2,482 matches
-
se suflă din nou. Domnul Grosu, director cu gunoaiele. Domnul... "Cuza", se suflă iarăși. Domnul Alexa, director cu tramvaiele... Nemaipomenit, unde duce emoția! Eu, care îl credeam pe bunul meu amic Tudose atît de familiarizat cu publicul, am rămas foarte mirat! Continuăm discuțiile, ne întîlnim cu noi delegații. Seara, doar noi, relaxați, începem comentariile. Coane Tudose, zău, ce-ai pățit? Domnule primar, m-am blocat, m-ați luat prin surprindere și nu-mi venea nimic în minte. Bine, coane, zic eu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
tatăl (adică nașul, tatăl spiritual) înseamnă că este pe ultima treaptă a prostiei. Mai jos nu se poate. Adică finuțul meu nu poate fi mai prost? Îmi pare rău dar nu poate fi mai prost decît este, răspunde babalawó. Ies mirat. Ce-i drept, nu-s supărat. O bucurie tot simt în "organism". Deci nu se poate?! Care va să zică, monșer, nu se poate mai prost și gata! O idilă româno-cubaneză Ioana fusese luată cam de toantă la școală și deși uneori făcea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
La Mioara, un cubanez repară televizorul de vreo două ore. Veronica intră volubilă. Buenos días a todos! Buenos días, Veronica, spune Mioara. Buenos días...s... (muncitorul voia să spună "señora" . Stai, strigă Veronica cît poate de tare. Întrerupt, cubanezul rămîne mirat, blocat. Veronica scoate reportofonul și se duce la muncitor. Hai, zi-i! Omul chiar că nu înțelege nimic. Reportofonul este împins sub nasul său. Domnule, mai spune o dată ce ai vrut să spui! Omul se retrage jenat, complet aiurit și bîiguie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
începutul și al frumuseții?! Pentru că atunci s-a-ntîmplat ceva cu inocența mea. S-a zbîrlit ceva în acea inocență, pudoarea mi s-a prefăcut în neîncredere. Și, de la întrebare pleacă alcătuirea fiecărui OM. Numesc (uneori) bărbat hipermateria fulgerată, iar femeie hipermateria mirată. Dar nu pronunț cuvîntul OM pentru a-l oferi astfel hazardului. Spun OM pentru a nu fi niciodată singur. Vezi, Luciane dragule, singurătatea e întotdeauna poetică, dar nu e bună întotdeauna. Zic "bună" și știu că prin "bună" înțeleg împlinire
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
nu m-am bucurat de întîlnirea cu el, pe fondul măgăriilor cu Paler (Octavian n. red.) ("Contemporanul") etc. Dacă mi-ar da premiul Uniunii, cum îmi sugera, l-aș refuza acum. I-am sugerat și eu asta! S-a uitat mirat. Îmi păstrez opiniile. N-am să fiu niciodată contabil. Nu mă interesează ce "pierd" și cît "pierd". M-am întîlnit și cu Paler. Am hoinărit îndelung prin Cișmigiu. De neuitat tot ce-am vorbit! Îți mulțumește și el pentru carte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
pe bastonul cauciucat și a început să ne lovească pe unde nimerea. Spune mă, de câte ori, spune mă, spuneeeee! Și ne-a lovit în neștire până când, nemaiputând suporta loviturile primite, am căzut la podea toți patru. S-a oprit și el, mirat și foarte dezamăgit și revoltat de faptul că dispăruse "obiectul" cercetărilor sale detectiviste și că nu-și mai putea demonstra abilitățile și performanțele la care ajunsese în mânuirea bastonului cauciucat. Păcat. Ce cobai slăbănogi, domnule! Plăvanul era cuprins de o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
carton asfaltat aparținând unui deportat sârb, Moma sau Momcico. Ori de câte ori treceam pe acolo mă uitam minute în șir la această minunăție. Cel puțin la început, nu mi-a venit să-mi cred ochilor: am stat așa pierdut minute în șir, mirat și uimit, ca în fața unui lucru ieșit din comun. Cum, domnule, oare e posibil să fie așa ceva? Vasăzică nu le mai plouă în casă? Ce grozav! Mă uitam ca la un lucru de artă inegalabil. Cât de întins și de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
pricep, până se întremează cât de cât și e în stare să vorbească. *** În aceste împrejurări fac cunoștință cu cel care îmi va deveni cel mai apropiat prieten și care se recomandă firesc, fără emfază: Lazarus, înger. Nu mă arăt mirat, nimic nu mă mai miră de când am plecat dintre cei vii. Lazarus are înfățișarea unui om obișnuit, pare un băiat de optsprezece-douăzeci de ani, seamănă ca două picături de apă cu fratele meu Victor, atâta doar că are aripi. Lazarus
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
-Truman e specialist în visele acestea cu pământeni, să mergem la el, să ne zică el. Pornim spre stânca unde își are sălașul Truman, condorul care vorbește. Ajungem acolo plutind. Truman pare să fi prevăzut vizita noastră: nu se arată mirat că îl căutăm. Ne măsoară cu ochii lui scormonitori, zâmbește, dacă e de imaginat o pasăre care să zâmbească. Iau încă o dată seama la el, mai atent: observ că e pleșuv și dă impresia că e bătrân, că are sute
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
se putea citi pe obrazul său. -Aș vrea să ne întâlnim după ore, am ceva important să-ți comunic, i-a șoptit Victor camaradului său, când coborau scările din clasă spre curte, în recreația aceea... Stan nu s-a arătat mirat: -Bine, a zis el cu glas stăpânit, te aștept în colț, lângă chioșcul de ziare. La șapte seara, când s-au terminat cursurile, cei doi au pornit împreună spre casă, deși locuiau în direcții diferite. Au pretextat că au o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
el vestea nefericită...). Clandestinitatea, discreția se explicau prin aceea că fratele lui nu murise de moarte bună, ci fusese ucis, ca partizan! Și ipoteza aceasta era pentru Vlad bulversantă și neverosimilă. Victor partizan: de unde până unde?! Vlad a constatat oarecum mirat că nu e în stare să verse nici o lacrimă. Atunci când mergea abătut alături de mama în urma dricului, își dădea seama că de fapt nu simte durerea, e incapabil să simtă durerea. Mintea îi era complet ocupată cu altceva: găsise în sfârșit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
uptown, pe Broadway), eram bucuros să-i cunosc pe autorii acelui film extrem de simpatic și original, care devenise cult la București, În anii studenției mele. Nici ei nu erau familiari cu ce prinde sau nu pe scena newyorkeză și erau mirați (cel puțin așa mi se părea) că regizorul desemnat era un european ca și ei, și nu un specialist yankeu, crescut În ritm de musical. Ça va être un peu fragile, a recunoscut puțin timorat Legrand, dar Papp Își avea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
le uiți iute. Jucând aceste farse În provincia franceză, În același loc unde poate și trupa lui Molière le-a jucat prima oară, actorii americani au reușit să-i convingă chiar și pe dificilii critici de festival, care au notat mirați că „americanii Îl joacă pe Poquelin neașteptat de subtil“. Regia mea nici nu a fost menționată, un semn bun. Pentru mine, secretul acestei „subtilități“ era În jocul de echipă, În faptul că actorii se ascultau unii pe alții și astfel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
vor fi musca, oniseiul, scarlatul, caramitrul și iorgulescul (orice asemănare cu persoane reale e cu totul Întâmplătoare!). În deschiderea unei conferințe pe care am ținut-o la Colegiul Noua Europă, Andrei Pleșu, care mă invitase acolo, mi-a spus aparent mirat: „Dragă Andrei, observ cum tu tot revii În țară, deși de fiecare dată România pare că Îți spune răspicat: «Dom’le, noi nu te vrem, stai acolo la tine În America și lasă-ne În pace, ai Înțeles?». Iar tu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
am auzit încă vorbindu-se despre ciudatul personaj, la mult timp după trecerea lui la cele veșnice. Devenise și erou de anecdote, plasat de cei care-l evocau în situații dintre cele mai năstrușnice, stârnitoare de râs. Am fost însă mirat când l-am auzit la Capșa povestind despre el pe Tașcu Gheorghiu, pe la începutul anilor ’70. Fostul suprarealist, impenitentul boem și noctambul, devot al lui Mateiu Caragiale și traducător inspirat al lui Lampedusa, își amuza copios convivii mai tineri cu
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
cu o ușurință neașteptată. Dar, odată cu ea - și sfârșitul... Obice iuri și tabieturi, obligații mondene, teama unei tovărășii compromițătoare și, mai presus de toate - indiferență. Toate laolaltă au dus la refuzul de a petrece vacanța împreună. Am plecat mai mult mirat decât nefericit. În tren am fredonat melodii nostalgice, iar apoi am uitat, ca și cum nici n-ar fi fost. În rest însă, persoana merită toată considerația. Este deșteaptă, vede clar. știți că față de cei care nu mă iubesc simt întotdeauna respect
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
în cadrul Muzeului de Artă. Intră în biroul său, dar, când dădu să se dezbrace, secretara îi transmise că profesorul îl roagă să vină imediat la dânsul așa cum era, îmbrăcat, căci are să-i comunice ceva de foarte mare importanță. Puțin cam mirat, Mihai se execută... Străbătu odăile și culoarele care-l separau de biroul direcției și intră. Înăuntru, alături de George Oprescu, cam palid și agitat, se aflau doi ofițeri de miliție în civil, care îl arestară... Toate aceste amănunte, precum și aproape tot
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
vreme aceasta. - Cum, se poate medita și acasă?! - a venit imediat replica mea cât se poate de inocentă. - Sigur că da! - primii răspunsul dorit. Este foarte important pentru menținerea vibrațiilor la un nivel înalt! - Și cum să fac aceasta? - continuai, mirat tot mai mult, șirul nedumeririlor. (Eu credeam că doar în colectivitate se poate atinge starea fără gânduri prin meditație.) - Exact ca la sală! Repetați, în intimitatea camerei dumneavoastră, tot ceea ce facem împreună la sală. Parcă o frână ce mă ținuse
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
mișca. La întrebarea mea "nu plecăm", mi se răspundea stereotip: "Mai plimbați-i!". I-am tot plimbat prin curtea vilei până am amețit și nimic: "Mai plimbați-i!". La un moment dat apare un adjunct de ministru de la externe, care, mirat, întreabă: "Cum, încă n-ați plecat? De ce se întârzie?". I-au răspuns "doi ochi albaștri": "Tovarășul cu tovarășa pleacă la ora asta la Eforie, la nămol, și nu vrem să ne întâlnim". Diplomatul a zâmbit strâmb și a răspuns: "Deștepți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
ridice, cum s-ar spune, "poalele în cap" Majestății Sale. Un fotograf olandez a surprins scena și apoi m-a rugat să-i dau o mașină să meargă la aeroport pentru a lua o cursă spre Amsterdam. I-am precizat, mirat, că mai sunt două zile până la încheierea vizitei, dar respectivul mi-a spus că pentru el vizita s-a terminat și că fotografia Reginei surprinsă în "négligé" va face deliciul cititorilor presei olandeze. Am surâs la gândul unei fotografii a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
alte cărți "subțiri". Am văzut o librărie, am intrat și fiind cu soția am început să ne consultăm în românește. La un moment dat, s-a apropiat de noi o persoană distinsă, ce părea patroana librăriei, și ne-a întrebat mirată: "Sunteți români?" Am confirmat și s-a interesat cu ce ocazie în Chile. "Păi suntem de la ambasadă." Mirarea i s-a accentuat și mai mult, explicându-ne că până atunci nu venise nici o persoană de la ambasadă la librărie, deși se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
3 și după deschiderea ușii iar ne-am frecat la ochi: era un spațiu uriaș, mobilat cu gust și dotat cu tot felul de butoane și butonașe în jurul patului generos, iar de pe pereți ne vegheau dintr-un tablou ochii severi, mirați și întrebători ai unor nobili spanioli din alte veacuri. Am cercetat apoi baia, care semăna cu cele din serialul cu miliardari americani, "Dallas" (îmi aminteam de băi, dar nu și de ei spălându-se). Am profitat de instalații, ne-am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
în stânga și în dreapta am nimerit cu ușurință la Centrul Județean de Creație din localitate. Spre mirarea mea, ajunsesem primul, cu toate că veneam de la cea mai mare distanță, din Moldova. După ceva timp a apărut și pictorul Gustav Hlinka, gâfâind și puțin mirat; deși mă așteptase în gară, nu ne văzusem unul cu celălalt. Credea că nu am ajuns și nu știa nimic de mine. Când m-a observat pe holul instituției, un zâmbet i-a schimbat radical expresia feței, urându-mi un
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
Papa care suferea în dormitorul său: „Părinte, fiți atent, aveți grijă pe unde pășiți ca să nu vă împiedicați!” În marele Vatican, Papa și-a păstrat o cameră modestă, cu un paviment căruia îi lipseau câteva cărămizi. Întreaga lume a rămas mirată, văzând fotografiile trupului neînsuflețit al lui Pius al IX-lea pe patul său de moarte. Un pătuț de fier pentru Papa! Oamenii ne vor crede și pe noi atunci când vom fi cu adevărat săraci, umili, dezinteresați, binevoitori, darnici din inimă
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
privea neutră, stând retrasă mai la distanță. Am rămas grozav de surprins când am văzut-o apoi alergând îngrijorată să lingă rănile cerbului care pierduse lupta. Acest lucru a deșteptat în mine o emoție adâncă. Dar am privit-o foarte mirat, cu ochii mari deschiși când, după ce l-a consolat pe cel învins, l-a urmat docilă pe învingător printre arborii deși. Și eu care aș fi vrut să-l aleagă pe cerbul înfrânt! Poate pentru că mă simt aidoma lui, la fel de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]