1,337 matches
-
patului, epuizată. Nu pot să cred că am venit aici fără niște haine adecvate pentru un test video. Ei, n‑am ce face. Va trebui să mă duc să‑mi cumpăr. Îmi iau geanta, mă uit să văd dacă am portofelul înăuntru și, tocmai când vreau să‑mi iau haina, sună telefonul. — Alo, zic în receptor, sperând să fie Luke. — Bex! aud vocea lui Suze, metalică și depărtată. — Suze! zic încântată. Bună! — Ce faci? Foarte bine, zic. Am avut o tonă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
am un test video pentru televiziunea americană! Simt că mă sufoc de fericire. Aici, în lumea asta scumpă și strălucitoare, am vrut să ajung mereu. Cu limuzine și flori, cu sprâncene pensate și haine de firmă de la Barney’s, cu portofelul burdușit de cărți de vizită ale celor mai mari directori TV. Ei sunt lumea mea; acestei lumi îi aparțin. Vechea mea viață pare la un milion, la un catralion de kilometri distanță, ca un mic punct la orizont. Mama și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Ridică paharul. Cel roșu nu e foarte rău. — Unde se face socoteala, la bar? zice Suze. — Categoric, zice Tarquin. Totul e organizat. — Bex, asta e din partea noastră, spune Suze, punând o mână pe mine, în clipa în care îmi caut portofelul. Cadou de despărțire. — Suze, nu e nevoie să... Așa am vrut eu, zice apăsat. Și Tarkie. Să vă aduc niște băuturi, zice Tarquin, după care adaugă, coborând glasul: A ieșit destul de bine, nu crezi? În timp ce el se îndepărtează, Suze și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
mi-a folosit? — La Société Générale? — La Crédit Lyonnais. Am trăit douăzeci de ani ca un prinț și acum trăiesc ca un cerșetor. Chiar, nu te poți dispensa de o hârtie de zece euro? Sau de tot ce ai în portofel? Păcat de bani, o să se ude și se duc pe apa Sâmbetei. Fără să se întoarcă, Lionel îi dă o hârtie de 10 euro. Cerșetorul o ia și mulțumește bine crescut: — Mersi. Ai un suflet bun, o s-ajungi în rai
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
ani, putând revendica oricând statutul de cea mai tânără disidentă. Părinții ei erau țigani căldărari. Au ascuns-o într-o căruță cu coviltir când au trecut granița în Austria. Foarte de tânără, a dovedit însușiri paranormale, făcând să dispară numeroase portofele pe toate liniile de metrou din Paris, dar și la cozile de la Turnul Eiffel, Luvru și, performanță foarte rară, la Muzeul Rodin, unde nu prea e aglomerație. La frageda vârstă de șaisprezece ani, a devenit clarvăzătoare practicantă într-o zonă
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
moartea? — Eu nu ghicesc, eu comunic, răspunde Esmé înțepată. Vă costă o sută de euro și un fir de păr. Gérard ezită: se gândește la ce a pățit Lionel. Dar profesionistul din el învinge. Trage o sută de euro din portofel și un fir de păr din freză. Le pune pe farfurioara pe care i a trimis-o Edy prin intermediul sertărașului. Piticul trage spre el farfurioara și retrimite sertărașul cu un bon fiscal. — Păstrați bonul până la ieșirea din rulotă, își ia
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
obraz rotund și roz. Sprâncene scurte, ochii mari, mlăștinoși. Da, își amintea de acest fiu... un elev ordonat, premiant fără eforturi și bun sportiv. Directorul liceului nu-și stăpânise uimirea: „Eminentul nostru Mircea Claudiu Vancea! A furat, închipuiți-vă, doamnă, portofelul unui coleg!... O sumă frumușică, stimată doamnă. Incredibil! Cine și-ar fi închipuit, doamnă, incredibil“. Iar eminentul Mircea Claudiu recunoscuse, fără vreo ezitare, zâmbitor, privind drept în ochii directorului. Și nici măcar nu erau încă în anii de dificultăți materiale, după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
tot. Nu-i păsa de cei care se strângeau, ghemuiți, să nu li se poată citi cumva gândurile, dacă fapte tot nu erau încă în stare să declanșeze, nici de cei cărora li se citea apartenența pe față și pe portofel. Provocările, nepăsarea, obrăznicia se dovedeau ocrotitoare, s-ar zice, când ți-ai cucerit statutul de aiurit, în stare de cele mai năstrușnice bazaconii, cea mai năstrușnică dintre ele fiind chiar ciudatul său statut de tolerat. Toleratul unorforțe din umbră, asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
iartă-mă. Întindea sânii sticloși, stângul, dreptul, să-i recunoască, să-i sărute. Superbe, delicate fructe, palid-violacee, tari, zemoase, cu biberonul lung și amar. „Iartă-mă, Dominic.“ Își lipise gura de lobul urechii lui clăpăuge. „Da, m-am uitat în portofel. Să-ți aflu numele. Iartă-mă, Dominic“, și reluă ritualul, să-l trezească. Apatic, însă, stors, plăpândul Dominic, deloc grăbit să-și recunoască numele, deloc n-avea chef să înlocuiască înlocuitorul, să joace actul secund, reprezentându-se pe sine, absentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
cine ai în taxi, în ziua de azi, trebuie să fii atent, atent, numai ochi și urechi. Taxiul frânase lent, elegant în fața vilei. La așa discurs, Mitică arată și el domnilor ce vasăzică arta șoferilor bucureșteni!... Domnul doctor își scoase portofelul, dar Tolea îl bătu protector pe spate. Lasă, nene, eu plătesc. — Fii serios, dom’ profesor! A fost o consultație, pot spune. O prelegere de artă, dacă nu chiar de filozofie. Cred că și prietenul nostru de la volan s-a delectat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
majoritatea pieselor sale, precum și alor lui Cehov, au căzut la premieră!); „teatrul este singurul lucru care mi-a salvat viața”(p.79); „ori de cîte ori Îmi vorbește cineva despre geniu, Îmi pipăi un buzunar sufletesc, să mă asigur că portofelul e Încă acolo”(p.128); „mereu am simțit că mi s-a blocat scrisul, dar Îmi place atît de mult să scriu, Încît Întotdeauna Îmi croiesc drum prin blocaj” (p.289); „lumea fanteziilor e singura lume locuibilă pentru un artist
JURNAL TEATRAL by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1611_a_3004]
-
gândesc numai la Jake, care s-a instalat confortabil în capul meu, îngrămădindu-mi creierul în niște cotloane strâmte ale craniului, așa că mă mir că îl mai pot încă folosi. Sunt îndrăgostită, deci uitucă, nu mai știu unde îmi pun portofelul dimineața sau uit să-mi dau cu rimel, ca să am și eu măcar o pretenție de gene. Aproape că nu pot să beau cafea, pentru că devin agitată, e periculos pentru starea mea de spirit. Dacă muncesc suficient cu mine însămi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
aer, dar Tolman își făcu loc înainte, convins, se pare, că exista o intrare de serviciu în bucătărie. Însă nu exista așa ceva. Era prins în cursă. Se uită în jur înnebunit. Vasco încetini. Își arătă una dintre insigne, într-un portofel cu aspect oficial. — Arestare civilă, spuse el. Tolman se strecură pe lângă două camere frigorifice, spre o ușă îngustă, cu un geam vertical îngust. Intră pe ușa îngustă și o închise în spatele lui. O lumină clipi lângă ușă. Era un lift
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
amuzată. Trezește-te, Somnorilă ! E momentul să deschidem cadourile. — A, da, zic, trezindu-mă la realitate. OK. Mă duc să-l aduc pe al meu. În clipa În care mama deschide pachetul cu camera video, de la tata, și cel cu portofelul de la bunicul, sunt surescitată la maximum. Sper din suflet ca mamei să-i placă darul meu. Nu arată cine știe ce, spun Întinzându-i plicul roz. Dar, atunci când Îl vei deschide... — Ce poate fi ? spune mama, curioasă. Deschide plicul, apoi felicitarea Înflorată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
de mâna a paișpea. Ia uite ce târziu s-a făcut! Am Întârziat la... la... expoziția de sculptură. Poftim ? — Îmi pare foarte bine că te-am văzut, Emma... Nu puteți să plecați ! zic panicată. Dar tata și-a deschis deja portofelul și a pus o bancnotă de 20 de lire pe masă, În vreme de mama s-a ridicat și și-a pus sacoul. — Ascultă doar ce-are de spus, Îmi șoptește, aplecându-mă să mă pupe. — Pa, Emma, spune tata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
bluză de trening roz Îmi bagă brusc În față o legătură acoperită cu folie de aluminiu, și scutur enervată din cap. Niște iarbă-neagră norocoasă, domnule ? — Dați-mi tot coșul, spune Jack. Cred că am mare nevoie de el. Caută În portofel, Îi dă femeii două bancnote de 50 de lire și Îi ia coșul. Toate astea, fără să-și ia ochii de la mine. — Emma, vreau neapărat să mă revanșez față de tine, spune, iar femeia dispare grăbită. Pot să te invit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
-i facem acum, cu Traian, un parastas, dar n-a primit aprobare de la profesorul Stan. — Să vedem dacă Traian Întreabă de Buni! Dacă se duce la biserică, dacă Încearcă să afle cine i-a făcut pomenirile. — Să vedem dacă scoate portofelul! — Dincolo, la ei, nu sunt parastase! Îi arde și-i ține Într-o urnă pe șemineu! — Ferește-mă, Doamne! — Din propria mea experiență vă mărturisesc că dacă Buni a vorbit atât de des de el Înseamnă că Îl aștepta să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
e un profitor, cum Îți imaginezi, trebuie să-ți spun că În nu știu câte ocazii s-a oferit să plătească el: „Lasă, dragă”, parcă Îl aud, „aici banii mei sunt mai buni decât sunt ai tăi!”. Și, Într-adevăr, de câte ori deschidea portofelul, am văzut că era plin. Vocea lui: Înfundată, joasă, Încercând să convingă, alături de mișcările ochilor Încrezători, ale mâinilor cu palmele generos desfăcute, o asistență derutată, care bănuie că alte motive, ascunse, stau la baza disputei dintre „bătrâni”. — Cu banii lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
eu sunt tipa inteligentă și sofisticată care zâmbește din oglindă ca o pisică Cheshire. Eu! Jemima Jones! Încă o dată, am rămas fără grai. ― Acum ești gata să pornești spre L.A., spune Geraldine triumfătoare, în timp ce eu îmi scotocesc prin geantă după portofel, încercând să nu-mi vină rău la vederea sumei imense pe care sunt pe cale s-o dau. Ei, la naiba, e o experiență unică în viață. Hainele astea or să mă țină o veșnicie, și în cele din urmă, sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
simandicos! Vedeți cu câtă milă o privesc celelalte femei? Vedeți cum îi aduce chelnerul exorbitanta notă de plată pentru paharul de vin pe care l-a băut? Și faza cea mai tare: vedeți cum descoperă Rachel că și-a uitat portofelul acasă? Ceilalți Dumnezei nu se pot opri din râs. Evenimentele care au dus la concluzia că aș fi dependentă de droguri aveau aceeași notă de farsă celestă ca și restul vieții mele. Ce s-a întâmplat? într-o noapte am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Luke, nici pe prietenii lui, închipuindu-mi-i ca pe niște posibili iubiți. Oricât m-aș fi străduit, nu puteam să roșesc sau să mă transform într-o idioată căreia i se înțepenise limba-n gură sau să-mi scot portofelul din geantă doar ca să descopăr că, de fapt, scosesem un șervețel împăturit sau să-mi trec degetele prin păr pentru ca una din unghiile false să mi se prindă într-o meșă sau să încerc să plătesc un rând de băuturi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
de gând să recunosc asta în fața surorii mele mult mai mici. Eu ar fi trebuit să fiu cea care să-i povestească ei despre lucruri de genul ăla. Nu invers. Nu mai spune, a murmurat ea. 65tc "65" Am golit portofelul mamei, luând cam vreo sută treizeci de lire. Probabil că tocmai primise banii de menaj. Apoi i-am șters praful și de pe cartea de credit și am luat-o și pe aia ca măsură de siguranță. Am ezitat când am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Apoi i-am șters praful și de pe cartea de credit și am luat-o și pe aia ca măsură de siguranță. Am ezitat când am vrut să fur bani de la Anna, dar, din fericire, nu avea decât opt penny în portofelul ei cu model indian. Helen dormea cu banii sub pernă, așa că nu avea nici un rost să încerc s-o scutur de vreo lețcaie. Nu credeam că fac ceva rău. Eram cuprinsă de o dorință așa de puternică încât nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
sun. Fără nici un avertisment, părea o chestie șocant de fezabilă și nu mai înțelegeam de ce făcusem atâta tam-tam pe tema asta. Repede, înainte să-mi treacă avântul sau să mă conving să nu acționez, am luat-o la goană, cu portofelul în mână, către telefoanele din holul căminului. Din grabă, aproape că am doborât la pământ mai multe persoane. Să telefonezi de-acolo era destul de inhibant. Mai ales că Bobby-Ann și Pauley-Sue făcuseră coadă în urma mea ca să-și sune drăguții de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
violent din cauza nervilor și mă tot uitam la ușă, rugându-mă ca Luke să apară. După venirea celei de-a douăzecea persoane care nu era Luke, nenorocită, m-am decis să plec. Am început să cotrobăi prin geantă în căutarea portofelului ca să plătesc apa minerală... Apoi, Luke a apărut. Intrând pe ușă. Schimbând câteva cuvinte cu cel care întâmpina clienții. I s-a spus unde eram. Iar el s-a uitat în direcția mea. A fost un șoc fantastic să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]