1,559 matches
-
ca la Revoluția de la Județeană. Și taica părinte știe, da are legământul de taina spovedaniei și nu poate spune, că... Popa Băncilă își făcu grăbit cruce și întinse automat mâna spre pahar. Geta mai să o sugrume pe fata veterinarei. Gâfâia: - Și mai dai și în omul ăsta? Și tu ce stai, Stoiene. Ce mai aștepți, să te curăț io de oasele alea? Tu n-ai oase în tine? Bărbatul încerca să arunce mizeria de pe el. Le privi nedumerit pe cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
nerealipite, Basarabia, Bucovina și Cadrilaterul. Hai, fără Cadrilater, să nu revendicăm mai multe, din exces de zel patriotic. Aici e paradoxul românesc. Se fură aproape două Românii și totuși țara mai este pe hartă, a intrat în NATO și acum gâfâie să fie primită în Europa. Vă dați seama ce magnifică țară aveți? Popa Băncilă îl privea năuc. Acela, înalt, se aplecase asupra lui și-i perora înflăcărat. Părintele îi putea vedea în toată frumusețea lor cele două cornițe sidefii, ițite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
era șef unul Ioanidis. Mai apoi, Chirul despre care vorbesc toți acuma. Nu mai apucă să se răsucească spre ea și să-i facă semn că e și el acolo. Rândul lui înaintase, dintr-o dată, cu vreo zece trepte. Urca gâfâind ușor. Aspasia rămăsese mult în urmă. El era printre primii și nu vroia să-i treacă vreo unul în față. Mai sunt, și pe la cozile de la policlinică, de-aștia, profitori, care abia așteaptă o neatenție și ți se strecoară în față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
tine. De ce n-ai răspuns? - Telefoanele... Ce-mi ajută mie telefoanele? Le-am închis. Vreau să am liniște. Să dorm. Am dormit. Profund. Dacă vrei să știi, chiar am dormit profund. De azi-noapte, până acu’ dimineața. Dădu să râdă. Icni gâfâit de câteva ori, apoi o năpădi tusea. Tuse grea, cu horcăituri. Întinse mâinile și-l îmbrățișă, zvâcnind chinuită de convulsii. Vânzătoarea de la chioșcul de ziare scoase capul pe ferestruica chioșcului. - Am puțină socată, dacă vreți. Dați-i o gură și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
pe limba minții lor dornică de aventuri și mistere“, găsise Burtăncureanu soluția. „Este la modă fantasticul acuma. Poporul nostru are un folclor minunat, cu tradiții de-astea cu strigoi, cu moroi, cu ăia din Baltă. Străinii umblă cu limba scoasă, gâfâie și colcăie, după vampiri, dar când venim noi cu strigoii ce-o să mai zică?! Specific local, cu dezvoltare istorică. Că avem și strigoi vii, dar și strigoi morți. Avem moroi, dar și moroinițe. Dom’ Goncea, dacă nu vă deranjează... Poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
Cineva care e aici să folosească toaleta doar în scopul pentru care a fost creată, îi trântesc și intru într-o cabină cât mai departe de ei. În timp ce îmi rezolv problema cu oarece zgomot inevitabil, îi aud pe cei doi gâfâind: Oh, ești minunat! — Nimic nu se compară cu o partidă de sex! — Cocaina mă face să mă simt al dracului de sexy, dragule! Apoi încep să se dezlănțuie în interiorul cabinei. Aud pereții zgâlțâindu-se. Trag apa și ies, iar prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
nebunie. Ce bine că am scos toate fotografiile! Altfel, m-aș zdrobi toată acuma, încercând să le adun și să le arunc sub canapea, ceea ce ar însemna să-l las pe Jake să aștepte și apoi să apar la ușă gâfâind și roșie la față... Jake îmi pare mai mare, aici, la mine în casă. Întotdeauna bărbații par așa. Când ești pe terenul tău, obișnuită cu propriile tale dimensiuni, orice bărbat, oricât de pirpiriu, apare considerabil mai „consistent“. E în stare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
M34 MIHAI DINU Pagini de jurnal N u se mai știe nici ziua și nici anotimpul în care am devenit fără să vreau elev în clasa a X-a, dus de mână de tatăl, cu patru pași înaintea mea, eu gâfâind în urmă din cauza bocancilor prea grei, spre școala cu elevi adunați din toate colțurile orașului Brăila, pe atunci un târg împânzit de profesori de matematică, fizică și chimie și anatomie și biologie și astronomie și de câte științe sunt pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
sporit pentru că trebuie să o recunoaștem îi cam plăcea somnul și zeama din ciorchini... O coropișniță urmărită de INTERPOLUL Dunării și a toți afluenții ei, abia scăpată de învăluirea unor roșioare, împinsă de la spate de un AVAT, vânător de recompense, gâfâind, sărea speriată tocmai la o mie de mile de milimetri adâncime, încă buimăcită de dispariția bruscă a alaiului acvatic urmat de retragerea brațelor de apă de pe câmp, în slujba firește a dictonului DURA LEX, SED LEX, încerca să-și miște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
pe oricine aveți nevoie ca să vă ajute! Am pornit îndată spre ultimul etaj! În drumul meu, am dat de Mihail și l-am trimis după Corvium, pentru că radioul nu funcționa unde era el. "Să vină urgent la etajul trei!" În timp ce gâfâiam urcând scările, dădeam comenzi de reorganizare. Ce naiba s-a întâmplat? "Un fel de bombă! A rupt o bucată întreagă din peretele exterior și gloanțele lunetiștilor au început să zboare peste tot! Unii din noi sunt răniți grav!" Toată lumea la posturi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
ușor să parcurgem coridorul întunecat. Știam că mai erau câteva secunde până când trebuia să înceapă bombardamentul. Am luat-o la fugă și la fel făcură și ceilalți. Trecurăm de vreun minut de locul unde era Sala cu cei Patru Piloni. Gâfâiam deja! Vedeam în apropiere o ramă care semăna cu cea a unei uși. Era distorsionată și lucrată în grabă. Trecut de ea, mi-am încetinit pasul. Ne găseam într-o cavernă imensă, în formă de dom, cu pereții cenușii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
-i aruncă din picioare. Nu cred că ai nevoie de o băutură, zise ea. Și știu că nici eu nu am. Tolman se aruncă pe ea, aterizând cu o bufnitură mică. Ea gemu și încercă să zâmbească. — Ușurel, băiete. El gâfâia, icnea. Întinse mâna spre părul ei, ca să o mângâie. — Lasă-mi părul în pace, spuse ea și se răsuci. Rămâi întins și lasă-mă să te fac fericit. — Of, la naiba! zise Vasco, holbându-se la ecranul micuț. Îți vine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
O lumină clipi lângă ușă. Era un lift de serviciu. Dar-ar dracii! — Unde duce? — La etajul doi. — În altă parte? — Nu, doar la etajul doi. Vasco apăsă cu mâna pe cască. — Dolly? Am auzit, spuse ea. Vasco o auzi gâfâind, în timp ce urca scările în fugă. Vasco se plasă în fața ușii liftului și așteptă. Apăsă butonul ca să aducă liftul jos. — Sunt la lift, zise Dolly. L-am văzut. A coborât din nou. — Liftul ăla e foarte mic, spuse Vasco. — Știu. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Geen lichten dwaas. — E răcit? întrebă nervoasă o femei. Parcă tușește? — Nu tușește, spuse o altă voce. Hagar aruncă o privire peste umăr. Un bărbat solid, din spate, care se chinuise să țină pasul cu ceilalți, cu fața roșie și gâfâind, ținea acum un casetofon în mână, îndreptându-l spre urangutan. Avea pe față o expresie hotărâtă. — E un truc de-al tău? îl întrebă el pe Hagar. Nu, răspunse acesta. Bărbatul arătă spre urangutan. — Asta e olandeză, zise el. Sumatra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
ești? Femeia zâmbi calm și întinse mâna. — Bună ziua, doamnă Burnet. Sunt Casey Rogers. Îmi pare rău că a trebuit să bateți atâta drum. Era atât de liniștită și de relaxată, încât Alex se simți dezarmată. Își puse mâinile în șolduri, gâfâind și încercând să-și regleze respirația. Care este problema, Casey? — Nu este nici o problemă, doamnă Burnet. — Lucrezi la biroul meu? — Nu, Dumnezeule. Lucrez la cabinetul doctorului Hughes. Domnul doctor vrea să-l iau pe Jamie și să-l duc la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Alunecă pe suprafața capotei, uitându-se în interior. Billy ridică din nou arma, dar era prea zguduit și îngrozit ca să tragă. Dave coborî pe partea din dreapta a mașinii, încercă ușa, trăgând de portieră de mai multe ori. Billy îl privea, gâfâind puternic. Apoi Dave se lăsă din nou jos, dispărând total. Sirenele se apropiară. Billy realiză încet în ce situație disperată se afla. Venea poliția. El era închis în mașină, cu o armă în mână, mânjită de sângele lui și plină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
din fața lui, parcă vedea pe cineva acolo, în față, se futeau numai din ochi, fără să se atingă, eu știu că e o tehnică indiană asta, se masturba privind la scaunul ăla gol, pe cine o fi văzut în fața lui?, gâfâia ca un prost, iar eu... ca și cum n-aș fi fost în casa aia, prefera să se fută c-o imagine decât cu mine... Ne-am certat groaznic, eu l-am făcut trădător, mă înșeli în casa mea cu nebuna aia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
să am și grija voastră? Cărați-vă imediat și nu mai scoateți o vorbă, că vin mai târziu să văd ce treabă ați făcut! O cam băgaserăm pe mânecă, dar, așa ne trebuia! Era clar că era ocupat peste poate, gâfâind și icnind bietul om de-atâta suprasolicitare fizică și emoțională, cu atâtea sezoniste, pe care, om de caracter fiind, era nevoit să le instruiască din greu, unde altundeva, decât într-o hală de depozitare, explicându-le cum se lucrează cu
Privind înapoi fără mânie by Gheorghe Bălăceanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91574_a_93568]
-
vor Începe această nouă politică internă chiar cu mine. Sau poate vor zice „Dragă Emma, te-am ales special pe tine...“ — Emma ! Mă uit În jur și o văd pe Katie, prietena mea de la personal, urcând treptele În urma mea și gâfâind ușor. Părul roșu și cârlionțat Îi stă În toate direcțiile și are un pantof În mână. Ce naiba s-a Întâmplat ? zic când ajunge sus. — Nenorocitul ăsta de pantof, spune Katie necăjită. Acum câteva zile l-am luat de la reparat și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
am unde să mă ascund ! Fără să mai stau pe gânduri, o zbughesc spre ușile de sticlă, le deschid și ies În fugă din clădire. Cobor În viteză scările, fug cam o sută de metri pe stradă și mă opresc, gâfâind. Lucrurile nu merg bine deloc. Rămân câteva clipe pe trotuar, În lumina soarelui de dimineață, Încercând să estimez cam cât o să mai rămână În hol, după care mă apropii cu prudență de ușile de sticlă. Schimb tactica. Am să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
Lissy În genunchi În sufragerie, ajutând-o pe Jemina să intre În cea mai strâmtă rochie neagră de piele de căprioară pe care am văzut-o vreodată. — Uau ! spun, lăsându-mi geanta jos. Cum poate să fie ! — Așa ! spune Lissy gâfâind și se așază pe călcâie. Fermoarul e Închis. Poți să respiri ? Jemima nu-și clintește nici un mușchi. Lissy și cu mine ne uităm una la alta. — Jemima ! spune Lissy alarmată. Poți să respiri ? — Oarecum, spune aceasta Într-un final. O să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
Probabil e nevoie de un cod special ! Începem să palpăm frenetic ușa, În căutarea unui buton de oprire. Nu văd nici un buton și nici un Întrerupător sau ceva de genul ăsta... Zgomotul se oprește brusc și ne privim una pe alta, gâfâind ușor. Adevărul e, spune Lissy după o pauză lungă. Adevărul e că s-ar putea să fi fost alarma unei mașini de afară. — A, zic. A, da. Poate că da. Lissy pune din nou mâna pe ușă, cu ușoară teamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
acasă. Prea târziu, spune Lissy și se strâmbă. M-a văzut. Interfonul sună din nou și ne privim una pe alta neajutorate. — OK, zic În cele din urmă. Mă duc jos. Shit shit shit... O zbughesc jos și deschid ușa, gâfâind. Iar În prag, În fața mea, se află Connor, care are pe chip aceeași expresie de martir pe care a avut-o și la birou. — Bună, zice. Uite lucrurile de care-ți spuneam. M-am gândit că poate ai nevoie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
caută Înfrigurate nasturii de la cămașă. Gura lui Îmi atinge sfârcul și rămân fără aer În clipa În care mă trage jos, pe covorul scăldat În soare. O, Doamne, ce repede se desfășoară totul ! Îmi rupe bikinii. Mâinile lui... degetele lui... gâfâi Înnebunită... Totul se Întâmplă atât de rapid, Încât nici nu mai am timp să-mi dau seama ce fac. E cu totul altfel decât cu Connor. Nu se compară cu nimic din... Acum un minut eram lângă ușă, complet Îmbrăcată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
goi pușcă. Ea și tipul sunt Încolăciți În cea mai ciudată poziție pe care am văzut-o vreodată, În viața mea... ea stă cu picioarele În aer, picioarele lui sunt răsucite În jurul ei și amândoi sunt roșii ca racul și gâfâie din greu. — Scuzați-mă ! mă bâlbâi. Doamne, vă rog să mă scuzați. — Emma, stai ! o aud pe Lissy că strigă și fug ca speriată de bombe În camera mea, trântesc ușa și mă arunc pe pat. Îmi bate inima să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]