12,954 matches
-
părea de ciudat, sunt oameni care nu pot Învăța sistematic (după metodele și principiile pedagogiei). Libertatea lor spirituală se opune oricăror constrângeri formale: dar orice exces al acestei libertăți interioare poate da naștere, În timp, unei voluptăți cerebrale, generatoare de patologie spirituală (de exemplu, obsesia grandilocvenței proprii sau, altfel spus, cea a infaibilității judecății proprii). Μ știm foarte bine un joc și totuși Îl jucăm de nenumărate ori, ca și cum ne-am delecta cu unul nou. De unde această plăcere? Din dorința noastră
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
ovăz halucinației, o țeseală, o potcovesc, o călăresc, conștienți că interpretează un scenariu grotesc, coșmaresc și nu mai puțin ridicul. în mod firesc le refuzăm opțiunea, dar nu le putem refuza împrejurarea care, se-nțelege, nu are nimic comun cu patologia clinică -, nu putem ignora împrejurarea ce a generat drama pierderii identității. Drama lor este autentică, la fel și cauzele ei. Rezolvarea însă, mijloacele adoptate nu duc la ieșirea din criză, ci la adîncirea ei, "eroii" meritîndu-și ghilimelele și alunecarea în
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
imaginăm că altcineva ar putea fi intimidat de masa noastră corporală. Doar rezultatul furiilor noastre ar putea să ne pună în față animalul pe care-l locuim. Ca români dezvoltăm un mod aparte de eu, la limita dintre egoism și patologie, ce nu ne permite să construim decât forme precare (și gregare) ale lui noi. Măcar să fi dat individualități puternice. * Trăim ratând prezentul, orientați plini de speranță către viitor și așezați pe trecut în chip de capăt final al liniei evolutive
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
realizată este un tip de existență deschisă. Existența Închisă Împiedică persoana să progreseze, pe când cea deschisă Îi asigură evoluția și dezvoltarea. Nu trebuie Însă să vedem În aceste două modele expresia normalității, În cazul persoanei deschise sau pe cea a patologiei, În cazul persoanei-limită. Ele sunt, În primul rând, aspecte psihomorale. Înțelesul acestor tipuri de persoane și a modelelor lor de existență trebuie căutat, ca semnificație, În natura și dinamica supraeului moral specific fiecăreia dintre ele. Cele două tipuri de persoane
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
sunt forme prin care spiritul, Întorcându-se către sine și recunoscându-se vinovat, dorește să se elibereze de vinovăție. Ele exprimă un efort interior de restaurare al persoanei, un act compensator sau, mai exact, de răscumpărare. 29 CĂDEREA FIINȚEI UMANE (PATOLOGIA PSIHOMORALĂĂ Delimitarea domeniului Termenul de patologie este, de regulă, consacrat medicinii. El asociază suferința cu o tulburare. Bolnavul suferă datorită unei tulburări, care poate fi de ordin anatomic-lezional sau de ordin fiziologic-funcțional. În psihiatrie, suferința bolnavului este raportată la tulburarea
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
-se către sine și recunoscându-se vinovat, dorește să se elibereze de vinovăție. Ele exprimă un efort interior de restaurare al persoanei, un act compensator sau, mai exact, de răscumpărare. 29 CĂDEREA FIINȚEI UMANE (PATOLOGIA PSIHOMORALĂĂ Delimitarea domeniului Termenul de patologie este, de regulă, consacrat medicinii. El asociază suferința cu o tulburare. Bolnavul suferă datorită unei tulburări, care poate fi de ordin anatomic-lezional sau de ordin fiziologic-funcțional. În psihiatrie, suferința bolnavului este raportată la tulburarea sau dezechilibrul funcțiilor psihice. Suferințele imaginare
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
ordin fiziologic-funcțional. În psihiatrie, suferința bolnavului este raportată la tulburarea sau dezechilibrul funcțiilor psihice. Suferințele imaginare, boli sine materia, sunt incluse tot În sfera psihiatriei, atât timp cât bolnavul le raportează la presupuse tulburări somatice sau, uneori, chiar psihice. Ulterior, conceptul de patologie s-a extins. El a fost adoptat Întâi de cercetările privind tulburările de comportament, dificultățile de comunicare, tulburările de adaptare-integrare, făcându-și astfel intrarea și În sociologie. Patologia socială cuprinde conduitele deviante, aberante, sociopatiile, inadaptarea, dependența etc. În sfera pedagogiei
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
raportează la presupuse tulburări somatice sau, uneori, chiar psihice. Ulterior, conceptul de patologie s-a extins. El a fost adoptat Întâi de cercetările privind tulburările de comportament, dificultățile de comunicare, tulburările de adaptare-integrare, făcându-și astfel intrarea și În sociologie. Patologia socială cuprinde conduitele deviante, aberante, sociopatiile, inadaptarea, dependența etc. În sfera pedagogiei, se constituie un sector similar, cuprinzând următoarele: dificultățile de adaptare școlară, dificultățile de Învățare, copilul dificil sau problematic, copilul cu nevoi speciale, copilul nemotivat, absenteismul școlar, copilul timid
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
similar, cuprinzând următoarele: dificultățile de adaptare școlară, dificultățile de Învățare, copilul dificil sau problematic, copilul cu nevoi speciale, copilul nemotivat, absenteismul școlar, copilul timid sau instabil, tulburările de scris, citit, vorbire etc. Se poate vorbi, În sfera moralei, despre o patologie morală? Da. Normalitatea și anormalitatea, sunt delimitate În sfera moralei, prin efectele binelui și răului asupra persoanei umane. Condiția normalității morale a ființei umane este dată de valorile de bine, pe când condiția anormalității morale, a imoralității sau vicierii ființei umane
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Numai că pulsiunile inconștientului sunt de natură instinctuală, pe când pulsiunile supraeului sunt de natură morală. Primele sunt Înnăscute, iar ultimele se dobândesc sau, dacă există, pot fi actualizate În manifestările persoanei prin situațiile vieții trăite. În sensul acesta trebuie Înțeleasă patologia morală, ca o abatere de la normele morale, așa cum apare ea În intențiile, conduitele, acțiunile persoanei. La originea acestor manifestări stau pulsiuni negative dar, În egală măsură, și o anumită participare a conștiinței pervertite, care este caracteristică acestei categorii de persoane
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
persoanei. La originea acestor manifestări stau pulsiuni negative dar, În egală măsură, și o anumită participare a conștiinței pervertite, care este caracteristică acestei categorii de persoane, la care viciile predomină În raport cu virtuțiile. Starea de imoralitate Nu putem Înțelege și explica patologia psihomorală fără a analiza În prealabil condițiile sau natura stării de imoralitate caracteristică persoanei imorale, Înclinată către rău. Imoralitatea nu se reduce numai la absența moralei, a principiilor și datoriilor morale. Starea de imoralitate definește și caracterizează, din punct de
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
morală reunește doi factori: unul de tip constituțional psihologic și altul de ordin moral dobândit prin educația incompletă sau lipsa de educație, influența mediilor și a modelelor negative. Caracterul pervers, imoral, reprezintă substratul pe care, și din care, se constituie patologia morală. Trebuie să adăugăm celor, de mai sus Încă o categorie de indivizi, aparent normală, din punct de vedere psihomoral, dar care, În anumite situații Închise ale vieții lor, care le-au răpit libertatea, au fost supuși unor constrângeri fizice
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
fi În egală măsură, și bună, și rea. Această constatare ne amintește de afirmația lui L. A. Seneca, care spunea: Binele și răul nu au sedii distincte În noi. Ele nu sunt altceva decât firea omenească Înclinată către bine sau rău”. Patologia morală Patologia morală este manifestarea răului În ființa umană. Mai exact, ea este consecința efectelor răului asupra omului sau a răului din om. Desigur că, din punctul de vedere al psihologiei morale, nu ne putem opri aici. Trebuie să delimităm
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
egală măsură, și bună, și rea. Această constatare ne amintește de afirmația lui L. A. Seneca, care spunea: Binele și răul nu au sedii distincte În noi. Ele nu sunt altceva decât firea omenească Înclinată către bine sau rău”. Patologia morală Patologia morală este manifestarea răului În ființa umană. Mai exact, ea este consecința efectelor răului asupra omului sau a răului din om. Desigur că, din punctul de vedere al psihologiei morale, nu ne putem opri aici. Trebuie să delimităm niște cadre
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
un sector. Ea reprezintă partea medicalizată a nebuniei: ceea ce poate fi Înțeles și acceptat ca tulburare a vieții psihice, raportată la o anumită cauză, cu o anumită configurație (tabloul clinico-psihiatrică, o evoluție specifică și care răspunde la un anumit tratament. Patologia psihomorală nu intră În sfera medicală. Ea are o semnificație și o configurație specifică, fiind o tulburare a supraeului. Ceea ce intră, În acest În discuție caz, sunt valorile morale și relațiile lor cu eul personal al individului. În planul culturii
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
și agresiv, proiectat către viitor, atașat de modelul patern; dă tipul regresiv, nesigur, Întors către trecut, de modelul matern, cu tendințe de refugiu, incapabil de a relaționa cu alții sau de a menține o relație Îndelungată. Există o diferență Între patologia psihiatrică și patologia psihomorală? Răspunsul la această Întrebare este foarte important și vom Încerca să-l schițăm. Ne aflăm În fața a două categorii de suferințe, care Își au „sediul” În persoana umană. Separarea lor implică o segmentare a persoanei Însăși
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
către viitor, atașat de modelul patern; dă tipul regresiv, nesigur, Întors către trecut, de modelul matern, cu tendințe de refugiu, incapabil de a relaționa cu alții sau de a menține o relație Îndelungată. Există o diferență Între patologia psihiatrică și patologia psihomorală? Răspunsul la această Întrebare este foarte important și vom Încerca să-l schițăm. Ne aflăm În fața a două categorii de suferințe, care Își au „sediul” În persoana umană. Separarea lor implică o segmentare a persoanei Însăși. Cele două forme
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Răspunsul la această Întrebare este foarte important și vom Încerca să-l schițăm. Ne aflăm În fața a două categorii de suferințe, care Își au „sediul” În persoana umană. Separarea lor implică o segmentare a persoanei Însăși. Cele două forme de patologii trebuie considerate diferite, În primul rând din punct de vedere doctrinar și metodologic, dar și În sensul atitudinii epistemologice pe care o adoptă specialistul observator față de acestea. Patologia psihiatrică și cea psihomorală sunt separate, În primul rând, după criterii valorice
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Separarea lor implică o segmentare a persoanei Însăși. Cele două forme de patologii trebuie considerate diferite, În primul rând din punct de vedere doctrinar și metodologic, dar și În sensul atitudinii epistemologice pe care o adoptă specialistul observator față de acestea. Patologia psihiatrică și cea psihomorală sunt separate, În primul rând, după criterii valorice. Prima are la bază criteriile clinico-medicale ale psihiatriei, cea de-a doua criteriile sau, mai exact, valorile morale, În evaluarea tulburărilor psihice. Este o diferență certă de atitudine
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
rând, după criterii valorice. Prima are la bază criteriile clinico-medicale ale psihiatriei, cea de-a doua criteriile sau, mai exact, valorile morale, În evaluarea tulburărilor psihice. Este o diferență certă de atitudine metodologică, de stil de gândire al fenomenului observat. Patologia psihiatrică este evaluată după criterii medicale sau medico-psihobiologice, iar patologia psihomorală după criterii psihologice și morale, Împrumutându-și metodele de a studia obiectul sau fenomenul din sfera științelor umane și, În primul rând, din morală și filosofie. Cele două patologii
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
ale psihiatriei, cea de-a doua criteriile sau, mai exact, valorile morale, În evaluarea tulburărilor psihice. Este o diferență certă de atitudine metodologică, de stil de gândire al fenomenului observat. Patologia psihiatrică este evaluată după criterii medicale sau medico-psihobiologice, iar patologia psihomorală după criterii psihologice și morale, Împrumutându-și metodele de a studia obiectul sau fenomenul din sfera științelor umane și, În primul rând, din morală și filosofie. Cele două patologii sunt complementare. De fapt, orice tulburare este resimțită de bolnav
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Patologia psihiatrică este evaluată după criterii medicale sau medico-psihobiologice, iar patologia psihomorală după criterii psihologice și morale, Împrumutându-și metodele de a studia obiectul sau fenomenul din sfera științelor umane și, În primul rând, din morală și filosofie. Cele două patologii sunt complementare. De fapt, orice tulburare este resimțită de bolnav ca o schimbare a binelui În rău, iar suferința are și o importantă latură morală, dincolo de cea psihologică sau somatică. Există, din acest motiv, un punct comun În care ele
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
care nu o vor putea Înțelege. O suferință poate fi, Într-o anumită măsură, Înțeleasă numai atunci când o experimentezi personal. Dar „măsura suferinței” diferă de la o persoană la alta, chiar dacă, În mod formal ea este aceeași ca natură, ca etiologie. Patologia psihomorală ne oferă aspectele unor experiențe subiective interioare, care neliniștesc persoana, atunci când se manifestă ca o regresiune către trecut sau ca o Întoarcere către sine. Ea are, dimpotrivă, un caracter deschis, zgomotos, atunci când ia forma unor acte de violență sau
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
unor experiențe subiective interioare, care neliniștesc persoana, atunci când se manifestă ca o regresiune către trecut sau ca o Întoarcere către sine. Ea are, dimpotrivă, un caracter deschis, zgomotos, atunci când ia forma unor acte de violență sau de exaltare. Existenta unei patologii psihomorale este incontestabilă, dar ea face, din punct de vedere practic, fie obiectul sociologiei, fie al justiției. Acest aspect se datorează interpretării acestor tipuri de manifestare, În special a celor exterioare ca abateri de la norme, motiv pentru care ele sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
se datorează interpretării acestor tipuri de manifestare, În special a celor exterioare ca abateri de la norme, motiv pentru care ele sunt reprimate. Prevenirea lor se face prin educație, cultură, instrucție școlară, religie. Toate acestea demonstrează Încă o dată caracterul specific al patologiei psihomorale și diferențele care o opun patologiei medico-psihiatrice. Negarea nebuniei Nebunia este o experiență sufletească. Ea este interioară persoanei umane și, prin urmare, subiectivă. Ceea ce se vede În afară, sub formă de acțiuni, limbaj și idei, conduite, schimbări de atitudini
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]