1,621 matches
-
1965, uitat, din fericire de toată critica, și-a legat numele de câteva romane curajoase și foarte valoroase, publicate în anii 1970- 1980, care au dat tuturor sentimentul că aparține falangei de prozatori șaizeciști, care au schimbat fața romanului nostru îmbibat până atunci de realism-socialist. Generația 1960, care vine la rând, are trei reprezentanți de seamă: un romancier, Alexandru Ivasiuc, dispărut la cutremurul din 1977, un poet, Nichita Stănescu, dispărut la 50 de ani, în 1983, dublu aniversat, așa dar, anul
Aniversări 2013 by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/3729_a_5054]
-
fel de autoafirmare deghizată în sfaturi dezinteresate. Convențiile genului scrisoare-către-redacție i-au îngăduit să disimuleze resentimentele personale de toate felurile pe care le etala în fața unui milion de mese la ora micului dejun. Dacă ar fi fost singurul... Scrisorile otrăvite, îmbibate cu ură, „constituie singurul gen literar care este, în esență, un simptom psihologic. Genul produce satisfacție și celor care-l practică și multor cititori. Acești cititori - nu destinatarii inițiali ai scrisorilor - simt un fel de plăcere derivată și, fără îndoială
Poștașul nu mai sună la ușă by Felicia Antip () [Corola-journal/Journalistic/6397_a_7722]
-
Nu de puține ori (dar numai în lunile, săptămânile sau zilele fierbinți), se întâmplă ca în apa de baie să plutească și câte un purice mic. Apoi spălat pe dinți, pus părul pe bigudiuri, curățat unghiile, folosit tampoane de vată îmbibată în apă oxigenată (pentru înălbirea firelor negre de mustață), și toate astea în nici o jumătate de oră. Nouă și jumătate: Pus repede halatul de baie. Cu săpunul într-o mână, oala de noapte, agrafele, bigudiurile și vata în cealaltă, mă
Jurnalul Annei Frank () [Corola-journal/Journalistic/5139_a_6464]
-
înșelați, a celor inocenți, a alaiurilor fel de fel punînd o Ramă acestor tablouri. Ideea că teatrul se face acum, sub privirea noastră, în nasul nostru. Parcă am asista la o repetiție, mașiniștii au ceva din clovnii de altădată, sînt îmbibați de „cabotinismul” pe care îl urmăresc din culise, intervin direct cînd e nevoie să se facă „iluzia” la vedere. Ca într-un cadru mărit din film, cînd vedem că ploaia fără de sfîrșit nu vine chiar din cer, ci din stropitorile
Seducția iluziei by Marina Constantinescu () [Corola-journal/Journalistic/3816_a_5141]
-
și suferea vizibil. Conformitatea lui de caracter cu Erminia era așa de mare, încît nu mai trebuia să atragă atenția prin cuvinte sorei sale. Îi arăta numai mutește cu degetul locurile maculate, și atunci Erminia venea repede cu o flanelă îmbibată de ceară și dregea punctele nevralgice. Altă dificultate apoi. Nici vorbă că Gonzalv, având copii, avea să aibă trebuință de o servitoare tânără cel puțin. Ei bine, Erminia nu îngăduia în casă decât femeia bătrână rămasă de la părinți, care la
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
serviciul de protecție socială și or să vă dea ei bani. Am ieșit dintre vagoane și am traversat niște șine. Luminile orașului sclipeau între două dealuri din fața noastră. Acum era întuneric, ploua tare, iar călăuza mea și-a ridicat gulerul îmbibat cu apă al hainei lui fanteziste. Era îmbrăcat mai prost decît mine pentru o asemenea vreme. L-am întrebat cine îl plătește pentru a-i întîmpina pe oameni și mi-a răspuns pe un ton jignit: — Nu mă plătește nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
ceainic și un ochi de aragaz dintr-o debara de mărimea unui dulap. Nu era nici un scaun, așa că Lanark se așeză pe podea și se sprijini de pat. Radiatorul încălzi odaia strîmtă atît de repede, că își putu scoate haina îmbibată de ceață și jerseul, dar, cu toate că pielea îi era caldă, încă era scuturat de frisoane din adîncul trupului. Rima veni cu două căni mari de cafea neagră. Se așeză pe pat cu picioarele trase sub ea și-i întinse o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
fruntea de trei ori, strigînd din adîncul sufletului: „Dă-mi voie să ies! Dă-mi voie să ies! Dă-mi voie să ies!“ După o vreme se ridică în picioare, amețit de lovituri, dar, fără să ia în seamă hainele îmbibate de apă și trupul care îl durea. Se simțea ciudat de vioi. Unele din obeliscurile de pe colină radiau o lumină gălbuie, scăldînd baza altora și trasînd conturul cîtorva, așa că o luă la fugă pe deal. Aproape de vîrf, panta era neobișnuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
se întoarse cu un tablou în care era pictat el, dînd cu creta un tac, lîngă o masă de biliard. Propti pictura de dulap, luă vopsea și pensule și începu să schimbe poziția și numerele bilelor. Aerul începuse să se îmbibe cu un miros plăcut de ulei de in și terebentină. Din cînd în cînd, Drummond se trăgea în spate și întreba: Ce părere ai, Duncan? Janet îi dădu lui Duncan o ceașcă de ceai și un sendviș cu șuncă, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
din păr. — Probabil că l-ai lovit cînd ai căzut. Ar fi bine să-ți scoți și hrana, o să se strice din cauza umezelii. Nimic nu o putu convinge să se atingă de mîncare, așa că i-o scoase el, desfăcu ambalajul îmbibat de apă și o reîmpachetă în propriul rucsac, lîngă termosul cu coniac. Apoi se ridică în picioare, dădu ocol carului și observă prova unui alt car. Drumul era ascuns de un cîmp presărat cu care sfărîmate, care se pierdeau în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
universitățile și bibliotecile lui pe care-nfloresc licheni de o mie de culori și de specii, cu statuile (ah, statuile!) lui încremenitoare, cu Dâmbovița și Colentina ca niște capilare tricotate din colesterol, cu blocurile cubiste din centru cristalizate în jurul locatarilor îmbibați de melancolie, cu femeile lui cu fese tatuate rătăcind randomizat pe străzi umbrite de tei înfloriți, - orașul ar deveni propriul meu corp artificial, l-aș putea numi cu numele meu și l-aș putea umezi cu dorințele mele. Aș controla
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
Rorschach (Herman Rorschach - nu e bizar?), în care el nu putuse să vadă decât... De la messer Sandro di Mari-ano, zis și Botticelli, Leonardo da Vinci învățase să-și stimuleze imaginația prin petele fortuite lăsate pe-un zid de un buret îmbibat de vopsea. Puteai vedea-n ele peisaje și bătălii, și galbene torsuri umane răsucite-n poziții ciudate, dar mai cu seamă te vedeai în ele pe tine însuți, căci ognipintore depinge se... Tehnica arborelui a lui Koch și cea a
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
a aramei înnegrite într-un abia perceptibil abur roz, decupa o jumătate de cerc în josul unui cer mult mai înalt decât în orice alt loc din întinsa și derizoria noastră lume. Amsterdamul, peste care atârnau zi și noapte norii joși, îmbibați de apă, avea deasupra, ca unul dintre acele ceasuri aurite, un clopot de sticlă ce proteja parcă tot ce era mecanic, butaforic și artificios în orașul de pe canalele semicirculare. Și cu cât era cerul mai înalt, cu atât norii, împinși
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
îi înconjură pieptul cu brațele și se lipi de el, străduindu-se, pe cât putea, să nu zgândărească săgeata ce stătea înfiptă în umărul lui. Văzu, cu oroare, în vreme ce Rutilan își reîncepuse galopul, că scurta de piele a lui Waltan era îmbibată de sânge și foarte curând i se păru chiar că el rămăsese în șa doar fiindcă ea îl ținea în brațe. Se întoarse și îi fu de ajuns o ocheadă ca să înțeleagă că nu aveau nici o șansă. — Ne ajung! îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
brațul ca să-i oprească. — Așteptați! porunci. Nu sunt hunii! Câțiva războinici burgunzi apăruseră, pe jos, în fața sihăstriei. în urma lor, urcând pe drum, veneau alții, dintre care unii pe cai. Erau murdari și sfârșiți, cu hainele sfâșiate, cu armurile zdrențuite și îmbibate de praf și sânge; câțiva erau răniți și se târau, agățându-se de tovarășii lor. Cu solicitudine, Ambianus deschise din nou porțile și, puțin după aceea, primii războinici intrară în curte, făcându-și loc prin mulțimea fugarilor, aruncând priviri piezișe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
cu care țăranii se aprovizionau din munții dimprejur, erau înnegrite de foc, dar, cu toate acestea, majoritatea încă în picioare; însă acoperișurile de ardezie se prăbușiseră înăuntru împreună cu bârnele în flăcări, care ici și colo încă mai trosneau. Aerul era îmbibat de mirosul acru al fumului și de acela al cărnii arse. Romanul se găsi curând în centrul zonei, nu prea mari, care până atunci fusese punctul unde se aduna comunitatea minusculă: fără îndoială, un clan de coloni care, din cine știe ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Acum e deja ziuă și sigur nu mai doarme nimeni. Așa că e vremea să pornim la drum. Să ne pregătim! 5 Ieșiră din mlaștină câteva ore mai târziu, pătrunzând într-o regiune unduitoare, cu sol argilos, la fel de dezolantă și la fel de îmbibată de ape, dar în care începea să se facă simțită prezența omului. Mergeau pe sub cerul limpezit într-o zonă de stepă, pe cărări unde pământul roșiatic părea să se sfărâme sub copitele cailor, însoțind adeseori povârnișurile lungi, în fundul cărora curgeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
și deosebit de primitiv, dacă nu ar fi avut brățări de argint bătute cu rubine și pandantivul de aur - cu siguranță, rodul unor precedente furtișaguri - ce îi atârna la gât. Purta o bluză soioasă de in, fără mâneci, și pantaloni mulați, îmbibați de noroi și pătați de sânge - sângele Flaviei, gândi ea cu scârbă - strânși pe picior cu șireturile sandalelor. în grădină, Hippolita îl văzuse privind-o ironic, auzise râsul său batjocoritor, însă acum atitudinea sa părea a fi cu totul alta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
mirositoare, zăcea, cu fața în sus și cu brațele desfăcute, trupul sărmanului Etbinus. — L-am întors eu, explică Maliban. Când l-am găsit, era cu fața în jos. Aplecându-se, împreună cu Dubritius asupra cadavrului tânărului, Sebastianus căută pe bluza sa îmbibată de sânge semnele rănilor: două găuri de la lovituri de pumnal, una în dreptul stomacului, alta la dreapta, în plămân. — Probabil că nu a murit imediat, comentă. Rutilius, în picioarele lângă el, arătă că pământul din apropiere avea zgârieturi adânci și pete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
draco al Celei de-a Cincisprezecea Ilirica. Curând, după ce traversase un drumeag bătătorit, unitatea sa începu urcușul coastei, care, din fericire, se arăta lung și nu avea să supună caii la mari eforturi, singura neplăcere fiind terenul oarecum dificil, încă îmbibat de ploaia din seara precedentă. Cercetașii dispăruseră după culme, însă unul dintre ei apăru curând pe fundalul maiestuos al norilor, anunțând, prin gesturi grăitoare și frenetice ale brațelo,r că din partea cealaltă dușmanul se apropia. Bătălia, deci, începuse. — Pregătiți javelinele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
căpetenii, între care Balamber îl recunoscu și pe Utrigúr. Mai erau și doi dintre fiii regelui: Ellak și Dengizich, care avea un braț înfășurat într-o fâșie de pânză murdară și plină de sânge. Toți aveau încă pe ei armurile îmbibate de praf și sânge. Atila părea încruntat și furios, dar hotărât și stăpân pe sine. Balamber îl văzu cum scutura cu fermitate capul și îi răspundea ceva lui Edec, căpetenia scirilor; puțin după aceea, se îndreptă spre mulțimea ce-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
după altul, însă nu ne-am oprit deloc. Mă întrebam. «Oare ce se întâmplă?» Mergeam mai departe. Nu am discutat cu ceilalți despre asta. Eu mă aflam cel mai aproape de linia de metrou. De aceea am trecut chiar pe lângă ziarele îmbibate cu sarin. Cam la treizeci de centimetri distanță. Am auzit că avusese loc o explozie accidentală la Tsukiji, dar stația aceea era departe și eram convins că toate astea nu aveau nici în clin nici în mânecă. Nici nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
dată am inhalat gaz la metrou. Un observator era căzut în stație. Celălalt observator a venit sus și ne-a rugat să-i dăm o mână de ajutor. Am coborât din nou la metrou cu alți călători. Aerul deja era îmbibat cu gaz sarin. Observatorul mormăia ceva: «Nu, eu trebuie să rămân în stație.» I-am spus că nu e cazul, că este periculos. Încă era conștient, dar nu putea sta în picioare. Spunea: «Trebuie să mă așez.» A trebuit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
am văzut o femeie căzută jos. M-am uitat în dreapta și am văzut un bărbat întins pe peron. M-a îndreptat spre el, adică spre dreapta. Mai târziu am aflat că acolo erau pungile cu sarin. Am zărit niște ziare îmbibate cu un lichid. Erau aruncate lângă un stâlp. Sunt sigur de asta. Era un pachet de două ori mai mare decât o cutie pentru obentō. Erau împăturite frumos. Nu fuseseră împăturite în grabă. Îmi amintesc. «Ei! Ce-o fi asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
dimprejur. Dacă va continua în felul acesta, corpul meu va ocupa întregul volum al vanei. Având în vedere cantitatea de gel-spumă scandinav pe care îl turnasem în marinată, țesuturile mele ar căpăta gust de săpun. Când începu să mi se îmbibe și creierul, ieșii din baie. Era mai bine să-mi păstrez centrala în stare de funcționare și să evit scurtcircuitele. În oglindă, aveam culoarea unui homar fiert. Îmi pusei din nou halatul și coborâi în salon. Era acolo o combină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]