1,559 matches
-
se mai părea imposibil. Avusese un vis, nu după multă vreme de la revenirea din Olanda. Era răstignit. La poalele crucii, unul din fiii săi. O femeie i-l arăta pe Thomas cu degetul: Fiule, iată tatăl tău ! Se trezise speriat, gîfÎind. Avea, uneori, vise neliniștitoare, adevărate coșmaruri unele. Sărise din pat, era singur; ca Într-o spovedanie, dacă Ingrid ar fi fost acolo, i-ar fi mărturisit acesteia cum ajunsese să se Împreuneze cu fiica lui, dar asta ar fi fost
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
lucrurile ar fi fost date Înapoi. O spoială și așa, pentru că, nu după multă vreme, anatema ar fi fost ignorată, totul ar fi fost Împins Înainte de aceeași plăcere, plăcere, plăcere, asta era, se pare, esența stirpei. Și cîinii se călăreau, gîfÎind, pentru a lăsa urmași, porcii la fel, maimuțele; nu stricăciunea le mîna pe dobitoace; aveau anumite perioade, În restul anului parcă nici nu mai aveau sex. La om, se pare, mîncărimea În zonele pubiene, anale, bucale devenise aproape insuportabilă, era
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
tensionată decât o scenă dintr-o piesă de Cehov. Dintr-o clipă în alta una din fete putea să leșine sau să moară doar ca să fie în centrul atenției. Ah, iată-te! spuse Muffy, cufundându-se în canapea lângă mine. Gâfâia și mai epuizată decât fetele din jurul meu. Își tampona fruntea imaculată cu o batistă proaspăt spălată. — Dacă știam că salvarea Veneției e atât de istovitoare, aș fi ales un alt oraș care nu se îneacă, ci doar e plin de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
peste tot băltoace invizibile. Peisajul arată încântător, dar în realitate e un câmp minat pentru pantofi. Adevărul e că, mai tot timpul, este mai curând ca în La răscruce de vânturi, decât ca în Emma. Dumnezeule, gândeam în timp ce urcam delușorul gâfâind, retractez tot ce am spus, cum că Anglia rurală ar fi mai încântătoare decât du Cap-ul. Nu e. Nu voiam să mai pun vreodată piciorul aici. În vârful colinei, am dat peste o poartă de lemn, unde poteca se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
dorm, să visez... Să mor..., să dorm..., să dorm..., să visez pesemne!... Gândesc, deci exist; exist, deci gândesc... Nu exist, nu! Nu exist..., mamă! Eugenia... Rosario... Unamuno... - și adormi. Curând după aceea se ridică în capul oaselor în pat, livid, gâfâind, cu ochii negri detot și înspăimântați, privind dincolo de tenebre, și strigând „Eugenia, Eugenia!“ Domingo se repezi la el. Își lăsă capul să-i cadă-n piept și muri. Când sosi medicul, crezu mai întâi că încă trăia, ceru să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
văzut în viața mea. Și pare să fi avut o mică dificultate în a se încheia la nasturii jachetei. În cele din urmă reușește să bage ultimul nasture în gaură și se dă înapoi pentru a se privi în oglindă, gâfâind ușor. Acum pare că nu-și mai poate mișca deloc brațele. Ce zici ? îi spune lui Eddie. Da, foarte frumos, zice el, uitându-se încruntat la Harta rutieră a Marii Britanii, 1994. Care o fi ? A347 ? Sau A367 ? — Îhm... cred că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
altceva aș mai putea face. — Ne-am descurcat destul de bine. Privirea i se fixează asupra celorlalte cuști de zmeură. Mai avem ceva de cules... — Ba nu, mă trezesc rostind. Nu mai avem. Rămân acolo în arșiță și pe pământul prăfos, gâfâind și simțind că mă doare tot corpul. Și, exact în clipa în care simt că explodez, el înaintează spre mine și gura lui coboară spre sfârcul meu, și aproape că leșin. Și de data asta nu se mai îndepărtează de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
de afacerea familiei, cumperi o seră în apropiere... practic, încă te mai ții de poalele mamei tale. Așa că, înainte să-mi ții mie predici despre cum să-mi trăiesc viața, încearcă să ți-o trăiești pe-a ta, OK ? Tac, gâfâind, și văd că Nathaniel arată ca și cum i-aș fi tras o palmă. Instantaneu îmi vine să-mi mușc limba. — N-am.. vrut... murmur. Fac câțiva pași și simt că mai am puțin și-mi dau lacrimile. Nu așa trebuia să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
în apropiere, și el ridică ochii mirat de la paharele pe care tocmai le adună. Trebuie să vorbesc cu Nathaniel. E aici ? — Aici ? Eamonn pare că a rămas fără grai. Tocmai l-ai ratat. A plecat deja. — A plecat ? Mă opresc gâfâind. Unde ? — Să vadă ferma aia pe care vrea s-o cumpere. A plecat acum puțin timp cu mașina. Ferma din Bingley ? Înghit în sec ușurată, încă respirând greu. Crezi că ai putea să mă repezi până acolo ? Trebuie să vorbesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
trebuie să aștepți ceva până vine trenul, adaugă. Peronul doi. — Mersi. Îmi ridic valiza și mă îndrept spre pasarelă. Îl aud pe Dominic grăbindu-se după mine cu cameramanul. — Se pare că Samantha a luat-o complet razna, spune Dominic gâfâind în microfon. Tensiunea situației a dat-o complet peste cap. Cine știe ce altă mișcare pripită va face în continuare ? Ăsta chiar vrea să m-arunc în fața trenului, așa-i ? O să-l ignor pur și simplu. Rămân hotărâtă pe peron, ferindu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
-i postura de contemplator al vanităților lumii care-și pierde timpul, sau crede că-l câștigă, punând întrebări furnicilor, scarabeilor și șopârlelor. Cipriano Algor îl mângâie pe cap și puse altă întrebare, Ce vrei, dar Găsit n-a răspuns, doar gâfâia și căsca botul de parcă ar fi zâmbit la nerozia întrebării. Atunci auzi glasul lui Marçal chemându-l, Tată, vino, micul dejun e gata. Ginerele făcea pentru prima dată așa ceva, ceva neobișnuit trebuie că se întâmplă în casa și în viața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
le ceru lămuriri străjilor. — Aici este orașul Djay, i se răspunse. Nu Îndrăzni, așadar, nici măcar să intre, dădu ocol orașului și Își continuă drumul spre apus. Calul Îi era istovit, dar el Îi dădea pinteni fără milă. Curând se găsi, gâfâind, la porțile unei alte cetăți, mai impunătoare decât cea dintâi, dar de-abia ceva mai Întinsă decât orașul Rey. Întrebă un bătrân trecător. — Aici este Yahoudiyé, Orașul Evreiesc. — Există, așadar, atâția evrei În această țară? — Există câțiva, dar cea mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
continuase: — Nu ești tu oare cel care a rostit cândva: „Viața e ca o vâlvătaie. Flăcări pe care trecătorul le uită, cenușă pe care vântul o Împrăștie, a trăit un om”. Crezi că aceasta va fi soarta lui Nizam al-Mulk? Gâfâia. Omar tot nu spusese nimic. — Prietenul tău Hasan Sabbah străbate țara strigând sus și tare că eu nu sunt decât un viclean slujitor al turcilor. Crezi că asta se va spune despre mine mâine? Că vor face din mine rușinea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
o dezmiardă, o primește ca pe un erou În adânciturile trupului ei, o ține Îndelung, o strânge, nu-i dă drumul decât ca s-o atragă din nou; Malik Șah se Întinde cât e de lung, cuceritor cu respirația Întretăiată, gâfâind, supus, vrăjit, ea știe să-l ducă până la capătul plăcerii. Apoi, cu blândețe, degetele ei subțiri Încep să-i deseneze sprâncenele, pleoapele, buzele, lobii urechilor, liniile gâtului jilav; fiara e slăbită, toarce, se toropește, felină ghiftuită, surâde. Cuvintele lui Terken
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
aleg nivelul... Ia stai. Banda se ridică în față. Și merge mai repede. Trebuie să alerg ca să o ajung din urmă. Ceea ce e OK. Despre asta și e vorba, nu? Să ai un ritm plăcut de jogging. Să fugi, să gâfâi ușor, asta înseamnă doar că inima îți funcționează. Ceea ce e perfect. Atâta timp cât nu... Iar se ridică. O, Doamne. Și merge mai repede. Și mai repede. Nu pot face asta. Sunt roșie la față. Am un junghi în piept. Gâfâi nebunește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
să gâfâi ușor, asta înseamnă doar că inima îți funcționează. Ceea ce e perfect. Atâta timp cât nu... Iar se ridică. O, Doamne. Și merge mai repede. Și mai repede. Nu pot face asta. Sunt roșie la față. Am un junghi în piept. Gâfâi nebunește și mă apuc disperată de barele laterale ale aparatului. Nu pot să fug atât de repede. Trebuie să mai încetinesc un pic. Izbesc febril cadranul, dar banda continuă să se învârtă și, brusc, se înalță și mai tare. O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
fie niciodată impresionată. În veci! Nici măcar nu s‑a obosit să vină să te vadă! Dumnezeule, tu îi cumperi o eșarfă Hermès și ea nu poate să‑și rearanjeze programul ca să‑și găsească cinci minute pentru tine! Mă opresc brusc, gâfâind. Of, la naiba. N‑ar fi trebuit să spun asta. Îi arunc o privire, și el se uită fix la mine, cu fața neagră de furie. — Cum ai făcut‑o pe mama? zice încet. — Iartă‑mă... n‑am vrut. Înghit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
fie simplu ca bună ziua. Le umpli până la refuz, după care scoți aerul din ele. Zece pulovere de pungă, zice; dar, pe bune, cine stă să numere? Încep să îndes haine în prima pungă, până e cât se poate de plină. Gâfâind de efort, închid fermoarul de plastic, apoi bag duza de la aspirator în gaura rămasă. Și nu‑mi vine să cred. Merge. Merge! În fața ochilor mei, hainele mele sunt reduse la zero! E fantastic. Chestia asta o să‑mi revoluționeze viața! De ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
al sistemului de ventilație al lui Nostromo. Schema pe care o studiase în popotă devenea neclară, se încețoșa în capul său. Ieșirile erau printre cele mai delicate sisteme ale astronavei. Fie ce-o fi! Înainte erau alte coturi. Se opri gâfâind și ridică vârful lansatorului. Nu era nici un semn al existenței vietății dincolo de aceste coturi, dar era mai bine să-și încerce norocul. Rezervorul armei era practic plin, iar creatura va da înapoi de frică, fiindcă făcuse deja cunoștință cu focul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
ia în seamă loviturile pricinuite de izbiturile în pereți. Zbura de-a dreptul prin cursive. Alergă până când plămânii începură să o doară. Își aduse aminte de sărmanul Kane și de bestia care creștea în el aproape de plămâni. O cuprinse greața. Gâfâind, se opri să se localizeze. Traversase nava dintr-o parte în cealaltă. Era exact în mijlocul sălii de propulsie. Auzi un zgomot ușor și-și opri respirația. Se repetă. Dădu drumul aerului din plămâni. Sunetul era omenesc, familiar. Gemete. Strângând aruncătorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
-i facă un cadou de aniversare. Și ce cadou! Asta presupunând că autoritățile ar putea avea sentimente. Cel mai greu a fost să-și dovedească asimilarea. A început prin a nu mai vorbi deloc limba română. Făcea totul în franceză: gâfâia în franceză, înjura în franceză, ofta în franceză. (Făcea și alte lucruri în franceză... când i se ivea ocazia; din anumite motive, ocazia asta i se ivea destul de rar. Mai exact, o dată pe lună.) Ajunsese să nici nu mai viseze
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
într-un fotoliu și se uită la televizor. Îl vede pe Lionel privind în gol. Își slăbește nodul de la cravată. Ia un pahar de whisky de pe tăvița din fața lui. Bea o înghițitură consistentă. Pune paharul înapoi pe tăviță. Începe să gâfâie. Gheața din paharul cu whisky începe să se lovească de pereții paharului. Anghel spune: — Te rog, ușor și trist. Ana Briceag se conformează. Tăvița atinge starea de echilibru stabil. Situația e de-a dreptul promiscuă, dar cine crede că se
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
de făcut.“ Părea calm și detașat bătrânul avocat din alte vremuri. Își potrivea doar din când în când pe nas ochelarii cu ramă aurită și își îndesa pe cap căciulița neagră, un fel de ciorap de lână țuguiat la capăt. Gâfâia, e drept, și era cam încovoiat de spate, dar ținea la drum lung și nu-și pierduse vioiciunea, în ciuda șocului. „Au trecut două ore, închipuie-ți, și încă n-au curaj să admită public că s-a întâmplat ceva care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
clătinându-se între plopii suverani, atingea în cele din urmă punctul de cotitură, unde panta creștea brusc, semnalând orașul, regăsirea. Mereu același loc, alte vârste și aceeași vârstă. După cotitură se intercalase, de câțiva ani, o stație intermediară. Autobuzul frână, gâfâind, în dreptul unui refugiu cochet, din panouri de sticlă verde. Se vedeau două bănci și mormane de cârpe, hârtie, sârmă. Coborâseră câțiva pasageri, se urcaseră alții, aglomerația aceeași, ca totdeauna. Hârca nu pornea. Brusc, iritarea unui nou pasager, agățat de scară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
în dormitorul copiilor. Mantinela o urmă. Cam știa ce o așteaptă. Văzuse și ea lumina aceea rozulie și pasărea care-i strigase și ei „Pardalian!“ Avea să fie băiat și așa are să-l cheme. Fărmăcata aproape sfâșie hainele de pe fată. Gâfâia furioasă, tremura, bolborosea agitată. Cum fa, să nu știu io?! Mama ta carea am urlat când te-am scos din mine?! Cine-i nenorocitul, fa, cine a umblat la tine să-mi facă nenorocirea asta, tocma când ne mai ajunsesem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]