1,452 matches
-
prioritare ale cetății, indiferența față de politicile "bazate pe evidențe", populismul etc.), atunci recomandările lui Barry, Dworkin sau Roemer sunt, într-adevăr, împotriva "specificului practicii politicii reale". Însă nu sunt toate recomandările venite din spațiul academic pentru politicieni - inclusiv cele ale realiștilor, ale economiștilor, ale sociologilor, ale psihologilor etc. - în contradicție cu "specificul practicii politicii reale", dacă aceasta este ceea ce înțelegem prin "specificul practicii politicii reale"71? Desigur, nu aceasta înțelege Rossi - și realiștii în general - prin această sintagmă, ci, cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
din spațiul academic pentru politicieni - inclusiv cele ale realiștilor, ale economiștilor, ale sociologilor, ale psihologilor etc. - în contradicție cu "specificul practicii politicii reale", dacă aceasta este ceea ce înțelegem prin "specificul practicii politicii reale"71? Desigur, nu aceasta înțelege Rossi - și realiștii în general - prin această sintagmă, ci, cel mai probabil, în linii mari, faptul că recomandările pentru politicieni trebuie să fie fezabile și realizabile pe termen scurt sau mediu (și nu numai pe termen lung sau pe "termen nedefinit", așa cum spun
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
termen scurt sau mediu (și nu numai pe termen lung sau pe "termen nedefinit", așa cum spun de obicei filosofii că sunt sau/și trebuie să fie fezabile idealurile lor de organizare socială). Însă, oricât de surprinzător ar putea părea pentru realiști, politicile propuse de Barry, Dworkin sau Roemer - politici binecunoscute și identificate de obicei drept politici clasice "de stânga" sau, în spațiul european, drept "social-democrate" (impozitarea progresivă, accesul universal asigurat de către stat la educație, servicii de îngrijire medicală, locuințe decente etc.
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
clasice "de stânga" sau, în spațiul european, drept "social-democrate" (impozitarea progresivă, accesul universal asigurat de către stat la educație, servicii de îngrijire medicală, locuințe decente etc.) - satisfac, fără îndoială, acest deziderat 72. Ceea ce îi diferențiază pe Barry, Dworkin și Roemer de realiști nu este, așadar, faptul că propun politici publice nefezabile, ci faptul că, spre deosebire de aceștia, ei argumentează pentru aceste politici în termeni morali: mai exact, în numele idealului lor favorit al dreptății (egalitatea oportunităților 73) și al imperativului (moral al) reducerii nedreptăților
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
că moralismul are de a face doar cu "design-ul politic". Or, nu atât "design-ul politic ideal" este de obicei preocuparea fundamentală a filosofilor politici moraliști, sau, în orice caz, a filosofilor moraliști pe care îi critică de obicei realiștii, cât dezvoltarea și apărarea unei teorii care oferă o specificare a conceptului de dreptate socială (sau măcar a conceptului de dreptate distributivă). În cele mai multe lucrări moraliste de filosofie politică, "partea leului" îi revine acestei preocupări. Precizările referitoare la "design-ul
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
ar fi avut cum să ajungă la o concluzie atât de ridicolă și neprofesionistă cu privire la mesajul sau implicațiile teoriilor moraliste din filosofia politică. Spuneam că nu cred că definițiile mele au defectul de a fi incorecte față de poziția metodologică a realiștilor radicali din filosofia politică (așa cum, din păcate, am văzut că sunt definițiile realiste ale moralismului abia discutate 78). Aceasta pentru că, pe de o parte, modul în care am redat distincția între moralism și realism este compatibil, în principiu, cu modul
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
ale moralismului abia discutate 78). Aceasta pentru că, pe de o parte, modul în care am redat distincția între moralism și realism este compatibil, în principiu, cu modul în care această distincție a fost prezentată în încercările mult mai atente din partea realiștilor de a o explica și justifica. Am în vedere, spre exemplu, modul în care a fost explicată distincția moralism-realism în conceperea și abordarea problemei legitimității politice de Matt Sleat. Așa cum a arătat Sleat, moralismul (cu privire la legitimitatea politică) este concepția potrivit
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
drept o instanță a autorității politice. Din acest motiv, dacă un regim este legitim sau nu este o întrebare în primul și în primul rând politică, nu una morală"83. Pe de altă parte, convingerea că nu sunt nedrept față de realiștii radicali în surprinderea poziției lor mi-a fost întărită și de constatarea că, deși par să nu critice doar "moralismul" așa cum l-am definit eu, toți realiștii radicali obiectează (și) împotriva a ceea ce am numit eu "moralism", sub forma celor
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
una morală"83. Pe de altă parte, convingerea că nu sunt nedrept față de realiștii radicali în surprinderea poziției lor mi-a fost întărită și de constatarea că, deși par să nu critice doar "moralismul" așa cum l-am definit eu, toți realiștii radicali obiectează (și) împotriva a ceea ce am numit eu "moralism", sub forma celor două teze ce pot fi identificate, într-adevăr, în lucrările filosofilor politici acuzați de obicei de acest "viciu": 1) teza că filosofia este o ramură a eticii
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
sau convingeri ori intuiții) morale în argumentarea din filosofia politică este justificat. Mai mult, nu cred că greșesc dacă afirm că, chiar și atunci când par să fie interesați de critica altor forme de "moralism" decât cele surprinse în definițiile mele, realiștii radicali au, de fapt, drept țintă ultimă tocmai "moralismul" așa cum l-am delimitat eu84. Despre moralismul realismului radical* Potrivit cercetărilor mele, recenta ascensiune a realismului a declanșat până în prezent în special două mari dezbateri. Prima dezbatere - la care voi aduce
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
adevăr, obiecții valide la adresa moralismului. A doua dezbatere - a cărei problematică va fi discutată în acest capitol - are în atenție în special întrebarea dacă renunțarea la principiile, valorile și temeiurile morale este în principiu măcar posibilă și dacă nu cumva realiștii fac sau sunt nevoiți să facă, la rândul lor, fie și doar implicit, apel la astfel de principii, valori și temeiuri morale. Cea mai complexă argumentare pentru ideea că până și realismul radical este o poziție moralistă a fost oferită
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
fie și doar implicit, apel la astfel de principii, valori și temeiuri morale. Cea mai complexă argumentare pentru ideea că până și realismul radical este o poziție moralistă a fost oferită, după știința mea, de Eva Erman și Niklas Möller. Realiștii se înșală, au reliefat Erman și Möller, atunci când afirmă că își argumentează (sau își pot argumenta) concepțiile despre legitimitate fără a recurge la valori și principii morale (sau, după cum le place să spună realiștilor, la valori și principii morale "pre-politice
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
așadar, ca toți (sau măcar suficient de mulți dintre) subiecții unei ordini sociale stabile și sigure să fie de acord (în mod liber) în privința acceptabilității ei pentru ca acea ordine socială să beneficieze de autoritate politică? Singura explicație a faptului că realiștii insistă asupra acestor condiții, observă Erman și Möller, constă în faptul că ei întemeiază în ultimă instanță condițiile legitimității pe o premisă egalitariană, precum premisa îndreptățirii egale a cetățenilor la opinie în privința acceptabilității ordinii sociale sau/și premisa îndreptățirii lor
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
sunt (exclusiv) valori morale; și 2) asumpția/premisa că nu există nicio distincție între politică și simpla dominație. Pe de o parte, libertatea sau egalitatea pot fi concepute și investigate și ca valori politice, nu doar ca valori morale. Iar realiștii, insistă Jubb și Rossi, invocă aceste valori tocmai - și numai - ca valori politice (i.e., ca valori analizate și justificate doar prin prisma rolului lor în realizarea obiectivelor fundamentale ale politicii), nu ca valori morale. Pe de altă parte, după cum ne-
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
ne eliberăm de această confuzie, ar trebui să observăm că nu avem nevoie de opinii morale pre-politice pentru a ști că "ordinea asigurată prin forță nu este ordine" (might is not right) și - ca atare - ar trebui să realizăm că realiștii au dreptate în susținerea că nu au nevoie de un fundament moral pentru generarea teoriilor lor politice normative. Distincția între politică și dominație - distincție pe care, susțin Jubb și Rossi, moraliștii nu-și pot permite să o conteste - legitimează ideea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
apte să întemeieze aceste condiții). De asemenea, argumentul lui Erman și Möller nu depinde nici de asumpția că nu există nicio distincție între politică și simpla dominație, ci, din nou, de asumpția că această distincție nu îi poate ajuta pe realiști să întemeieze condițiile egalitariene ale concepțiilor legitimității pe care le susțin. În afară de aceasta, ce anume îi face atât de siguri pe Jubb și Rossi în privința faptului că distincția între politică și dominație, așa cum o înțeleg realiștii, este o distincție legitimă
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
îi poate ajuta pe realiști să întemeieze condițiile egalitariene ale concepțiilor legitimității pe care le susțin. În afară de aceasta, ce anume îi face atât de siguri pe Jubb și Rossi în privința faptului că distincția între politică și dominație, așa cum o înțeleg realiștii, este o distincție legitimă? Desigur, politica nu poate fi redusă la dominație. Dar aceasta nu înseamnă neapărat că, așa cum sugerează realiștii, politica exclude dominația, că politica nu poate include și simpla dominație. Dimpotrivă. Mult mai adecvată mi se pare opinia
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
face atât de siguri pe Jubb și Rossi în privința faptului că distincția între politică și dominație, așa cum o înțeleg realiștii, este o distincție legitimă? Desigur, politica nu poate fi redusă la dominație. Dar aceasta nu înseamnă neapărat că, așa cum sugerează realiștii, politica exclude dominația, că politica nu poate include și simpla dominație. Dimpotrivă. Mult mai adecvată mi se pare opinia că "legitimitatea nu este un atribut necesar al tuturor aranjamentelor politice"6, că politica poate "să includă și terorismul sau alte
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
și în cazul lui Erman și Möller, ei ar încerca, foarte probabil, să-mi atragă atenția că, de vreme ce sunt un adept al moralismului, nu pot nega în mod consistent legitimitatea distincției realiste între politică și dominație. Adevărul este însă că realiștii sunt cei care au o problemă majoră în legătură cu această distincție. Mai exact, realiștii nu pot afirma în mod consistent o astfel de distincție. Așa cum a evidențiat William E. Scheuerman, într-un argument devastator pentru realism, nu există niciun temei pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
-mi atragă atenția că, de vreme ce sunt un adept al moralismului, nu pot nega în mod consistent legitimitatea distincției realiste între politică și dominație. Adevărul este însă că realiștii sunt cei care au o problemă majoră în legătură cu această distincție. Mai exact, realiștii nu pot afirma în mod consistent o astfel de distincție. Așa cum a evidențiat William E. Scheuerman, într-un argument devastator pentru realism, nu există niciun temei pentru care situația în care un grup terorizează un alt grup, așa cum s-a
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
a întâmplat de atâtea și atâtea ori de-a lungul istoriei, să fie exclusă din sfera politicii. Nu există, în orice caz, nicio modalitate consistentă de a susține o astfel de distincție în conjuncție cu celelalte două teze afirmate de realiști: 1) teza că politica este o sferă autonomă de sfera moralității; și 2) teza că politica este caracterizată de lupta neîncetată și feroce pentru putere. Dacă aceste două teze sunt adevărate, așa cum realiștii ne spun că sunt9, nu există niciun
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
conjuncție cu celelalte două teze afirmate de realiști: 1) teza că politica este o sferă autonomă de sfera moralității; și 2) teza că politica este caracterizată de lupta neîncetată și feroce pentru putere. Dacă aceste două teze sunt adevărate, așa cum realiștii ne spun că sunt9, nu există niciun temei principial pentru care politica să nu poată implica uneori forme de violență potențial brutale. Atunci când încercăm să dejucăm violența politică", observă Scheuerman, "o facem, cel puțin implicit, pentru că anumite temeiuri morale presante
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
criterii precum cele menționate de el (i.e., caracterul odios al anumitor politici naziste, caracterul secret, non-public, al acestor politici etc.). Acestea, sau măcar unele dintre ele, sunt, însă, după câte îmi pot da eu seama, criterii morale ale legitimității, iar realiștii ne spun că nu trebuie să utilizăm - și că ei nu utilizează - argumente și standarde morale în filosofia politică. În al treilea rând, observația lui Hall demonstrează doar că există o diferență fundamentală între regimurile politice legitime și regimurile politice
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
politică prin argumente împotriva moralismului ca teorie despre specificul și obiectivele politicii), nu pot să nu atrag atenția asupra faptului că ele sunt false. Afirmația că politica poate include și dominația (i.e., că nu toate actele politice sunt, așa cum susțin realiștii, acte politice legitime), nu ne obligă în niciun fel să acceptăm și afirmația potrivit căreia politica se reduce sau/și afirmația că este dezirabil (din punct de vedere moral) ca politica să se reducă la dominație, utilizarea forței brute etc.
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
o distincție falsă nu este echivalentă cu afirmația că nu există niciun fel de distincție între politică și dominație. Ca atare, pace Jubb și Rossi, teoriile și speranțele moraliste nu sunt afectate în niciun fel de respingerea modului în care realiștii înțeleg această distincție. Nu cred că sunt singurul care a fost puțin dezamăgit de unele observații făcute de Erman și Möller în cadrul răspunsului pe care l-au oferit lui Jubb și Rossi. În ceea ce mă privește, nu am reușit să
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]