13,026 matches
-
dacă folosiți un instructor corporatist, specilalizat în sesiuni de pregătire. Indiferent de răspunsul dumneavoastră, studiile au relevat că există patru roluri pe care trebuie să le jucați într-un program eficient de instruire. Un faimos lanț de pizzerii avea o filozofie: „sarcina ta este s-o faci, s-o coci, s-o livrezi sau să ajuți pe cineva care face toate astea” - patru roluri clare pentru a livra pizza la domiciliul clienților. În procesul de instruire, vă veți regăsi în rolul
[Corola-publishinghouse/Science/1850_a_3175]
-
angajații dumneavoastră. +++ +++ Epilog Oamenii care spun că banii nu sunt importanți ar trebui să încerce să se descurce fără ei. +++ Ideea 142. Arată-mi banii Cuba Gooding Jr. a făcut cunoscută fraza „Arată-mi banii!” în filmul Jerry Maguire. Această filozofie poate fi amuzantă dacă doriți să folosiți bani lichizi în anumite concursuri, în planurile de beneficii sau pentru șansa ca oamenii să câștige suplimentar. Gândiți-vă să luați niște bancnote mari - de exemplu, 100 de dolari - și să le puneți
[Corola-publishinghouse/Science/1850_a_3175]
-
capacitatea, din care științele și măiestriile își scot puterea (...) Cine se va compara cu el în oratorie, care este la el inspirată cu puterea focului, deși în moravuri el nu seamănă cu ritorii? Cine a fost atât de tare în filozofie - în filozofia cea adevărată care duce la înălțimi, adică în cea practică și în cea teoretică, precum și în acea parte a ei care se ocupă cu dovezile logice, cu replici, și cu discuții și se numește dialectică? Căci mai ușor
Adversus haereses. Filosofie creştină şi dialog cultural (III) by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/178_a_154]
-
care științele și măiestriile își scot puterea (...) Cine se va compara cu el în oratorie, care este la el inspirată cu puterea focului, deși în moravuri el nu seamănă cu ritorii? Cine a fost atât de tare în filozofie - în filozofia cea adevărată care duce la înălțimi, adică în cea practică și în cea teoretică, precum și în acea parte a ei care se ocupă cu dovezile logice, cu replici, și cu discuții și se numește dialectică? Căci mai ușor era a
Adversus haereses. Filosofie creştină şi dialog cultural (III) by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/178_a_154]
-
un subiect legat de oraș. Conținuturile modernității energia și activitatea febrila urbană a diferitelor instituții și spații produc spectacolul senzațiilor noi. În baza materialului cotidian, noneroic, apare oa nouăa poeticăa urbană, cu un nou potențial. Din punct de vedere al filozofiei istoriei, odată cu trecerea la modernitate, s-a trecut de la spațiu la timp, de la substanțialitate la fluiditate, de la seria tradiție, pământ, cetate, castel, nobilime, absolutism monarhic, renta funciară, proprietate imobiliară la seria mare, monarhie parlamentară, oraș, burghezie, comerț, bani, proprietate mobilă
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
p.33-46 LEVBARG, L. A., Teatr Vtoroi Imperii. Darmatirghia. Sțeniceskoe iskustvo; Zola, în Istoria zarubejnogo teatra, ț.2, Prosvescenie, Moscova, 1984, pp.62-69, 126-129 LÉVY-STRAUSS, Claude, Mythologiques III. L'origine des matières de table, Plon, Paris, 1968 LIICEANU, Gabriel, Ceartă cu filozofia, Humanitas, București, 1998 LIPIANSKY, Edmond Marc, L'Ame française ou le national-Libéralisme. Analyse d'une représentation sociale, Anthropos, Paris, 1979 LO GATTO, Ettore, Le mythe de Saint-Pétersbourg. L'Aube, Milano, 1995 LODGE, David, Limbajul românului, Univers, București, 1998 LOJKINE, Stéphane
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
romancier în prefață la La Comédie humaine că un personaj care rezumă trăsăturile tuturor celor ce-i seamănă mai mult sau mai putin, el este modelul genului. Importantă tipului constă în faptul că el ține de psihologie, de estetică, de filozofie și de poetica românului. Tipizarea nu se reduce doar la fixarea personajelor, ea le pune în mișcare, făcându-le să joace diferite partituri în interiorul ciclurilor. Fiind incarnarea unei idei, a mondoviziunii autorului, tipul este și un vector al dramatizării. Personajul
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
de capacitățile de reprezentare și conceptualizare ale limbii naturale mulțumitor însușite, este „bine temperată” de metadiscursurile relativ populare în cercurile lingviștilor, filologilor, criticilor și teoreticienilor literari, unde se citea avid carte occidentală și înainte de 1989. Anumiți universitari din facultățile de filozofie au avut un parcurs similar, deși controlul partidului-stat asupra domeniului lor generase consecințe catastrofale, mergând până la înflorirea unei exegeze a „gândirii” secretarului general și a „filozofiei informale” a poporului, de la geto-daci la „poporul unic muncitor”, lumpenproletariat de clone apatice și
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
unde se citea avid carte occidentală și înainte de 1989. Anumiți universitari din facultățile de filozofie au avut un parcurs similar, deși controlul partidului-stat asupra domeniului lor generase consecințe catastrofale, mergând până la înflorirea unei exegeze a „gândirii” secretarului general și a „filozofiei informale” a poporului, de la geto-daci la „poporul unic muncitor”, lumpenproletariat de clone apatice și ocazional descurcărețe, lipsite până și de himerele marxism-leninismului, deși nu de toate tiparele sale mentale (preluate de comunismul național). Universitarii din științele sociale, deseori (re)apăruți
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
anii ’90 studii asupra scriitorilor și, în general, intelectualilor români, precum și asupra păturii intelectuale a „cadrelor” partidului-stat). Nu e locul aici pentru un bilanț al cercetării, dau numai câteva repere. 4. Librairie Arthème Fayard, Paris, 2001. Vezi ediția românească: O filozofie politică pentru cetățean, traducere de Mona Antohi, Humanitas, București, 2003. 5. Bineînțeles, exprim o preferință, nu o judecată de valoare, fiindcă există o demnitate și o valoare intrinsecă a ceea ce este „secundar” (și nu neapărat sublim „joc secund”), a ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
nu ne oferă prea multe detalii tehnice legate de jocul cu mărgele de sticlă, lăsându-ne nouă sarcina de a ne imagina cum era practicată această ars combinatoria sau mathesis universalis și cum reprezenta ea un proces creator (apropiat poeziei, filozofiei și meditației religioase) mai degrabă decât o modalitate sterilă și autoreferențială de a-ți petrece vremea (precum șahul). Dincolo de acest miez misterios, întreaga narațiune este de o limpezime perfectă (cel puțin pentru cititorii cultivați). Cartea este o reflecție, complicată de
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
Pentru naratorul și eroii lui Hesse, istoria așa cum o știm este situată într-un trecut cețos și relativ îndepărtat, denumit „epoca foiletonistică”, „tranziția”, o epocă de confuzie, violență, declin spiritual, caracterizată cel mai bine prin fascinația exercitată asupra autorului de filozofia (hegeliană a) istoriei și „foiletonism”. Cu toate acestea, Castalia lui Hesse nu se situează chiar în postistorie, și nici prototipul uman castalian nu este omul ultim hegelian ori nietzschean recăzut în animalitate, deși pare să fi pierdut o trăsătură umană
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
contemporane, școala și cetatea, educația și puterea sunt inseparabile. În România, unde prima universitate modernă a fost înființată abia în 1860, planurile cuprinzătoare de a educa națiunea au reprezentat întotdeauna o constantă a discursului intelectual, ele fiind deseori contrare instituțiilor, filozofiilor și sistemelor educative existente. „Scurtul secol XX” (Eric Hobsbawm) este saturat de astfel de viziuni etnopedagogice ambițioase ce se întind de la amendamente mai mult pragmatice aduse reformelor școlare din România sfârșitului de veac al XIX-lea de matematicianul și ministrul
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
națiunii, „românitatea”. Dezbaterile asupra caracterului național al românilor (specificul național) au constituit discursul hegemonic al vieții noastre publice în perioada interbelică, dominată de încercările de a „descoperi” eul colectiv „autentic” cu ajutorul, pe de o parte, al gândirii speculative ce combina filozofia, teologia, misticismul și poezia și, pe de altă parte, al reconstrucției psihologice, etnografice, istorice „obiective”, bazată pe munca de teren, date „tari”, metodologie științifică. Cel mai adesea, aceste exerciții de geografie simbolică, etnopsihologie și ceea ce eu numesc ontologie etnică s-
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
foarte convenabilă pentru ei, a „autonomiei esteticului” (formulată inițial în contextul interbelic, foarte diferit, dar la fel de politizat), ceea ce în limbajul comun se traducea astfel: Partidul nu e competent să judece cultura. Cultura însemna în primul rând literatura și artele, de vreme ce filozofia fusese aproape complet suprimată, cu excepția unor lucrări tehnice de istoria filozofiei, logică și, mai târziu, filozofia științei. Când, după venirea la putere a lui Ceaușescu în 1965, a fost inițiat cu adevărat național-comunismul (Gheorghiu-Dej își încheiase domnia cu unele accente
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
interbelic, foarte diferit, dar la fel de politizat), ceea ce în limbajul comun se traducea astfel: Partidul nu e competent să judece cultura. Cultura însemna în primul rând literatura și artele, de vreme ce filozofia fusese aproape complet suprimată, cu excepția unor lucrări tehnice de istoria filozofiei, logică și, mai târziu, filozofia științei. Când, după venirea la putere a lui Ceaușescu în 1965, a fost inițiat cu adevărat național-comunismul (Gheorghiu-Dej își încheiase domnia cu unele accente precursoare), „autonomia esteticului” a devenit subit caducă: istoria națională (așa cum o
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
politizat), ceea ce în limbajul comun se traducea astfel: Partidul nu e competent să judece cultura. Cultura însemna în primul rând literatura și artele, de vreme ce filozofia fusese aproape complet suprimată, cu excepția unor lucrări tehnice de istoria filozofiei, logică și, mai târziu, filozofia științei. Când, după venirea la putere a lui Ceaușescu în 1965, a fost inițiat cu adevărat național-comunismul (Gheorghiu-Dej își încheiase domnia cu unele accente precursoare), „autonomia esteticului” a devenit subit caducă: istoria națională (așa cum o reinterpretau și rescriau istoricii Partidului
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
dezvolta una din observațiile pe care le face Borbély în articolul său, Noica transferase dezbaterea canonică de pe terenul literaturii (pe care o disprețuia zgomotos, spre marea indignare a literaților) și de la „autonomia esteticului” pe tărâmul mult mai greu accesibil al filozofiei, unde majoritatea personalităților culturale nu-l puteau urma, pentru că le lipsea pregătirea filozofică. Mai direct spus, Noica pleda acum pentru „autonomia culturii de elită” sau, chiar mai radical, pentru „autonomia filozoficului”. Deloc surprinzător, atâta vreme cât această nouă poziție nu dăuna regimului
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
personalităților culturale nu-l puteau urma, pentru că le lipsea pregătirea filozofică. Mai direct spus, Noica pleda acum pentru „autonomia culturii de elită” sau, chiar mai radical, pentru „autonomia filozoficului”. Deloc surprinzător, atâta vreme cât această nouă poziție nu dăuna regimului (dimpotrivă!), această filozofie a naționalului a înflorit, prefațând înflorirea în subsidiar a altor activități filozofice, inclusiv a câtorva excelente proiecte, cum ar fi ediția critică integrală a operei lui Platon, primele traduceri din Heidegger în românește etc. Nu am datele necesare pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
punctul de vedere al lui Verdery, influențat de sociologia bunurilor simbolice a lui Pierre Bourdieu, nu are pretenția de a aborda conținutul filozofic și cultural al dezbaterilor din jurul lui Noica, întregul capitol oferă o perspectivă utilă asupra fenomenului. Despre substanța filozofiei lui Noica, vezi Claude Karnoouh, L’Invention du peuple. Chronique de Roumanie, Arcantère, Paris, 1990, mai cu seamă pp. 221-253 (ed. rom.: Românii. Tipologie și mentalități, traducere de Carmen Stoean, Humanitas, București, 1994, pp. 171-185); întreaga carte este un instrument
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
fără să știe acestei întrebări. Capitolul semnat de Verdery pe această temă, precum și capitolul ei despre protocronism din aceeași carte (pp. 167-214; pp. 152-204, în ediția românească) furnizează informații esențiale. Material suplimentar se găsește în indispensabila carte a Alexandrei Laignel-Lavastine, Filozofie și naționalism. Paradoxul Noica, Humanitas, București, 1998, în special pp. 38-40. Jurnalul a fost publicat în limba franceză sub titlul Le Journal de Paltinis. Récit d’une formation spirituelle et philosophique, La Découverte, Paris, 1999. Apariția cărții a fost salutată
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
știu - încerca să amâne la nesfârșit tipărirea manuscrisului, pentru a-l cruța pe Noica de adăugarea acestei piese regretabile la dosarul său. Textele antioccidentale ale lui Noica sunt de asemenea expresia poziției sale antimoderniste (sau neotradiționaliste). 17. În cartea sa Filozofie și naționalism, Laignel-Lavastine îl opune pe Jan Patoțka (1907-1977), filozoful ceh, lui Noica. Comparația, interesantă, e totuși forțată. Dacă Noica și Patoțka au împărtășit un profund interes pentru fenomenologie și amândoi au pregătit, neoficial, un număr de discipoli, cu greu
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
de acord că el are o pronunțată dimensiune economică, pe când gândirea „continentală” tinde să se concentreze asupra dimensiunilor morale și (teologico-)politice. Discuția anglo-americană cea mai cuprinzătoare a chestiunii se poartă totuși, ca și în alte regiuni euroatlantice, pe terenul filozofiei morale și al filozofiei politice. Deși, pe linia referinței de mai sus la Adam Smith, se crede că raporturile comerciale frecvente modelează moravurile - marele scoțian nu bănuia că se poate rămâne pe piață când încalci regulile jocului și comiți sistematic
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
are o pronunțată dimensiune economică, pe când gândirea „continentală” tinde să se concentreze asupra dimensiunilor morale și (teologico-)politice. Discuția anglo-americană cea mai cuprinzătoare a chestiunii se poartă totuși, ca și în alte regiuni euroatlantice, pe terenul filozofiei morale și al filozofiei politice. Deși, pe linia referinței de mai sus la Adam Smith, se crede că raporturile comerciale frecvente modelează moravurile - marele scoțian nu bănuia că se poate rămâne pe piață când încalci regulile jocului și comiți sistematic fraude evidente-, reformând astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
și ambiguă articulată în forma a două discursuri filozofice incompatibile: pe de o parte, teoria consensului rațional universal; pe de alta, proiectul coexistenței pașnice în societăți axiologic plurale. Oricine știe câte ceva despre utopie observă imediat, fără să recurgă neapărat la filozofia analitică, cât de dificilă este întemeierea societății bune pe fiecare dintre cele două concepții. Consensul rațional universal, care ar permite atingerea celei mai bune forme de viață pentru toți (în ultima vreme, din toată lumea, fiindcă utopismul modern este global, nu
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]