1,998 matches
-
Tao Yuanming o rupe definitiv cu cariera dregătorească și se stabilește la reședința sa de la țară, unde duce o viață de sihastru, lucrând pământul și îngrijind grădina. Viața familiei lui era foarte grea. La 44 de ani, un incendiu îi mistuie casa. Gospodăria lui ajunge la sapă de lemn. Cu toate acestea, starea sufletească a poetului rămâne tihnită. Era tocmai perioada sa prolifică în creația literară. Poetul își alege, pentru prima dată, drept surse de inspirație, viața și peisajele de la țară
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
din viața politică, Tao și-a găsit refugiul în satul natal. Lucra pământul și scria poezii despre viața și truda țăranilor, despre frumoasele peisaje de la țară. La bătrânețe, Tao Yuanming a trăit în sărăcie. După un incendiu care i-a mistuit aproape întreaga agoniseală, a dus-o și mai greu. La vârsta de 63 de ani, a încetat din viață. Tao Yuanming a lăsat posterității numeroase poezii idilice inspirate din propria experiență, precum și un mare număr de eseuri valoroase. În cel
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
tremurul pătimaș al artistului de geniu, dădu viață unor flori înfiorător de frumoase și le lipi, măiestru, pe sticla cerului... Coridorul Pe măsură ce înainta, coridorul își micșora lățimea și trăia certitudinea că două fălci de beton îl vor strânge, până la urmă, mistuindu-l dureros, rupând cu dinți uriași și ascuțiți bucăți mari de carne sau de oase, trimițându-l fărâmițat corespunzător într-un stomac imens în care sucul gastric urma să termine grabnic toată treaba începută prin procesul de masticație... Vru să
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
ștergându-mi lacrimile și întrebându-mă ce-ar fi mai bine să fac: să arunc jurnalul la coș, pur și simplu, așa cum am aruncat casetele? Să-i rup foile, una câte una? Să-i dau foc și să-l văd mistuindu-se în fața mea? Mă uit la el nehotărâtă. Zace acolo tăcut și pânditor. Deschid fereastra larg și mă las adulmecată de aerul rece, care parcă așteaptă ceva de la mine. Știu ce așteaptă. Răsuflu adânc, din rărunchi. La ce mi-a
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
de pe el... pusei lancea în șanțul de - alăturea drumului împărătesc, înfipsei de căciula mea o pană roșie și, suindu-mă pe cal, intrai în stradele aprinse din amândouă părțile ale orașului. Vuietul cel sălbatec al tobelor inamice, casele năruindu-se mistuite de flacări, prin ferestrele plesnite ieșind flacăra neagră - roșie. cu fum negru... astfel șirele caselor păre[u] pus[e] în ordine de bătălie cu capetele arzînde, cu ochii cei plini de flacără și fum. Oamenii alergau și țipau, stradele negre
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
a mușcat din lemn, i-a venit sufletul la loc; i se părea că prinde viață, hrănit și eliberat în același timp. Chiliile aproape că au rămas neatinse, dar mănăstirea s-a cam ruinat, iar podul și poarta au fost mistuite fără urmă. Călugării au rămas în continuare acolo, slujind în biserica cea mică din fundul curții, până în 1512, când Neagoe Basarab a rezidit din temelii mănăstirea Snagovului. 15. Cum a scăpat din platanul porții, primul lui gând a fost să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
proorocească, îmbrăcați în saci, o mie două sute șaizeci de zile. 4. Aceștia sunt cei doi măslini și cele două sfeșnice, care stau înaintea Domnului pămîntului. 5. Dacă umblă cineva să le facă rău, le iese din gură un foc care mistuie pe vrăjmașii lor și dacă vrea cineva să le facă rău, trebuie să piară în felul acesta. 6. Ei au putere să închidă cerul, ca să nu cadă ploaie în zilele proorociei lor și au putere să prefacă apele în sînge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85065_a_85852]
-
-i adune pentru război. Numărul lor va fi ca nisipul mării. 9. Și ei s-au suit pe fața pămîntului și au înconjurat tabăra sfinților și cetatea prea iubită. Dar din cer s-a coborît un foc care i-a mistuit. 10. Și diavolul, care-i înșela, a fost aruncat în iazul de foc și de pucioasă, unde sunt fiara și proorocul mincinos. Și vor fi munciți zi și noapte în vecii vecilor. 11. Apoi am văzut un scaun de domnie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85065_a_85852]
-
amiază. Strigă apoi spre fata care se văzu trecând prin fața luminii lămpii, Isidora să-i faci patul în odaia cu icoane, dumnealui rămâne în noaptea aceasta la noi. Lăsându-l pe Simiuc în fața scării de lemn din trei trepte, se mistui în întunericul din spatele casei și doar scârțâitul roabei se mai auzi un timp ca o părere. Ușa de la intrare se deschise și glasul acela plăcut, care în mod ciudat mai căpăta câte o notă dură care trecea repede, se auzi
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
urmându-și niște gânduri doar a lui, gânduri începute și niciodată duse până la capăt. Izbucni pe neașteptate: - Să ajung la spital, nu vreau nici într-o mie de ani... Tăcu iar uitându-se cu mare atenție la flăcările jucăușe care mistuiau cu spor ramurile subțiri ce trosneau parcă veselindu- se. Omul zăpezii căută după capătul patului și veni spre masă cu o sticlă și un pahar. - E țuică făcută acasă de părinții mei, țuică trasă de două ori cum se face
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
pământuri, privește! S-a aplecat în față, s-a învârtit în loc înfigându-și mâna în pământ și a adăugat: - Când iarba se va veșteji, formând în locul acesta un cerc, o să începi și tu să mori; în curând flăcările te vor mistui pentru totdeauna. Apoi făclia s-a stins brusc, așa cum se aprinsese. Gărzile patrulei, care până în acel moment rămăseseră pe loc, au început să alerge spre donatist. Dar acesta dispăruse deja în beznă. Am ajuns acasă tocmai când începuse ploaia. Faroald
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
ea doar moarte. Așa cum îl văzusem făcând pe Faroald, am pornit fără să mai întorc capul înapoi; ca să-mi ascund tulburarea. Poate că n-o să-mi mai revăd tatăl, și oasele mele vor fi prăduite de lupi sau de urși, mistuite de ploaie și de vânt pe un pământ dușman. Am calculat călătoria pe cinci etape în cinci zile: două, ca să ajungem la Adria, alte două, ca să ajungem la Spina. A cincea zi, cel puțin așa trăgeam nădejde, am fi ajuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
ploioasă; Bovo a zărit satul leproșilor; în aer plutea mirosul de lemn ud pus pe foc, ce ardea cu vâlvătăi. Cine n-a fost într-unul dintre locurile în care orașul îi exilează pe cei loviți de spurcata boală ce mistuie corpul omului puțin câte puțin nu poate ști care este lucrul cel mai înfiorător. Nu fețele desfigurate, fără nas, urechi sau obraji, nu mâinile ajunse niște cioturi sau oasele ce se ivesc din cangrene. Nu. Ceea ce îngrozește cu adevărat este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
părăsit în fugă încăperea. Arioald, după o ușoară însănătoșire cam de două luni, în noiembrie a început să se înnegrească la față. I s-a umflat burta, și medicul curții a pronunțat diagnosticul deja știut de toată lumea: ficatul regelui se mistuia. În cele din urmă, burta i s-a făcut tare ca piatra și pielea i s-a-ngălbenit. Era mereu pradă grețurilor și vomelor. Și-a dat duhul în ultima zi de noiembrie, precum un lup chinuit de furie. CARTEA A PATRA
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
ceva timp, ca apoi, în fine, să se prefacă în deznădejde și durere. De-abia atunci am putut sta de vorbă. S-a așezat ținându-și capul între mâini, deznădăjduit. Unul lângă altul, împresurați de lămpi și lumânări care se mistuiau și se stingeau una după alta, am putut să plângem în tăcere. Apoi s-a agățat de speranța pe care i-am dat-o: - Lasă-i timp de gândire, așteaptă ca mirosul Gudenbergăi să iasă din aceste odăi și urmele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
mare, care pe uscat, oricum nu avuseseră timp să pună la loc sigur eventualul ei tezaur. Puteau fi acolo mătăsuri, pânzeturi și podoabe scumpe. Iar dacă incendiul de la uși ar fi cuprins și acoperișul, toate acele comori ar fi fost mistuite de foc. Am afurisit lăcomia oamenilor. Nu furaseră oare destul? Nu se mulțumeau cu răsplata pentru prizonieri? Refuzul meu însă ar fi stârnit cârteli, cu atât mai mult cu cât Rotari nu se arăta milos în astfel de cazuri. De
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
sânge în urma a trei lovituri de junghier, două în burtă și una mai jos. Înainte de a-și da sufletul, a desenat cu sângele propriu o cruce pe zid și câteva cuvinte: Э CU GREU AM FĂCUT AICI SEMNUL Э CARE MISTUIE Nu știu ce este acest semn Э, dar mi se pare a fi un blestem ce aduce cu litera ebraică Shin, pictată pe coperta de piele a cărții. Am citit câteva părți ale cronicii și, găsind-o eretică, mincinoasă și potrivnică Sfintei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
tulburată din ochii mei la vederea Ilenei, o vâlvătaie simt aprinzându-se în privirea mea ori de câte ori se uită la mine și nu știu cu apa căror rugăciuni să sting acest foc mocnit în sufletul meu, dar care amenință să mă mistuie, și Theo?! Stau pe treptele de piatră în fața casei preoțești, îmi ridic ochii plânși înspre frunzarul auriu al pădurii și dulcea toropeală de septembrie îmi usucă lacrimile pe obraji, părintele Ioan înăuntru trage să moară, dar lumina asta de-nceput
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
-i mulțumise parcă pentru moartea ce i-a dat-o, ca pe un dar, vorbea greu, fără nici o gramatică, mai mult înțelegând din ochii lui decât din cuvinte, mi-a mai spus cum a fugit îngrozit de focul ce a mistuit clădirile, cum i-a apărut înainte Maica Domnului cu Pruncul în brațe, cum i-a purtat pașii până la peștera din stâncă, cum l-a adăpostit acolo și el s-a căit de faptele lui, în fața Maicii Domnului s-a căit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
dintre cele mai fascinate din mitologie, spune că renăștea și se reproducea prin ea însăși. Calea prin care se realiza acest lucru este și mai fascinantă: pasărea căuta un foc - de obicei într-un templu religios -, zbura în el, se mistuia în flăcări, ca apoi să apară o nouă pasăre. Profesorul Hulubei a ars în templul fizicii. Din arderea lui s-a născut fizica atomică și nucleară românească. Cu fiecare generație de fizicieni, cu fiecare generație de specialiști, profesorul Hulubei renaște
Din viaţa, activitatea şi gândurile unui profesor by Mihai TOMA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101007_a_102299]
-
Închine În fața mea?“ Puțin mai târziu, cu gândul la muștruluiala pe care avea s-o primească la Întoarcere de la stăpân, În minte i se ivi uriaș privirea rece a lui Ofuku. Marea lui fantezie, ca un phoenix În zbor, se mistui Într-o volbură de griji, de parcă l-ar fi Înghițit un nor de semințe de mac. Se Înserase. Hiyoshi băgase căruciorul În hambar și se spăla pe picioare lângă fântână. Locuința lui Sutejiro, care se numea Conacul Ceramicii, semăna cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și pe Tokichiro - să alerge vitejește În calea morții. Se gândea la toate lucrurile pe care Încă dorea să le facă În această lume și la mama lui din Nakamura. Aceste lucruri Îi fulgerau prin minte, dar apăreau și se mistuiau cât ai clipi. Zgomotul a o mie de picioare În marș și zăngănitul armurilor Încinse de soare păreau să spună: „Muriți!“ „Muriți!“ Chipurile soldaților erau arse de soare, scăldate În sudoare și acoperite cu praf. Și, cu toate că chiar și În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
știa exact unde erau. Doar vreo jumătate din oamenii săi mai rămăseseră În viață și cu toții erau buimăciți. Ploaia se oprise, iar vântul slăbise. Razele intense ale soarelui se revărsau prin norii risipiți. Odată cu sfârșitul furtunii, infernul de pe Dengakuhazama se mistuise Împreună cu fulgerele ce se Îndepărtau, iar acum nu mai rămăseseră decât cântecele greierilor. — Alinierea! ordonă Tokichiro. Soldații se aliniară cât putură de bine. Numărându-i, Tokichiro constată că unitatea lui se Împuținase de la treizeci la șaptesprezece oameni, dintre care pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nebunilor. Cu toate acestea, oamenii Înțelepți nu pornesc pe calea Înțelepciunii. De exemplu, Îmi imaginez că te consideri mai Înțelept decât mine. Dar, când privim obiectiv problema, ești Întocmai ca nebunul care șade pe acoperiș și-și privește propria casă mistuindu-se În flăcări. Continui să te Încăpățânezi, cu toate că focul te cuprinde din toate cele patru laturi. Și nu ai decât trei mii de ronini! — Maimuță! Gâtul tău subțire se apropie tot mai mult de sabia mea! — Cum? Gâtul meu e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Nobunaga de pe scăunelul său de campanie. Nu-ți răci gura de pomană. Apoi, dădu la o parte capătul unei perdele din cele care-i Înconjurau cartierul general. — Odani a căzut, șopti el, privind flăcările. Strigătele de luptă și flăcările care mistuiau castelul se stingeau deopotrivă, iar luna În asfințit Își arunca lumina alburie peste piscuri și văi, În așteptarea zorilor. Chiar atunci, un ofițer și oamenii săi urcară, În fugă, colina, cu strigăte de victorie. Când puseră În fața lui Nobunaga capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]