1,719 matches
-
Toate acestea trebuiau bine cumpănite, neapărat; acum era clar că nici la gară nu i se năzărise, că i se întâmplase negreșit ceva real și neapărat legat de toată această neliniște a lui de până atunci. Dar un fel de dezgust invincibil învinse iarăși: nu avea chef să chibzuiască nimic și nu se apucă să chibzuiască; începu să se gândească la cu totul altceva. Se gândi, printre altele, și la faptul că în starea lui epileptică avea un stadiu, aproape de criză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
subită... Însă pentru el era prea de-ajuns că s-a pornit și că știa unde se duce: peste câteva clipe se îndepărtase deja de grădină și mergea, aproape fără să-și dea seama pe unde merge. Imediat simți un dezgust îngrozitor și se gândi că îi e aproape imposibil să-și ducă mai departe „ideea subită“. Cu o atenție chinuitor de încordată privea tot ce-i cădea sub ochi, se uita la cer, la Neva. Dădu să intre în vorbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
termine totul dintr-odată. Însă era de-acum în fața hotelului lui... Acest hotel nu-i plăcuse mai înainte, aceste coridoare, toată această clădire, camera lui, toate nu-i plăcuseră de cum le văzuse; de câteva ori în această zi, cu un dezgust deosebit, își amintise că va trebui să se întoarcă aici... „Ce-o fi cu mine? Parcă-s o femeie bolnavă și cred astăzi în toate presimțirile!“ se gândi el cu un zâmbet iritat, oprindu-se în poartă. Un nou val
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-și apere mama, nu-i așa? Însă reiese că tot el o face de ocară. Iată, prințul vrea să-l ajute pe Burdovski, îi oferă din toată inima delicata sa prietenie, bani, poate e singurul dintre noi care nu simte dezgust față de el - și iată-i stând față în față ca doi dușmani adevărați... Ha-ha... ha! Voi toți îl urâți pe Burdovski pentru că, după părerea voastră, se poartă urât și dizgrațios cu mama lui, nu-i așa? Așa-i? Așa-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Deci această întâmplare deosebită, pe care am relatat-o atât de amănunțit, a fost cauza faptului că «m-am decis» cu totul. Cu alte cuvinte, decizia definitivă n-a fost favorizată nici de logică, nici de convingerea logică, ci de dezgust. Mi-e imposibil să-mi duc mai departe această viață care ia asemenea forme ciudate, jignitoare pentru mine. Această vedenie m-a înjosit. N-am puterea necesară ca să mă supun unei forțe terifiante ce ia forma unei tarantule. Și numai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
sine, acest băiat de optsprezece ani, secătuit de boală, părea slab ca o frunză tremurătoare, ruptă dintr-un copac; dar, de îndată ce apucă să-i învăluie cu privirea pe cei care-l ascultau - pentru prima oară în decursul ultimei ore -, imediat dezgustul cel mai arogant, cel mai disprețuitor și cel mai jignitor se oglindi în privirea și în zâmbetul lui. Se grăbea cu provocarea. Dar și cei care îl ascultaseră erau plini de furie. Oboseala, vinul, încordarea amplificau indecența și parcă murdăria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dar, ca un făcut, când trebuia să facă ultimul pas, se dovedea de fiecare dată a fi prea cinstit pentru respectiva faptă extrem de mârșavă. (De altfel, era gata oricând să fie de acord cu o mică faptă mârșavă.) Privea cu dezgust și ură sărăcia și decăderea la care ajunsese familia lui. Chiar și pe maică-sa o trata de sus și cu dispreț, deși înțelegea foarte bine că reputația și caracterul ei reprezentau deocamdată principalul punct de sprijin în cariera lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
că și-l făcea dușman. Însă prințul nu-l respingea pentru că îl disprețuia, ci pentru că subiectul curiozității lui era delicat. Unele visuri ale sale, până acum câteva zile, prințul le considerase o crimă, iar Lukian Timofeici lua refuzurile prințului drept dezgust și neîncredere, pleca de la el cu inima rănită și, din pricina prințului, nu era gelos numai pe Kolea și Keller, ci chiar și pe propria lui fiică, Vera Lukianovna. Chiar în momentul acela ar fi vrut și ar fi dorit, poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cu dumneata? Măcar o dată în viață? se supără ea deodată foarte tare, fără să știe de ce și neputându-se stăpâni. — Se poate și te ascult. Sunt foarte bucuros, bâigui prințul. Aglaia tăcu din nou cam un minut și începu cu dezgust vizibil: — N-am vrut să mă contrazic cu ei în privința asta. Uneori nu le poți nicidecum băga mințile în cap. Întotdeauna mi-au displăcut regulile pe care maman le adoptă uneori. De tata nu mai zic nimic, lui n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Numai curiozitatea, care-mi place mie... și serviabilitatea sufletului meu nobil! îngăimă Lebedev. Acum sunt al dumneavoastră cu totul, din nou! Puteți să mă și spânzurați! Așa arătai și când te-ai dus la Lizaveta Prokofievna? întrebă prințul plin de dezgust. — Nu-u-u... arătam mai proaspăt... și chiar mai cuviincios... După ce-am fost umilit am ajuns în... halul ăsta. — Bine, lasă-mă acum. De altfel, această rugăminte trebui s-o repete de câteva ori până când musafirul se decise, în sfârșit, să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
n-ar fi văzut în el cel puțin un Jupiter din Olimp. Printre cei prezenți, erau oameni care nu se întâlniseră câțiva ani la rând și care nu simțeau unul față de altul nimic altceva decât indiferență, dacă nu cumva chiar dezgust, dar se întâlniseră acum ca și cum de-abia ieri s-ar fi văzut în compania cea mai amicală și mai plăcută. De altfel, societatea era puțin numeroasă. În afară de doamna Belokonskaia și „moșulică-demnitarul“ (persoană într-adevăr importantă), în afară de soția acestuia, mai era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-i învățătura Antihristului? Cum să nu fi apărut de la ei ateismul? Ateismul de la ei a apărut, chiar din sânul catolicismului roman! Ateismul a început mai întâi de la ei: oare puteau ei înșiși să-și dea crezare? S-a întărit din dezgust pentru ei; este rodul minciunii și neputinței lor spirituale! Ateismul! La noi nu cred deocamdată doar anumite categorii sociale de excepție, cum s-a exprimat foarte bine Evgheni Pavlovici acum câteva zile, oameni care și-au pierdut rădăcinile; dar acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
schimb poate fi înăbușit, în somn, cu o pernă sau cu o cârpă udă, ba chiar ar trebui...“ Vă e scris pe față că gândiți așa, chiar în clipa asta. — Niciodată nu m-am gândit la așa ceva! spuse prințul cu dezgust. — Nu știu, astă-noapte am visat că m-a înăbușit cu o cârpă udă... un om... ei bine, am să vă spun cine: închipuiți-vă, era Rogojin! Ce credeți, poate fi un om înăbușit cu o cârpă udă? — Nu știu. — Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mod evident, Aglaia era stânjenită, dar nu intimidată. Intrând, de-abia de-i aruncase o privire rivalei ei și deocamdată stătea cu ochii în pământ, căzută parcă pe gânduri. De vreo două ori, ca în treacăt, cuprinse camera cu privirea; dezgustul i se întipări vizibil pe față, ca și cum s-ar fi temut să nu se murdărească aici. Cu gesturi mașinale, își aranja veșmintele și într-un rând își schimbă chiar locul, mutându-se cu un aer neliniștit spre capătul canapelei. Puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
v-a rugat să mă pețiți și să mă convingeți să mă mărit cu el? Asta nu-i o declarație? De ce vă băgați între noi? Mai întâi am crezut că, dimpotrivă, amestecându-vă în relația noastră, urmăriți să-mi insuflați dezgust față de el, să faceți în așa fel încât eu să-l părăsesc. De-abia mai târziu am înțeles despre ce-i vorba: pur și simplu vi s-a năzărit că prin aceste fandoseli faceți o faptă măreață... Ei bine, cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
că nu v-ați dus la muncă și ați plecat cu bogătașul Rogojin, ca s-o faceți pe îngerul căzut. Nu mă mir că Toțki a vrut să se împuște din pricina îngerului căzut! — Nu mai insistați! spuse Nastasia Filippovna cu dezgust și parcă răvășită de durere. M-ați înțeles la fel ca și... camerista Dariei Alexeevna, care zilele acestea a ajuns cu logodnicul ei în fața judecătorului de pace. Până și ea ar fi înțeles mai bine decât dumneavoastră... — Probabil, e o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
putem gândi decât în clipele neutre. Fără "călduri" nu depășim câmpul percepției, adică nu vedem nimic. Ochii servesc pe Dumnezeu numai când nu disting obiectele; absolutul se teme de individualizare. Intensificarea nu importă cărei senzații este semn de religiozitate. Un dezgust maxim ne dezvăluie Răul (calea negativă spre Dumnezeu). Viciul e mai aproape de absolut decât un instinct nefalsificat, deoarece participarea la divin este posibilă în măsura în care nu mai sîntem natură. Un om lucid își măsoară "căldurile" la fiece pas, spectator al pasiunii
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
în mijlocul străzii, să sărute tălpile muritorilor, să dezlege curelele încălțămintei negustorilor ca și cerșetorilor, să se târâie prin toate rănile și însîngerările, să atârne de privirea criminalului aripi de porumb - să fie ultimul om din dragoste! Cunoașterea de oameni și dezgustul fac din psiholog, de bine, de rău, o victimă a propriilor lui cadavre. Căci pentru el orice iubire este o ispășire. - Oamenii pe care i-a anulat cunoașterea mor în tine; victimele disprețului tău putrezesc în inima ta. Și întreg
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
în toate și să mă sting, centrifugal mie. Omul este drumul cel mai scurt între viață și moarte. Moartea este sublimul la îndemîna fiecăruia. Cele mai crâncene dureri și halucinațiile de groază cele mai crude nu mi-au lăsat un dezgust comparabil celui ce urmează despărțirii de un grup de oameni pe care îi urăști sau pe care îi iubești. Ai fost sau n-ai fost strălucitor, admirat sau disprețuit, când te desparți de ei, orice sinucidere e prea dulce. Fiece
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
din orice voluptate. În felul acesta devine gândirea un instrument de mediocritate. Ne agităm, credem și gândim ca să ne scuzăm existența. Este ca și cum cineva ne-ar privi din altă lume cu dispreț, iar noi, pentru a nu cădea victime ale dezgustului său, ne justificăm prin gesturi, vorbe și fapte. Nădăjduim astfel să obținem îndurarea sa, iertarea curiozității de a fi. - Iar când acel cineva e botezat Dumnezeu, împodobim jalnicul nostru spectacol, ca și cum acesta ar fi altceva decât oglinda Marelui Amărât. Totul
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
întrebare pe o inimă palidă. Căci la ce-ar mai îngropa o inimă subterană? Când porți pe umeri toate Judecățile din Urmă... Luciditatea este un vaccin contra vieții. Trebuie să fi încercat multă vreme dorința de a muri, ca să cunoști dezgustul de moarte. Sătul de patima sfârșitului, ajungi la antipodul fricii de a te stinge. Deși moartea, ca și Dumnezeu, dispune de prestigiul infinitului, ea nu reușește, precum nici El, să împiedice chinul sațietății sau să îndulcească povara excesului și exasperarea
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
N-a pedepsit Dumnezeu pe om luîndu-i somnul și dîndu-i cunoașterea? Și nu este în unele închisori pedeapsa cea mai groaznică atunci când nu te lasă să te culci? Nebunii suferă mult de insomnii; de aceea depresiunile teribile în care trăiesc, dezgustul de viață și înclinarea spre sinucidere. Este imposibil să iubești viața atunci când nu poți dormi. Și apoi, senzația aceea de scufundare, de prăbușire în adâncimi, de scafandru al neantului, care se naște în unele clipe de veghe absolută, nu indică
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
decât întristările de moarte? Nu, fiindcă adevăratele tristeți sânt negre, lipsite de farmec și de vis, cărora li se substituiește o reflexivitate bizară. Oboseala din tristețe este incomparabil mai mare decât cea din melancolie, este o oboseală care duce la dezgust de viață, la o deprimare teribilă și iremediabilă. Ceea ce diferențiază tristețea de durere este predominarea elementului reflexiv la întîia, pe când la a doua predomină senzația, materialitatea grea și fatală, care dă un caracter atât de organic durerii. Tristețea și durerea
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
devenită realitate și emblemă a acestei personalități. Dacă multă iubire apropie pe om de viață, multă durere îl separă. Nu este de mirare pentru ce, la aceia care nu cunosc decât îndelungile suferințe care tind să epuizeze seria nesfârșitelor dureri, dezgustul de viață și oboseala de a trăi sânt uneori atât de mari, încît gestul cel mai mic ia proporția unui act eroic, străduința cea mai redusă se proiectează ca un efort colosal, acțiunea cea mai timidă - ca un risc formidabil
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
și oboseala de a trăi sânt uneori atât de mari, încît gestul cel mai mic ia proporția unui act eroic, străduința cea mai redusă se proiectează ca un efort colosal, acțiunea cea mai timidă - ca un risc formidabil. Oboseala și dezgustul de viață fac din orice lacrimă o mare de plânset, din orice întristare o sumă de tristeți iremediabile, din orice durere un colos de suferințe. Incapacitatea de a mai lua parte la viața lucrurilor, la ritmul vieții exterioare face din
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]