2,289 matches
-
extrem de dur, generalul comandant le-a cerut soldaților prost îmbrăcați și aflați în condiții de iarnă cu frig siberian, să pedepsească pe toți cei care atentau la integritatea teritorială a tânărului stat român. Aflat în Regimentul 37 Infanterie din Botoșani, "sublocotenent"ul Nicolae Coroiu a povestit în memoriile sale cum li s-a cerut militarilor români, ca acolo "„unde se găsesc arme la case să-i împuște, să dea foc caselor și să se îmbrace cu haine de la cei vinovați.”" Retrăgându
Răscoala de la Hotin () [Corola-website/Science/329950_a_331279]
-
Stat Major, în raportul alcătuit de generalul comandant al Corpului 4 Armată pentru a explica cele întâmplate în noaptea retragerii, generalul Davidoglu este omis în a fi deferit curții marțiale, în timp ce cei retrași odată cu acesta, maiorul Popescu, locotenentul Dumitrescu și sublocotenentul Ardeleanu (comandanți ai batalionului aflat la nord de Hotin, al companiei de la Caplevca și respectiv al Bateriei 3 de Artilerie Călăreață), nu. Trei ofițeri britanici, maiorul MacLaren, căpitanul Iohansohn și locotenentul Edwin Boxhall (mai târziu colonel în serviciile speciale britanice
Răscoala de la Hotin () [Corola-website/Science/329950_a_331279]
-
de filozofie, unde cele de publicist?”. Cornelia se va logodi în 1915 cu un teolog, iar Emil se va resemna. Emil Rebreanu este încorporat în august 1914. În decursul unui an de luptă, el a fost avansat la gradul de sublocotenent în Armata Austro-Ungară. A luptat în Rusia și în Galiția, suferind răni multiple. Rebreanu s-a remarcat, de asemenea, pe Frontul Italian și a fost decorat cu Medalia de Aur pentru Vitejie, cea mai înaltă decorație acordată de comandanții austrieci
Emil Rebreanu () [Corola-website/Science/335442_a_336771]
-
fratelui său, Liviu, din care reies unele trăsături de caracter: înflăcărare tinerească, timiditate și lipsă de inițiativă. Distrugerea unui reflector italian care îi incomoda mult îi aduce o înaintare în grad și o medalie. Emil este înaintat la gradul de sublocotenent începând cu 1 ianuarie 1916. Transferat pe Frontul Românesc în toamna anului 1916, Emil îi scrie, la 9 septembrie 1916, surorii sale mai mari: „Rănile mi s-or vindecat, dar ce-s astea pe lângă cele sufletești de-acum? Și nu
Emil Rebreanu () [Corola-website/Science/335442_a_336771]
-
demonstreze postulatul paralelelor al lui Euclid. A colaborat în această direcție cu prietenul său Carl Szasz (1798-1835), care însă în 1821 a plecat în Ungaria ca profesor. În anul 1823 a devenit ofițer inginer al armatei austriece, cu gradul de sublocotenent (ca inginer de geniu), și a lucrat până în 1826 la fortificațiile Timișoarei. Ulterior a fost transferat succesiv la Arad, Oradea, Szeged, Lemberg, Olmütz, în grad de căpitan. În 1833 s-a pensionat din cauza problemelor de sănătate. În 1826 a creat
János Bolyai () [Corola-website/Science/299145_a_300474]
-
a demis, considerându-l nedemn de a fi un adevărat Cekist. Abakumov a fost transferat la administrația GULAG în unitatea operativă nr.3 După 4 ani de serviciu în NKVD în anul 1936 el a fost înaintat la gradul de sublocotenent. Dupa ce Lavrenti Beria a preluat conducerea N.K.V.D., Abakumov a beneficiat de o rapidă promovare în carieră. La 27 aprilie 1939 Abakumov a fost numit în fruntea serviciului de securitate din regiunea Rostov. El a devenit cunoscut pentru metodele lui
Viktor Abakumov () [Corola-website/Science/330828_a_332157]
-
dificultăți, Liceul de Stat din Petroșani (1944-1945), Liceul “Inochentie Micu Klein” din Cluj(1946-1947). În același timp, este nevoit să lucreze, deținând canetul de muncă de la vârsta de 14 ani. Urmează Școala de ofițeri de la Măgurele, absolvită cu gradul de sublocotenent, arma grăniceri (1949). A fost repartizat la Serviciul de presă din cadrul Direcției Generale Politice a Ministerului Afacerilor Interne unde devine membru fondator al revistei ostășești "Pentru patrie" (începând de la 1 mai 1949). Urmează școala de redactori și tehnoredactori de edituri
Romulus Zaharia () [Corola-website/Science/323761_a_325090]
-
2010, București. Studii: Școala de Ofițeri de Rezervă de Artilerie (nov. 1941 - sept. 1942), Școlii de Ofițeri de Artilerie (sept. 1942 - apr. 1944), cursul de comandanți de regimente (ian. - iulie 1952) și cursul postacademic superior (nov. 1958 - nov. 1959). Grade: sublocotenent - apr. 1944, locotenent - oct. 1945, căpitan - aug. 1950, maior - dec. 1952, locotenent colonel - sept. 1953, colonel - oct. 1958, în rezervă - martie 1975, general de brigadă (r) - mai 2000, general maior (r) - mai 2005. Funcții: comandant secție (apr. 1945 - aug. 1946
Sergiu Medar () [Corola-website/Science/306562_a_307891]
-
și ependimoamelor, drenajul extern decliv în plăgile operatorii neurochirurgicale. Gen. Dr Iacob Gr. Mircea a avut o bogată activitate socială și didactică: Din 1991 i s-a recunoscut activitatea depusă pe front în al 2-lea război mondial ca medic sublocotenent, devenind „veteran de război”. Pentru activitatea profesională deosebită a fost decorat cu înalte ordine romanesti și străine: „Meritul Militar”, „Meritul Sanitar”, „Tudor Vladimirescu” și „Drapelul Republicii Populare Democrate Coreene”. Elev apreciat al profesororilor C. Arseni și Jean Talairach, generalul Dr.
Mircea Iacob () [Corola-website/Science/331701_a_333030]
-
Se întoarce în satul natal unde se va dedica carierei de învățător, însă odată cu intrarea României în război a fost mobilizat la Regimentul 31 infanterie Calafat în compania condusă de plutonierul Nicolae Ciupitu. Pe câmpul de luptă al Ardealului, tânărul sublocotenent a dovedit curaj și destoinicie. Soarta schimbătoare a războiului îl duce pe Jienescu în vara lui 1917 în zona bătăliilor de Mărăști și Mărășești. Făcea parte din Divizia a II-a Infanterie. Pentru meritele sale Jienescu este decorat cu Coroana
Gheorghe Jienescu () [Corola-website/Science/307424_a_308753]
-
urmând apoi și un curs postuniversitar de pedagogie militară (1956). În anul 1979 a obținut titlul științific de doctor în științe militare, cu teza: "„Lupta în încercuire și ieșirea din încercuire"". În anul 1949 a fost înaintat la gradul de sublocotenent, parcurgând apoi toate gradele militare până la cel de general. După absolvirea studiilor universitare, a fost cooptat cadru didactic la Facultatea de Comandă și Stat Major din cadrul Academiei Militare din București (1953-1961). După o perioadă de un an (1961-1962) în care
Valentin Arsenie () [Corola-website/Science/311504_a_312833]
-
regimente (1955) și al Academiei Militare în U.R.S.S. (1957-1959) ca șef de promoție. În anul 1981 a obținut titlul academic de doctor în Științe militare. După absolvirea Școlii de Ofițeri, în mai 1949 a fost înaintat la gradul de sublocotenent și numit comandant de pluton și apoi de baterie artilerie antiaeriană (1949-1950). În decembrie 1949 primește gradul de locotenent. Revenit din URSS după absolvirea Școlii Superioare de Tancuri și Autotunuri, este înaintat la gradul de locotenent major (1952) și numit
Paul Cheler () [Corola-website/Science/311335_a_312664]
-
Steagul societății este depus la Academia Română, de către G. Galin. În 1918, sediul Junimii este devastat și ars, moment în care se distrug și dispar mai multe bunuri, cărți, periodice, obiecte de mobilier din patrimoniul societății academice. Arcadie Dugan-Opaiț participă ca sublocotenent de rezervă în armata austriacă, face întregul război pe frontul rusesc, apoi pe cel italian, revenind acasă cu trei decorații din șapte lupte la care a participat. „Făclier român neobosit, om de mare omenie și izvor de sfat și îndemn
Arcadie Dugan-Opaiț () [Corola-website/Science/335865_a_337194]
-
și un cor mixt în cadrul sindicatului alimentar cu care obține rezultate deosebit de apreciate concomitent cu urmarea carierei ca muzicant militar reangajat. În anul 1948 ia parte la concursul pentru examenul de șef de muzică militară reușind și obținând gradul de sublocotenent dirijor militar. Este numit dirijor al Muzicii Reprezentative a Armatei, unde desfășoară o vie activitate ca dirijor și organizator, contribuind la îmbunătățirea calității ansamblului și la ridicarea nivelului profesional al instrumentiștilor. În același timp promovează neobosit creația muzicii de fanfară
Gheorghe Sîrghie () [Corola-website/Science/313407_a_314736]
-
intră la Școala Militară de Ofițeri din Sofia, dovedindu-se a fi unul dintre cei mai buni studenți. La 30 iulie 1883 are loc ceremonia de absolvire a școlii în prezența prințului Alexander Batenberg, care le-a înmânat gradele de sublocotenent. După absolvire, Pantelei a fost repartizat Batalionul 15 Infanterie dislocat în orașul său natal, Sviștov. După izbucnirea războiului sârbo-bulgar în 1885, locotenentul Kiselov a fost trimis în fruntea companiei sale să participe la apărarea Vidinului, unde a primit botezul focului
Pantelei Kiselov () [Corola-website/Science/333630_a_334959]
-
unul dintre cei mai asidui corespondenți ai "Gazetei Matematice". La terminarea liceului (1914) s-a înscris la Facultatea de Științe a Universității din București, secția Matematici. Din cauza războiului din 1916-1918, Pantazi a trebuit să-și întrerupă studiile, fiind mobilizat ca sublocotenent. După război, în 1920, și-a luat licența în matematici cu mențiunea "foarte bine" la Universitatea din București și a plecat imediat la Paris. Aici își trece din nou licența în matematici, la Sorbona, în 1922, apoi își prepară teza
Alexandru Pantazi () [Corola-website/Science/302759_a_304088]
-
din sat, apoi se înscrie la Liceul Traian din Turnu Severin. După terminarea liceului, urmează „Școala de ofițeri de artilerie și geniu”, ramură de elită a armatei, pe care o absolvă în 1915, iar în 1916 este trimis ca tânăr sublocotenent în luptele din nordul Olteniei (pe râul Cerna), apoi pe frontul din Moldova, unde la Mărășești pierde degetul mare al mâinii stângi. În războiul din 1916-1918 a primit o serie de decorații și a fost avansat la excepțional de la sublocotenent
Ștefan Hălălău () [Corola-website/Science/330779_a_332108]
-
sublocotenent în luptele din nordul Olteniei (pe râul Cerna), apoi pe frontul din Moldova, unde la Mărășești pierde degetul mare al mâinii stângi. În războiul din 1916-1918 a primit o serie de decorații și a fost avansat la excepțional de la sublocotenent la locotenent într-un an. Au urmat diferite garnizoane - Timișoara, Roman, Bălți, Târgu Jiu, Craiova. În 1928 este trimis în misiune în Cehoslovacia. În 1929 este avansat la gradul de maior. În 1935 face parte din completul de judecată în
Ștefan Hălălău () [Corola-website/Science/330779_a_332108]
-
doi piloți încep să se bată, nereușind să se înțeleagă cine este prizonierul. Lupta lor este întreruptă de un foc de artilerie, iar ei își salvează reciproc. Într-o scenă plină de umor, caporalul Adolf Hitler (Meisner), este mustrat de sublocotenentul Rosenblum pentru stângăcia lui. Douăzeci de ani mai târziu, Jo a devenit antrenorul echipei franceze de box care participă la Jocurile Olimpice de la Berlin din 1936, în Germania aflată sub regimul nazist al lui Adolf Hitler. După un meci de box
Asul așilor () [Corola-website/Science/325887_a_327216]
-
el încearcă să-i facă o curte asiduă, fără să știe că ea este cea care a scris articolul. În tren, Cavalier întâlnește un copil evreu de 10 ani, Simon Rosenblum (Ferrache), care-i cere un autograf. Acesta este nepotul sublocotenentului Rosenblum menționat anterior. Atunci când bunicul său nu se prezintă până la gară, Simon îi cere lui Jo, pe care el îl idolatrizează pentru succesele din război, să-l însoțească la librăria bunicului său. Ajuns acolo, Jo se bate cu agenții Gestapo
Asul așilor () [Corola-website/Science/325887_a_327216]
-
acolo), în timp ce Jo, Gaby și familia Rosenblum fură mașina personală a lui Hitler. Filmul se încheie cu o urmărire de mașini între Jo, Gaby și Rosenblumi într-o mașină și Hitler și aghiotanții lui în altă mașină, pe parcursul căreia fostul sublocotenent îi spune lui Hitler cine este. Surprins de întâlnirea neașteptată cu fostul său comandant, Hitler ajunge în final într-o baltă pentru rațe, în timp ce Jo și compania scapă cu succes în Austria (un indiciu plin de umor cu privire la Anschluss-ul, care
Asul așilor () [Corola-website/Science/325887_a_327216]
-
d. ?) a fost unul dintre generalii Armatei României din Primul Război Mondial. A îndeplinit funcții de comandant de brigadă și de divizie de cavalerie în campaniile anilor 1916, 1917 și 1918. După absolvirea școlii militare de ofițeri cu gradul de sublocotenent, a ocupat diferite poziții în cadrul unităților de cavalerie sau în eșaloanele superioare ale armatei, cele mai importante fiind cele de aghiotant regal în Casa Militară Regală și de comandant al Brigăzii 6 Roșiori. În perioada Primului Război Mondial a îndeplinit funcția de
Petre Greceanu () [Corola-website/Science/335870_a_337199]
-
1913); a absolvit, de asemenea, École de Sciences Politiques din Paris (1914). Începând din 1915 a desfășurat o activitate diplomatică în serviciul statului român, fiind angajat atașat în Ministerul de Externe. A luptat pe front în Primul Război Mondial, fiind sublocotenent de artilerie în regimentul condus de colonelul "Dimitrie Rujinschi". După război, a fost trimis în misiune în mai multe țări: secretar de legație cl. III la Roma (1919-1922), secretar de legație cl. II la Berlin (1922-1925), prim secretar de legație
Alexandru Duiliu Zamfirescu () [Corola-website/Science/335663_a_336992]
-
în 1898. În 1898 promovează printre primii examenul de admitere la Liceul Militar din Craiova, după absolvirea căruia în 1903 se orientează spre Școala militară de ofițeri de infanterie, specialitatea cavalerie. La 22 iunie 1905 Mircea Zorileanu primește gradul de sublocotenent și este repartizat la Regimentul 1 roșiori din Galați. În dorința de a se perfecționa, urmează Școala specială de cavalerie din Târgoviște, iar în 1909 Școala de cavalerie italiană de la Tor di Quinto. La 1 aprilie 1909 este mutat la
Mircea Zorileanu () [Corola-website/Science/314889_a_316218]
-
Apoi a studiat ingineria la Zürich. În zilele Primului Război Mondial, după intrarea României în război în 1916, Pauker și-a întrerupt provizoriu studiile pentru a se înrola în armata română. El a fost cadet de artilerie, apoi a primit gradul de sublocotenent. Imediat după război, în perioada 1919-1921, și-a reluat studiile la Zürich. În iulie 1921 și-a luat diploma de inginer. În aceeași lună s-a căsătorit cu Ana Rabinsohn. ulterior cunoscută ca Ana Pauker. Primul lor copil, Tanio, a
Marcel Pauker () [Corola-website/Science/306450_a_307779]