2,571 matches
-
nu a adus-o. Iliescu a promis că ne va readuce În acel stadiu de dinainte. Vladimir Tismăneanu: Dar pe o treaptă superioară. Mircea Mihăieș: Acest lucru Îl vom putea spune noi. Ei au spus: schimbarea schimbării. Putem intra În dialectica revoluției și a contrarevoluției; știm că după orice revoluție Înfrântă ne Întoarcem Într-un punct care nu e neapărat cel inițial. Ceva se Întâmplă și, privind Înapoi, vedem că s-au petrecut multe lucruri diferite de ceea ce se Întâmplase În
[Corola-publishinghouse/Science/2223_a_3548]
-
Hegel: este vorba, probabil, de o reminiscență din literatura marxologică sau hegeliano-marxistă, deși am Îndoieli că mulți dintre ideologii PSD au citit literatură hegeliano-marxistă. Este faimoasa teză a „negării negației”, care a ajuns la exemple comice Într-o carte intitulată Dialectica naturii, a lui Engels, care aplica modelul hegelian. La Hegel Însă avea sens să vorbești despre incarnarea spiritului În diferite ipostaze, inclusiv În natură, Întrucât legile logicii era firesc să se manifeste În natură, aceasta fiind o exteriorizare a spiritului
[Corola-publishinghouse/Science/2223_a_3548]
-
poetică a fenomenelor atmosferice" (acestea sunt doar cadrul, "o primă condiție a funcției fabulatorii"); însă există și straturi istorice și sociale, poate chiar și mai importante. Toți aceștia sunt însă factori externi, în timp ce miturile sunt "conduse din interior printr-o dialectică specifică de autoproliferare și de autocristalizare care-și este sieși propriul resort și propria sintaxă". Determinările externe doar propun, impun sau dispun, iar rolul lor nefiind contrabalansat de analize complete, au părut ca suficiente în explicare.152 Asupra erorii "evhemeriste
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
însă cel care denunță miturile apare ca un protestatar și încercarea sa, prin chiar reacțiile pe care le suscită, arată că mitul îi conferă domeniului uman structurile mentale și sociale, fiind "păstrătorul valorilor fundamentale".290 Robert Ellwood vorbește de paradoxul dialecticii mitului, prin care inițial era glorificată conștiința tribală colectivă, mitul nefiind considerat o creație individuală ci "vocea poporului". În lumea modernă (cel puțin până când "conștiința rasială" a fost din nou însumată unei Voințe unice a poporului, pe care s-a
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
stupefiant chiar, dacă îl raportăm la suportul său material precar -, nu poate fi înțeles decât în sensul duratei lungi a istoriei și în primul rând din perspectiva imaginarului. Este o mitologie programată de foarte multă vreme, înscrisă mai puțin în dialectica unor contradicții de ordin economic și social, cum credea Marx, cât, mai profund, într-un arhetip fundamental al imaginarului, într-o structură mentală durabilă pe care scurgerea timpului nu a erodat-o niciodată. Manifestarea ei caracteristică este refuzul istoriei, al
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
sunt proprii. Deși, când ne referim global la simboluri, sensul lor ne scapă adesea, simbolurile dețin totuși o anumită realitate care joacă un rol activ în viața imaginarului, și anume cel de a pune bazele unei logici originale, ireductibilă la dialectica rațională."417 Această logică internă a simbolului nu este una rațională, logica științifică excluzând simbolul pentru a unifica realul în univocitatea măsurilor și a definițiilor, pe când simbolul are nevoie de intuiții și corelații, deși ele coexistă, fiindcă simbolul oferă intuiții
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
Manu. O monografie, MJM, Craiova, 2010. Niță, Dodo; Ferenc, Kiss, Livia Rusz. O monografie, MJM, Craiova, 2009. Niță, Dodo, Istoria benzii desenate românești, SFVA, Craiova, 1992. Niță, Dodo, Europa benzilor desenate, POL Media, București, 2001. Nițescu, Marin, Sub zodia proletcultismului. Dialectica puterii, Humanitas, București, 1995. Oișteanu, Andrei, Mythos & Logos. Studii și eseuri de antropologie culturală, Nemira, București, 1998. Petrescu, Dan; Cangeopol, Liviu, Ce-ar mai fi de spus. Convorbii libere într-o țară ocupată, Minerva, București, 1990. Pițu, Luca, "Două rostiri
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
pentru a valida întreaga doctrină. Ibid, p. 122. 284 Ibid., pp. 135-138. Partidul stabilește doctrina, tot așa cum biserica stabilește ortodoxia, nu invers. Marxismul este o credință care se pretinde știință și se apără ca atare, prin acea găselniță "explicativă" a dialecticii, care nu beneficiază nicăieri de vreo definiție, la fel cum în aria teologiei absentează definiția asupra harului. Această pretenție de autoritate, precum și modalitatea de impunere a punctului de vedere exclusivist este chiar mai periculoasă decât doctrina în sine, slabă și
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
referitoare la gama largă a relațiilor dintre mit și cultură, dintre mit, saga și basm, pe atât de puțin funcționale mi se par cele tributare schemei (paradoxal moderne) după care orice ideologie ar fi o mitologie. Chiar dacă concepția revoluționară a dialecticii materialiste presupune lupta lucidă, subordonată unui ideal de perfecționare a umanității, prin aceasta ea nu poate fi asimilată prin reducție unui mithos. Sfârșitul societății moderne nu înseamnă sfârșitul umanității, ci numai o treaptă dialectic necesară desăvârșirii acesteia din urmă." p.
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
și de marile adevăruri ale lumii în care trăia", devenind, după formula lui Gross, "canale de comunicare narcotizante, puține la număr și limitate ca timp de emisie". Ibidem, p. 143. 813 Ibid., p. 144. 814 Marin Nițescu, Sub zodia proletcultismului. Dialectica puterii, p. 18. Autorul se referă la prima perioadă a comunismului românesc ca la "cea mai dramatică și mai nefirească pagină din istoria literaturii noastre", perioadă "lipsită aproape în întregime de literatură". "Niciun alt regim nu s-a preocupat atât
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
tot: "și nu o simplă ordonare de propoziții independente (și analizabile ca atare) care ar fi fost puse cap la cap", și adaugă: "sensul unui text se determină din componentele sale, dar nu se reduce la ele" (Meyer 1986: 252). Dialectica relațiilor dintre întreg și părți este perfect rezumată de către Pavel: Textele literare, precum și majoritatea ansamblurilor nonformale de propoziții: conversații, articole de ziare, depoziții ale martorilor oculari, cărți de istorie, biografii ale oamenilor celebri, mituri și critici literare, au în comun
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
pasiunii”, care „curge necontrolată”, în registrul unui dialog neplivit de repetiții (dacă dialogul e între doi oameni ce „nu sunt de hârtie”) și neevitând „gândirile naive” de teama banalului. Z. propune o distincție între „nota personală” și „subiectivitate”, convins că dialectica subiectiv-obiectiv generează o identitate de viziune și sens, iar „nota personală” duce la recunoașterea unei amprente stilistice, lui însuși reproșându-și însă o stereotipie a „felului de a spune” și a personajelor. Își mărturisește „furia de a scrie”, alternând cu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290696_a_292025]
-
versurile [8] și [9] vin să conteste printr-un fapt obiectiv presupoziția lupului asertată în [7]. Următoarea intervenție a Lupului (L3) pare să accepte obiecția Mielului și să o corecteze [10]. Mielul răspunde la rîndul său (A3) după o aceeași dialectică de respingere a presupozițiilor din [11]. Mecanismul de înlănțuiri nu poate fi descris în termeni simpli de tipul Întrebare > Răspuns, așa cum s-a arătat mai devreme. Dacă întrebarea pare a fi foarte obișnuită pentru deschiderea unui schimb, iar răspunsul ca
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
voinici și fete mândre, care știau a învârti și hora, dar și suveica, de vuia satul de vatale în toate părțile; cu biserică frumoasă și niște preoți, și dascăli, și poporăni ca aceia, de făceau mare cinste satului lor.” În dialectica sa, frumosul are diferite nuanțe, care fac trecerea spre alte categorii estetice, depinzând de varietatea gradului de tensiune psihică, precum și de gradul diferit de armonie și unitate. Atunci când tensiunea psihică este redusă, iar armonia și unitatea sunt realizate aparent fără
NOŢIUNI DE TEORIE LITERARĂ by LUCICA RAȚĂ () [Corola-publishinghouse/Science/1771_a_92267]
-
și pe Pô între altele, veritabila interpretare rezultând din spiritul actului din 1815 și mai ales din Tratatul de la Paris din 1814, care i-a servit drept bază și punct de plecare, a prevalat, în aplauzele întregii lumi civilizate, asupra dialecticii oficiale pe care a provocat-o redactarea puțin ambiguă a articolului 109. Vom vedea mai târziu cum Congresul de la Paris din 1856 a îndepărtat toate aceste echivocuri printr-o declarație sinceră, clară și explicită. Pentru moment însă, să reluăm firul
[Corola-publishinghouse/Science/84942_a_85727]
-
într-un sens organic, devenind emergent în decursul timpului. Excepțiile au fost Schumpeter - a cărui lucrare asupra dezvoltării a fost publicată în 1911 în limba germană -, un grup de istorici ai Imperiului Britanic și Marx, care a derivat conceptul din dialectica lui Hegel. Cea mai clară anterioritate a utilizării obișnuite azi a conceptului de dezvoltare economică aparține „British Colonial Development Act” din 1929. În context colonial, dezvoltarea economică nu era considerată un proces istoric inevitabil, ci o activitate care trebuia desfășurată
Capitalul uman şi dezvoltarea economică Influenţele capitalului uman asupra dezvoltării economice by Mircea ARSENE () [Corola-publishinghouse/Science/100960_a_102252]
-
lumea de altădată. Pe de altă parte, mitul nu rămâne niciodată fixat în expresia sa primară. El se poate schimba, poate suferi modificări, în funcție de contextul special în care se manifestă. În legătură cu aceasta, unii fenomenologi ai religiei, vorbesc despre o adevărată „dialectică” a miturilor. Mitul Anticristului, de exemplu, îmbracă diferite forme, în funcție celui de care îl invocă, un creștin din secolul al III‑lea, un musulman din secolul al IX‑lea sau un protestant din secolul al XVI‑lea. Am preferat
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
comunităților de jurnaliști și de comunicare de masă. În cele din urmă, voi studia puținele voci critice care au sprijinit jurnalismul literar narativ începând cu sfârșitul Primului Război Mondial până la începutul anilor '60, cât și apariția noului jurnalism. Este important să stabilim dialectica dintre cei care se arătau ostili față de formă și puținii care o apărau. În acest dialog forma poate căpăta alte conotații. O astfel de cercetare este necesară dacă dorim să înțelegem de ce forma modernă, care s-a dovedit a fi
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
deoarece forma este definită numai pe parcursul acestei perioade de către prezentul pe care nu poate să îl aibă, apoi este criticată drept ceea ce a fost, o "nulitate". Dar a o defini în funcție de numărul imens de susținători critici, înseamnă și stabilirea unei dialectici cu opoziția, care o plasează într-un interval istoric drept o discuție fără sfârșit. După prima perioadă importantă a formei, la sfârșitul secolului, următoarea perioadă esențială în care a fost practicată a fost cea a anilor '30 și '40. În
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
acum se mai pot adăuga forța logicii lui Marx și atracția exercitată de legile universale enunțate de el. Marx a fost un continuator al lui Hegel, iar influența acestuia s-a resimțit în multe dintre ideile sale (gîndirea istoricistă, formarea dialecticii și sistemismul propus). Hegel era capabil să scoată "iepuri fizici pur reali din jobenuri pur metafizice"6, aceasta arătînd înclinațiile intelectualității germane care prefera să refuze studiile tehnice în favoarea studiilor metafizice. În acest context, gîndirea lui Marx evoluează pe aceleași
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
o poate asigura: „trebuie ca rețeaua legăturilor de rudenie și a alianțelor să traverseze acest corp în întregul său și ca el să poată fi urmat” (Simmel, 1908, 1999, p. 84). Identitate și alteritate Ca minoritate, elita este supusă îndeosebi dialecticii identității și alterității. În primul rând, membrii elitei vor simți că au ceva în comun, ceva care-i deosebește de toți cei care nu aparțin elitei. Acest lucru va putea suscita un sentiment de complicitate, putând da naștere unor comportamente
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
în principiu, condițiile unui acces la elită prin imitație. Apare o dinamică între strategiile elitei stabilite și candidații la admiterea în rândurile elitei. De îndată ce elita manifestă o tendință fățișă spre exclusivism, aceasta face ca obstacolele să devină mai numeroase. O dialectică subtilă se poate manifesta atunci între ceea ce ține de cunoștințe și de calificări, pe de o parte, și ceea ce ține de talentele sociale (abilitatea de a se face plăcut, ingeniozitatea, civilitatea), pe de altă parte. Limba - un criteriu al superiorității
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
însoțirea, adică convorbirea cu gândul, fie spre încuviințare, fie spre lăsare, meditarea asupra lui. Aceasta are laudă mică când e plăcută lui Dumnezeu; la fel și mustrare, când e rea. Suntem sfătuiți să nu dialogăm cu diavolul. Ne bate la dialectică. E mai tare ca noi și-i deosebit de viclean. După aceea urmează lupta în care mintea biruie sau e biruită și e pricină de cunună sau osândă când ajunge la faptă. Dacă medităm asupra ei și începem să ne îndulcim
Ispitele şi păcatele în învăţătura Părinţilor filocalici by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/148_a_260]
-
dintre cele mai productive efecte provocate de T. a fost declanșarea unei lungi discuții, nici azi încheiată, asupra barocului în literatura română. În altă carte, Eseu despre etapele creației (1975), autoarea trece spre domeniul teoriei literare și încearcă să surprindă dialectica actului creator sau felul cum își află matca structura operei. Se pleacă de la legenda Meșterului Manole, socotită un arhetip fundamental, care conține simbolic totalitatea etapelor unei creații. Eseul urmărește deformarea schemei dialectice, fie prin eludări, fie prin exacerbări ale diferitelor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290055_a_291384]
-
cuvînt ; și totuși - nu‑i așa ? - el trebuia să poarte un nume. Habitaclul său spiritual nu este nici haosul, nici cosmosul. Ființă hibridă fiind, el locuiește într‑un ciudat haosmos, la limita dintre luciditate și nebunie, meținîndu‑se aici datorită dialecticii paradoxului. Or, paradoxul este un enunț contradictoriu și totodată demonstrabil. Este teritoriul în care eroul se refugiază într‑un fel de „emigrație internă“ (expresie folosită mult mai tîrziu, în perioada sovietică, în legătură cu artiștii care nici n‑au aderat la noua
[Corola-publishinghouse/Science/2014_a_3339]