1,326 matches
-
acelea, dar ele nu s-au dat bătute și și-au păstrat sclipirea toată noaptea. De la Fukushima, trenul a început să urce abrupt în munți. De ambele părți se înălțau culmi acoperite de păduri de pin și cedru. Tunelurile se înlănțuiau și trenul a ajuns, în final, la renumitul vârf Itaya. — Se strânge zăpada aici iarna, nu glumă. Takamori se gândea că i-ar plăcea să vină aici cu Gaston, când o să fie zăpadă. După ce au ajuns la vârful Itaya, numărul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
-mi-se pe șira spinării. Oare pentru ce Îmi dăduse femeia aceste droguri? Nu puteam deloc să dormim. Deja câteva raze de soare Începuseră să pătrundă În cameră și noi tot Încercam să ne atingem cu limba și să ne Înlănțuim trupurile. În cele din urmă Akemi adormi, dar eu eram Încă excitat. M-am masturbat de două ori, frecându-mi penisul Încă În stare flască, dar nu am putut să ejaculez. A doua zi iar nu m-am dus la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
dormitorul cufundat În penumbră, și acolo să se repeadă asupra penisului bărbatului, așa cum un câine vagabond Înfometat s-ar repezi asupra unui os cu puțină carne pe el. Însă bănuia că nu i s-ar fi Îngăduit așa ceva. Bărbatul Îi Înlănțui umerii cu brațele și o sărută cu blândețe. — Ah! Ce sărut nepriceput, fără pic de rafinament, fără nici măcar o frântură de erotism În el! Nu suport să fiu sărutată În halul ăsta! Ajunge, nu mai vreau! Gata! Ce se Întâmplă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
parte cu mâinile însîngerate de ghimpi crengile de trandafiri sălbateci și, când credeam că voi ajunge în sfârșit la un luminiș, totul se încurca din nou. Mă întorceam și porneam în direcția opusă. În zadar. Pădurea se strângea în jurul meu, înlănțuindu-mă cu toate tentaculele și nu mai vroia să-mi dea drumul, se pregătea să mă înghită. Obosit și înfricoșat, m-am oprit, m-am așezat pe un maldăr de frunze uscate și am început să plâng. Neputință, umilință, revoltă
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
sunetul pașilor tăi. IERONIM: Mai spune! Cât de frumos știi tu să spui! FRUMOASA FĂRĂ CORP: Ce să-ți mai spun? Tu crezi că aici, în singurătatea mea, totu-i înflorit și luminos, dar nu-i așa. Blestemul care mă înlănțuie, Făt-Frumos, nu poate fi înlăturat. N-ai să-l poți rupe nici tu. Mi-a fost sortit să rămân mereu tânără și frumoasă, dar mereu departe de cel drag. IERONIM: Nu poate fi nici un blestem care să ne despartă! Dă-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
motiv. Poate că el se pricepea mai bine să o plesnească decât mine, dat fiind că el era în SS. Indiferent de motiv, alcătuiau un cuplu cu înfățișare frumoasă, și aceasta fu modalitatea în care ei stătură în fața mea, Hildegard înlănțuindu-și în mod elocvent brațul de al lui. Am dat încet din cap, întrebându-mă dacă ar trebui să menționez prinderea ucigașilor fiicei ei vitrege, dar cum ea nu m-a întrebat, am zâmbit filosofic, continuând doar să dau din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
invită să n-o urmez, s-o las să facă singură primii pași în spaima aceea de lucruri regăsite. Poate acolo, acasă la ea, pe pajiștea unei bisericuțe de piatră care se sfărâmă, voi îngenunchea la picioarele ei, o voi înlănțui cu brațele și îi voi cere iertare pentru ultima oară. Apoi nu voi mai avea nevoie s-o fac. De acum înainte o voi iubi fără s-o fac să sufere. La asta mă gândeam, Angela, nu la tine. Te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
Nu încercam să-mi pierd personalitatea? Poate Marana și Ludmila au venit să-mi spună același lucru: dar nu știu dacă e o eliberare sau o condamnare. De ce vin să mă caute tocmai pe mine, în clipa când mă simt înlănțuit de mine însumi, ca într-o închisoare? De cum a plecat Ludmila, am alergat la ochean să mă consolez uitându-mă la femeia de pe șezlong. Nu era acolo. M-a cuprins o bănuială: dacă e aceeași cu cea care a venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
alcool cu anason. În jurul doctorului, chipuri hilare se răsturnau de bucurie spre cer. Bărbați și femei se agățau unii de alții, cu obrazul aprins, cu toată enervarea și strigătul dorinței. Da, ciuma încetase o dată cu teroarea și aceste brațe care se înlănțuiau mărturiseau într-adevăr că ea însemna exil și despărțire în sensul adânc al cuvântului. Pentru întâia oară, Rieux putea să dea un nume acestei înfățișări comune pe care o văzuse timp de luni de zile pe toate fețele trecătorilor. Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
să găsească această pace grea despre care vorbise, dar n-o găsise decât în moarte în ceasul în care nu-i putea folosi la nimic. Dimpotrivă, dacă alții, pe care Rieux îi zărea pe pragurile caselor în lumina care scădea, înlănțuiți din toate puterile și privindu-se cu pasiune, obținuseră ceea ce voiau, asta se datorește faptului că ceruseră singurul lucru care depindea de ei. Și Rieux, în momentul în care cotea pe strada lui Grand si a lui Cottard, se gândea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
surâdea vieții renăscute, și i-am spus ceea ce niciodată nu-i spusesem și nu i-am mai spus vreodată în același fel. Și ea surâdea, surâdea privind în tavan, și mi-am lipit gura de gura ei, și mi-am înlănțuit de grumaz brațele ei goale și-am plâns, și lacrimile îmi curgeau din ochi în ochii ei. Și ea mi-a spus: „Mulțumesc, Antonio, mulțumesc pentru mine, pentru copiii noștri, pentru toți copiii noștri..., toți..., toți..., pentru ea, pentru Rita
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
că pe mine mă iubiți. — Și mie mi se pare, dar... Și atunci se petrecu ceva neobișnuit, ceva ce nu intra în previziunile lui Augusto, în programul său de experiențe psihologice asupra Femeii, și anume că Rosario, pe neașteptate, îl înlănțui cu brațele pe după gât și începu să-l sărute. Bietul de el abia mai avu timp să gândească: „Acum eu sunt subiect de experiență; fetița asta face studii asupra psihologiei masculine.“ Și fără a-și da seama ce anume făcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
nu pot să discut, Dacă e așa, nu mai pierde timpul, povestește-mi, Am visat că Marçal a fost promovat și comanda era anulată, Din astea cea mai probabilă nu e anularea comenzii, Așa cred și eu, dar grijile se înlănțuie ca cireșele, una trage alta, și amândouă un coș plin, iar promovarea lui Marçal știm că poate fi anunțată din clipă în clipă, E adevărat, Visul a fost un îndemn să lucrez repede, Visele nu sunt îndemnuri, dacă nu cumva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
bun să-ți sfidezi soarta, la ce bun să-ți atragi mânia monarhului pentru o biată femeie, o văduvă care nu ți-ar aduce În chip de zestre decât o limbă ascuțită și un nume de rușine? Omar se simte Înlănțuit de o forță misterioasă, nu reușește nici să se miște, nici să-și descleșteze buzele. Nu spui nimic, rostește Djahane, ironică, dar și Înduioșată. Cu atât mai rău, voi continua să vorbesc singură, de altfel eu sunt cea care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
se teme să nu cadă sau să nu-și piardă cunoștința. Pe neașteptate, dă peste o piațetă scăldată În lumină, adevărată poiană În junglă. Soarele viu Îl biciuiește; Își revine, respiră. Ce i se Întâmplă? I s-a propus paradisul Înlănțuit de infern, cum să spui da, cum să spui nu, cu ce obraz să te arăți din nou În fața marelui vizir, cu ce obraz să părăsești orașul? La dreapta sa, se Întredeschide ușa unei taverne; o Împinge, coboară câteva trepte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
incredibile. Îmi zâmbește jenată. Se pare că la Gifts and Goodies ăsta din colț sunt un best‑seller! — Nu mă mir deloc! zic. Ramele tale sunt cel mai frumos articol pe care îl au de vânzare acolo. De departe. O înlănțui cu brațele. Suze, sunt atât de mândră de tine. Întotdeauna am știut că o să fii vedetă. — Ei, n‑aș fi făcut asta niciodată dacă n‑ai fi fost tu! Nu? Tu m‑ai făcut să mă apuc de rame... Brusc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
-l degrada punîndu-l să poarte ca un stigmat acest fragment de stîncă la deget, semnul unui orgoliu strivit de mărinimia zeilor Titanul se plimbă aparent În libertate, dar inelul de fier legat de ciobul de stîncă Îl ține mai departe Înlănțuit moral și, În plus, lipsit de disprețul care constituia grandoarea lui. În fond, acest ciob de stînca e totul. Nu trebuie decît această mică rană pentru un pustiu friguros pe care nici un alibi și nici o compensație aparentă nu vor izbuti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
ceremoniilor cînd fidelii zeului poartă frunze de stejar, ramuri de salcie Înmugurită și torțe... Dar beția lui Dionysos nu ascunde oare neputința de a Înfrunta calmul și claritatea? Iată o Întrebare care mă derutează. Acest zeu contradictoriu eliberează pentru a Înlănțui și mai mult. E desfrînat și tragic. Feței calme a culturii grecești, Îi opune vehemența patimii cu care se desfată și suferă. Știe și el să se bucure de soare. Se bucură Însă de soare ca o șopîrlă, cînd vinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
piatră ce i-a dat naștere, dar nici nu devine aripă ca să zboare dincolo de amăgirea piramidei. E mai degrabă mormîntul tuturor liniilor care au aspirat spre vîrful piramidei pentru a se ucide reciproc acolo sus. Ceea ce dăinuie e o himeră Înlănțuită de o stîncă sub cerul gol. E principala Fata Morgana după care am alergat, fie că am ridicat piramide, fie că ne-am mulțumit să visăm la umbra lor. Ne-am Întors de fiecare dată la ea ca la o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Întîmplarea cu șerpii? Eu nu schimb acest destin și nici nu-l provoc. Și puțini sînt cei care au priceput că un orb vede uneori departe numai pentru că a fost nevoit să strîngă lumina În el. CÎnd am zărit șerpii Înlănțuiți la picioarele mele am Întins toiagul și nu m-am gîndit că e Împotriva firii să desparți viața de moarte...) Bătrînul Tiresias a aflat, poate, pe muntele Cyllene mai mult decît vroia să povestească. El nu e străin de faptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
puterea de a iubi cu patimă ceea ce e În jurul meu. Ca orice iubire și aceasta e crudă. Și mă gîndesc la tribulațiile Cassandrei numai pentru a Înțelege și mai bine cît de necesară Îmi e această foame a inimii... (...SÎnt Înlănțuită de viitor ca de o stîncă, Îl Întrevăd fără să-l pot Înrîuri În nici un fel. Și, În acest timp, cei din jur mă socotesc nebună, rîd și mă batjocoresc pentru tristețea mea. În zadar am Încercat să-i conving
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
e sus, în tavanul opac. Plouă și vineri, toarnă cu găleata. Recepționerul Vancea părăsește hotelul sub o uriașă umbrelă neagră. Orașul diminuat, jilav. Un vuiet ruginit, posomorât, carcasele lungi și reci ale tramvaielor. Lume, uriașul trup gros, înnodat al trupurilor înlănțuite într-unul singur. În fiecare stație se rup alte fragmente, se reface altfel aderența. Între cotul vecinului din stânga și broboada femeii din față se deschise o fantă telescopică, în care se leagănă, în ritmul vehiculului turmentat, icoana de madonă populară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
Apucase să vadă: ovalul alb alb, ochii mari mari, mlăștinoși și părul, părul roșu, scurt aspru roșu. Un halat gros, ca de baie, și un umăr alb alb. Chibritul sestinsese, dar era deja în prag. Mâna îl atinse, degetele se înlănțuiră de ale sale. Tras înăuntru. „E curent pe scară. Chibriturile se sting.“ Da, era curent pe scară, imposibil de menținut flacăra. Vocea limpede, adâncă, degete subțiri, osoase, puternice, părul scurt, aspru, roșu, arzând. Dădu să aprindă alt chibrit. „Nu, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
și el. Cunoscută printr-o singură acțiune. A sedus doi îngeri, a aflat de la ei parolatainică, a deschis porțile cerului și... a zburat. L-a părăsit pe Adam. Abia apoi a fost Eva, soția. Femeia de pământ nu poate fi înlănțuită de nimic și de nimeni, își ia zborul. Iși ia zborul, ajunge înapoi în cer. — Frumos, frumos. Raționalistul Marga, bonomul, un credincios? Toți purtăm măști, toți suntem înlocuitori... Ești credincios, doctore? — Nu. Mă apropie de cer doar pacienții mei. Vezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
intru. Am simțit, așa, inexplicabil, dorința să vă invit la dans. Se aplecă ceremonios, o reverență de demult, cu un gest larg al mâinii întinse spre ea. - Vă rog... Ca vrăjită, se urni spre el, așa goală cum era. O înlănțui, rotindu-o ușor. Aznavour tocmai începuse să îngâne Boema lui. Se mlădia după pașii lui. Un dansator perfect, inventând parcă mișcările după dusul cuvintelor, descoperindu-le sensurile ascunse. Făcându-le să se nască atunci pline de arome de timp vechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]