1,358 matches
-
două pahare: — Dacă britanicii și francezii intenționează să-și respecte tratatul, atunci n-o să mai fie nimic de negociat, i-am zis lui Nebe, dându-i un pahar. Dacă vrei părerea mea, îi fac doar jocul lui Hitler. — Doamne, ce pesimist ești. — Bine, hai să te întreb asta: A trebuit să dai vreodată piept cu perspectiva de a te bate cu cineva cu care nu voiai să te bați? Cineva mai mare decât tine, poate? E posibil să te gândești să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
avut o contribuție importantă în ultima operă a Maestrului). Dar acum, Flannery le spune tuturor să aștepte, amână scadențele, anunță schimbări de program, promite să se reapuce de lucru cât mai curând, refuză ofertele de ajutor. Conform părerii celor mai pesimiști, ar fi început să scrie un jurnal, un caiet de reflecții, în care nu se-ntâmplă niciodată nimic, doar stările lui de spirit și descrierea peisajului pe care-l contemplă ore în șir de la balcon, printr-un ochean...“ Mai euforic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
din urmă imaginația le provoca celor care se încred în ea. În special, toți concetățenii noștri au renunțat foarte repede, chiar în public, la obiceiul pe care-l căpătaseră de a evalua durata despărțirii lor. De ce ? Deoarece, când cei mai pesimiști o fixaseră de exemplu la șase luni și epuizaseră dinainte toată amărăciunea acestor luni care urmau să vină și când își înălțaseră cu grijă curajul la nivelul acestei încercări și își încordaseră ultimele puteri ca să rămână, fără a se clinti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
să definească, să separe, pe când eu prefer să indefinesc, să confund.“ Și în fond, nu-i decât o concepție sau mai bine zis nu atât o concepție, cât un sentiment al vieții pe care nu mă încumet a-l numi pesimist, deoarece știu că lui don Miguel nu-i place cuvântul ăsta. Ideea lui fixă, monomaniacală, e că, dacă sufletul lui nu e nemuritor și dacă nici sufletele celorlalți oameni și chiar ale tuturor lucrurilor nu sunt, și încă nemuritoare exact
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
sănătos și bine limpezit. Filozofia sa era cea a neîmplinitului Becerro de Bengoa, care, după ce-l caracteriza pe Schopenhauer drept un tip excentric, argumenta că acestuia nu i-ar fi dat niciodată prin cap ideile care-i dăduseră și nici pesimist n-ar fi fost dacă ar fi băut vin de Valdepeñas în loc de bere, mai afirma că neurastenia ne vine din faptul că ne băgăm unde nu ne fierbe oala și se vindecă doar cu salată măgărească. Încredințat că în ultimă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
și o a treia cale, și anume să te devorezi pe tine însuți, să-ți bați joc de tine însuți. Devorează-te! Cine devorează se bucură, dar nu se satură să-și tot amintească de sfârșitul bucuriilor sale și devine pesimist; cine este devorat suferă, și nu se satură să spere în eliberarea de suferințe, devenind optimist. Devorează-te pe tine însuți, și cum plăcerea de a te devora va fi înecată și neutralizată de durerea de a fi devorat, vei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
n-am simțit-o decât la TVR, care deși era suportabilă, nu prea dădea știri pozitive despre hippies, și la tipografie când ne scoteau câteva texte din revista liceului (eram redactora ei șefă pe atunci) pe motiv că sunt prea pesimiste. Cinematograful „Siderurgistul” ținea săli pline la Oscaruri și Cannes-uri primite cu câteva luni în urmă. Filmele rusești erau semnate de Mihalkov, Tarkovski, Kudașvili, marii regizori „sovietici”, dar și de Fellini, Antonioni, iar la celelalte nu ne obliga nimeni să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
chestiune de loialitate. Tot cu spatele la perete, ea începu să se răsucească în direcția ușii. Zâmbind mereu, el o urmărea cu privirea. ― Loialitate? Nu lipsește! (Era numai miere, acum.) Cred că am făcut tot ce am putut. Lambert devine un pic pesimistă, dar noi am știut că aparținea genului emotiv. Ea este foarte competentă pentru a dirija o navă printre stele, mai puțin bună pentru a-și planifica viața. Ripley își continuă arcul de cerc, forțându-și buzele să surâdă. ― Pe momenl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
și alte personaje, dar autorul consideră că s-a jucat destul cu răbdarea cititorilor: ei vor să afle ce s-a întâmplat, în cele din urmă, cu Lionel. Țineți-vă bine, urmează epilogul! De fapt, două epiloguri: primul - pentru cititorii pesimiști -, al doilea - pentru cititorii optimiști. Citiți-l pe care vreți. Iar dacă sunteți nehotărâți - ca mine -, citiți-le pe amândouă și alegeți. Epilog 1 pentru pesimiști E luni, 14 mai, ora 5.59. Lionel sare în capul oaselor, ca un
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
tanatic. c. Condiția sine qua non a realizării înveșnicirii vieții omului este să se reușească totodată atingerea unui alt absolut cel axiologic, cel etic. Empedocle afirma că întregul cosmos evoluează sub semnul ciclicității iubire-ură, armonie-dizarmonie, creație-distrugere; iar Heraclit era mai pesimist: "totul se face și se distruge prin discordie". Cervantes nota în Don Quijote " Omul este cum l-a lăsat Dumnezeu, uneori și mai rău decât atâta", iar Shakespeare în finalul Sonetului 121: "The men are bad and in their badness reign
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
alături de Unul. Volume precum Grădinarul dragostei, Fugitiva, Lebăda, Coșul cu fructe sunt catehisme ale exaltării vieții, iar Jertfa lirică o laudă a morții unică în literatura universală. Unind viața cu moartea într-un monism al bucuriei, Tagore contracarează ideea indiană pesimistă a lumii ca aparență creată de Brahma împreună cu Maya, iluzia: Dacă nemurirea nu ar fi cucerită în inima adâncă a morții, ... Atunci de ce ar mai fi aceste armate de rătăcitori, Sub ce impuls plin de nădejde ar fugi ei spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
străină, unde zeii, deși implorați cu rugi și ofrande, nu i-a adus omului decât întristare și suferință. Luciditatea umană valorizantă rămânea superioară în univers, punând sub semnul întrebării valoarea etică a zeilor. În Ghilgameș, scrisă în spiritul celui mai pesimist popor, sumerienii, încercarea de a depăși moartea eșuează prin furtul de către un șarpe al plantei nemuririi pe care eroul o găsise la sfatul lui Utnapiștin. Deci tot un șarpe duce la moarte ca și în Facerea iudaică, unde ajutat fiind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
O patrie și o divinitate care se află în cerul inimii noastre. Acesta este sensul marii poezii. Precum am mai amintit, sumerienii, popor misterios, risipit finalmente pe o mare arie geografică (pare-se, până în Scoția), au avut o viziune profund pesimistă despre sensul vieții omenești. Mărturie epopeea Ghilgameș, care întrunește ideea ratării de către erou a nemurii printr-o eroare minoră, prezența șarpelui ca simbol al acestei erori, cruzimea unei zeițe, care se răzbună pentru faptul că i-a fost respinsă dragostea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
Medici, stă scris: Mi-e drag să dorm și mai mult, să fiu piatră, În timp ce rău-i peste tot și chinul. Să nu văd, nici s' aud îmi e destinul. Nu mă treziți, vorbiți, vă rog, în șoaptă. Tonalitatea profund pesimistă a liricii lui Leopardi, culminând cu strigătul: "E funesto à chi nasce il di natale", își află antidotul în dizolvarea senină a sufletului în pacea nemărginirii din poemul emblematic, Infinitul poezie care semnează un moment de depășire senină a suferinței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
mai ales în Confesiune, odată cu demiurgul, care pare că l-a creat pe om cu neînțeleasă cruzime. Absurdul suferinței, al răului și al pieirii, precum și al comportării unor zei, este scos în evidență și condamnat încă din legenda sumero-babiloneană profund pesimistă, Ghilgameș. În tragedia Troilus și Cresida, Shakespeare a condamnat absurdul crimelor sadice, dar considerate "eroice", din Iliada. Absurditatea vieții a fost blamată profund dureros și sever de Georg Trakl și mai ales de Giacomo Leopardi: Amara e noia la vita
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
vis. Eu din casă nu mai ies, Deși dorul cere des. Dar îți spun ca un precept: Bunul-simț rămas-a drept. De când sunt sub aparat, Optimism am căpătat. Bine-i și așa să fie Decât pus pe năsălie! Fost-am pesimist o viață, Acum vreau clipa măreață; Fost-am ieri întunecat, Acum sorb ca fermecat Și esența din nimic Chiar de-i orizontul mic. Dacă știi gând înțelept, Fă și tu, c-așa e drept! - Fii ferice! eu îți spun, Pentru
Reflecții minore pe teme majore by Ioan Saizu-Nora () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91695_a_92329]
-
fierbe-n oală. 7 martie 2005 Nu vremurile schimbat-au omul, Ci omul singur s-a schimbat Când a aflat că-n roade pomul Doar o „elită” a-mbuibat. Cât dezmăț în țara tristă, Ce sfidare peste tot, Că o fire pesimistă Se simte un hotentot! * Guvernul și-a pierdut busola, Și bunul simț și l-a pierdut. Oricât ar da, n-află consola După ce totul și-a vândut. 9-11 martie 2005 PLÂNG AZI IISUS ȘI DUMNEZEU În ceas divin de jubileu
Reflecții minore pe teme majore by Ioan Saizu-Nora () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91695_a_92329]
-
așchie desprinsă din stinghia băncii. Își agățase și ieri pantalonii în ea. Ridică din umeri, oftând. - Dom Goncea a fost de te-a scăpat, bre, ce mai tot o dai cu misticisme cu îngeriri și discuții d’astea cu final pesimist. Avea ăla d-adineauri simptome de înger? Îngerii nu sunt albi, transparenți și serafimici? Îngerul dacă e să vină, oricum, n-are cum să vă avertizeze că, gata, e ceasul închiderii. El vă dă speranțe, e cu mesaje de încredere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
fericit. E orgolios și l-a contrariat faptul că ea a ieșit imediat cu altcineva. E doar un Gică-Contra. Cum o s-o aibă numai pentru el, numaidecât o va părăsi, cum a mai făcut și altă dată. Cred că sunt pesimistă și poate că Lewis și-a dat seama că o dorește, atunci când a văzut-o cu altul, deși mă cam îndoiesc. Mi-a trimis un mesaj siropos, ciripește Daisy fericită. Vreți să vedeți? Nu, mulțumesc! zicem eu și Davey, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
André Maurois cu Prometeu sau viața lui Balzac sub braț, C. Dobrogeanu-Gherea și Titu Maiorescu cu o minge pe care scria Caragiale, Stendhal cu Jurnalul său Camus cu Caietele luminate de soarele Oranului, arpentorii din Castelul lui Kafka, Martin, filosoful pesimist din Candid de Voltaire, Céline ținând la piept Voyage au bout de la nuit, frumoasa Hélène Lorne din Méchamment les oiseaux de Suzanne Prou, Împăratul Alexe de Jean D'Ormesson, bolnavul Manuel din Vizionarul de Julien Green, Frédéric Legrand din Pluta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
personalității. Proaspătul student la Göttingen făcuse deja loc în propriul său system unei „teorii a personalității care promovează pesimismul“. El îi recomanda logodnicei sale, ce trebuia să prezinte o lucrare la cursul lui P.P. Negulescu, să urmărească „fundamentul moralei lui pesimiste și deosebirea dintre schopenhauerianism și buddhism“. Se vede că această atitudine s-a mai moderat în anii următori. Referirile pe care le face la Schopenhauer în articole și cursuri universitare nu trădează nimic din intensa simpatie de la 1914, iar la
Apaşul metafizic şi paznicii filozofiei by Liviu Bordaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1356_a_2716]
-
știu dacă sesizezi esența.Jan e băiatul mamei.Trăiește în umbra tatălui său. Nu are o aureolă proprie.Ei îi supraveghează atât căsnicia,cât și profesia.Are toate calitățile unui bărbat model,dar simt că mă sufoc. -De ce ești pesimistă? Poate că dacă vă mutați în alt oraș,te vei simți eliberată.Profesezi? -Nu. Nu mi dă voie.Admir zilnic eforturile soacrei mele.Cadouri pentru fericirea noastră. Deci,soacra te iubește? -Mă răsfață:”Alinta ești minunată.Ar fi bine să
BANCHETUL CUGETĂRILOR by Eugen - Nicuşor Marcu [Corola-publishinghouse/Imaginative/1594_a_2966]
-
cu perne răsfirate pe marginea piscinei. Încerc să nu mă gândesc la ce s-a întâmplat după aceea, la ce a spus Brad, pentru că de fiecare dată când mă gândesc la asta, îmi năvălesc în minte tot felul de gânduri pesimiste, și nu vreau să meargă nimic rău, nu vreau să zdruncin această perfecțiune. Nu acum. Dar a fost bizar. Bine, vă spun. Vă spun. Stăteam la o masă în barul de la Mondrian, la lumina lumânărilor care arunca umbre pe figurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
ceafă. Câteva clipe, Vlad rămase pe gânduri. Presimțirea lui se dovedea întemeiată. Nu era de loc bine că poliția intrase pe fir. Încă nu știa cât de multe aflaseră cei doi, însă era nevoit să ia în calcul cea mai pesimistă variantă. În mod normal, într-o atare situație, ar fi abandonat totul și s-ar fi pus de îndată la adăpost. Aceasta era cea mai cuminte măsură pe care ar fi trebuit s-o ia, numai că de data aceasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
cu bestia. Din momentul acela, cât îi mai trebuia duhului să ajungă la locul unde se aflau ei? Judecând după viteza cu care văzuse că se poate mișca, probabil că nu mai mult de cinci, zece minute. În cea mai pesimistă variantă, mai dispunea de ceva mai mult de un sfert de oră, în varianta optimistă, mai puțin de treizeci de minute. Situația nu era de loc roz, neapărat trebuia să facă ceva, nu-și mai putea permite să piardă nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]