1,303 matches
-
simți că îți arde obrazul. Mai mult, intensitatea luminii te face să închizi ochii instantaneu, ceea ce nu îți este permis să faci, pentru că ești în live. Din acest motiv te străduiești să ții ochii deschiși, ceea ce te va face să lăcrimezi abundent. Dar nu este permis, pentru că ești în live. Așadar, blenda reprezintă o necesitate, dar și un instrument de tortură pentru reporterul spre care este îndreptată. Nu poți scăpa de chinul provocat de blendă. Dar există câteva detalii care îți
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
în talmeș-balmeș e vai și-amar. Creierul nu mai reacționează, lectura se fandosește, memoria e sclifosită. Ce-i de făcut atunci? Cum să procedezi în așa fel încât inteligența să aibă foițe transparente de ceapă care să facă să-ți lăcrimeze ochii, nu din reflex pavlovian sau ocular, ci de emoție - măcar estetică, dacă nu de altfel. Cum cititorul nu este înger, și nici producătorul de literatură nu este așa ceva, nu rămâne decât fie ca amândoi să se manifeste ca relativ
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
lăsându-se În jos, din ce În ce mai aproape de mort, În cercuri concentrice, ca o pasăre care cobora pe pământ pentru a-și Înhăța prada. Mirosul de santal, extrem de acru și de pătrunzător, a devenit atât de puternic Încât toată lumea a Început să lăcrimeze. Pe cei mai mulți nu-i deranja; oricum plângeau. Într-un colț era Înghesuit un imam schilod. Total absorbit, Își legăna partea de sus a trupului pe când citea cu voce tare Coranul. Recitarea sa avea un ritm al ei, o măsură care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
și, în același timp, îl vor vedea pe Năstase la televizor spunându-le că nu e adevărat. Pentru mine nu există divertisment mai suculent decât Năstase plângând pe umărul săracilor. Parcă și văd marele corp social costeliv: pe un umăr lăcrimând Năstase și pe celălalt Dan Ioan Popescu. Dar acesta e ocupat la Parchet, nu ies la socoteală toate casele, terenurile, mașinile, sute de mii de euro. Firește, totul este un atac murdar, prigoană politică, mâna lui Băsescu. Și Iliescu ne-
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
la trup curat. înfloreai fără păcat într-un pom adevărat, când eram mai tânăr și la trup curat! ! nu știam că ești femeie eu bărbat, lângă tine cu sfială m-am culcat, și dormind eu am visat, tu visând ai lăcrimat, când eram mai tânăr și la trup curat și dormind eu am visat, tu visând ai lăcrimat, când eram mai tânăr și la trup curat! e pierdută noaptea-aceea de acum, carnea noastră doar mai știe-al ei parfum, poamele ce
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
curat! ! nu știam că ești femeie eu bărbat, lângă tine cu sfială m-am culcat, și dormind eu am visat, tu visând ai lăcrimat, când eram mai tânăr și la trup curat și dormind eu am visat, tu visând ai lăcrimat, când eram mai tânăr și la trup curat! e pierdută noaptea-aceea de acum, carnea noastră doar mai știe-al ei parfum, poamele ce-n pomi azi stau, gustul cărnii tale-l au și cad toate (mâine) putrede pe drum, poamele
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
desenez conturul Patriei exact precum este De fiecare dată îl fac cum aș fi vrut să fie Ba îi adaog niște lanțuri de munți veșnic verzi care cresc în afară și împrejurul lor tot verde o câmpie iar deasupra ei lăcrimând o vioară Păduri seculare mănunchi de râuri ca niște crengi retezate Orașe străvechi colier de cetăți și cine știe câte mii de sate? Încă n-am reușit să desenez conturul Patriei exact precum este De fiecare dată îl fac cum aș fi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
liceu pe motivul că sunt fiu de țăran (mai exact, „chiabur”, „dușman de clasă” - nota editorului). De atunci datează cele mai negre poezii pe care le-am scris. Când scriu aceste rânduri vă rog să mă credeți, dragi prieteni, că lăcrimez. După această dată memorială (sic!), cu mari intervenții am intrat la blestematul liceu pe care-l cunoașteți. (A fost reprimit ceva mai târziu, doar ca „asistent”, cu scaun adus de acasă. După vreo două luni de ședere în fundul clasei, fără ca
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
liceu pe motivul că sunt fiu de țăran (mai exact, „chiabur”, „dușman de clasă” - nota editorului). De atunci datează cele mai negre poezii pe care le-am scris. Când scriu aceste rânduri vă rog să mă credeți, dragi prieteni, că lăcrimez. După această dată memorială (sic!), cu mari intervenții am intrat la blestematul liceu pe care-l cunoașteți. (A fost reprimit ceva mai târziu, doar ca „asistent”, cu scaun adus de acasă. După vreo două luni de ședere în fundul clasei, fără ca
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
face pe dracu-n patru și-i dă cîte cere, vrea piloți, nu are decît să aleagă dintre cîți se oferă să fie "piloții lui Balbo", vrea glorie, abia o mai poate duce, trăiește în admirație și poate face să lăcrimeze nu doar femeile, ci și bărbații, uită-te la ei..." Leonard nu se uita la ei, la cei ce-l înconjurau pe Italo Balbo, pentru că nu-și putea desprinde privirea de pe chipul prințului. Exprima o adevărată și adîncă tristețe. Iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
ci îl cercetau cu privirea pe adjutantul Popianu, care arăta ca vai de el, de parcă atunci ar fi coborît dintre dealurile Vladiei. Era de zece zile în București, dar Bîlbîie se îngrijise să arate cît mai boțit. Neras, cu ochii lăcrimînd, i-o fi pus ceva praf sub pleoape, era în stare bietul Leonard, cu o cămașă ruptă în spate, mai bine zis sfîșiată destul de credibil. Adjutantul Popianu făcea o figură grozavă. Și eu l-aș fi crezut că a venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
casa lui Sanis și azi își mai aduc aminte femeile din Broscărie. Mai întăi un zvon lin a pornit dis-de-dimineață, apoi a crescut ca un vânt neliniștit. Era cătră mijlocul lui noiemvrie și femei jalnice călcau prin râurile de noroi, lăcrimând și clătinând din cap, petrecându-și la gară feciorii palizi. Se duceau la oaste feciorii lor; se duceau în alte târguri; se duceau spre întunericul acela, spre ocna aceea, la care se gândeau de multe zile, de multe luni, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
prietenește ce-i mai bine...“ „Nu, nu-i nici o problemă. Mulțumesc. La revedere“, închizând ușa încet în urma lui, apoi luându-și servieta, apoi ieșind din enorma clădire în lumina bolnavă a după-amiezii, care-l izbește în pupile, îl face să lăcrimeze, îl obligă să-și pună ochelarii. A mers încet, a traversat parcul, a privit cu gândul aiurea fața lacului încrețită de vânt, pe care săltau bărcile închiriate de adolescenți, a călcat peste mormanele de frunze uscate, a trecut prin vacarmul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
câte un fleac ca ăsta. Sau marile compromisuri. Nu-i nici o deosebire între una și alta. Se simțea obosit, dar agitația zilei, călătoria, fusele orare, veștile de acasă, îmbrățișările Ioanei Sandi continuau în el, împiedicându-l să adoarmă. Ochii îi lăcrimau și umbrele străine ale încăperii îi erau ostile. A coborât pleoapele, dar un timp a continuat să vadă aceleași umbre ostile. Întindea mâinile către ele, cu palmele desfăcute, și mâinile i se alungeau nefiresc împingând toate obiectele spre pereți și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
știam. „Nu vă dați seama că devenim paranoici?“ Știau amândoi că timpul lui e drămuit, apropierea examenelor înmulțea cărțile strânse pe masa de lucru și fișele cu scris mărunt. Se culca târziu după miezul nopții, când ochii începeau să-i lăcrimeze, iar literele se colorau, îi jucau și i se înmulțeau plutind în față. Ioana Sandi i-a dat o întâlnire la mijlocul săptămânii. „Ai de lucru, te las să lucrezi, încep să învăț ce trebuie să fac“, i-a spus. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
schiorilor, ardea ochii. Nori albi se fugăreau la mare înălțime. Și dintr-odată s-a dezvelit dintre ei, în față, departe, dincolo de crestele înzăpezite, înalt, sobru, majestuos, aristocratic, impunător, sălbatic, masiv, copleșitor, Muntele. Vârful Mont Blanc. Zăpada ardea ochii care lăcrimau, respirația era grea în aerul rarefiat, Muntele se ridica asemeni unei primejdii dorite, proteguitor și indiferent și plin de speranțe și veșnic și al lumii întregi. Și în clipa următoare s-a învelit iarăși în cortine de aburi și privirile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
euro pentru acte și ieri, la 12 noaptea, Toni, nu vrei 6 milioane? ți-i dau până în octombrie, fac un calcul, plus dobânda de la banii din bancă, cât o fi? trebuie să aflu cât e, stau pe loc și fumez, lăcrimez, porc spinos, îmi spune Prietena mea care e mai sus, ai noroc, nu mă mai stresez de bani, se rezolvă, primesc vorbe pe care le doream, dar nu neapărat de la, deși, neapărat, mă ridică la nivelul femeii iar, dar nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
acolo. E un pat de campanie, cu saltea și pernă. Robert mi-a plăcut, fiindcă gândurile lui încăpeau desigur și în creierul unei păsărele. Era cu patru ani mai tânăr ca mine și niciodată nu mi l-am putut închipui lăcrimând de durere. Improviza la pian melodiile cele mai variate, cu aceeași ușurință uimitoare cu care scria poeme lipsite de rime și de înțeles, totuși fermecătoare prin calmul sufletesc și absurda alunecare a cuvintelor. Le citea indiferent și farmecul lor mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
ornament din fier forjat făcu țăndări una dintre ferestrele laterale din spate. — Puiule, ești bine? întrebă speriată doamna Reilly, când bombardamentul părea să fi ajuns la final. Ignatius scoase un zgomot ca de vomă. Ochii și albaștri și galbeni îi lăcrimau. Spune ceva, Ignatius, îl imploră mama sa, întorcându-se tocmai la timp ca să-l vadă scoțând capul pe fereastră și vomitând pe partea unde era lovită mașina. Agentul de stradă Mancuso mergea încet pe Chartres Street, îmbrăcat în pantaloni mulați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
fi nebunul acela. Era la fel de scrântit ca și vânzătorul de crenvurști. — Ascultă, zurliule, cară-te d-aici. Nu vreau bucluc cu stigleții. Nu vrei? întrebă fericit Mancuso. — Nu, și nici un țăcănit ca tine nu vrea, spuse George, privind ochiul care lăcrima în spatele monoclului și umezeala de pe gură și barbă. — Ești arestat, spuse tușind Mancuso. — Cum? De unde naiba ai răsărit? — Agentu’ Manguso, sub agoberire. O insignă străluci în fața coșurilor lui George. Hai cu mine. — Pen’ ce dracu’ m-arestezi? Numa’ c-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
scumpule, da’ mi-am păstrat onoarea. * Agentul de stradă Mancuso, stând sprijinit de biroul sergentului, spuse, respirând din greu: — Boate mă boți scoate din glosetu ăla. Nici nu mai bot resbira. Cum? Sergentul privi trupul slab din fața lui, ochii roșii, lăcrimând în spatele ochelarilor bifocali, buzele uscate care se vedeau prin barbișonul alb. Ce se întâmplă cu tine, Mancuso? De ce nu te poți purta ca un bărbat? Ai răcit! Bărbații din poliție nu răcesc. Bărbații din poliție sunt tari. Agentul Mancuso tuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
dar doctorul zâmbi puțin În spatele măștii sale. Arătă spre trusa deschisă, iar Logan Își luă o pereche de mănuși din latex și o mască. Mirosul dispăru dintr-odată, Înlocuit de un iz copleșitor de menthol, care-i făcu ochii să lăcrimeze. — Vicks VapoRub, zise doctorul Wilson. Un truc vechi de la patologie. Acoperă o mulțime de păcate. — La ce ne uităm? Dă, Doamne, să fie Peter Lumley. — Greu de zis. Bietul micuț a putrezit aproape de tot. Doctorul se feri Într-o parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
celor de acolo, care se bosumflaseră fiindcă cei de la Departamentul Șerifului îi oferiseră adăpost lui Mickey Cohen. Dar îi rămase în minte ideea - și disprețul. Un asasin, un gangster care visa să fie comic într-un club de noapte și lăcrima din cauza câinilor pierduți și a copilașilor invalizi, reușise să îngenuncheze un întreg departament de poliție cu o înregistrare audio: polițaii de la Moravuri luau mită și plimbau prostituatele, iar tura de noapte de la secția Hollywood regula curvele lui Brenda Allen pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
nu reuși să-și Înăbușe un zâmbet, pentru că În clipa aceea Își dădu seama de asemănarea dintre Wahrhaftig și Ben Gurion, care striga la tatăl său pe strada Rașba, acum patruzeci de ani. Împreună cu doctorul sosise și Tamar Greenwich, speriată, lăcrimând ușor, plină de intenții bune. Fima se Îndreptă spre ei, acceptă cu resemnare strângerea de mână și Îmbrățișarea, dar nu Înțelese ce Îi spuneau. Fără să-și dea seama, buzele sale murmurau: Nu-i nimic. Nu-i grav. Se mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
prea puțină mâncare și prea multă imaginație. Îmi amintesc vremurile în care mâncarea era ceva de poveste, un mit. Prăjitura babka a mamei, ne șopteam unul altuia, ștrudelul bunicii, gulașul soției mele și deja ne lăsa gura apă și ne lăcrimau ochii, deși eram atât deshidratați și de înfometați, încât cine știe de unde mai veneau secrețiile. Ce te face să crezi că nu vreau să îl văd? —Reacția ta la piesă. — Nu am avut nici o reacție la piesă. Nici măcar nu am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]