11,725 matches
-
creștinism. Expedițiile mongole spre Europa răsăriteană au fost amânate un timp din cauza morții lui Djuci, fiul cel mare al lui Gingis, urmată curând de moartea marelui han, la 25 august 1227. Au fost necesari doi ani pentru rezolvarea succesiunii la tronul hanatului mongol, care a revenit în cele din urmă celui de-al doilea fiu, Ogodai (1227-1241). După ce-a preluat conducerea statului mongol, Ogodai a urmărit mai întîi să ducă la bun sfârșit cucerirea Chinei și a Horezmului, ocupând noi
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
un timp încordate, dar împăratul, prin abile manevre politice, a reușit să-l atragă de partea sa, oferindu-i puternicului emir de soție o fiică naturală a sa. Apoi, Nogai, instigat de bizantini, s-a amestecat frecvent în luptele pentru tron din Bulgaria, dintre Constantin Tich, Ivailo, Ioan Asan III și George Terter I, ceea ce a accentuat dependența Bulgariei față de mongoli.12 Teritoriile din nordul Dunării de Jos au dobândit, spre sfârșitul secolului al XIII-lea, o importanță strategică deosebită, căci
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
cele din vremea lui Nogai, iar în primăvara lui 1341, ei plănuiau o nouă năvălire de proporții, dar au renunțat. Spre mijlocul secolului al XIV-lea, angrenați în alte direcții, conducerea Hoardei a ignorat problemele din sudul Dunării. Disputele pentru tron și luptele interne din Ungaria, la sfârșitul secolului al XIII-lea și începutul celui de-al XIV-lea, încercările forțelor locale din Transilvania de a-și dobândi autonomia au paralizat inițiativele politice și militare ale regatului spre răsărit. Informația din
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Dunării împotriva dușmanilor acestuia, bulgarii. Traversând câmpia munteană în fruntea oștilor sale, hanul rebel trece Dunărea și înlocuiește, în mai multe rânduri, pe țarii bulgari, apoi asediază Târnovo împreună cu bizantinii. Astfel, Gheorghe Terter, Ivailo, Ioan Asan III, țari trecători pe tronul Bulgariei, pășesc dincolo de Dunăre, în nord, să se închine hanului, la curtea lui, și să ceară ajutor. Se ajunge chiar la înrudiri: Taka, fiul lui Nogai, se căsătorește cu fiica țarului Gh. Terter, iar Sviatoslav, alt țar bulgar, se căsătorește
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Tola Buga. Deși au suferit pierderi grele, noua invazie a fost o reușită pentru Hoarda de Aur, încât regele Ladislau s-a orientat spre o alianță cu mongolii, cu care a încheiat pace. Dar uciderea regelui (1290) și urcarea pe tron a lui Andrei III (1290-1301) a pus capăt înțelegerii cu mongolii. Au urmat noi acțiuni ale lui Nogai împotriva Ungariei, a cărui putere atinge apogeul. El instalează un nou țar la Târnovo, în locul lui Gh. Terter, refugiat la Bizanț, iar
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
În această direcție, prin "Bula de Aur" (1222) (vezi DIR C, sec. XI-XIII, II, p. 375-378), charta ce a statuat "libertățile", privilegiile nobilimii regatului, Andrei II a încercat să-și atragă sprijinul micii nobilimi împotriva magnaților. Bela IV, urcat pe tron în 1235, s-a angajat într-un îndârjit efort de restaurare a domeniului regal, dar tentativa sa de a frânge puterea magnaților, a "baronilor" a provocat ostilitatea nobilimii. Urmarea imediată a tensiunii acute ivite a fost absența unei însemnate părți
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
această conjunctură favorabilă afirmării lor politice, când cele două puteri din zonă se înfruntau reciproc, trebuie înțeleasă acțiunea voievodului Litovoi, amintită mai sus, exemplu tipic de valorificare a potențialului lor politic și militar. Astfel, la puțin timp după urcarea pe tronul Ungariei a minorului Ladislau IV, s-au produs o serie de evenimente despre care aflăm din conținutul diplomei din 8 ianuarie 1285 și al unui document din 6 octombrie 1288, referitoare la magistrul Gheorghe, fiul lui Simon. Din cuprinsul celor
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
este împotriva sârbilor, porniți spre cucerirea Balcanilor. La Velbujd, în Macedonia, sârbii ies victorioși, iar țarul Mihail este ucis. Un cronicar din Raguza consemnează: "de teama românilor și ungurilor, sârbii n-au preluat Bulgaria, iar la Târnovo se urcă pe tron Ivan Alexandru, ginerele lui Basarab, care a unificat țara și a ocupat Vidinul. Într-o "Istorie despre domnia Serbiei", se vorbește despre lupta lui Ștefan Uroș III, tatăl lui Ștefan Dușan, cu țarul bulgar Mihail, ajutat de tătari și de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
lucrarea sa, Moldova în secolele XI-XIV, a încercat să răspundă la această întrebare dificilă. Astfel, întemeiat pe relatările cronicarilor și istoricilor polonezi mai vechi (precum Jan Dlugosz, Istoria Poloniei), el consemnează că "la moartea voievodului Ștefan (?), au izbucnit lupte pentru tron (domnie) între fiii acestuia, Ștefan și Petru". Cu sprijinul populației și a "provincialilor unguri", Petru a reușit să preia conducerea (puterea), izgonind din țară pe fratele său mai mare Ștefan, care s-a refugiat la curtea regelui Poloniei. În schimbul prestării
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
cu cele din letopisețele slavo-române au descoperit unele neconcordanțe, considerându-i pe Ștefan și Petru, fii ai lui Ștefan Mușat (1394-1399). Această controversă s-a amplificat la istoricii moderni români, care i-au considerat pe Ștefan și Petru pretendenți la tron, fie în Moldova, fie în Țara Șipenițului, privită ca voievodat aparte, neintegrat încă Moldovei. Să precizăm că Țara Șipenițului, adică teritoriul cuprins între Prut, Nistru și Ceremuș, fusese inclusă în regatul polon odată cu Rusia Mică, iar încorporarea la Moldova s-
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
doua parte a anului. Prin urmare, va trebui să acceptăm (cf. V. Spinei) că, în perioada premergătoare venirii lui Dragoș, la est de Carpați, puterea a fost deținută de Ștefan, iar după moartea sa, de fiul său Petruurcarea lui pe tron s-a produs la începutul lui 1359 sau în anul precedent, 1358. Așadar, sursele istorice poloneze atestă la est de Carpați, în secolul al XIV-lea, forme superioare de organizare politică, încă înainte de momentul descălecatului. Această realitate politică nu trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
fost întâmplătoare. La mijlocul secolului al XIV-lea, Hoarda de Aur cunoștea un accentuat recul al puterii sale în regiunea dunăreană, pe fondul căruia odată cu înlăturarea hanului Bardig-Bäg, în anul 1359, s-au declanșat mari tulburări interne. Luptele dintre pretendenții la tronul mongol au afectat grav integritatea statului Hoardei, datorită tendințelor separatiste ale unor hani și emiriaceștia, nereușind să acceadă la conducerea statului (hanatului), la Sarai, încercau să-și impună autoritatea în regiunile periferice ale stăpânirii Hoardei de Aur. Absorbită de aceste
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
purtată de Balc, fiul și urmașul lui Sas. Deși letopisețele interne moldovenești nu-l menționează pe Balc în șirul domnilor țării, unii istorici îl consideră succesorul lui Sas. Nici din documentele cancelariei ungare nu rezultă că Balc ar fi ocupat tronul țării se pare că intervenția (pătrunderea) lui Bogdan și a fiilor săi s-a produs imediat după moartea lui Sas, înainte ca Balc să-și consolideze domnia. În orice caz, acesta (Balc) a luptat efectiv cu oștile lui Bogdan, căci
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
evenimentelor din Moldova. În toamna 1377, el acordase azil lui Giurgiu, "voievod românesc", refugiat din cauza "trădării neașteptate a poporului său". Giurgiu acționase în Moldova cu sprijinul lui Vladislav. Dar, în absența unor dovezi, nu cunoaștem dacă voievodul Giurgiu își disputase tronul cu Petru Mușat sau fusese doar pretendent, ori chiar preluase stăpânirea în sud-estul Moldovei. Includerea teritoriilor din nordul gurilor Dunării între fruntariile voievodatului din nord-vestul țării era firească, inevitabilă, pentru noul stat. Rezolvarea problemelor politice cu Ungaria, în vremea lui
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
întîi de Mihail și apoi de Milan. În 1842, acesta din urmă a fost înlocuit de Alexandru Karagheorghevici, unul dintre fiii liderului revoluției. În acest timp s-a iscat o controversă îndîrjită între cele două familii privitoare la succesiunea la tron. Alexandru a fost detronat în 1858, iar Miloš a fost rechemat, domnia lui durînd de data aceasta puțină vreme. După moartea lui, el este urmat în 1860, pentru o scurtă perioadă, de Mihail. În 1868, după asasinarea acestuia din urmă
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
independenței. În 1881, cu consimțămîntul Camerei și aprobarea Puterilor, România a devenit regat, iar Carol și-a luat titlul de rege. Întrucît nu avea copii în viață unica lui fiică murise în copilărie -, el l-a numit ca moștenitor al tronului pe nepotul său, Ferdinand de Hohenzollern. Acesta s-a căsătorit cu prințesa Maria de Edinburgh, nepoata lui Alexandru al II-lea și a reginei Victoria, care erau bunicii ei. România era o monarhie constituțională. Cele două partide politice, Liberal și
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
După obținerea independenței, Carol a continuat să guverneze în colaborare cu Ion Brătianu și cu Partidul Liberal. În ciuda frecventelor conflicte dintre ei, cei doi cooperaseră o lungă perioadă pînă atunci. Brătianu a fost principalul responsabil pentru aducerea lui Carol pe tron și va rămîne cel mai important om de stat român pînă în 1888, cînd este înlocuit. În perioada aceasta, conservatorii au rămas tot timpul în opoziție. O facțiune cunoscută sub numele de Junimiști, după mișcarea literară Junimea, s-a desprins
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
decît Milan, a cărui viață personală devenise un scandal notoriu. Soția sa, Natalia, dezaproba politica soțului, cuplul certîndu-se în public. Problema unui eventual divorț a dezbinat țara. În 1887, Natalia a plecat din Serbia, luîndu-l cu ea pe Alexandru, moștenitorul tronului. Situația a devenit atît de dificilă, încît Milan, descurajat și dezonorat, s-a hotărît să abdice. El a convocat mai întîi o adunare constituțională. Aceasta s-a întrunit în decembrie 1888 și a fost dominată de Partidul Radical, care a
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
s-a bucurat însă de aprobarea populației și a provocat puține tulburări interne. După asasinarea regelui din dinastia Obrenović, exista o singură alternativă evidentă în privința unui candidat Petru Karagheorghevici. Noul rege avea aproape șaizeci de ani în momentul urcării pe tron; el își petrecuse viața în exil și nu era prea familiarizat cu situația internă a Serbiei. Educat la Paris și la Geneva, el se simțea strîns legat de Franța. Pe viitor, guvernul său avea să aibă legături mai curînd cu
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
a fost mobilizată armata. Unitățile navale grecești comandate de prințul Ghiorghios, cel de-al doilea fiu al regelui, au intrat în luptă, o mie cinci sute de oameni fiind debarcați în insulă. Concomitent, armata greacă, condusă de prințul Constantin, moștenitorul tronului, a declanșat operațiunile pe continent. Campania militară îndreptată împotriva ținuturilor otomane adiacente a fost un dezastru total. Luptele au durat aproape o lună. Armata otomană a învins curînd forțele grecești și a pătruns pe teritoriul Greciei, dar intervenția marilor puteri
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
se confrunta acum guvernul otoman era cum să fie administrate și apărate cel mai bine posesiunile rămase, atît împotriva pretențiilor altor popoare balcanice cît și ale marilor puteri. Sultanul din perioada aceasta, Abdul Hamid al II-lea, se urcase pe tron în 1876, la vîrsta de treizeci și patru de ani, într-o epocă de revoluție și război. El îi văzuse pe doi dintre predecesorii lui înlăturați în urma unor revolte de palat și fusese nevoit să poarte război cu statele balcanice și cu
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
puterii. Evident, aceste evenimente au influențat profund atitudinea lui față de puteri și față de cei din jur. La începutul domniei sale, sultanul dăduse semne de teamă și de suspiciune în relațiile cu sfetnicii lui și cu reprezentanții străini. În momentul urcării pe tron, Abdul promisese să instituie un guvern constituțional, dar, personal, nu avea încredere în acest sistem. Imediat după ce și-a asigurat poziția, el a dizolvat adunarea și i-a exilat pe principalii reformatori. Ulterior, sultanul și-a restabilit puterile autocrate și
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
înăbușe mișcarea, astfel că Abdul Hamid al II-lea a fost de acord, în iulie, cu cererile CUP-ului și cu cele ale armatei din Macedonia privitoare la restabilirea Constituției. Revoluția Junii Turci își atinsese țelul: sultanul a rămas pe tron, dar ei dețineau puterea reală. Regimul revoluționar s-a confruntat cu mari dificultăți încă de la început. Cu toate că era mult entuziasm în tot imperiul, acesta era bazat în mare parte pe înțelegerea greșită a obiectivelor noilor lideri. Membrii CUP-ului credeau
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
referitor la sincronizarea acțiunilor. Izvolsky a fost extrem de surprins să afle la 6 octombrie că monarhia anunțase anexarea teritoriului otoman. A fost proclamată în același timp independența Bulgariei. Anexarea a constituit o lovitură puternică pentru Serbia, care, de la urcarea pe tron a lui Petru Karagheorghevici, nu mai avea legături strînse cu Viena. Cu toate că guvernul habsburgic preluase administrarea Bosniei-Herțegovina, naționaliștii sîrbi aveau încă speranțe că într-un viitor oarecare vor reuși cumva să dobîndească ceea ce ei considerau drept ținuturile lor naționale. Anexarea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
Neagră putea apela la agenții organizației Narodna Odbrana din Bosnia-Herțegovina. Incidentul care a dus la precipitarea lanțului de evenimente care au provocat izbucnirea primului război mondial a fost relatat de foarte multe ori. La 28 iunie 1914, Franz Ferdinand, moștenitorul tronului habsburgic, și soția au fost asasinați la Sarajevo. Vizita fusese prost organizată, nefiind luate măsuri corespunzătoare pentru protecția oaspeților. Data respectivă reprezenta aniversarea bătăliei de la Kosovo, sărbătoarea națională a Serbiei. Fuseseră primite multe avertismente asupra pericolelor unei astfel de vizite
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]