7,832 matches
-
limitele explorării umane. Kenneth Silverman, biograful lui Poe, afirmă că povestirea este „un crescendo susținut al spaimei din ce în ce mai mari în fața catastrofei din ce în ce mai necunoscute și mai iminente”. Aceasta perspectivă a catastrofei necunoscute îl îngrozește și-l stimulează pe narator. Ca și naratorul dintr-o altă operă de început, „Berenice”, naratorul din „Manuscris găsit într-o sticlă” trăiește în principal prin cărțile sale, mai precis, prin manuscrisele sale. Nava din altă lume pe care naratorul se află invocă legendara navă fantomă "Olandezul zburător
Manuscris găsit într-o sticlă () [Corola-website/Science/325770_a_327099]
-
afirmă că povestirea este „un crescendo susținut al spaimei din ce în ce mai mari în fața catastrofei din ce în ce mai necunoscute și mai iminente”. Aceasta perspectivă a catastrofei necunoscute îl îngrozește și-l stimulează pe narator. Ca și naratorul dintr-o altă operă de început, „Berenice”, naratorul din „Manuscris găsit într-o sticlă” trăiește în principal prin cărțile sale, mai precis, prin manuscrisele sale. Nava din altă lume pe care naratorul se află invocă legendara navă fantomă "Olandezul zburător". Unii critici au susținut că sfârșitul povestirii autorul
Manuscris găsit într-o sticlă () [Corola-website/Science/325770_a_327099]
-
îngrozește și-l stimulează pe narator. Ca și naratorul dintr-o altă operă de început, „Berenice”, naratorul din „Manuscris găsit într-o sticlă” trăiește în principal prin cărțile sale, mai precis, prin manuscrisele sale. Nava din altă lume pe care naratorul se află invocă legendara navă fantomă "Olandezul zburător". Unii critici au susținut că sfârșitul povestirii autorul face referire la teoriile Pământului gol pe interior expuse de John Cleves Symmes, Jr. și Jeremiah N. Reynolds. Symmes și Reynolds au lansat o
Manuscris găsit într-o sticlă () [Corola-website/Science/325770_a_327099]
-
bizare din teoria lui Symmes . Într-adevăr, unii cercetători sugerează că „Manuscris găsit într-o sticlă” a fost menită să fie o parodie sau o satiră a poveștilor marine în general, în special prin absurditatea intrigii și prin faptul că naratorul ține în mod nerealist un jurnal cu toate întâmplările trăite. Celelalte povestiri pe care le-a scris Poe în această perioadă de timp, inclusiv „Bon-Bon”, au fost menite să fie umoristice sau, după cum a scris Poe, „burlești asupra criticismului în
Manuscris găsit într-o sticlă () [Corola-website/Science/325770_a_327099]
-
face referire în mod repetat la romane ficționale reale și ficționale; Billy citește "Valea Păpușilor" (1966), răsfoiește un roman Tralfamadorian, și participă într-un talk show la radio, ca parte a unui panou de experți literari care discută ”Moartea Romanului.” Naratorul introduce "Abatorul cinci" cu geneza romanului și îl termină discutând începutul și finalul Romanului. Povestea în sine începe în capitolul doi, cu toate că nu există nici un motiv să se presupună că primul capitol nu este ficțional. Aceasta este o tehnică comună
Abatorul cinci () [Corola-website/Science/320829_a_322158]
-
se presupună că primul capitol nu este ficțional. Aceasta este o tehnică comună în meta-ficțiune. Povestea pretinde să fie un narativ incoerent și discontuinuu, concentrat pe Billy Pilgrim, acesta nefiind blocat în timp. Scrisul lui Vonnegut adesea conține asemenea tulburări. Naratorul relatează că Billy Pilgrim își trăiește viața discontinuu, că își trăiește (și retrăiește) nașterea, tinerețea, bătrânețea și moartea în ordine nonlineară. Romanul are două fire narative: experiența lui Billy din război (aceasta fiind întreruptă cu experiențe din alte timpuri din
Abatorul cinci () [Corola-website/Science/320829_a_322158]
-
a lui Billy a fost compromisă când a fost martor la distrugerea Dresdei, cu toate că nu era blocat în timp și înainte de sosirea în Dresda. "Abatorul cinci" este relatat prin propoziții scurte, declarative, care dau impresia citirii un raport de fapte. Naratorul începe romanul vorbind despre conexiunea sa cu bombardarea Dresdei, de ce îl înregistrează, o autodescriere (a sa și a cărții), și despre faptul că îl consideră o încercare disperată de a crea o lucrare științifică. Apoi face tranziția de la perspectiva scriitorului
Abatorul cinci () [Corola-website/Science/320829_a_322158]
-
despre conexiunea sa cu bombardarea Dresdei, de ce îl înregistrează, o autodescriere (a sa și a cărții), și despre faptul că îl consideră o încercare disperată de a crea o lucrare științifică. Apoi face tranziția de la perspectiva scriitorului la cea a naratorului omniprezent, la persoana treia, deci la "povestea" lui Billy Pilgrim, spunând: ”Ascultă: Billy Pilgrim a ajuns să nu fie blocat în timp.” Kilgore Trout, pe care Billy îl întâlnește operând un serviciu de livrare a ziarelor, poate fi văzut ca
Abatorul cinci () [Corola-website/Science/320829_a_322158]
-
Public Broadcasting Service), fiind în același timp co-autor (cu Donald Goldsmith) la volumul "Origins: Fourteen Billion Years Of Cosmic Evolution" ("Origini: 14 miliarde de ani de evoluție cosmică"), care a precedat programul TV. A colaborat din nou cu Goldsmith că narator al documentarului "400 Years of the Telescope" difuzat la PBS în aprilie 2009. În 2001, George W. Bush l-a numit pe Tyson în cadrul "Comisiei pentru Viitorul Industriei Aerospațiale" iar în 2004 a fost numit membru al "Comisiei Prezidențiale pentru
Neil deGrasse Tyson () [Corola-website/Science/322018_a_323347]
-
din tinerețe față de tânărul oștean din Șoimărești. Codrii Orheiului au dispărut. Răzeșii șoimăreșteni în frunte cu căpitanul Tudor au fost prigoniți, dar au rezistat cu dârzenie. Urmașii lor au pierdut însă pământurile, fiind siliți să se supună puterii. În final, naratorul mărturisește: "„Bunicii mei sunt strănepoții acelor oameni. Și această istorisire de acum trei sute de ani, din vremea când strămoșii erau încă dârji, am scris-o în liniștea unei prisăci, având în inima mea răsunetul durerii lor”". Romanul este împărțit în
Neamul Șoimăreștilor (roman) () [Corola-website/Science/328742_a_330071]
-
moartea, lumea de dincolo și angoasele. fantasticul începe printr-o alunecare de sens a realității care decalează istoria realismului la fantastic. Tzvetan Todorov plasează la baza literaturii fantastice fenomenul îndoielii. După el, fantasticul se naște în momentul în care personajul, naratorul sau cititorul pune la îndoială realitatea evenimentului povestit. Imposibilitatea de a decide dacă evenimentul narat aparține lumii cunoscute, raționale și creditabile sau mai degrabă unei lumi în care domnesc forțe necunoscute și misterioase determină, potrivit acestui teoretician, apartenența la genul
Tipuri de romane () [Corola-website/Science/299179_a_300508]
-
ballon. / (Réponse à l'énigme de juillet.)" („Știința în familie. / O excursie într-un balon. / (Răspuns la ghicitoare din iulie.”)). În 1874, Pierre-Jules Hetzel a publicat-o în antologia "Doctorul Ox". În momentul plecării într-o scurtă călătorie cu balonul, naratorul se trezește cu un necunoscut care se precipită în nacelă. Acesta îl obligă pe narator se urce tot mai sus și tot mai repede, în timp ce povestește incidentele legate de vehiculele mai ușoare ca aerul. Curând, devine evident că necunoscutul este
O dramă în văzduh () [Corola-website/Science/321340_a_322669]
-
Răspuns la ghicitoare din iulie.”)). În 1874, Pierre-Jules Hetzel a publicat-o în antologia "Doctorul Ox". În momentul plecării într-o scurtă călătorie cu balonul, naratorul se trezește cu un necunoscut care se precipită în nacelă. Acesta îl obligă pe narator se urce tot mai sus și tot mai repede, în timp ce povestește incidentele legate de vehiculele mai ușoare ca aerul. Curând, devine evident că necunoscutul este un nebun cu tendințe suicidale, care este dispus chiar să distrugă balonul în zbor. Prin intermediul
O dramă în văzduh () [Corola-website/Science/321340_a_322669]
-
final, aproape de maturitate, de proximitatea, altminteri naturală, a unui model patern viabil. Trebuie spus că aici "atingând fibra delicată a unor patimi omenești" (și, tocmai de aceea, ușor de apucat în cheie senzaționalistă ori vulgară) - Ivor Porter se dovedește un narator de înaltă clasă prin reținerea și lapidaritatea tonului. în cheie modernă, - pentru că vorbim de curți și capete încoronate - stilul în care sunt istorisite aceste prea omenești ridicări și căderi din grație, trimite cumva la concizia clasică (gândul duce involuntar la
Regele și lecția de istorie by Andrei Brezianu () [Corola-journal/Memoirs/9453_a_10778]
-
1869 - 1939) și Barbu Theodorescu (1905 - 1979), în care se constată preocuparea esențială a istoricului pentru evenimente semnificative din trecutul îndepărtat sau din contemporaneitate. Epistolele lui N. iorga, fărăsă fie elaborate, sunt scrise într-un stil caracteristic inegalabilului portretist și narator. Mărturiile sale epistolare sunt niște veritabile documente ce se cuvin a fi decriptate, interpretate și integrate în exemplara biografie intelectuală a celui mai însemnat cărturar român din toate timpurile. [Vălenii de Munte], 22 septembrie 1908 Dragă domnule Moisil, Vei fi
Câteva epistole necunoscute ale lui N. Iorga by Nicolae Scurtu () [Corola-journal/Memoirs/6062_a_7387]
-
Tales of Terror and Mystery". Ea urmează același model, de această data misterul înconjurând apariția unui om mort într-un vagon de cale ferată, cu șase ceasuri de buzunar în haină. O explicație este oferită de un detectiv amator, dar naratorul constată că ea este eronată, deoarece nu ia în considerare toate faptele. Un om implicat în uciderea accidentala a victimei scrie detectivului o scrisoare, spunând că a fost o "soluție tare inteligență", dar în întregime incorectă. Că și "The Lost
Canonul lui Sherlock Holmes () [Corola-website/Science/324728_a_326057]
-
7-lea cerc poetul îl întâlnește pe Alvaro de Luna, un călăreț care o poate stăpâni pe Fortuna. Cele 7 planete corespund virtuților capitale. Aceste 3 roți simbolizează caracterul întâmplător al sorții care-i recompensează pe păcătoși. În final, poetul narator cere providenței să facă o profeție asupra lui Juan al doilea care prevede o mare glorie. Acest poem este foarte amplu și eterogen, fiind presărat cu reflecții morale, dar care are și o miză politică. Labirintul este un drum plin
Juan de Mena () [Corola-website/Science/334316_a_335645]
-
culturii, dar și cu ochiul celui care urmărește o anumită “serialitate” în istoria socială a României. Ele merită o analiză aparte, care să valorifice minuțiozitetea cu care autorul disecă fiecare moment, finețea observației psihologice și psihosociologice, facilitate de talentul de narator și bazate pe o prodigioasă muncă de documentare.” Monografia lui S. este și o istorie culturală a filosofiei și sociologiei românești. S-a afirmat că lucrarea este, în realitate, un studiu al evoluției modernității românești: ... lucrările lui Constantin Schifirneț trebuie
Constantin Schifirneț () [Corola-website/Science/311007_a_312336]
-
„Ochelarii” (în ) este o povestire comică a scriitorului american Edgar Allan Poe, publicată pentru prima dată în numărul din 27 martie 1844 al ziarului "Philadelphia Dollar Newspaper". Naratorul, tânărul Napoleon Bonaparte în vârstă de 22 de ani, își schimbă numele de familie din cel de „Froissart” în cel de „Simpson” ca o condiție legală pentru a intra în posesia unei moșteniri mari de la un verișor îndepărtat, Adolphus Simpson
Ochelarii (povestire) () [Corola-website/Science/334336_a_335665]
-
o condiție legală pentru a intra în posesia unei moșteniri mari de la un verișor îndepărtat, Adolphus Simpson. Într-o noapte, el merge cu un prieten la operă și vede în public o femeie frumoasă de care se îndrăgostește pe loc. Naratorul descrie frumusețea ei pe larg, deși nu putea să o vadă bine; el are nevoie de ochelari, dar, în vanitatea sa, a „refuzat cu hotărâre” să se folosească de ei. Însoțitorul său Talbot o identifică pe femeie ca Madame Lalande
Ochelarii (povestire) () [Corola-website/Science/334336_a_335665]
-
o vadă bine; el are nevoie de ochelari, dar, în vanitatea sa, a „refuzat cu hotărâre” să se folosească de ei. Însoțitorul său Talbot o identifică pe femeie ca Madame Lalande, o văduvă bogată, și promite să-l prezinte ei. Naratorul o curtează cu asiduitate și o cere în căsătorie; ea îl face să promită că, începând din noaptea nunții, el va purta ochelari. Când își pune ochelarii, el își dă seama că femeia iubită era o bătrână zbârcită și puternic
Ochelarii (povestire) () [Corola-website/Science/334336_a_335665]
-
iubită era o bătrână zbârcită și puternic fardată. Își exprimă oroarea cu privire la aspectul ei și află că ea are vârsta de 82 de ani. Femeia începe să vorbească despre un descendent foarte prost al ei pe nume Napoleon Bonaparte Froissart. Naratorul își dă seama că „soția sa” este, de fapt, stră-străbunica sa. Doamna Lalande, care este și doamna Simpson, venise în America pentru a-l cunoaște pe moștenitorul soțului ei. Ea era însoțită de o rudă mult mai tânără, doamna Stephanie
Ochelarii (povestire) () [Corola-website/Science/334336_a_335665]
-
seama că „soția sa” este, de fapt, stră-străbunica sa. Doamna Lalande, care este și doamna Simpson, venise în America pentru a-l cunoaște pe moștenitorul soțului ei. Ea era însoțită de o rudă mult mai tânără, doamna Stephanie Lalande. Ori de câte ori naratorul a vorbit despre „doamna Lalande”, toată lumea s-a gândit că el se referea la femeia mai tânără. Atunci când bătrâna doamnă Lalande și-a dat seama că el a confundat-o cu o femeia mai tânără, din cauza vederii sale proaste, și
Ochelarii (povestire) () [Corola-website/Science/334336_a_335665]
-
din cauza vederii sale proaste, și că și-a curtat public o rudă, ea a decis să-i facă o farsă cu ajutorul lui Talbot și a unui alt complice. Nunta lor nu a fost una reală, ci un fals bine ticluit. Naratorul se căsătorește în cele din urmă cu doamna Stephanie și promite să poarte permanent ochelari de acum înainte. „Ochelarii” a fost publicată pentru prima dată în ediția din 27 martie 1844 a ziarului "Philadelphia Dollar Newspaper". Criticii au sugerat că
Ochelarii (povestire) () [Corola-website/Science/334336_a_335665]
-
joc de așa-numitele «iubiri fulgerătoare»”. Cu toate acestea, povestirea este prezentată pentru a „aduce o dovadă mai mult pe lângă nenumăratele pe care le mai avem asupra adevărului celor ce susținem” că există dragoste la prima vedere. Ironia este că naratorul nu are o „primă vedere” a femeii de care se îndrăgostește din cauza faptului că nu poartă ochelari. În plus, povestirea se referă și la vanitate. Naratorul își schimbă numele, „cam în silă”, din Froissart în Simpson, „un nume foarte obișnuit
Ochelarii (povestire) () [Corola-website/Science/334336_a_335665]