13,367 matches
-
Andreea să se apropie cât mai mult de ușa troleului. Eu pe scară nu merg și cu geamantanul, mai bine așteptăm altul, spusese mama vizibil Îngrijorată. Norocul lor a fost că ușa troleului era foarte aproape de ele, iar avalanșa de turiști dornici să urce cu orice preț, le-a obligat practic să și ia geamantanele și să se lase Împinse În troleul care, se mai golise dar, repede se Încărca la loc. Avansați, doamnă, mai În față, altul nu mai este
În vâltorile Dunării de Jos by Flora Mărgărit Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1138_a_2049]
-
multe fete decât băieți...dar ce să-i faci, anomalia vieții...te-ai grăbit Încă din tren să nu pierzi nici o ocazie, acum te vei convinge dacă a meritat sau nu. Seara era așa de plăcută iar faleza plină de turiști dornici de o plimbare, și să simtă briza mării, umedă, rece și sărată. Încă nu se Întunecase când cele două turiste, mama și fiica, se Îndreptau spre camera lor În hotel. Seara se Încheiase fără nimic spectaculos, iar ele trebuiau
În vâltorile Dunării de Jos by Flora Mărgărit Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1138_a_2049]
-
peste asta. Pisoarul lui Duchamp Pe la începutul anilor ’90, când începuseră și românii să mai circule prin străinătate, mi-a povestit cineva că s-a întâmplat o chestie extraordinară, care, reactualizată, duce la niște concluzii absolut surprinzătoare. Un grup de turiști români se cazaseră la un hotel din împrejurimile Parisului, un hotel nu extrem de sofisticat, dar care era mult peste încăperile tip cages ŕ lapin cu care erau ei obișnuiți. Și, după ce s-au odihnit ei la prânz organizat, fiecare în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
pe toți de pe străzi și de prin localuri ca ăsta în doi timpi și trei mișcări. — Ești naiv, îi răspunde Roja, dacă ăștia n-ar trafica valută, unde și-ar mai schimba leii în verzișori securiștii și politicienii noștri? — Despre turiștii străini care sînt escrocați în plină zi la drumul mare, nici nu mai are rost să vorbim, argumentează Curistul. — Așa este, zice și Părințelul, dracu’ știe cum de au așa un nas să le ia urma, să-și dea seama
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
Jeschonnek. 8 După ce am plecat de la Pschorr Haus, am intrat În Haus Vaterland, care adăpostea atât cinematograful În care trebuia să mă Întâlnesc cu Bruno Stahlecker, cât și un număr aproape infinit de baruri și cafenele. Locul e popular printre turiști, dar este mult prea demodat pentru gustul meu: imensele holuri gri, urâte, zugrăveala argintie, barurile cu miniaturale căderi de apă și trenuri În mișcare, toate astea aparțin unei bătrâne Europe care atrage Într-un mod ciudat, o lume de jucării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
nici un statut oficial. Numai Armata Salvării primea aprobarea de a vinde mărunțișuri la colț de stradă, dar legile Împotriva vagabondajului nu erau aplicate cu strictețe peste tot, ci doar În zonele mai bune ale orașului, unde era mai probabilă prezența turiștilor. — Trrabucuri și țigărri, rârâi o voce. Cei familiarizați cu acest cod pentru cocaină răspundeau cu o inspirație puternică și descopereau adesea că au cumpărat sare de bucătărie și aspirină. Femina, pe Nürnberger Strasse, era genul de local În care mergeai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Întotdeauna foarte colorat, fără prea multă armonie În amestecul său de stiluri arhitectonice; dar această trăsătură era acum În mod brutal evidențiată. Pălăria țanțoșă se transformase În cască militară. Café Kranzler, pe colț pe Friedrichstrasse, era cunoscută și apreciată de turiști și, prin urmare, prețurile erau ridicate, așa că nu era genul de loc pe care m-aș fi așteptat să-l aleagă Neumann pentru o Întâlnire. L-am găsit strâmbându-se nervos deasupra unei cești de cafea și a unei farfurioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
a fi citite. — E o carte interzisă, desigur, spuse ea, dar ar trebui să o citiți, cât e din nou În circulație. — Nu pricep. — O, n-ați băgat de seamă? Scriitorii interziși sunt iarăși În librării. Din cauza Olimpiadei. Ca să creadă turiștii că regimul nu e chiar atât de represiv cum este prezentat. Desigur, or să dispară din nou de Îndată ce se vor termina Jocurile, dar și numai pentru că sunt interzise, și ar trebui să le citiți. — Mersi. O să țin minte. — Aveți o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
În continuare spre Unter den Linden, m-am strecurat prin trafic pe Französische Strasse și, la colțul cu Behrenstrasse, m-am strecurat În Kaiser Gallery. Aceasta e o galerie arcuită cu magazine scumpe de genul celor care sunt adorate de către turiști și dă În Unter den Linden Într-un loc de lângă hotelul Westminster, unde mulți dintre ei și stau. Când ești pe jos, e Întotdeauna un loc bun În care să scapi sigur de o codiță. Ieșind În Unter den Linden
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
apariția unei traduceri din cărțile sale. Revederea mi-a făcut mare plăcere. Eram extrem de tulburat de ceea ce lăsasem În urmă, părinți bătrâni și bolnavi, prieteni În coșmarul unei dictaturi tot mai isterice, ca și de propria mea neclară situație de „turist” În Occident, pe care nu mă prea simțeam În stare s-o curm și pe care nici În anii următori nu aveam s-o clarific decât forțat de Împrejurări extreme. Orice veste din țară o așteptam cu lăcomie și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
puțin cazul meu, despre care nu știam nimic, dar pe care, retrospectiv, Îl Înțelegeam drept adevărata motivare a acelei stranii promenade de rămas-bun. D.R. Popescu știa, probabil, deja că, În pofida oricăror referate de susținere, partida fusese pierdută. Era important ca turistul care devenisem și transfugul care aș fi putut fi să Înțeleagă „complexitatea” situației, faptul că nimeni, nici chiar cei mai bine intenționați și mai sus-puși dintre colegi, nu mi-ar fi putut salva numele și cărțile. Ajuns la Berlin, am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Premiu Internațional de Literatură ne oferise ca dar acest generos răgaz preliminar. Locuiam la un elegant hotel din partea luxoasă a orașului, bărcile și apa se aflau la un pas, ca și În ecranul ferestrei din cameră. Vreme excelentă, soare primăvăratec, turiști puțini, berechet timp de plimbări și delăsare. Nopți Înstelate, vinul excelent, atmosfera cordială. Ne așteptase la Veneția o prietenă italiană care ne dusese, În aceeași dimineață, să vizităm, abia acum cu adevărat, Ghettoul. Rabinul locului părea, mai curând, un civil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
von Aschenbach. Dimineață rece, plaja pustie, celebrul Hotel des Bains Închis. Doar țuguiatele bizare capanne de lemn Înșirate pe țărm pentru vilegiaturiștii somptuosului stabiliment evocau vara altui timp și altor timpuri. Nu era imposibil de imaginat zumzetul convorbirilor amicale ale turiștilor de altădată, pe veranda acestor bizare cabane, glumele, bârfele, flirtul, parada modei estivale, veselia copiilor În jurul castelelor baroce de nisip, vânzătorii pitorești de scoici și fructe și dulciuri pe care Îi contemplase Aschenbach. Eram deja mai În vârstă decât eroul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
copleșitoarea Americă. Ele confirmă aceeași dureroasă Înlănțuire de tot ce a Însemnat trecutul românesc comun, de care și din care fuseseră siliți să se separe. Se Înțelege de ce o călătorie de iarnă În Uniunea Sovietică, În 1956, reverberează puternic În turistul Saul Steinberg: „Acea iarnă În Rusia a fost o călătorie pentru nas, un voiaj În mirosurile Europei de Est și În copilăria mea - frumoase, cândva -, ierni și școală primară, stații de poliție, dezinfectant, mirosul teribil al fricii, care la vremea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
care spune totuși: vino. Alătură-te. Încearcă moartea. În cele din urmă, numai apă. Apă netedă, întinsă cât e ea. Apa care nu este nimic, dar care cade în nimic. Se cază la unul dintre popasurile acelea de lângă autostradă pentru turiștii amatori de cocori. Locul părea să fi căzut dintr-un camion. Îi cerură bani grei pe o cameră. Dar era aproape de spital - altceva nu conta. Rămase acolo o noapte, apoi fu nevoită să-și caute altceva. Fiind rudă de gradul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
și savură o frumoasă mostră de inepție umană. —Trebuie să mă îmbrac în femeie-pionier. Am o rochie de bumbac lungă până la pământ! Și o bonetă tare frumoasă, cu un cioc mic. Tot tacâmul. Și trebuie să răspund la toate întrebările turiștilor de parcă aș fi de-acolo. Știi, ca și cum am fi acum o sută cincizeci de ani. V-ați mira dac-ați ști ce întreabă oamenii. Karin uitase cât de amețitor de lipsită de noimă putea fi existența. Mark zăcea pe marginea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
E jaf, spuse Karin. —Nu-ți vine să crezi de pe unde vin oamenii. Republica Cehă. Bombay. Napoli, Florida. Lumea se oprește, în general, să vadă păsările. Păsările astea încep să devină incredibil de celebre. Avem de zece ori mai mulți turiști veniți pentru cocori decât acum șase ani, așa zice șeful meu. Păsările astea ne-au pus orașul pe hartă. Mark începu să râdă. Cel puțin suna ca un hohot de râs, încetinit și greoi. Până și Bonnie tresări. Se bâlbâi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
unica tentativă a naturii de a se autocunoaște și a se autoconserva. În loc de asta însă, singurul animal conștient al creației arsese totul din temelii. — Le înghesuim, făcând din ele unul dintre cele mai grandioase spectacole. De-aia a explodat numărul turiștilor veniți să vadă cocorii. Acum e o mare industrie, iar în fiecare primăvară consumăm tot mai multă apă. Așa că reprezentația va fi și mai spectaculoasă la anul. Daniel vorbea aproape compătimitor, străduindu-se să înțeleagă. Dar capacitatea sa de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
mere strălucitoare, lucioase, toate de aceeași formă și mărime. Nu putea spune dacă erau adevărate sau de decor până nu-și înfigea unghia într-unul dintre ele. În timp ce recepționera îi procesa cartea de credit, Weber răsfoi teancurile de broșuri pentru turiști. Toate erau înroșite de păsări cu moț purpuriu. Grămezi de păsări, cum nu mai văzuse niciodată. — Unde pot să mă duc să văd păsările astea? o întrebă el pe recepționeră. Ea păru stânjenită, de parcă lui tocmai i-ar fi fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
mulțimilor o făcea pe Sylvie chiar și mai fericită. Se întoarse și-i zâmbi, puțin jenată de modul în care amușinase vitrina. El îi răspunse la zâmbet cât de bine putu, incapabil să se apropie de ea prin șuvoiul de turiști de pe vechiul pod. Amorul ochii-i de i-ar lua, s-ar lecui de orbire. Cronica din Times apăruse chiar înainte de plecarea lor din State. O citise la micul dejun, în timp ce Sylvie trăgea de el ca să plece la aeroport. Ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
duse o mână la păr, apoi o lăsă imediat în jos. El le făcu partenerilor un gest vag de „ne vedem mai târziu“. Apoi se opri în fața ei, fără s-o atingă, măsurând-o doar, consumând-o încă o dată. Un turist din vremurile când era încă greu să călătorești. —Tu, spuse el. Vocea, o idee mai gravă. Tu ești. Nu-mi vine să cred că tu ești. Pentru prima oară de luni întregi, știa cine este. Ultima jumătate de an își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
cu fălcile strânse. Slide-urile se derulau rapid, șerpuind ca râul aflat în discuție. Punctul culminant viza ultima țintă la care s-ar fi gândit Karin: ceea ce Consiliul de dezvoltare numea „Sectorul de ospitalitate“. Un grafic cu coloane arăta numărul de turiști care veniseră să vadă migrația de primăvară în ultimii zece ani. Pentru ea, cifrele erau un veșnic mister, dar cu lungimile se descurca. Coloanele își dublau lungimea din trei în trei ani. Până la sfârșitul vieții ei, cam toată țara se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
purul adevăr. Dar vorbea cu atâta pasiune mesianică, încât simțea că sala îl desconsideră, crezându-l un nou Ieremia acuzator. Zâmbind ca un spectator nevinovat, Robert se ridică să se apere. Așezământul nu era în zona cuiburilor, ci pe aproape. Turiștii tot aveau să vină, orice s-ar fi întâmplat. Nu era mai logic să fie asimilați cât mai ecologic cu putință, în clădiri cu respect pentru tradițiile istorice, integrate în peisajul natural? Turiștii aveau să plece mai conștienți de nevoia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
era în zona cuiburilor, ci pe aproape. Turiștii tot aveau să vină, orice s-ar fi întâmplat. Nu era mai logic să fie asimilați cât mai ecologic cu putință, în clădiri cu respect pentru tradițiile istorice, integrate în peisajul natural? Turiștii aveau să plece mai conștienți de nevoia de a proteja sălbăticia. Până la urmă, scopul ecologiei nu era protejarea naturii, ca să ne putem bucura de ea? Sau poate Adăpostul credea cumva că doar o mână de aleși ar trebui să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
consiliul a ieșit din sala aia cu același gând ca tine: că natur-rama asta e cumva benefică. Ea credea și acum același lucru. Dacă era bine făcut, ar fi putut deveni un echivalent populist al Adăpostului, care să controleze impactul turiștilor, al căror număr avea oricum să crească. — Sigur coc ei ceva. Ăsta-i doar primul pas. Uită-te câtă apă cer. Și prietena ta are dreptate. E imposibil să facă bani, dacă locul o să se umple doar două luni pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]