12,407 matches
-
larg deschisă pe volan, își privește inelele și zice: — Nici după ce o să găsim Cartea umbrelor, și o să devenim conducătorii atotputernici ai întregii lumi, și o să dobândim nemurirea, și o să stăpânim totul pe această planetă, și o să fim iubiți de toată omenirea, zice, tot n-o să uit că-mi datorați cosmetice în valoare de două sute de dolari. Arată bătrână. Părul îi stă aiurea. Din cauza cerceilor, din cauza ciorchinilor grei, rozalii și roșii, a safirelor roz și a rubinelor. Care au dispărut. Capitolul 21
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1905_a_3230]
-
Mai avem de neutralizat încă optzeci și patru de cărți. Ceea ce înseamnă zeci de biblioteci din întreaga țară. Apoi va trebui să găsim ceaslovul. Va trebui să-i sculăm pe unii din morți. Sau să-i castrăm. Sau să ucidem omenirea întreagă - părerile sunt împărțite. Sunt atâtea lucruri de care am avea nevoie ca să ne venim în fire. Ca să ne întoarcem la Dumnezeu, după cum ar zice Mona. Pur și simplu ca să ajungem pe zero. Karl Marx ar zice că ne-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1905_a_3230]
-
bățul te altoiește, dar tot acolo ajungem. Cu iuțeala strigătului, blestemul mi se-nvârte-n cap, și legătura telefonică se întrerupe. L-am ucis pe mântuitorul meu. Pe detectivul Ben Danton. Iată cât de mult m-am îndepărtat de restul omenirii. Distrugere constructivă. Stridie își scutură bricheta de plastic, lovind-o de palmă. Apoi i-o dă lui Helen și se uită la ea cum scoate o pagină împăturită din poșetă. Dă foc paginii 27 și o ține deasupra rigolei. În timp ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1905_a_3230]
-
trece prin durerea și suferința altor ființe. Moksha, zice în Buletinul miracolelor paranormale, este un cuvânt sanscrit care înseamnă „mântuire“, sfârșitul ciclului karmic al reincarnarnărilor. Vaca-fariseu a vorbit toată după-amiaza. A zis ca oamenii au distrus natura. A zis că omenirea nu mai trebuie să extermine alte specii. Oamenii trebuie să-și limeteze numărul, să creeze un sistem de cote care să nu permită decât unui mic procent din ființele vii ale planetei să aparțină speciei umane. Omul poate trăi așa cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1905_a_3230]
-
zice Nash, nu putem să avem încredere în nimeni. Bun venit în infern. Dacă Mona are dreptate când vorbește cu cuvintele lui Karl Marx, a-l ucide pe Nash ar însemna pentru el mântuirea. Întoarcerea la Dumnezeu. Readucerea în sânul omenirii prin spălarea păcatelor. Privirea mea o întâlnește pe a lui, și buzele lui Nash încep să se miște. Trăsnește a chili. Rostește descântecul. Apăsat, ca și cum ar lătra, rostește fiecare cuvânt atât de apăsat, încât la gură îi apar clăbuci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1905_a_3230]
-
pe genunchi și coate. Speranțele și disperările vin mai târziu. Rătăcirile prin hățișurile vieții încarcă sufletul, înarmează spiritul, pune temelii solide ființei, întruneființă. Speranța-i virtute, dragostea servitute. Știința adevărată duce la progres. Mânuită cu nepricepere și rele credințe ucide omenirea. Neștiința, necunoscutul naște vise. Când visele se împlinesc și toate cele devin limpezi, vine rândul tainelor.. Nu dispera când te-a părăsit o iluzie. Vine alta cât de curând, că viața-ntreagă nu-i așa, este și ea o iluzie
MINIME by COSTANTIN Haralambie COVATARIU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1685_a_3002]
-
apăsat Ceaușescu. Eu n-am avut condiții de a învăța carte pe vremea regimului banditesc burghezo-moșieresc, știți și dumneavoastră foarte bine... Eu am fost trup și suflet alături de partid, mi-am sacrificat viața și libertatea pentru viitorul de aur al omenirii, comunismul!... Bine, Ceaușescule, foarte bine, noi te apreciem... Învață, învață, învață!... încuviință Dej, cu aerul unui părinte înțelegător și grijuliu. Dar tonul cu care îl citase pe Lenin nu suna foarte inocent. Și câte clase vrei să-ți completezi?... vru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
credeți pe cuvânt! Dar spuneți, de câte ori, Am trecut nepăsători Pe lângă un lac, o mare, Sau o apă curgătoare? Fără a ne gândi măcar Că această sursă vie Este al nostru magic dar? Apa e izvorul vieții, Lumea ființelor vii, Fără apă, omenirea N-ar mai supraviețui! De aceea, mă rog vouă, Învățați s-o prețuiți, Ar fi groaznic fără apă, Reciclați, nu risipiți! Pereche Un timp aproape rotund și aproape gol Ne străbate: Timpul unu al amândurora Timpul nimănui în parte Punctul
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
temătoare am pășit într-o nouă etapă a copilăriei, de prima carte de povești citită, în sfârșit, de fiecare clipă petrecută pe tărâmul inocenței. Copilăria este asemeni unui izvor de apă limpede și curată ivit parcă din adâncurile infinite ale omenirii care încearcă să potolească setea dorințelor și idealurilor fiecărui copil. Copiii au felul lor de a vedea lumea și sunt singurii cărora nu le este frică de viitor. Își zidesc fericirea pe visuri, iar poveștile în care binele învinge răul
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
asupra corpului meu. Vederea îmi era mai bună, auzul la fel, doar durerea aceasta de cap nu voia să dispară. Îmi aminteam fiecare detaliu de dinaintea luminii: explozii catastrofale valuri uriașe, ploi acide. Toate au dus la un singur punct: sfârșitul omenirii. Ceața sau fumul de mai înainte se retrăgea ușor, dezvăluind realitatea în care doar eu sunt supraviețuitor. Să fie adevărat? Eu sunt ultimul om de pe Pământ? Nu puteam concepe așa ceva. Înaintând cu precauție, încerc să găsesc orice indiciu care sămi
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
dăruiți în semn de ofrandă, în semn de iertare, în semn de nemurire. Să închid ochii și să visez la iubire, la iertare. Să visez sub cerul în care luna, iubita scriitorilor, semnul melancoliei și al misterului, se ridica deasupra omenirii precum un ochi ocrotitor. Să visez fiecare strop de iubire sub protecția pomilor, a florilor, a ierbii ude, a parfumurilor misterioase, a cerului divin, a sufletelor muribunde și a celor victorioase. Am închis ochii și am visat, fiindcă lumea noastră
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
CE NU SA MAI VĂZUT VREODATĂ Intrăm în era barbariei. Desigur, nu este prima dată când omenirea se cufundă în noapte. Ne gândim chiar că a trăit această amară aventură de multe ori, iar istoricul sau arheologul ne dezvăluie cu inima strânsă urmele unei civilizații dispărute. Însă îi urma întotdeauna o alta. Pe ruinele vechilor sanctuare se
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
indiferent pe care o privilegiază comentatorul, acesta constată avântul simultan al cunoștințelor practice, tehnice și teoretice al căror rezultat poartă numele Sumer, Assur, Persia, Egipt, Grecia, Roma, Bizanț, Ev Mediu, Renaștere. Aici, în aceste "spații" privilegiate, toate valorile care caracterizează omenirea înfloreau simultan. Ceea ce se petrece sub ochii noștri este cu totul altceva. Suntem de la începutul erei moderne martorii unei dezvoltări fără precedent a cunoștințelor care alcătuiesc "știința" și care își revendică de altfel cu aroganță acest titlu. Înțelegem prin aceasta
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
lor pur și simplu, brutală sau treptată? Căci nu de o criză a culturii este vorba în realitate, ci de distrugerea sa. Astfel, hiperdezvoltarea unei hipercunoașteri, ale cărei mijloace teoretice și practice marchează o ruptură completă în raport cu cunoștințele tradiționale ale omenirii, are drept efect prăbușirea nu doar a acestor cunoștințe date, care se dovedesc tot atâtea iluzii, ci a omenirii înseși. În vreme ce, asemenea hulei oceanului, toate realizările civilizațiilor trecutului urcau și coborau laolaltă, ca de comun acord și fără a se
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
de distrugerea sa. Astfel, hiperdezvoltarea unei hipercunoașteri, ale cărei mijloace teoretice și practice marchează o ruptură completă în raport cu cunoștințele tradiționale ale omenirii, are drept efect prăbușirea nu doar a acestor cunoștințe date, care se dovedesc tot atâtea iluzii, ci a omenirii înseși. În vreme ce, asemenea hulei oceanului, toate realizările civilizațiilor trecutului urcau și coborau laolaltă, ca de comun acord și fără a se dezuni cunoașterea producea binele, care producea frumosul, în vreme ce sacrul umplea orice lucru de lumină -, iată acum în fața noastră ce
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
este această viață pe care o studiază biologii poate doar la punctul terminus ideal, și ca atare niciodată atins, al progresului științific. Dar dacă astăzi nu avem încă decât o noțiune imperfectă despre ceea ce este viața biologică, să remarcăm că omenirea a trăit totuși vreme de milenii fără a avea nici cea mai vagă idee despre aceasta, fără a avea habar de existența sa fără ca nici una dintre modificările vieții umane, menținerea sa, creșterea sa, cultura sa să i se datoreze în
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
modernă afirmarea progresivă a dominației omului asupra universului lucrurilor. Căci tehnica nu desemnează nimic altceva decât un ansamblu de mijloace din ce în ce mai numeroase, elaborate și puternice iar cine spune mijloace spune scopuri, face referire la interesele superioare care sunt cele ale omenirii și care vor afla în sfârșit, în utilizarea tuturor posibilităților noi oferite de știință, prilejul de a se realiza. Poate "progresul" să desemneze altceva decât această realizare progresivă, înlesnită de știință, a scopurilor supreme ale omenirii, scopuri identice cu ea
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
care sunt cele ale omenirii și care vor afla în sfârșit, în utilizarea tuturor posibilităților noi oferite de știință, prilejul de a se realiza. Poate "progresul" să desemneze altceva decât această realizare progresivă, înlesnită de știință, a scopurilor supreme ale omenirii, scopuri identice cu ea și constitutive ale esenței sale? Din nefericire, știința și de asemenea tehnica generată de ea nu știu nimic cu exactitate despre aceste "interese superioare" ale omenirii înseși, adică despre esența vieții, și nu țin deloc seamă
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
această realizare progresivă, înlesnită de știință, a scopurilor supreme ale omenirii, scopuri identice cu ea și constitutive ale esenței sale? Din nefericire, știința și de asemenea tehnica generată de ea nu știu nimic cu exactitate despre aceste "interese superioare" ale omenirii înseși, adică despre esența vieții, și nu țin deloc seamă de ele. Iată de ce, dacă vorbim cu referire la tehnică de "mijloace", trebuie să recunoaștem că este vorba de mijloace foarte aparte, care nu se mai află în slujba nici unui
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
lui mărginită prezența cadavrului. Dante azvârli o privire spre dânsul, În sfârșit binevoitoare. — E reprezentarea unui pasaj din istoria sacră, un episod care Îl privește pe Nabucodonosor, regele păgân, și statuia care i-a apărut În vis și care simbolizează omenirea, În căderea ei de la vechea epocă de aur și până la cea prezentă, alcătuită nu din metal, ci din prea umila materie a ulcioarelor. De cele două părți ale colosului artistul trasase, În cărbune, profilurile unor turnuri, ziduri și temple, ca și când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
pe care o văzuse pe timpul călătoriei sale În capitala creștinătății: Castelul Îngerului, clădit peste rămășițele gigantice ale mormântului lui Hadrian. Profilul său nu lăsă loc de Îndoială, cu toate că era abia schițat. Spre Roma Își Îndrepta pașii marea figură de pe mozaic. Omenirea Îndurerată și coruptă de păcat, care se pornea către cetatea sfântă. Poate, pentru a dobândi iertarea cu prilejul marelui an jubiliar, Centesimus, proclamat de Bonifaciu al VIII-lea pentru a celebra noul secol. Își coborî din nou torța asupra mortului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
asasin fără ca suferința să Îl distragă pe visător de la viziunile sale. În timp ce omul vorbea, numele mixturii stârnea ecouri În capul poetului. — Dacă nu m-aș teme să atrag asupra mea mânia Sfintei Biserici, aș spune că străbunii cei dintâi ai omenirii au smuls această chandu de pe copacul Binelui și al Răului, mai zise spițerul. Așadar, Întoarce-te la reședința dumitale și servește-te de ea potrivit instrucțiunilor mele. Pe la ceasul al nouălea, suferința dumitale va fi dispărut. — Dar peste cele douăzeci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
Îndreptă o privire drăgăstoasă spre Antilia. — Da, și e comoara sa cea mai prețioasă. Fericiți zeii acelui pământ, care sunt cinstiți cu dansul ei. — Dar pentru ce să păstrezi secretul? De ce să ucizi ca să ascunzi o dezvăluire prețioasă pentru Întreaga omenire? Veniero lăsă să se scurgă câteva clipe Înainte să răspundă. Când vorbi, În tonul său era o nuanță ironică, de parcă ar fi vrut să-și râdă de naivitatea poetului. O apucă pe femeie cu blândețe de Încheietura mâinii, pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
acesta era pretextul invocat de tatăl lui, care uita să precizeze că era vorba de un adulter cu totul neobișnuit: nu putuse răbda faptele de milostenie ale nevesti-si, adevărată sfântă, care, fără gând rău, se dăruise cu trup și suflet omenirii în suferință. Dar bărbatul se voia stăpân deplin peste virtuțile nevestei. "M-am săturat până peste cap, spunea acest Othello, să mă văd înșelat cu toți săracii." Această neînțelegere nu fu decât spre folosul lui Jonas: părinții lui, citind sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
lucru pe care nu-l puteai înțelege pentru că erai prea panicat. Negăsind altceva mai folositor de făcut te-ai dat de ceasul morții ca unul care vrea să se agațe de viață cu orice preț, fiind convins că fără el omenirea nu poate merge înainte. Cînd colo, dacă ai fi putut să pătrunzi cu privirea în jos, printre rafalele de ploaie, trăsnete și fulgere, ai fi observat întinsele savane ale continentului Africa, un loc atît de drag ție, populate din plin
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]