul de a instaura o cunoaștere obiectivă a naturii, știința îndepărtează calitatea sensibilă și mai ține seama de ea în nici un fel. De fapt, această îndepărtare nu este deloc evidentă. Știința poate foarte bine să măsoare suprafața ocupată de o culoare, ba mai mult, este capabilă să evalueze intensitatea acesteia și, mai general, să aibă în vedere ființa sa proprie și să o surprindă. Există o
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
delimitează fenomenele sale, de la care își împrumută legile sale însă întâi de toate sensul său, sensul și motivația secretă a întregii sale munci. Căci ceea ce caută, ceea ce vrea viața în istoria înțeleasă ca o disciplină fundamentală a culturii este, dincolo de îndepărtarea de lume și de timp, să se alăture ei înseși, să citească în istoria celor sosiți înaintea ei propria sa esență, propria sa istorie așadar ca dorită și dictată de această esență. Obiectivismul proiectului galilean nu este așadar, atunci când devine
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
arbitrară. Deconstrucția acestor științe este prin urmare critica lor, ea arată cum în ele câștigul obiectivității este iluzoriu în măsura în care operația continuată a obiectivării, a reprezentării, a abstracțiunii, a ideației, a numerației nu permite o abordare a Esențialului, ci determină, dimpotrivă, îndepărtarea sa progresivă și în cele din urmă pierderea sa cum, în ciuda acestei acumulări de cunoștințe pozitive de care se prevalează epoca noastră, omul n-a știut de fapt niciodată mai puțin ce este. Atunci, nu este oare nimerit, în fața vidului
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
un corp străin științei pe cale de constituire, ca reminiscență a unei alte epoci, epoca metafizică. Mai mult decât în științele naturii, demersul galilean se lasă recunoscut aici ca autonegare a vieții purtătoare în sine a deznădejdii vremurilor noastre. Alteori, dimpotrivă, îndepărtarea metodologică a vieții împreună cu construirea entităților de înlocuire ale economiei nu este decât un mijloc lăturalnic prin care această viață caută a-și atinge scopurile imediate și a supraviețui. Există prin urmare două moduri de interpretare a economiei politice. Cel
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
poporului" sau "Universitatea vremurilor noastre", adaptată la lume și la cerințele ei, este unul și același lucru. Se întâmplă totuși ca, după prăbușirea ideologiilor politice care se confundau cu ea, adevărul acestei mișcări în totalitatea sa să devină aparent: după îndepărtarea sa din societate, expulzarea culturii în afara Universității înseși. Deoarece societatea este alcătuită din indivizi care intră în viața profesională în serii succesive, simpla menținere a activității sale implică transmiterea, de la o generație la alta, a cunoștințelor care o fac posibilă
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
ea însăși. Îndeplinirea acestei sarcini a fost opera unui mare filozof, sociologul francez Tarde, care, prin intermediul unei elucidări a fenomenului crucial al imitării, a știut să privească mai în profunzime, până la acest proces transcendental al auto-constituirii oricărei intersubiectivități concrete. Însă îndepărtarea de către proiectul galilean a subiectivității transcendentale este în mod identic îndepărtarea intersubiectivității. Sociologia științifică trebuie așadar, ca și psihologia cu același atribut, să-și dea un alt obiect: vor fi și aici, substituindu-se esenței subiective, "comportamente" sau "fenomene" reduse
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
sociologul francez Tarde, care, prin intermediul unei elucidări a fenomenului crucial al imitării, a știut să privească mai în profunzime, până la acest proces transcendental al auto-constituirii oricărei intersubiectivități concrete. Însă îndepărtarea de către proiectul galilean a subiectivității transcendentale este în mod identic îndepărtarea intersubiectivității. Sociologia științifică trebuie așadar, ca și psihologia cu același atribut, să-și dea un alt obiect: vor fi și aici, substituindu-se esenței subiective, "comportamente" sau "fenomene" reduse la faptul de a-fi-date în obiectivitatea societății comportamente sau fenomene care
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]