11,725 matches
-
Bernadotte făcuse, deja, un pas hotărât pe calea reorientării politicii externe a Suediei, atunci când și-a declarat independența totală față de Franța. Într-o scrisoare adresată lui Napoleon, el îi făcea cunoscut faptul că, în urma proclamării sale că prinț moștenitor al tronului Suediei, el devenise "ganz Schwede"120 și că jurase pe constituție să acționeze numai în conformitate cu interesele reale ale supușilor săi. Iar primul demers în acest sens l-a constituit scoaterea Suediei din "sistemul continental" al lui Napoleon I și reluarea
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
martie 179215. Inspiratorii conspirației au sperat că asasinarea regelui avea să constituie semnalul unei lovituri de stat militare. Totuși, din motive care nu au fost, încă, elucidate, ideea a fost abandonată și a fost acceptat testamentul său politic. Astfel că tronul a fost ocupat de fiul său minor, Gustav al IV-lea Adolf, în vârstă, atunci, de 14 ani, care a domnit, până la 1 noiembrie 1796, sub regenta unchiului sau după tata, ducele Carol 16. În ceea ce privește poziția internațională a Suediei, așa cum
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
După cum se știe, Gustav al IV-lea Adolf a făcut o tentativă disperată de a recupera Finlanda. Campania pregătită în iarna anilor 1808/1809 avea să-l coste nu numai pierderea definitivă a Finlandei, ci chiar și a propriului său tron. Deoarece, împovărătoarele sarcini financiare impuse țării, pentru susținerea amintitei 145 Cf., raportul său din 23 mai 1808, în loc. cît., doc. nr. 92. 146 Cf., raportul său din 7 iunie 1808, în loc. cît., doc. nr. 93. 147 Cf., Sten Carlson, op.
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
Vol. III, doc. nr. 95, 96, 97, 98. campanii, au declanșat o virulenta reacție, mai ales în rândul ofițerilor, slujbașilor civili și chiar în anturajul său apropiat, soldata cu lovitura de stat care l-a detronat în luna martie 1809. Tronul a fost încredințat unchiului și fostului regent, din perioada minoratului sau, ducele Carol, încoronat sub numele de Carol al XIII-lea. În pofida dorinței generale de încheiere a păcii, războiul a mai continuat, totuși, și în primăvara și vara anului 1809
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
XVI-lea, în persoana căruia vedea modelul monarhului luminat pe care dorea să și-l însușească. De la acesta, el a solicitat sprijin pentru reorganizarea armatei otomane și pentru recuperarea teritoriilor pierdute de Imperiul Otoman în favoarea Rusiei. Totuși, deși a dobândit tronul tatălui său, la 4 aprilie 1789, Selim al III-lea nu a putut iniția nici o reformă semnificativă, datorită faptului că Abdul Hamid I îi lașase nu numai tronul, ci și "moștenirea" unui ruinător război cu Rusia și cu Austria, pe
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
recuperarea teritoriilor pierdute de Imperiul Otoman în favoarea Rusiei. Totuși, deși a dobândit tronul tatălui său, la 4 aprilie 1789, Selim al III-lea nu a putut iniția nici o reformă semnificativă, datorită faptului că Abdul Hamid I îi lașase nu numai tronul, ci și "moștenirea" unui ruinător război cu Rusia și cu Austria, pe care il declanșase în anul 1787. Astfel că abia după încheierea păcii de la Iași, din 9 ianuarie 1792, a putut să inaugureze vastul sau program de reforme, pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
maritime rusești. Astfel că turcii așteptau de la el "binefacerile păcii". Un alt indiciu al unui început de destindere în relațiile turco-ruse îl constituia decizia simplificării procedurilor diplomatice vizând notificarea reciprocă a unor eventuale modificări ce ar fi putut surveni pe tronurile celor două Imperii. În locul marilor ambasade de până atunci, urma că reprezentanții diplomatici, acreditați, deja, în capitalele respective, să notifice schimbarea survenita și să rămână la post ca reprezentanți și ai noului monarh, motiv pentru care Kociubei a fost primul
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
roman aflat în declin. La rândul ei, Biserica antică abia ieșită din vâltoarea persecuțiilor, primește sprijinul imperial în combaterea noilor erezii ce expuneau unitatea creștinilor. Intrând în istoria tetrarhiei în timpul războiului civil de preluare puterii și eliminare a pretendenților la tronul imperial, Constantin s-a apropiat de creștinism într-un moment în care abia ieșit din criza anarhică avea să se cufunde în cea teologică. Convocarea primului conciliu ecumenic la Niceea (325) pentru unitatea Bisericii, în vederea restabilirii unității doctrinare și pastorale
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
noii credințe trebuie să fi existat în cultul împăraților, deoarece mesajul unui Răscumpărător, care a fost răstignit ca un făcător de rele, nu se putea afirma cu ușurință într-o lume devenită superficială și a unei înfățișări auguste așezată pe tronul imperial, cu un decor impunător. Pe lângă aceasta, statul putea folosi toate mijloacele de constrângere dacă discipolii Evangheliei îndrăzneau să disprețuiască ori, chiar și numai în cuvinte, să atace acest cult de stat. Un alt factor negativ era înspăimântătoarea carență de
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
imediate, împărații romani nu i-au persecutat pe creștini din plăcerea sadică de a face victime (Nero etc.), ori dintr-o ostilitate personală față de ei (Decius, Galerius și Iulian Apostatul), cât mai ales din preocuparea bolnăvicioasă de a-și feri tronul de atacurile dușmanilor, adesea identificați cu creștinii (Domițian, Licinius etc.) precum și datorită atașării lor față de morala creștină (considerată îndărătnică de Galerius). Persecuțiile anticreștine au fost rezultatul unor cauze multiple, însoțite de anumite excese cauzate de ocrotirea imperială a religiei tradiționale
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
executați au fost ingens în raport cu alte execuții în masă petrecute în timpul domniei lui Nero. Până și din conjurația lui Piso din anul 65, care din punct de vedere politic avea o importanță mult mai vastă și într-adevăr periculoasă pentru tronul lui Nero, au fost trimiși la moarte doar 19 conjurați și alți 13 în exil. Nu putem accepta părerea acelora care vorbesc de câteva zeci de uciși. Un contemporan al acestor evenimente, Clement Romanul (sec. I), deși imprecis și elastic
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
apărării religiei strămoșești, împotriva unor secte noi și ciudate, care l-ar fi determinat pe Dioclețian să treacă ulterior la represalii împotriva acestora din urmă, nu era altceva decât maturizarea unei operațiunii de exterminare plănuite chiar de îndată ce a urcat pe tron sau cel puțin în primii săi ani de domnie. Împotriva maniheilor și a soldaților creștini a acționat pentru prima oară în 296, iar contra creștinilor în general în 303, respectiv 12 și 19 ani de la proclamarea sa ca împărat (14
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
sentințelor capitale pronunțate contra creștinilor. 4.2. Martirii militari din timpul persecuției lui Dioclețian Potrivit martirologiilor, Biserica a avut cel mai mare număr de soldați martiri pe durata persecuției lui Dioclețian. Deși persecuția a avut loc și după renunțarea la tron a acestuia (305), datorită continuării sale, i s-a aplicat ca emblemă, pare inexplicabilă atitudinea lui Eusebiu de Cezareea (265-340) de a nu aminti de nici un soldat martir, cu excepția lui Seleucus, care, în momentul execuției nu mai era soldat, retrăgându
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
soldatul Demetrius; la Tifernus: Crescentes; la Treviri: Tirsus, Boniphacius și însoțitorii lor; 11. sub domnia lui Licinius: cei 40 de martiri din Sebaste. Capitolul V Creștinismul în armata romană a secolului IV 1. Imperiul roman de Orient După renunțarea la tron a lui Dioclețian și Maximian în 305 p.Chr., puterea imperială a fost preluată de Galerius și Con-stantius I Chlorus ca auguști, fiind numiți ca cezari Maximinus Daia pentru Galerius și Severus pentru Constantius I Chlorus. După moartea naturală a
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
fost preluată de Galerius și Con-stantius I Chlorus ca auguști, fiind numiți ca cezari Maximinus Daia pentru Galerius și Severus pentru Constantius I Chlorus. După moartea naturală a acestuia (306) și prin luptă a cezarului său (307), în disputa pentru tronul imperial au mai rămas Constantin, Licinius, Maxentius și Maximinus Daia, înfrânți în 312, respectiv 313. 1.1. Creștinismul oriental sub domnia lui Licinius După uciderea lui Maxentius (306-312) la Pons Milvius, pe Tibru, prezența unor semne miraculoase vor influența în
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
a sosit timpul să facă ce vrea, și-a dat pe față tainele credinței sale. Prin decrete clare și absolute a hotărât să se deschidă templele și să se aducă jertfe pe altare în cinstea zeilor. După ce a urcat pe tronul imperial și-a aruncat masca și a apărut cu adevărata sa înfățișare. Opera sa de reîntoarcere spre păgânism cu multă înflăcărare a eșuat. Nefiind vorba de recucerirea pozițiilor pierdute de către idolatrie, ci chiar de o reacție a păgânilor împotriva creștinilor
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
de asemenea, artiștii folosesc În mod curent energiile emoționale În procesul lor de creație (sunt cunoscute, În acest sens, mărturisirile scriitorului G. Flaubert, care, atunci când Își compunea personajele literare, râdea și plângea Împreună cu ele). Μ Adevărata putere este cea din spatele tronului regal. De adevărul acestui fapt nu a fost scutit nici măcar Iulius Caesar... Μ Nu Înseamnă că iubește mai puțin cel care nu știe sau nu are curajul să-și exprime iubirea; și invers: o expresivitate deosebită În iubire nu este
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
cu insistență, îi uzurpă statutul de omniprezență invizibilă tocmai prin faptul că a aflat de existența lui, că îl „simte” pândindu-l... Într-adevăr, prin „anonimizare”, supraveghetorul se erijează în făptura divină care, odinioară, judeca muritorii de rând de la înălțimea tronului său ceresc. Numai că postura lui de supraveghetor pământean este complet lipsită de legitimitate spirituală și asta îl face detestabil: ceea ce putea fi acceptat ca un drept de netăgăduit al lui Dumnezeu (dreptul de a-și supraveghea supușii și de
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
și ireductibil, al ființei lor autentice. Supraveghindu-i pe ceilalți, au aflat adevărul despre ei înșiși. O ilustrare grăitoare în acest sens este cazul Ducelui din Măsură pentru măsură de Shakespeare. El decide să-l testeze pe Angelo încredințându-i tronul ducatului, fără ca tânărul să știe că va fi supravegheat de Ducele însuși. Pentru a obține informațiile indispensabile, stăpânul recurge la o deghizare: nu va fi vorba de vreo „modificare” a sexului, ci doar de o schimbare radicală de statut. Travestit
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
tip de loc în care se întretaie formele și pe care-l voi descrie în capitolul VIII ca un punct nodal. În cazul extrem al unei | 105Centrii ca pivoți picturi bizantine din secolul al XIII lea, Fecioara cu pruncul și tronul cilindric ce-o înconjoară se afirmă ca un centru atotcuprinzător care aproape umple spațiul întregii picturi (figura 62). Mai ales simetria creează aici centricitate, determinând extinderea centrului până acolo unde se întinde simetria. Tot așa poate fi un chip cu
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
Parc-a mers și timpul după roata morii/ Și la miezul nopții s-a oprit." Ca la toți poeții activi în sfera tradiției, istoria și vestigiile trecutului își fac loc: Și-atunci a venit Doja și s-a urcat pe tron/ și toți au rămas muți de-ndurerare/ Că tâmplele-i erau înfierbântate/ și fierul roșu se-nroșea mai tare." Ca poetă a iubirii, cântă o dragoste pierdută, însingurarea, sentimente puternice care-i înfrumusețează existența, "Ondina", "Au să rămână plopii", "Către Ieronim
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
au pomenit, la început, și răposații familiei. Discuțiile de după asta au fost urmărite de vulpoiul Siguranței, care de obicei era nelipsit de la asemenea festivități. Se împlinise la 30 iunie 1931 (corect: 8 iunie - n. m.) un an de la revenirea pe tron a regelui Carol al II-lea, numit de admiratorii săi fanatici «Craiul nou», «Voievodul Culturii Romîniei Mari» etc. Dumitru Mareș, om cu prestanță în învățămînt și în viața socială, cu o bogată bibliotecă personală, a crezut de cuviință să cuvînteze
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
3) Regele Numidiei, bărbat viteaz și abil, deopotrivă, face această reflecție sarcastică după ce, în mai multe situații critice, se salvase prin mituirea unora dintre romani. De pildă, după ce îl ucide pe Hiempsal și îl înfrînge pe Adherbal, moștenitorii legitimi ai tronului, pentru a evita represaliile și a-și consolida puterea, trimite la Roma soli încărcați cu aur și argint, ca „mai întîi să-i copleșească cu daruri pe prietenii cei vechi, apoi să cîștige alții, noi, în sfîrșit să nu pregete
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
un „sicriu de bronz”.(Jurnal, I, ediția. cit., p. 219) în poezie, „sicriele de plumb”, „de aramă” intră odată cu Bacovia. Le-am mai găsit la A. Agapus, unul din tovarășii săi de boemă ieșeană: „Și fumegă psalmi în altare,/ Și tronuri divine se sfarmă./ Pe soclii morți se ridică,/ Sicriul de plumb al uitării”. (Spre Ideal..., Tipografia Societății „Neamul Romînesc”, 1912, p. 6) Și: „Se înfășur învinșii grămadă,/ Sicriul de-aramă al morții”. (Ibidem, p. 8) 20. într-un „medalion” dedicat
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
marelui logofăt Ilie Catargiu, care, la rîndul său, era cumnat cu Antioh Cantemir Voievod!! Și tot această Ecaterină era strănepoată hatmanului Dumitrașcu Ceauru de la Valea Seacă (Bacău) și lui Gheorghe Ștefan, fost voievod al Moldovei, după ce i-a răsturnat de pe tron pe Vasile Lupu voievod 26. Deci o legătură căutată, cu două familii domnitoare, este ceva!! Numai că e greu de crezut dacă și Ursu Iurașcu se va fi lăudat cu așa mari înaintași, încărcați de ranguri, cînd de fapt el
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]