1,873 matches
-
început. Firește, au mai existat și alte rațiuni. Simplitatea fățișă a vieții părinților mei, fixitatea și calmul din casa noastră m-au făcut să zbor către amăgirile și magia artei. Jinduiam după scânteiere, mișcare, acrobație, vacarm. Am devenit specialist în scenografii cu mașini zburătoare, în regizarea luptelor, și, așa cum afirmau criticii mei, încercam întotdeauna o încântare puerilă, aproape excesivă, față de tehnica trucajelor în teatru. Am început chiar să și joc, conștient din capul locului că o făceam ca să mă amuz și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
soțul tău încă mai... adică acum... ai un soț? — Da, da, o, da. Soțul meu trăiește... e cu mine, da... locuim... locuim acolo. Am rămas tăcut, în timp ce un întreg univers de posibilități se restrângea treptat, ca într-un trucaj de scenografie, prăbușindu-se fără zgomot, împăturindu-se, scufundându-se, devenind foarte mic, pierind. Deci... asta era... orice-ar fi fost. Și va trebui să reflectez, să inventez, ca să pot exista într-un fel nou în această situație despre care îmi dădeam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
și esențe", atrăgând mereu atenția că "arta scenică presupune prin excelență idei." Cronicile lui N. Barbu (de mai bine de două decenii, autorul lor a trecut dincolo de cortina și arlechinii lumii acesteia...) urmează tipicul discutării textului, apoi a regiei, interpretării, scenografiei, muzicii de scenă, și, de-a dreptul neașteptat, nu afli repetiții, locuri comune, neglijențe de stil. Se manifestă, poate, ceva pudibonderie, să-i spunem, "expirată". N. Barbu vede "situații licențioase" în nevinovata reprezentație cu Svejk (1981 ehei, ce spectaculoasă evoluție
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
constituit decorul, atmosfera de care aveam nevoie pentru un taifas despre muzică și despre viață. După un timp, am urcat în dealul Copoului, pentru a doua rundă de idei. Am ales etajul larg al Casei de cultură "Mihai Ursachi". Noua scenografie odihnea privirea atrasă de fereastra imensă în spatele căreia tremurau ramuri înverzite, oferea auzului interior presupuse acorduri inventate de Rahmaninov sau Debussy, ce s-ar fi putut înălța din corzile pianului cu capacul deschis, rămas lângă noi în așteptare. Relația cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
purtând lozinci ale biruinței, steaguri și portrete ale conducătorilor. Pentru toată lumea, singurele bucurii reale prilejuite de asemenea demonstrații erau efectele lor „colaterale”: se dădea liber de la serviciu și se găseau, brusc, crenvurști și bere. În rest, isteria colectivistă, retorica propagandistică, scenografia triumfalistă nu făceau decât să intensifice marasmul general. În comunism, bucuriile comunitare erau abominabile, pentru că erau impuse și mincinoase. Prin contrast, viața interioară, valorile individuale, convivialitatea micului grup de prieteni căpătau o importanță specială. Universul privat era singurul capabil să
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
printr-o dispunere centrală ori supraînălțată. Elementele de ambient peisagistic rezumau un arhetip spectaculos, monumental, al spațiului românesc, cu munți, dealuri și păduri. Iar cele de ordin arhitectural reluau secvențe consacrate reale (biserica de la Curtea de Argeș) sau doar familiare, inspirate din scenografia picturilor și a filmelor istorice (sala tronului, de exemplu). Desfășurarea bătăliilor ocupa și câte două pagini consecutive. În ciuda figurilor imobile sau a multiplicării prea puțin diferențiate a gesturilor, ele ofereau o anume dinamică prin aglomerație, prin suprapunere, prin desenul contorsionat
Didactica apartenenţei : istorii de uz şcolar în România secolului XX by Cătălina Mihalache [Corola-publishinghouse/Science/1404_a_2646]
-
baza plusvalorii" etc.). Pedagogii insistau și ei, subliniind importanța "Cabinetului de istorie" și a "Mijloacelor de învățământ"303 corespunzătoare. În majoritatea școlilor s-a găsit, într-adevăr, câte un spațiu care să definească istoria vizual, prin inscripționări adecvate, dublate de scenografii minimale, care se puteau la fel de bine întâlni într-o sală de clasă, într-o bibliotecă, într-un muzeu sau depozit; ele au funcționat și după 1989, în ciuda uzurii lor fizice și morale. Autorii noilor didactici au păstrat în continuare obiceiul
Didactica apartenenţei : istorii de uz şcolar în România secolului XX by Cătălina Mihalache [Corola-publishinghouse/Science/1404_a_2646]
-
artei prin picturile sale reprezentând naturi moarte și scene de interior. Tabloul (atribuit inițial lui Pieter de Hooch) aflat în colecțiile muzeului din Munich (Alte Pinakothek) datează din perioada 1668-1669 și înfățișează o femeie într-o încăpere luminată de vitralii. Scenografia spațiului pictural nu recurge la ornamente inutile: înfățișată din profil și așezată pe un scaun, femeia este absorbită de lectură. La dreapta, în plan secund, un pat și o masă de noapte, iar în prim-plan o pereche de pantofi
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
dar, deopotrivă și proba lecturii pentru cititor. Referințele ekphrastice fac din autorul celor două romane un artist al bricolajului cultural. Constantin Țoiu, ca autor ekphrastic, este un maestru de lumini ce pune în scenă personaje și întâmplări, decupându-le din scenografia unor opere de artă celebre. Inserția ekphrastică individualizează din subterana romanelor un impuls artistic care pune experiența culturii în centrul experimentului literar. Pentru Constantin Țoiu, ca și pentru unul din personajele tabletelor sale literare publicate mult mai târziu, "Cultura este
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
prea crud. Acum însă tabloul începuse să o intereseze (...)". Dar și atunci când revine și privește pânza compoziția ei nu i se revelează brusc, ci pas cu pas ("Involuntar, Ioana continua să descopere detalii noi (...)", vezi nota 11). Descoperirea treptată a scenografiei picturale o face să reevaluaze permanent semnificația ei, astfel încât de la repulsia inițială pe care i-o provocau siluetele oribilor, reacția Ioanei Olaru se transformă în final în "bucurie": persoana cu scufie vermillon devine simbolul speranței că nu au murit toți
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
se constituie și într-un excelent exercițiu contemplativ pentru cititori. Cele două fragmente se revelează astfel ca o tehnică mise en abyme a însăși ideii de contemplație. Ele forțează cititorul din toate timpurile la o comparație a descrierii ekphrastice cu scenografia reală a tabloului. Descoperim astfel că Buzura evocă atât tabloul original creat de Pieter Breugel în 1568, dar și copia acestuia realizată de fiul artistului și aflată în custodia muzeului Luvru. Numai comparația celor două tipuri de discursuri duce la
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
schimb de impresii ekphrastice. O altă funcție a ekphrasis-ului este funcția contrastiv- psihologică. În cazul romanului Refugii tabloul lui Breughel servește drept instrument de clarificare interioară. Ioana Olaru își conștientizează stările și înțelege erorile din viața sa raportându-se la scenografia tabloului. Dialogul din cabinet nu se susține - este evident acest lucru la un moment dat, o subliniază chiar vocea auctorială - atât cu doctorul Vlad Cosma, cât cu tabloul (de fapt tablourile) Parabola orbilor și, de asemenea, cu celelalte reproduceri artistice
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
tocmai prestigiul de care se bucură tablourile 21. Funcție de celebritatea operei de artă, autoarea identifică și două roluri ale referințelor ekphrastice în text: transferul de prestigiu prin care se obține adeziunea cititorului în legătură cu "celebritatea" personajului comparat cu una din figurile scenografiei plastice și, respectiv, funcția ilustrativă, prin care personajul literar odată comparat cu un stereotip pictural devine mai clar explicat cititorului 22. Din această observație referitoare la indicele canonic al operelor de artă citate în ekphrasis derivă și o altă posibilă
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
fumatul era permis în birouri, ceea ce-i punea în dificultate de colegii neatinși de acest viciu, minoritari în catedrele universitare, printre ei numărându-se LP: neavând interiorizată utilitatea obiectului numit scrumieră, deturnarea lui spre alte scopuri era legitimă. Nici cu scenografia lucrurile nu stăteau mai bine, trebuiau adăugate elemente cu impact narativ și vizual: forma scrumierei, dacă era goală sau conținea un număr semnificativ de reziduuri, dacă în rândul acestora din urmă se aflau elemente incandescente justificând o lectură din perspectiva
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
-A. a susținut, sub pseudonimul Ascanio, cronica dramatică la ziarul „România liberă”, iar în 1884 și 1885, la „Voința națională”, unde a semnat și câteva cronici literare. În cronicile teatrale s-a preocupat mai mult de spectacol, insistând asupra regiei, scenografiei și a jocului actorilor. În calitate de critic literar a combătut pesimismul posteminescian. L-a prețuit în mod deosebit pe I. L. Caragiale, scriind una dintre cele mai bune cronici dramatice despre O scrisoare pierdută și un raport academic în favoarea premierii volumului Momente
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288522_a_289851]
-
negativul lor, pe de altă parte, ele au generat și un alt sens, cel de-al treilea, și anume: sensul psihanalitic, de refacere morală interioară, de îndepărtare a răului, de defulare și calmare a ființei umane. Să ne reamintim acum scenografia care a însoțit demontarea omului de bronz de la București: lanțul cel care nu avea veriga slabă de care a tot vorbit Lenin înfășurat în jurul gîtului sugera ideea spînzurării; legarea cu sîrmă peste mîini și întregul corp semnifica într-un fel
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
trec de mai multe ori pe săptămână prin zonă, așa cum îl știu de multă vreme și pe vânzătorul bărbos plasat la capătul aleii, specializat în comerțul cu literatură legionară și ezoterică - New Age. Pentru zilele de pelerinaj, a gândit o scenografie specială : două reflectoare cu halogen, puternice, care inundă cu lumină crudă câteva rafturi confecționate ad-hoc pe care sunt expuse, în ordine, bestselurile spirituale ale momentului : jurnalul actriței Oana Pellea, Dan Puric, scrierile Părintelui Iustin Pârvu și ale Părintelui Arsenie Papacioc
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
și cărți de rugăciuni, parcă încercând să pozeze, să adopte, mai degrabă, imaginea „bunului pelerin”. Echipele de filmare ale televiziunilor Realitatea TV și Antena 3, reporter însoțit de un cameraman, se pregătesc febril să transmită „directele” de la ora 10.00. Scenografia transmisiei : prim-planuri pioase (mai ales cele patru icoane-banner de mari dimensiuni aflate în pridvor), gestul aprinderii lumânărilor, contactul direct și sărutarea pioasă a raclei etc. Am urmărit cu atenție și cadrele de rezervă pe care le trăgeau cameramanii în
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
Arhiepiscopiei, lângă intrare și locul de maximă afluență pelerină. Din el coboară patru persoane, un cuplu foarte tânăr și un altul în vârstă, cred că era vorba de bunici și nepoți, după relațiile cordiale de respect dintre ei. Urmează obișnuita „scenografie” asociată împărțirii hranei : sunt scoase din portbagaj mai multe pânze albe, curate, și fețe de masă, este poziționată oala de sarmale, caserole de plastic, pahare de plastic de unică folosință, iar unul dintre bărbații grupului începe să toarne vin sau
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
refăcut, prietene, poate l-ai spînzurat pe dracu. Îmi vei spune. Între timp, puține lucruri! Într-o seară am fost la P. Neamț la premiera cu "Muștele" în regia lui Ulici! Bun spectacol! Ulici e un băiat inteligent. Cred că scenografia n-a avantajat spectacolul. La începutul acestei luni, Clubul de poezie s-a reluat, prost organizat. Dar o ocazie de a mă vedea la P. Neamț cu trei buni prieteni: Daniel Dimitriu, Lucian V. (Vasiliu n. red.) și Nichita Danilov
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
principii, nu poate fi combătută; o cale de împăcare ar fi acceptarea (metafora) regăsirii edenului, primirea în grădina originară a celor doi exilați din rai. Un lucru este sigur: eterna poveste cu Romeo și Julieta nu se mai potrivește cu scenografia gândită de Shakespeare. Povestea rămâne, eu aceiași fiori de fericire și nefericire; personajele rămân, sunt eterne, sunt de când lumea; dar scena este alta, cei doi vor lăsa balconul, scara de mătase, accesoriile și vor continua povestea mergând cu nimbul fericirii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
sugestie de realism. Piesa devenise un vis, dansat ca la circ de Dan Nuțu și Pittiș, care au luat la Zagreb premiile de interpretare actoricească. În general ne-am umplut de „medalii“: cel mai bun spectacol, cea mai bună regie, scenografie (George Doroșenco), muzică (Costin Miereanu), ceea ce a servit forurilor oficiale care ne-au trimis ca justificare pentru a se bate cu pumnii În piept: „Ai noștri ca brazii!...“. Un critic croat și-a Început cronica scriind: „Șeful sectorului suflete ar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
din America, m-a chemat să montez Nunta lui Figaro. A fost o experiență foarte plăcută În cariera mea americană de teatru. Și eu am fost bucuros să-l invit la rândul meu pe Liviu la Covent Garden, să semneze scenografia spectacolului Cneazul Igor, pe care l-am regizat În 1989-1990. Acolo, la Londra, Într-o seară când eram amândoi la hotel, lucrând la decor, a sunat telefonul din România. Era imediat după Revoluție. Mesaje entuziaste, care ne invitau pe amândoi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
le puteam Întrezări doar În imaginație. Datorită intermedierii generoase a lui Ioshi, am Întâlnit-o pe Setsu Asakura, o scenografă cunoscută În Tokyo, care lucra cu aceeași dexteritate În tradiția kabuki și În teatrul contemporan (mai târziu, avea să semneze scenografia În stil pur kabuki la spectacolul meu cu Femeia șarpe de Gozzi În Boston). Ea mi-a făcut cunoștință cu cercuri de artiști și erudiți și cu ajutorul lor am avut șansa să fiu acceptat acolo unde nici un turist nu poate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
de film ca s-o poată juca pe Duniașa În Livada, căci murea să fie pe scenă alături de Irene Worth, de la care voia să fure secretele meseriei. Santo Loquasto, scenograf al multora din filmele lui Woody Allen, venea să semneze scenografia, iar Jennifer Tipton tocmai renunțase la o carieră de dansatoare și debuta cu Livada În noua sa meserie de regizor de lumini, În care azi e recunoscută internațional. AMN: Livada În America a fost un mare succes. Până și azi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]