2,482 matches
-
c-am apucat să vorbesc și cu mama ta! spune Robyn. Pare o tipă pe cinste. Abia aștept s-o cunosc! — Și eu, zic cât de însuflețită pot. Abia aștept să... vă-ntâlniți. — Deși, sinceră să fiu, am fost cam mirată când am aflat că habar n-are de filarmonica din Viena. Nț nț nț! Nu-i frumos, Becky, ar trebui s-o ții la curent pe mama ta cu toate! — Știu, zic după o pauză. Am fost foarte ocupată și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Azi mami m-a bătut la cap toată ziua să mă mut înapoi în Oxshott. — Păi, așa e! Tarkie tocmai zicea zilele trecute că parcă Londra nu mai e la fel, de când ai plecat. — Pe bune? Mă uit la ea mirată și ridicol de emoționată. — Și mama ta mă întreabă întruna dacă eu cred că o să rămâi pentru totdeauna la New York... Nu rămâi acolo, nu? — Sincer, habar n-am, spun neajutorată. Totul depinde de Luke... și de afacerea lui... Dar nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
groaznice decât sunt de fapt. Cum e și examenul auto. — O, Doamne. Suze se crispează toată. Iar m-apucă. — OK! Stai așa! Extrem de alarmată, încep să scotocesc printr-o pungă de plastic. Poftim! Suze deschide ochii cu greu și rămâne mirată când scot din pungă o cutiuță elegantă în celofan. — Bex... ce faci, mi-ai luat parfum? — Cică uleiul de iasomie îți ușurează durerea, zic precipitat. Dar n-am găsit, așa că am luat în locul lui Romance de la Ralph Lauren. E pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
a fost mereu pe drumuri... — E ceva ce nu ți-am spus niciodată, mă întrerupe Luke. Nici ție, nici nimănui altcuiva. Ridică ochii spre mine. Când aveam paisprezece ani, am venit să-mi văd mama. — Poftim? Mă holbez la el mirată. Dar parcă mi-ai zis că niciodată n-ai... — La noi la școală s-a organizat o excursie la New York. M-am luptat din răsputeri să mă duc și eu. Mama și tata erau împotrivă, evident, dar până la urmă au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
frumușel din grup. Aveam adresa ei, așa că am venit și m-am așezat pe treptele din fața blocului ei. Nu era clădirea în care stă acum, ci alta, mai spre capătul lui Park Avenue. Oamenii care treceau pe lângă mine mă priveau mirați, dar mie nu-mi păsa. Ia o gură de băutură și eu mă uit la el, fără să-mi pot dezlipi privirea. Nu îndrăznesc să scot nici un sunet. Nu îndrăznesc nici să respir. — Și, pe la ora prânzului, a ieșit din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
ce voiam să-ți spun... — Becky, viața ar trebui să fie un câmp deschis. Ar trebui să poți merge în orice direcție dorești. Da, cred că... — Azi am mers de la un capăt al insulei la celălalt. — Pe bune? Mă holbez mirată la el. Păi... de ce? — La un moment dat mi-am ridicat privirea și eram înconjurat de clădiri de birouri. Și soarele se reflecta în geamurile de sticlă turnată. În toate direcțiile. — Frumos, spun, total nepotrivit. — Tu nu înțelegi ce-ți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
privește cu dispreț. După care își trage brusc brațul din mâna mea și se îndepărtează, cu pași mari. Ne mai vedem, Becky, zice peste umăr. Trebuie s-o opresc. Repede. — Becky! În spatele mele aud glasul lui Eileen și mă întorc mirată. Uite vasele de aramă pe care voiam să ți le arăt... — Mersi, spun absentă. Dar în clipa asta trebuie să... Mă întorc - dar Alicia a dispărut. Unde a plecat? Cobor în fugă scările, fără să mă mai obosesc să aștept
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
străzii, privind de la stânga la dreapta. Nu văd aproape nimic. E o zi orbitoare, și apusul de soare licărește în ferestre. Totul s-a transformat în siluete și în umbre. — Rebecca. O mână mă strânge brusc de umăr. Mă întorc mirată, clipind de la lumina orbitoare și ridic ochii. Și, în clipa în care privirea mi se focalizează, mă cuprinde cea mai pură și mai înghețată spaimă. E Elinor. Șaptesprezece Gata. S-a zis cu mine. Trebuia să fi rămas acolo, la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
ai văzut, n-am ce face... trebuie să mă îmbrac cu altceva... Mă ridic să plec, după care șovăi. Luke, fii atent. Dacă o să ți se pară ceva aiurea azi, te rog... nu mă-ntreba nimic, OK? — OK, spune Luke mirat. — Promiți? — Promit. Mă privește pieziș. Becky, e ceva ce ar trebui să știu? — Ăă... nu, spun nevinovată. Nu, nu cred. Ne vedem la nuntă. Douăzeci Nu-mi vine să cred că am reușit să ajung la acest moment. Nu-mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
care să dureze toată viața. Acum haideți să aplaudăm fericitul cuplu. Îi zâmbește lui Luke. Poți să-ți săruți mireasa. În clipa în care Luke se apleacă să mă sărute, Michael începe să aplaude cu convingere. Urmează o pauză ușor mirată... după care mai multe persoane i se alătură viguros și curând întreaga sală aplaudă din suflet. Gary șoptește ceva în urechea lui Luke și acesta se întoarce spre mine, nedumerit. — Și verigheta? Lasă verigheta, zic, cu dinții încleștați. Inima îmi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
făcând eforturi supraomenești să nu izbucnesc în râs. Sunt porumbei. Trecem pe lângă șir după șir de invitați îmbrăcați elegant, și toți ne zâmbesc cu căldură, în afara fetelor, care îmi aruncă Privirea Manhattan. — Cine naiba sunt oamenii ăștia? zice Luke, scrutând mirat rândurile de străini zâmbitori. — Habar n-am. Ridic din umeri. Credeam că-i cunoști tu, măcar pe unii dintre ei. Ajungem în capătul opus al sălii, unde facem o ultimă rundă de fotografii, și Luke mă privește întrebător. — Becky, părinții
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
ăla știa exact unde trebuie să ajungem? Destul de sigură, spun, scoțându-mi rujul. Nu știu, spune gânditor. Mie mi se pare că suntem mai degrabă în Franța. Oprim la un semafor, iar el coboară geamul. — Bonjour, spune către o femeie mirată. Comment-allez vous? — Nu... știu ce vreți să spuneți, zice femeia și se grăbește să traverseze. Știam eu, face Danny. Becky, îmi pare rău să fiu tocmai eu cel care îți dă vestea, dar... ne aflăm în Franța. — Suntem în Oxshott
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
l-a întins spre mine. — Mult noroc, spune Clive, după care arată undeva în față. Uite că ți-au mai venit niște întârziați. Un taxi negru tocmai oprește în fața bisericii și ambele portiere sunt date în lături simultan. Mă holbez mirată, întrebându-mă dacă visez, în clipa în care Michael coboară, încă îmbrăcat în costumul pe care l-a avut la Plaza. Întinde o mână cuiva din taxi și secunda următoare apare Laurel, în aceeași rochie Yves St Laurent, cu mânecile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
-o un pic razna atunci. — Un pic? — OK, am luat-o razna de tot. Se întoarce și mă privește, și ochii întunecați îi strălucesc în lumina care vine dinspre cort. Îți datorez foarte mult, Becky. — Nu-mi datorez nimic, zic mirată. Acum suntem soț și soție. Acum... totul e ca un cont comun. Dinspre casă se aude un târșâit și, în clipa în care ridic ochii, îl văd pe tati punându-ne geamantanele în mașină. Gata de plecare. Deci, spune Luke
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
radical la un experiment cu sine însuși și dovedește, în cele din urmă, ceea ce (re)descoperise Sfîntul Augustin: e în noi ceva mai adînc decît noi înșine. Trecînd peste accentele puse de Noica asupra unei ipostaze în care descoperim, poate mirați, în dosul măreției unei personalități remarcabile multe trăsături de mediocritate (este invocat cazul lui Tolstoi, exigent descifrat în acest fel de Henry de Montherlant într-un studiu deloc minor publicat în Revista Fundațiilor Regale), două credem că sînt semnificațiile pe
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
îngustă a cutiei de tablă, apoi cu un creion roșu, notează vizibil cifra 10 în partea de sus a listei de nume. Întreb de ce scrie, cu toate că știam despre ce este vorba, o practică quasi-generală în ultima vreme. Tânărul nu pare mirat, ridică cu greu privirea din pământ pentru a spune, morocănos și plictisit „pentru că așa se face acum. Câți bani dați, de atâtea ori se citește”. Pe lângă rând, la rând și după. Zăbovesc o clipă pe lângă Catedrala Patriarhală, la intrarea căreia
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
cu care am pocnit și eu o dată în poligonul de tragere, în timpul serviciului meu militar, omul în uniformă se confesează ; mai întâi bate arma de la șold cu vârfurile degetelor, așa cum numai un soldat știe să o facă, apoi îmi spune, mirat, „nu știu ce i-a apucat pe șefi, că aici toată lumea este pașnică”. Abordăm apoi efectele crizei economice, „în alți ani, pajiștea era plină, multe autocare, microbuze. Parcă și pe vremea lui Ceaușescu erau mai mulți, Partidul îi lăsa să vină, să
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
până în acest moment. Intru rapid în rând. Remarc mulțimea de preoți de parohie, veniți aici împreună cu credincioșii lor, grijulii și ușor speriați în același timp, ca puii de găină pe lângă cloșcă. De altfel, chiar aud pe cineva din preajma mea spunând, mirat și admirativ : „Ce de preoți !”. Așa cum se întâmplă de obicei, după primele 10-15 minute de așteptare, cei prezenți încep să discute între ei, timide încercări de socializare. O femeie în vârstă îmi spune cum se petreceau lucrurile aici în anii
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
fost greu să mă clasifice. Același subiect l-am abordat și cu o doamnă, voluntară la standul Mitropoliei, profesoară în viața de toate zilele, îmbrăcată într-un splendid costum popular năsăudean. Ne știam de anul trecut, mă recunoaște, mă întreabă mirată „ați mai venit la noi și anul acesta, domnule sociolog ?”. Accentuează nefiresc, puțin ironic, cuvântul „sociolog”. O întreb care să fie explicația pentru această veri tabilă avalanșă de cărți traduse din rusă și ucraineană din acest an. Devin pelerinii mai
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
de exemplu, hârtia igienică, ca după câteva zile să fie rafturile pline cu acestea până la refuz. Iată un caz autentic: într-un magazin alimentar din Piața Șulea din București, într-o zi de luni, nu s-a găsit ulei. Foarte mirat, am întrebat într-o doară ce s-a întâmplat. Vânzătoarea mi-a răspuns, în loc să se scuze, foarte supărată, ca și cum vina ar fi a mea: Ei, se întâmplă, și ce-i cu asta? Nu se dărâmă lumea! Lăsând la o parte
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
Marin Traian și Silviu Georgescu. Încă din proza de început T. își manifestă preferința pentru ipostazele caracteristice și mentalitatea oamenilor simpli, în primul rând ale indivizilor situați în marginea unui grup social, aspecte tratate cu umor și văzute prin ochii mirați ai copilului. Se remarcă influența lui Zaharia Stancu, Ion Călugăru și mai ales a lui Șalom Alehem, din povestirea Halal de mine, sunt orfan. Limbajul țese, în mod excesiv, expresia argotică, eroii „pozitivi”, tineri care își află un drum în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290050_a_291379]
-
te determină să-l imprimi în suflet pentru totdeauna, ca un tatuaj care moare odată cu posesorul. Am moștenit de la părinți o calitate pentru care le sînt recunoscător. Nu pot memora oamenii care mi-au făcut rău, oameni care rămîn adesea mirați că nu le reproșez nimic. În memoria mea se imprimă doar un tablou fidel cu întîmplări trăite, ca o fotografie, un pic aranjată, un pic cosmetizată, din care s-a scos ce este prea greu de digerat, greu de suportat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
Nu. Mă omoară însă idiotul. Ce idiot? Șeful. Dar ai fost cel mai fidel susținător al său. Am fost un prost, un tîmpit. Deci acuma nu mai ești? Ba sînt și acum. Ar trebui să-i crăp capul năpîrcei. Deloc mirat și prea puțin interesat am scurtat convorbirea, deși Donose dorea prelungirea ei. Acum ce s-o fi întîmplat prin ceruri sau prin regatul lui Scaraoțchi nu știu exact. Poate întîmplarea a jucat și ea un rol important. Un consilier, pîinea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
ia elan și repetă saltul, dar cu un șurub în aer. Aplaudăm frenetic. Se urcă apoi pe canapea și de acolo face un salt peste o măsuță pe care trona o vază cu flori. N-am mai văzut așa ceva, spune mirată Monica. Cuuuum? Este o favoare pe care ți-o face ție. Zău, tare ciudat. Rîdem cu poftă. Pușa, puțin obosită își reia locul lîngă mine. Monica, sînt sigur că și noi am putea să mai facem cîte ceva năstrușnic în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
cu arătătorul. Și tu o s-o pățești. Ai instigat la violență. Îmi pare rău, dar... Nici un dar. L-ai excitat cu "Trăiască Regele". Ați văzut cu toții cum a turnat gaz pe foc? Martorii se amuză în continuare și sînt puțin mirați că chelia a rămas intactă, fără nici o zgîrietură. Între timp vine chelnerul, culege cioburile, șterge scaunul și masa și întreabă ce s-a întîmplat. A scăpat halba din greșeală, spune un martor. Ce greșeală, dom'le? țipă republicanul. Doar nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]