1,271 matches
-
în vreme ce Georgeta era îmbiată de viața casnică, familia Tulea glorifica pe demimondene. În cele din urmă, Felix află combinația din chiar gura lui Stănică. - Titi al dumitale, îi spuse acesta, dă o lovitură. O ia de nevastă pe Georgeta. Fată faină! Lui Felix i se făcu negură înaintea ochilor și se-ntrebă singur de ce. În definitiv, nu iubea pe Georgeta și n-avea cu ea decât legături care nu-i obligă pe nici unul la nimic. În lipsa Otiliei, însă, pusese în Georgeta
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
mai duci pe acolo! E mai bine așa! Stănică vorbise, într-adevăr, bătrânului, înflorind lucrurile și dîndu-le colori de dramă. - Domnule, zisese, tinerii, când iubesc, iubesc! Așa eramși eu. Felix al dumitale, așa zice lumea, ar trăi cu Georgeta. Fată faină, n-am ce zice, bravo lui! Dar nu-ți spui că Titi s-a îndrăgostit de ea și a vrut s-o ia de nevastă... A adus-o aici, la soacră-mea, pe onoarea mea, totul era gata. Ce-a
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
moș Costache sunteți eroii serii. Vin și eu, nici vorbă. - Nu cred că am să pot merge! - Refuz nu se poate. Am ordin să te aduc. Mai dă-le draculuide examene! Mi se pare c-o să-ți arăt o fată faină. Încredințat că a aruncat argumentul suprem, Stănică ieși pe ușă maiestuos. Într-adevăr, Felix se duse la restaurant, fiindcă moș Costache ținu neapărat să fie însoțit, și apoi pretindea că trebuie să închidă casa peste tot cu cheia, fiindcă a
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
cine o măriți? - Eu aș vrea ofițer sau doctor, zise madam Iorgu. - Doctor, sări Stănică, uite doctor! și întinse mâna spre Felix. Lucica are opt ani acum, peste șase ani e nubilă, și atunci dumnealui este tocmai doctor proaspăt. Băiat fain. Atât Iorgu, cât și nevasta lui priviră cu simpatie și modestie la Felix, care găsea scena foarte penibilă și blestema în gând limbuția lui Stănică. Olimpia însă părea nemulțumită, și pe Felix îl surprinse asemănarea ei cu Aglae. - Fata dumneavoastră
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
bietul meu Pascalopol, fără insinuații. - Să fac eu cercetări! se oferi Stănică.Otilia strigă lui Felix: - Dragă, dă-i o crăvată, din partea mea, ca să nu mă maipersecute. - Cum! sări Stănică. Ai cravate? Și smulse tot mormanul de pe umărul lui Felix: - Faine! Minunate! Adevărat pariziene. Otilia fu sărutată,cu un țoc sonor, pe frunte. Stănică dădu să fugă pe ușă cu cravatele, dar Otilia îi smulse câteva din ele: - Nu toate, Stănică, ce faci? Mai sunt și alții. - Care alții, se rățoi
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
la masă (acum mâncau iarăși acasă), Stănică își făcu apariția, dădu mâna cu toți, ca și când nu s-ar fi întîmplat nimic și declară că a venit mai cu seamă pentru Felix ca să-i arate o mostră de stofă de vară, faină, deși cam scumpă. Purtarea lui moș Costache deveni, după întoarcerea Otiliei, foarte curioasă. Din bâlbâielile lui se înțelegea că avea de gând să facă ceva pentru "fe-fetița" lui, însă ce anume nu se vedea limpede. În schimb, făcea dezordine. Alături de
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
Vezi, asta n-am știut! exclamă Pascalopol. Felix se înroși, crezând că fusese vorba și de dânsul și, prefăcîndu-se că are treabă, plecă de asemeni. - Îl vezi? zise Stănică, cu aere confidențiale, și Felix aavut o combinație cu Georgeta, fată faină, mie-mi spui?! Pascalopol bătu palmele a mirare, râse, apoi se prefăcu adâncit în examinarea cărților de joc, ca să nu mai stârnească o discuție, pe care o ghici primejdioasă. După un răstimp de tăcere, Aurica, luîndu-și fizionomia seducătoare, vorbi lui
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
clipe conștiința valorii sale prin ceea ce poate însemna pentru alții. Nu neapărat prin ceea ce realizează, ci prin ceea ce eventual ar realiza altul, căruia să-i fie tovarășa ideală, partea de echilibru în viață. Îmi place cum îmi atingi mîna... Ce fain e! rîde Liliana. Mihai observă din nou scînteierea ochilor migdalați, pătruns plăcut de rostirea cu pronunțat accent ardelenesc a cuvîntului "fain". Își vede vîrful degetelor plimbîndu-se peste degetele femeii, într-o atingere abia perceptibilă. "De ce m-a impresionat mîna ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
altul, căruia să-i fie tovarășa ideală, partea de echilibru în viață. Îmi place cum îmi atingi mîna... Ce fain e! rîde Liliana. Mihai observă din nou scînteierea ochilor migdalați, pătruns plăcut de rostirea cu pronunțat accent ardelenesc a cuvîntului "fain". Își vede vîrful degetelor plimbîndu-se peste degetele femeii, într-o atingere abia perceptibilă. "De ce m-a impresionat mîna ei?! Doar e o mînă obișnuită, poate puțin cam mare... Ba nu e mare, pentru că și ea e o femeie înaltă, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
îl privește fix. Obrazul ei s-a înroșit continuu, iar acum pare să irupă de atîta sînge adunat în ei. Dar cînd observă încolțirea unui zîmbet pe buzele lui Mihai, explodează: No, fir-ai tu! Dacă te-ai vedea ce fain ești cînd minți! Rîd amîndoi mult timp, încet, cu plăcere. Cînd obosesc și se opresc, Mihai îi ține mîna, strîngînd-o ușor. Liliana se lasă încet pe călcîie și-și reazimă coatele de genunchii lui: Mai ești supărat că te-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
și se apropie să o sărute. Dar imediat se retrage și clatină din cap, tremurîndu-și privirea: "Nu, nu trebuie!" o imită. De dincolo de ochelari, ochii migdalați ai Lilianei îl învăluie cu calm, iar buzele i se răsfrîng, conturînd surîsul: Ce fain știi să fii ironic! Palmele lui Mihai strîng între ele, ca la rugăciune, pe-ale Lilianei: De ce ești supărată pe Sonata lunii? Tu de ce-o iubești atît? Palmele amîndurora se desfac încet. Doar privirile continuă să se înfrunte. Liliana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
se oprește. Ochii ei lucesc diabolic. Seceră obrazul lui Mihai, oprindu-se în direcția pick-up-ului. Încet-încet, privirea i se subțiază, pierzîndu-se aiurea. Buzele ei se mușcă pe rînd, apoi surîd, luminînd întregul obraz cu intensitatea unei trăiri de moment. Ce fain e!... murmură. Și eu regret adesea că nu am talent pentru muzică... Doisprezece ani!... oftează și se ridică încet. Rămîne în picioare în fața lui Mihai. Ar vrea să întîlnească privirea bărbatului, dar cum acesta stă din nou cu capul plecat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
tresare speriat și se uită la ceas: șase și jumătate. Cere centralistei un fir cu orașul și formează numărul Lilianei. Ce drăguț ești! se bucură femeia. Da, n-am auzit soneria ceasului, închipuie-ți! Nici nu știu ce visam, dar era așa fain! După ce termină convorbirea, Mihai roagă centralista să-l sune peste două ore, apoi se culcă. Somnul adînc de mai înainte, chiar așa scurt, sau poate tocmai de aceea, a făcut să-i dispară oboseala. Se îmbracă și pleacă în oraș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
să-l aud rostit, clatină el din cap afirmativ. Liliana rîde încet, prinzîndu-i iar palmele într-ale sale. Strînge tare, pînă la durere, apoi, brusc, i le eliberează și se ridică. Ajunsă lîngă fereastră, trage draperia și privește afară: Ce fain se vede orașul! Cînd îl simte pe Mihai la spatele ei, stă nemișcată pînă ce palmele bărbatului, lunecate de-a lungul brațelor, îi cuprind între ele umerii. Face o mișcare discretă de retragere și se lipește de trupul lui într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
dat telefon... Deși ar fi fost nedrept să nu afli că tu ai însemnat pentru mine primul om sincer pînă la brutalitate chiar. Mihai devine surprins. Palmele lui mai ating o clipă mijlocul femeii, apoi se depărtează, redîndu-i libertatea. Ce fain era! surîde Liliana, cu privirea coborîtă spre mîinile retrase de pe trupul ei. Odată, schimbă ea tonul, cînd ne-am plimbat cu barca, mi-ai spus: Sigur că te doresc! Ești fină, frumoasă și inteligentă, dar toate astea stau sub vălul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
uită atent la ea, sfîrșind prin a se lăsa încet lîngă pat, pînă îngenunchează, s-o poată privi de aproape. În ochii ei, sub pleoape, boabele mari stau gata să se nască din pînza prin care lumina străbate difuz. Ce fain știi tu să jignești! Iartă-mă! îi cuprinde Mihai obrazul în căușul palmei. Nu te iert. Am s-o fac după ce vei ști de ce m-ai jignit. Ai genunchii fierbinți, Liliana. Ți se pare. E rece fruntea ta, Mihai. Obrazul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
frumos, cu căldură și mi-i tot mai dor s-o aud. Dar și să te revăd! Mie, mai puțin, îl necăjește Liliana. Scriu mereu cînd sînt singură. E o prostie, bineînțeles, n-am pic de talent, dar e așa fain! Parcă ai fi aici, lîngă mine. Încerc să te recompun și, deodată, îmi dau seama că iese altceva, un... Mihai Vlădeanu încă nu i-am găsit un nume -, care este al meu, numai al meu. Și totuși... Ai dreptate! Vreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
pieptul. Apoi, un văl cenușiu îi prinde vederea o clipă, iar palmele lui, înfierbîntate, simt nevoia să se întindă, să atingă un obraz, o mînă... Aduce telefonul în cameră, închide ușile și formează numărul Lilianei. Da, dormeam. Dar e așa fain că m-ai sunat!... Mîine voi fi sigură c-am visat. Nu uita: îți urez succes! Mihai duce telefonul înapoi. Se întinde pe pat și rămîne cu privirea spre fereastră. O analiză de structură a capetelor de la benzile rupte în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
să mă inviți la tine din cauza "domnișoarei Cucu". Liliana e derutată. Dar imediat înțelege că Mihai face aluzie la piesa lui Sebastian și izbucnește în rîs o explozie sinceră, de o reală plăcere. Să știi că ai dreptate! No, ce fain poți converti totul în ironie... Așa-i cum ai spus: am vizavi o domnișoară Cucu. Ia te uită! Dar... tărăgănează Mihai vorbele, privind-o lung, iscoditor, data trecută mi-ai spus altceva despre "vizavi"... Liliana tresare și se uită speriată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
cuprinzîndu-l, pentru ca în clipele următoare degetele să-i lunece de-a lungul coapsei, atît cît să trezească în Liliana un tremur scurt, de vietate înfricoșată. Spune, te-ascult! face el un gest calm după ce-și retrage mîna. Era așa fain! surîde Liliana. Dar imediat își înfășoară picioarele în pătură și-i zîmbește lui Mihai ca un "sîc!", reținîndu-i totodată mîna care pornise în căutarea unui loc de insinuare. Ochii ei devin o clipă triști, iar colțul gurii se închide într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
de prietena ta. Deja mă irită! Bine? Tac mult timp amîndoi, fumînd în liniște. Doar cînd își întîlnesc pentru prima dată privirea, Liliana izbucnește într-un rîs scurt, spontan și se apleacă spre el, să-i șoptească de aproape: Ce fain știi să te înfurii! Zdrobește filtrul țigării în scrumieră, face la fel și cu al lui Mihai, pe care i-l ia din mînă, apoi se întoarce, să-l privească în ochi, în timp ce-i spune: Știu pe cineva care zice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
îmi place să mă las dominat. Ce brutal ești! murmură Liliana, pășind încet alături de el. Apoi, fără s-o intereseze cum a primit Mihai remarca sa, adaugă, însoțindu-și vorbele de o strîngere a brațului de care se sprijină: Ce fain mă simt! Vorbele tale dure m-au usturat, iar acum, înțelesul lor mă amețește. Ca aseară, cînd am băut vodcă. Ce bine că nu locuim în același oraș, sau mai aproape! Ai fi un chin pentru mine. Chin pentru tine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
E de ajuns s-o văd cu Ionuț în brațe un băiețel frumos ca o păpușă, cu niște plete lungi, blonde, ondulate... Dar... vezi... Liliana s-a oprit. Lasă paharul deoparte și prinde mîna lui Mihai între palmele sale: Ce fain e! Ai mîna așa caldă... Apoi, întristîndu-se, adaugă: Știu că-ntotdeauna vei simți nevoia cuiva apropiat sufletește. Dacă e să plec, mi-ar place să-mi ia locul Fana... tremură vocea Lilianei. Pentru că pot exista și alt fel de relații
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
preocupată de mîncare. N-ar trebui să te las aici! Iar o să-mi spui că am ceva de cenușăreasă în gesturi. Se uită la Mihai. Obrazul ei e plin de zîmbet. Dincolo de ochelari, ochii îi sînt vii. Mă simt așa fain știind că-s urmărită cum încălzesc mîncarea!... Cred că-i unul din momentele de mare satisfacție pentru o soție... Spune-mi cum ai călătorit! schimbă ea subiectul. Nu, nu ce-ai făcut la uzină. Astea-s secretele tale de serviciu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
vine în fugă după ei și se proptește în brațul lui Mihai, de care se agață strîns, prietenește. Am auzit că ai o gagică în Ardeal, rîde el, plecîndu-i-se spre ureche, parcă să nu-l audă Tamara, deși vorbește tare. Faină foc! Dar cam bleguță. Așa am auzit. Afară de concerte simfonice și de literatură nu mai știe altceva. Uite-așa avea să fie și Tamara dacă nu mă avea pe mine, care s-o mobilizez... S-o capacitez! Mihai strînge din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]