3,752 matches
-
Moravia sau a mea, a lui Pasolini. De fapt, nu există premoral sau preideologic. Există pur și simplu o altă cultură (cultura populară) sau o cultură precedentă. Pe ele se clădește o nouă alegere morală și ideologică: de exemplu, alegerea marxistă sau alegerea fascistă. Acum, această alegere este existențială. Dar ea nu e „totul”. Într-adevăr, după cum observa și Moravia, ea nu trebuie judecată în sine, ci prin prisma rezultatelor sale teoretice sau practice (schimbarea lumii). Cum de unele alegeri juste
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
se exprimă prin felul de a fi al italienilor, prin noua calitate a vieții lor. Alegerile politice, unindu-se cu vechiul humus cultural, erau un lucru; prinzând acum rădăcini în noul humus cultural, sunt altceva. Un muncitor sau un țăran marxist din anii ’40 sau ’50, în ipoteza unei victorii revoluționare, ar fi schimbat lumea într-un chip: astăzi, în aceeași ipoteză, ar schimba-o în alt fel. Nu vreau să fac profeții, dar nu ascund că sunt pesimist până la disperare
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
de supoziții în ceea ce mă privește, atribuindu-mi în primul rând, în mod incorect, regrete pe care nu le recunosc. Eu nu regret „țărișoara”, ci imensul univers țărănesc și muncitoresc de dinainte de Dezvoltare, univers transnațional în cultură, internațional în alegerea marxistă. În al doilea rând, Ferrara - nepregătit în fața „semioticii”, știință cu care a trebuit să se confrunte brusc - mă acuză de culturism și de estetism pentru simplul motiv că fac referire la ele. Lacunele culturale ale lui Ferrara - care este clar
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
de altfel, face parte din tradiția sa (lupta Papalității împotriva Imperiului), dar de data aceasta nu pentru cucerirea puterii, Biserica ar putea să fie conducătoarea măreață, dar nu autoritară a tuturor celor ce refuză (iar cel care vorbește este un marxist, tocmai în această calitate a sa) noua putere consumistă care este complet ireligioasă, totalitară, violentă, fals tolerantă, ba chiar mai represivă ca niciodată, corupătoare, degradantă (niciodată nu au avut mai mult sens ca astăzi cuvintele lui Marx conform cărora capitalul
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
este, cel puțin în ultimele secole, și o istorie a ignoranței. Nimeni n-ar putea demonstra, de exemplu, că a mai vorbi astăzi despre Sfântul Toma din Aquino ignorând, în primul rând, cultura liberală, raționalistă și laică și apoi cultura marxistă în politică și pe cea freudiană în psihologie (ca să rămân în limitele unor scheme elementare) nu este un act de subcultură. Ignoranța Bisericii în aceste ultime două secole a fost paradigmatică, mai ales în ceea ce privește Italia. După ignoranța ei s-a
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
și țărănească organizată de PCI -, nici intelectualii, chiar și cei mai avansați și mai critici, nu-și dăduseră seama că „licuricii erau pe cale de dispariție”. Ei erau informați destul de bine de sociologie (care în acei ani provocase criza metodei analizei marxiste), dar era vorba despre informații încă netrăite, în esență formaliste. Nimeni nu putea să bănuiască realitatea istorică a viitorului imediat, nici să identifice ceea ce pe atunci se numea „bunăstare” cu „dezvoltarea” care ar fi trebuit să realizeze în Italia pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
de vedere politic de asasinat”, lucru pe care judecătorii din tribunalele noastre, necunoscători ai oricărei subtilități lingvistice neavocățești, nu l-au bănuit nici măcar pe departe); pe de altă parte, tehnicismul. Un asemenea tehnicism a fost luat nu atât din textele marxiste (care sunt științifice, nu tehnice), cât din textele sociologice. Sociologia este o știință burgheză. Modelele sale sunt anglo-saxone și franceze. De altfel, și retorica bazată pe „hiperbola simplistă” are trăsături admirabil de burgheze. Vezi, de exemplu, limbajul futurismului (fascist). Limbajul
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
nici măcar pentru o clipă, ideea de „progres” cu realitatea acestei „dezvoltări”. În ceea ce privește baza partidelor de stânga (să spunem și baza electorală, pentru a vorbi de ordinul a milioane de cetățeni), situația este următoarea: un muncitor trăiește în conștiința sa ideologia marxistă și, prin urmare, printre celelalte valori ale sale, trăiește în conștiința sa ideea de „progres”; în același timp, el trăiește, în existență, ideologia consumistă și, prin urmare, a fortiori, valorile „dezvoltării”. Muncitorul este deci disociat. Dar nu este singurul. Și
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
la răscoală de propria „conștiință nefericită”. „Conștiință nefericită” care o face frenetică, gata de orice - o masă fluctuantă pradă primului venit să predice întâietatea acțiunii asupra gândirii (la rândul său improvizate pe un plan prin definiție subcultural, în care ideologiei marxiste îi sunt aplicate la nimereală nu exigențele sociologiei marxiste, ci ale sociologiei la modă, plus reziduurile și oribilele locuri comune ale umanismului defetist și ale catolicismului). Cu o insistență oarbă, ce îl gratifică pe el și îi șantajează pe ceilalți
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
o face frenetică, gata de orice - o masă fluctuantă pradă primului venit să predice întâietatea acțiunii asupra gândirii (la rândul său improvizate pe un plan prin definiție subcultural, în care ideologiei marxiste îi sunt aplicate la nimereală nu exigențele sociologiei marxiste, ci ale sociologiei la modă, plus reziduurile și oribilele locuri comune ale umanismului defetist și ale catolicismului). Cu o insistență oarbă, ce îl gratifică pe el și îi șantajează pe ceilalți, intelectualul italian mediu nu scapă nici o ocazie de a
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
Dar mai știu și că, dacă astăzi gândesc astfel și exprim acest lucru, e pentru că totul se petrece în cadrul unei programări generale de toleranță decise de putere: care, în acest caz, are nevoie de gândirea mea autonomă, de ideologia mea marxistă și de pasiunea mea îndârjită pentru a realiza acele reforme pe care ea le consideră acum necesare (și pentru care nu poate să găsească „ideologi” printre oamenii săi tradiționali). Tocmai această toleranță a puterii - în cadrul căreia oponentul poate să se
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
și a defini influența exercitată de societate asupra literaturii și de a stabili și judeca care e locul literaturii în societate. Această abordare sociologică a literaturii este practicată mai ales de cei care subscriu la o filozofie socială precisă. Criticii marxiști nu numai că studiază aceste relații dintre literatură și societate, dar au și o concepție bine definită despre cum ar trebui să fie aceste relații, atât în societatea noastră actuală cât și într-o viitoare societate fără clase. Ei practică
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
apartenența socială sunt determinate de originea socială ? Cazurile lui Shelley, Carlyle și Tolstoi constituie tot atâtea exemple elocvente de "trădare" a clasei proprii, în afara hotarelor Uniunii Sovietice majoritatea scriitorilor comuniști nü sunt de origine proletară. Criticii sovietici și alți critici marxiști -au făcut cercetări ample pentru a. stabili precis atât originea socială exactă cât și apartenența socială a scriitorilor ruși. Astfel, P. N. Sakulin își bazează analiza literaturii ruse contemporane pe delimitarea ou grijă a literaturii țărănești, a literaturii mic-burgheze, a
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
estetice, dar nu determină valorile însele. Putem stabili, în linii generale, ce forme de artă sunt imposibile și ce forme sunt posibile într-o societate dată, dar nu putem prezice că aceste forme de artă vor apărea efectiv. 148 Numeroși marxiști - și nu numai marxiști - încearcă să stabilească legături mult prea directe între economie și literatură. De exemplu, John Maynard Keynes, o persoană nu lipsită de înclinații pentru literatură, a atribuit existența lui Shakespeare faptului că în momentul în care a
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
valorile însele. Putem stabili, în linii generale, ce forme de artă sunt imposibile și ce forme sunt posibile într-o societate dată, dar nu putem prezice că aceste forme de artă vor apărea efectiv. 148 Numeroși marxiști - și nu numai marxiști - încearcă să stabilească legături mult prea directe între economie și literatură. De exemplu, John Maynard Keynes, o persoană nu lipsită de înclinații pentru literatură, a atribuit existența lui Shakespeare faptului că în momentul în care a apărut Shakespeare eram tocmai
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
25 Dar în alte cazuri, de exemplu, în timpul avântului economic din deceniul al treilea din Statele Unite, creșterea profiturilor n-a dus la apariția unor mari poeți, iar părerea cu privire la optimismul lui Shakespeare este discutabilă. Nici formula opusă, elaborată de un marxist rus, nu ne este de mai mult ajutor : Concepția tragică despre viață pe care o găsim la Shakespeare este rezultatul faptului că el a fost expresia dramatică a aristocrației feudale care, în timpul Elizabetei, își pierduse vechea poziție dominantă. *26 Judecăți
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
ai procesului social - "forțele de producție", "relațiile sociale" și "conștiința". El considera, într-un mod aproape utopic, că în viitoarea societate fără clase aceste diviziuni ale muncii vor dispărea din nou, că artistul se va integra din nou în societate. "Marxistul vulgar" ne spune că cutare sau cutare scriitor care a exprimat păreri reacționare sau progresiste despre biserică și stat a fost burghez. Există o curioasă contradicție între acest determinism mărturisit, care consideră că "conștiința" urmează "existența", că un burghez nu
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
oare îl condamnă tocmai pentru aceste opinii. Uneori scriitori de origine burgheză care s-au alăturat proletariatului au fost suspectați de nesinceritate, orice deficiență artistică sau civică a lor fiind atribuită originii lor de clasă. Dacă drumul progresului, în sens marxist, duce direct de la feudalism, la dictatura proletariatului, trecând prin capitalismul burghez, este logic și consecvent pentru un marxist ca să-i aprecieze pe progresiști în orice moment al istoriei. El trebuie să-1 aprecieze pe burghez când, în primele stadii ale capitalismului
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
fost suspectați de nesinceritate, orice deficiență artistică sau civică a lor fiind atribuită originii lor de clasă. Dacă drumul progresului, în sens marxist, duce direct de la feudalism, la dictatura proletariatului, trecând prin capitalismul burghez, este logic și consecvent pentru un marxist ca să-i aprecieze pe progresiști în orice moment al istoriei. El trebuie să-1 aprecieze pe burghez când, în primele stadii ale capitalismului, a luptat împotriva feudalismului care mai dăinuia. Dar adesea marxiștii critică scriitorii de la înălțimea secolului al XX-lea
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
capitalismul burghez, este logic și consecvent pentru un marxist ca să-i aprecieze pe progresiști în orice moment al istoriei. El trebuie să-1 aprecieze pe burghez când, în primele stadii ale capitalismului, a luptat împotriva feudalismului care mai dăinuia. Dar adesea marxiștii critică scriitorii de la înălțimea secolului al XX-lea sau, ca A. A. Smirnov și V. R. Grib - marxiști foarte severi la adresa "sociologiei vulgare" - îi salvează pe scriitorii burghezi recunoscând caracterul universal al umanismului lor. Astfel, Smirnov ajunge la concluzia că
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
istoriei. El trebuie să-1 aprecieze pe burghez când, în primele stadii ale capitalismului, a luptat împotriva feudalismului care mai dăinuia. Dar adesea marxiștii critică scriitorii de la înălțimea secolului al XX-lea sau, ca A. A. Smirnov și V. R. Grib - marxiști foarte severi la adresa "sociologiei vulgare" - îi salvează pe scriitorii burghezi recunoscând caracterul universal al umanismului lor. Astfel, Smirnov ajunge la concluzia că Shakespeare a fost "ideologul umanist al burgheziei, cel care a expus programul elaborat de ea atunci când, în numele umanității
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
burghezi recunoscând caracterul universal al umanismului lor. Astfel, Smirnov ajunge la concluzia că Shakespeare a fost "ideologul umanist al burgheziei, cel care a expus programul elaborat de ea atunci când, în numele umanității, a înfruntat pentru prima dată orânduirea feudală". *28 Critica marxistă este la înălțime când scoate la iveală implicațiile sociale subînțelese sau latente ale operei unui 150 scriitor. În această privință ea este o tehnică de interpretare paralelă cu cele fondate pe baza teoriilor lui Freud, sau ale lui Nietzsche, sau
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
e ușor să iei o decizie responsabilă. Chiar în America anului 2008 există și un alt risc: acela de a se avorta clandestin, cu mijloace primitive, în condițiile în care juridic avortul ar putea fi interzis. Și atunci, Obama, un "marxist pedant fanatic", cum l-au numit cei de rea-credință și unii adversari politici, a pledat pentru educația familiilor sărace privind contracepția, evitarea sarcinilor nedorite și, la nevoie, adopția. Soluția realistă a creștinului Barack Obama este următoarea: consilierea spirituală și medicală
by NICU GAVRILUŢĂ [Corola-publishinghouse/Science/990_a_2498]
-
considerare în mod esențialist ceea ce ține de natura ființelor umane. Teoriile drepturilor omului pornesc în mod explicit de la drepturile ființelor umane. Teoria deontologică a lui Kant are în vedere omul ca agent rațional și valoarea omului ca "persoană". În teoria marxistă omul este tot un agent rațional care creează distanța dintre natură și cultură. În teoriile contractualiste sunt luate în considerare ființele umane sau ființele care au interese și au capacitatea de a fi parte într-un contract. Și teoriile comunitariene
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
scriitor”, dar mai ales la „Teatrul”, cu cronici de spectacole și cu interviuri. Debutul editorial al lui B., Conținut și formă în artă (1959), o ilustrare teoretică a esteticii vulgarizante realist-socialiste, înseamnă trasarea proiectului de o viață al autorului: critica marxistă sociologizantă. Doar tonul se va modifica, pierzându-și din virulență de-a lungul anilor. B. trece în revistă teoriile marxist-leniniste despre artă ca oglindire a realității obiective și ca produs al subiectivității, ca să ajungă la lucrări literare ale unor veleitari
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285583_a_286912]