13,026 matches
-
ariostotelică se ciocnea de învățăturile islamice, la fel se ciocnea și de teologia evreiască. Asta l-a determinat pe Maimonide, rabinul din secolul al XII-lea, să scrie un volum prin care să pună în acord Biblia semită, orientală, cu filozofia grecească, apuseană, care pătrunsese în toată Europa. De la Aristotel, Maimonide a învățat să dovedească existența lui Dumnezeu prin negarea infinitului. Reproducând argumentele grecești cu fidelitate, el a susținut că sferele goale ce se roteau în jurul Pământului erau mișcate de ceva
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
Dumnezeu ar fi putut crea un vid, dacă ar fi vrut. Dintr-odată, vidul era permis deoarece o divinitate atotputernică avea dreptul să nu urmeze regulile lui Aristotel, dacă nu voia. Sentințele lui Tempier nu au reprezentat lovitura finală dată filozofiei aristotelice, însă au arătat că temelia ei începuse să se zdruncine. Biserica avea să se mai agațe de doctrina lui Aristotel timp de câteva secole, dar era clar că începuse perioada de regres a lui Aristotel și cea de progres
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
întreba dacă propria logică nu avea cumva lacune, deoarece își baza argumentele pe geometrie, ale cărei linii divizibile la infinit respingeau în mod automat atomismul. Cu toate acestea, lupta împotriva lui Aristotel era departe de a fi luat sfârșit. Dacă filozofia lui cădea în dizgrație, dovada existenței lui Dumnezeu - un paravan al bisericii - nu mai era valabilă. Era nevoie de o altă dovadă. Și mai rău, dacă universul era infinit, nu putea avea centru. Atunci, cum ar mai fi fost Pământul
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
de o altă dovadă. Și mai rău, dacă universul era infinit, nu putea avea centru. Atunci, cum ar mai fi fost Pământul centrul universului? Răspunsul a fost găsit în zero. CAPITOLUL 4 Dumnezeul infinit al nimicului [TEOLOGIA LUI ZERO] Iar filozofia cea nouă pune totul la îndoială, Elementul foc e întru totul înlăturat; Soarele se pierde, și pământul, și mintea nici unui om Nu poate ști unde să caute... Totul e destrămat, nimic nu mai are sens; Toți sunt doar substituenți, și
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
aristotelică a Bisericii și să croiască drum revoluției științifice. La început, papalitatea a rămas oarbă în fața pericolului. Clerici cu funcții înalte au cochetat cu riscantele idei de neant și de infinit, deși ele dădeau grave lovituri direct în inima vechii filozofii grecești, la care Biserica ținuse atât de mult. Zero apărea în centrul fiecărei picturi renascentiste și un cardinal a declarat că universul era infinit - fără hotar. Însă scurta poveste de dragoste dintre zero și infinitate nu avea să dureze. Când
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
în centrul fiecărei picturi renascentiste și un cardinal a declarat că universul era infinit - fără hotar. Însă scurta poveste de dragoste dintre zero și infinitate nu avea să dureze. Când Biserica s-a simțit amenințată, a revenit la vechea ei filozofie, întorcându-și din nou fața către doctrina aristotelică, ce o sprijinise atât de mulți ani. Era însă prea târziu. Zero pusese stăpânire pe Europa și, în ciuda obiecțiilor papalității, era deja prea puternic pentru a mai fi proscris. Aristotel a pierdut
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
un număr infinit de alte lumi. Pământul nu se mai afla în centrul universului. Totuși, Nicolaus nu a fost declarat eretic, deoarece Biserica nu a avut, deocamdată, nici o reacție față de această nouă idee. Între timp, un alt Nicolaus a transformat filozofia lui Cusanus în teorie științifică. Nicolaus Copernic a arătat că Pământul nu este centrul universului, ci că se mișcă în jurul Soarelui. Călugăr polonez și medic, Copernic a învățat matematică pentru a putea crea tabele astrologice, așa încât, folosindu-se de ele
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
Bisericii să își înceteze cercetările stiințifice. În același an, opera lui Copernic, Despre mișcările de revoluție ale corpurilor cerești, a fost introdusă în Indexul cărților interzise. Un atac la adresa lui Aristotel era considerat un atac la adresa Bisericii. În ciuda Contrareformei Bisericii, noua filozofie nu era ușor de distrus. Devenea tot mai puternică odată cu trecerea timpului, datorită cercetărilor întreprinse de succesorii lui Copernic. La începutul secolului al XVII-lea, un alt călugăr astrolog, Johannes Kepler, a perfecționat teoria lui Copernic, făcând-o să devină
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
exagerare. Zero și vidul Sunt, într-un fel, un intermediar între Dumnezeu și nimic. RENÉ DESCARTES, DISCURS ASUPRA METODEI Zero și infinitul au constituit miezul problemei războiului filozofic defășurat în secolele al XVI lea și al XVII-lea. Neantul slăbise filozofia lui Aristotel, iar ideea unui cosmos infinit de mare a ajutat la zguduirea ideii de univers închis într-o coajă de nucă. Pământul nu putea sta în centrul creației lui Dumnezeu. Pe măsură ce papalitatea își scăpa din mână turma, Biserica Catolică
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
turma, Biserica Catolică a încercat să respingă conceptele de zero și neant cu mai multă înverșunare ca oricând, însă zero prinsese deja rădăcini. Chiar și cei mai pioși intelectuali - iezuiții - erau sfâșiați între vechile moduri aristotelice de gândire și noile filozofii, care includeau noțiunile de zero și vid, infinitate și infinit. Fiind pregătit ca iezuit, René Descartes a fost și el sfâșiat între vechi și nou. A respins neantul, însă l-a așezat în centrul lumii sale. Născut în 1596, în
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
iezuite, a încercat să folosească nimicul și infinitatea pentru a înlocui vechea dovadă a existenței lui Dumnezeu. La fel ca anticii, el a presupus că din nimic nu poate lua naștere nimic, nici măcar cunoașterea, ceea ce înseamnă că toate ideile - toate filozofiile, toate noțiunile, toate descoperirile viitoare - există deja în creierul omului atunci când se naște. Învățarea nu este decât un proces de scoatere la lumină a acelui cod de legi, imprimat dinainte, privitor la funcționarea universului. Deoarece noi avem deja format în
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
această ființă perfectă și infinită - Dumnezeu - trebuie să existe. Toate celelalte ființe nu sunt divine; sunt finite. Și toate se află undeva între Dumnezeu și nimic. Ele sunt o combinație între infinitate și zero. Totuși, deși zero apărea în întreaga filozofie a lui Descartes, el a insistat până la moarte asupra faptului că neantul - zero absolut - nu există. Copil al Contrareformei, Descartes a aflat despre Aristotel chiar în momentul în care Biserica se baza cel mai mult pe principiile sale. Drept urmare, fiind
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
Descartes, el a insistat până la moarte asupra faptului că neantul - zero absolut - nu există. Copil al Contrareformei, Descartes a aflat despre Aristotel chiar în momentul în care Biserica se baza cel mai mult pe principiile sale. Drept urmare, fiind îndoctrinat cu filozofia aristotelică, a negat existența vidului. Era o poziție greu de luat, iar pe Descartes îl preocupau cu siguranță problemele metafizice ale respingerii totale a vidului. Mai târziu, el avea să scrie despre atomi și vid următoarele cuvinte: „Despre aceste lucruri
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
de gândire - totuși, în curând, vidul avea să îl detroneze pe Aristotel o dată pentru totdeauna. Chiar și astăzi copiii învață că „Natura are oroare de vid“, deși profesorii nu știu cu exactitate de unde provine această concepție. Este o extensie a filozofiei lui Aristotel: nu există vid. Dacă cineva ar încerca să creeze vid, natura ar face orice i-ar sta în putere pentru a împiedica acest lucru. Însă secretarul lui Galileo, Evangelista Torricelli, a demonstrat că nu era adevărat - creând primul
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
fost lucrarea Experiences nouvelles touchant le vide, publicată în 1647. Dar ea a lăsat întrebarea principală fără răspuns: de ce se ridică mercurul numai până la 760 de milimetri și apa numai până la 10 metri? Teoriile timpului au încercat să salveze parțial filozofia lui Aristotel, declarând că oroarea naturii față de vid era „limitată“; nu putea distruge decât o cantitate finită de vid. Dar Pascal a avut o altă idee. În toamna anului 1648, pe baza unei intuiții, Pascal și-a trimis cumnatul pe
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
a început imperiul controverselor și am ajuns atât de departe, încât cei mai mulți oameni diferențiază și integrează nu pentru că înțeleg ceea ce fac, ci din pură credință, deoarece până acum rezultatele au fost totdeauna juste. FRIEDRICH ENGELS, ANTI-DÜHRING Zero și infinitatea distruseseră filozofia aristotelică; neantul și cosmosul infinit anihilaseră conceptul de univers închis într-o coajă de nucă și ideea că natura are oroare de vid. Înțelepciunea anticilor era înlăturată, iar oamenii de știință începeau să divinizeze legile fizice care guvernau natura. Cu
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
în discuție. Între cele două versiuni exista o corespondență în anii 1670, făcând dificilă stabilirea modului în care s-au influențat reciproc. Cert e doar faptul că, deși cele două teorii au condus la obținerea acelorași rezultate, notațiile folosite - și filozofiile pe care s-au bazat - erau foarte diferite. Lui Newton nu-i plăceau infinitezimalele, micile o-uri din ecuațiile fluxiunilor sale, care uneori se purtau ca zerourile, iar alteori, ca numerele diferite de zero. Aceste infinitezimale erau infinit de mici
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
le demonstreze fizicienilor că găurile negre și particulele sunt, într-adevăr, de forma unor stringuri. Aceasta este obiecția principală adusă teoriei stringurilor. Deoarece știința se bazează pe observație și experiment, unii critici susțin că teoria stringurilor nu este știință, ci filozofie. (O serie recentă de teorii sugerează că unele dintre aceste forme buclate ar putea avea mărimea de 10-19 centimetri sau chiar mai mult, ceea ce le-ar introduce în domeniul experimentelor. Dar în prezent, aceste teorii sunt considerate fanteziste - idei interesante
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
universul, ca întreg, nu se schimbă niciodată. Există mereu un echilibru, ce este în permanență regăsit. Universul etern al lui Aristotel încă mai supraviețuia. Pentru un timp, teoriile Bing Bangului și stabilității au coexistat, fiind alternative alese de astronomi în funcție de filozofia pe care voiau s o susțină. La jumătatea anilor 1960 însă, situația s-a schimbat. Teoria stabilității a fost dărâmată de ceea ce oamenii de știință au crezut în mod greșit a fi excremente de porumbei. În 1965, mai mulți astrofizicieni
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
Dumnezeu. Problematicul paradox al lui Zenon fusese eliminat din discuție prin surghiunirea infinitului și a lui zero de pe tărâmul numerelor. Odată cu revoluția științifică, lumea logicii pure a făcut loc celei empirice, care se baza mai mult pe observație decât pe filozofie. Pentru ca să poată explica legile universului, Newton a fost nevoit să ignore ilogica analizei sale matematice - ilogica împărțirii la zero. Exact când matematicienii și fizicienii au reușit să excludă din analiza matematică problema împărțirii la zero și s-o reformuleze într-
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
încât s-ar putea să ne fie imposibil să ne dăm seama care sunt și care nu sunt corecte. Argumentele susținătorilor teoriei corzilor vibrante și ale cosmologilor ar fi precise din punct de vedere matematic, dar sunt la fel de inutile ca filozofia lui Pitagora. Teoriile lor matematice pot fi frumoase, solide, dând senzația că ar explica natura universului - dar pot fi și complet greșite. Oamenii de știință știu cu certitudine un singur lucru: cosmosul s-a născut din nimic și va reveni
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
Costin, Popa Tatu, Atelierului; epistolierul Mateiu se simte "nobilul exilat în patria capsomanilor", "setos de lux și plăceri", fapt pentru care caută parale, sfătuindu-și prietenul asupra mijloacelor verificate în capitala valahă "Găsește pe cineva să-l tapezi", căci "adevărata filozofie e asta, banul"; în Țara Românească totul i se pare mizerabil pe motive foarte întemeiate: "damele fine sînt inaccesibile" și "mă așteaptă examenul de drept"; fiind la vîrsta marilor hotărîri ia așadar "o decizie irevocabilă: nu mai dau examenul" deoarece
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
intuit sensul adevărat al acestei trivialități, sensul etimologic care se referă la expunerea agresivă la vedere a aspectelor presupuse dar pe care conviețuirea socială ne obligă să le trecem într-o zonă a tăcerii: "Caragiale acceptă morala practică a vieții, filozofia instinctului care conservă pe om și-l ferește de dramele conștiinței, adaptabilitatea absolută, care oferă plăceri elementare. Un epicureism grosier uneori, șiret mai adesea se desprinde din felul de-a reacționa al eroilor din comedii și Momente la împrejurări; viața
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
două posibile motive. În primul rând, pentru că așa ați fost învățat și pentru că așa face toată lumea. În al doilea rând, așa ați făcut întotdeauna, ce motiv ați avea să procedați altfel acum? Poate că ar trebui să adoptăm o nouă filozofie: „Dacă nu e spart, sparge-l tu”. Un conferențiar spunea că oamenii cărora le este frică să își testeze propriile convingeri sunt mâncătorii timizi din lagună. Doctorul Robert Shuler, legendarul expert motivațional, a pus întrebarea: „Ce ați încerca să faceți
[Corola-publishinghouse/Science/1850_a_3175]
-
ochi. +++ +++ TEMĂ Cea mai bună cale de a crea această unică „pereche de ochi” este să stabiliți un model la care să se raporteze toată lumea pentru a-și măsura performanța. Pe un carton de 3 × 5, scrieți: „Voi crea o filozofie keyoka prin modelarea comportamentelor pe care mă aștept să le dau drept exemplu”. +++ +++ Epilog Gândiți-vă la keyoka ca la un cadru care înconjoară ceea ce doriți să realizați. Apoi, în interiorul acelei rame, puteți permite oamenilor să se dezvolte și să
[Corola-publishinghouse/Science/1850_a_3175]