4,072 matches
-
Hugo Friederich. Eminescu va fi înțeles astfel, în consecința "structurilor liricii moderne", post-baudelairiene adică, prin prisma "romantismului deromantizat". Demonstrația va urma un demers sinuos, ideile originare traversând nouă "cercuri dialectice": "poetul român pleacă deja din paradis, din magia verbului, din romantism adică, și va ajunge în infernul zădărniciei universale. Destin ingrat. Dar nu mai puțin vrednic de măreția lui Dante. Fiindcă înălțare și cădere se adună într-un tot. Acum e posibil ca ascensiunea să fie cădere și prăbușirea, înălțare". Înainte de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Estetica oglinzii și Labirintul de oglinzi. Aici (poetul fiind, după Dante, "oglinda rostirii"), mitul lui Narcis, simultaneitatea subiectivă, relativistă și stilistică, dedublarea, simetriile spațio-temporale, labirintica speculară reflectată în toate zonele trăirii și rostirii poetice, relevă în Eminescu o sumă a romantismului fundamental, racordabil la Dante și Shakespeare. Echo, al VII-lea cerc, cuprinde senzorialul eminescian ca sinteză vizual-auditivă, iar studiul "sublimbajelor naturii" denotă, odată mai mult, poziția singulară, mediatoare pe plan european, a lui Eminescu, între romantici și moderni, pe de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
intenționând să depășească "referențialul estetic" din care "critica nu poate ieși" pentru a-și oferi un spațiu de investigație mult mai amplu care să-i permită "reevaluarea" creației lui Eminescu în orizontul modernității. Studiul se deschide cu un capitol, intitulat Romantismul eminescian, în care autorul își precizează punctul de vedere în ceea ce privește încadrarea lui Eminescu în limitele acestui curent literar, afirmând că lirica sa trebuie scoasă de sub pecetea romantismului întrucât, iată, H. Friedrich a plasat "stingerea" modei literare romantice către jumătatea veacului
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
creației lui Eminescu în orizontul modernității. Studiul se deschide cu un capitol, intitulat Romantismul eminescian, în care autorul își precizează punctul de vedere în ceea ce privește încadrarea lui Eminescu în limitele acestui curent literar, afirmând că lirica sa trebuie scoasă de sub pecetea romantismului întrucât, iată, H. Friedrich a plasat "stingerea" modei literare romantice către jumătatea veacului trecut; numai că același H. Friedrich spune că romantismul a rămas "destinul spiritual al generațiilor următoare" și, chiar fără a folosi argumentul acesta, "adevărul istoric" al literaturii
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
vedere în ceea ce privește încadrarea lui Eminescu în limitele acestui curent literar, afirmând că lirica sa trebuie scoasă de sub pecetea romantismului întrucât, iată, H. Friedrich a plasat "stingerea" modei literare romantice către jumătatea veacului trecut; numai că același H. Friedrich spune că romantismul a rămas "destinul spiritual al generațiilor următoare" și, chiar fără a folosi argumentul acesta, "adevărul istoric" al literaturii noastre din cea de-a doua jumătate a secolului XIX este oricât de "nedialectic" ar părea continuarea și, mai ales, "finalizarea" estetică
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
noastre din cea de-a doua jumătate a secolului XIX este oricât de "nedialectic" ar părea continuarea și, mai ales, "finalizarea" estetică superioară a experienței romantice a celor de la 1848: argumentul folosit de autor ("Eminescu se năștea în anul morții romantismului") este cu atât nerelevant întrucât după cum se știe nu data nașterii face specificul artei unui scriitor, ci "destinul spiritual" pe care și-l asumă. După un al doilea capitol, Mirajul eminescianismului, în care se rezumă o serie de studii invocate
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
largul său. Câteva cuvinte acum despre planul general al lucrării sale. Sunt dezvoltate nouă "cercuri dialectice" străbătute de poetul român nu de la infern spre paradis, ca în Divina comedie, ci invers susține Th. Codreanu dinspre paradis, "din magia verbului, din romantism adică și ajunge în infernul zădărniciei universale" (subl. aut.). "Destin ingrat se adaugă. Dar nu mai puțin vrednic de măreția lui Dante". Totul ar fi în regulă, dacă planul construcției imaginate de autor n-ar fi pur arbitrar. De ce, de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
e publicată de Cartea Românească. Mai incitant este studiul curajos al lui Theodor Codreanu, Eminescu Dialectica stilului, lucrare ce-și propune o interpretare globală a operei eminesciene din perspectiva modernității ei. Istoricește, mult dezbătuta problemă a poziției lui Eminescu în raport cu romantismul sau postromantismul e soluționată de Th. Codreanu printr-un sofism: Eminescu nu e un romantic întârziat, ci un postromantic, dar "unul dintre primii redescoperitori ai romantismului într-o vreme când interesul pentru romantism era în vădită scădere"; stânjenitor este însă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
eminesciene din perspectiva modernității ei. Istoricește, mult dezbătuta problemă a poziției lui Eminescu în raport cu romantismul sau postromantismul e soluționată de Th. Codreanu printr-un sofism: Eminescu nu e un romantic întârziat, ci un postromantic, dar "unul dintre primii redescoperitori ai romantismului într-o vreme când interesul pentru romantism era în vădită scădere"; stânjenitor este însă faptul că demonstrarea acestui punct de vedere ingenios se bazează pe articolul din Fântâna Blanduziei, plagiat de Eminescu, în perioada bolii, după Max Nordau. În interpretarea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
dezbătuta problemă a poziției lui Eminescu în raport cu romantismul sau postromantismul e soluționată de Th. Codreanu printr-un sofism: Eminescu nu e un romantic întârziat, ci un postromantic, dar "unul dintre primii redescoperitori ai romantismului într-o vreme când interesul pentru romantism era în vădită scădere"; stânjenitor este însă faptul că demonstrarea acestui punct de vedere ingenios se bazează pe articolul din Fântâna Blanduziei, plagiat de Eminescu, în perioada bolii, după Max Nordau. În interpretarea modernizată a lui Eminescu, punctul de pornire
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
mi se pare a fi insuficienta clarificare a conceptelor. Ce însemnează, în fond, "stil"? Termenul de "stil", mereu aproximativ dar niciodată definit, desemnează în diverse contexte arta în genere (p. 124), originalitatea unei opere (p. 313), conceptul de curent literar ("romantismul și alte stiluri") etc. Dialectica stilului e înțeleasă ca rezultatul acțiunii celor doi "poli stilistici", polul individual ("forța creatoare") și cel colectiv (ideologia). În cazul scriitorului total care este Eminescu, "stilisticul" ar funcționa conform unei logici noi și complexe, aceea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
principii asupra clasificării omului literar român (pe care poate Theodor Codreanu o va face). În fond, aci se enunță ideile principale cu atât mai acute cu cât se pornește de la Eminescu. Întâi de toate se face recapitularea ideii eminescologice de romantism. Dar acesta nu-i romantism permanent (care face "romantic" pe Ovidiu, chiar pe Saint-Amant și semnalează îndemnări romantice la Petrarca) este "curentul literar romantic", unde Eminescu e împins de comentatori spre a fi considerat, în fine, "romantic întârziat". Este, cu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
român (pe care poate Theodor Codreanu o va face). În fond, aci se enunță ideile principale cu atât mai acute cu cât se pornește de la Eminescu. Întâi de toate se face recapitularea ideii eminescologice de romantism. Dar acesta nu-i romantism permanent (care face "romantic" pe Ovidiu, chiar pe Saint-Amant și semnalează îndemnări romantice la Petrarca) este "curentul literar romantic", unde Eminescu e împins de comentatori spre a fi considerat, în fine, "romantic întârziat". Este, cu toate acestea, Eminescu "romantic întârziat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
relativiști în căutarea Absolutului. De aceea, Theodor Codreanu se vede îndreptățit să-l proiecteze pe Eminescu, fără ezitări deosebite, în lumina rezultatelor științifice ale secolului nostru. Meritul eminescologului de formație nouă, "scientistă", este acela de a vedea un Eminescu dincolo de romantism, ceea ce-l determină să-i analogizeze poetica cu poeticile moderne și post-moderne, și de a concepe eminescianismul ca pe ceva mai mult decât se află asimilat în organismul-spiritual eminescian. Este, deci, un dincolo-de-Eminescu ce-l depășește vizibil pe Eminescu însuși
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
mai serios decât provocarea iubirii pământene... "Basarabia", nr. 7, iulie 1993 Eugen TODORAN Trebuie reținută de la început originalitatea studiului lui Th. Codreanu și cuprinderea întregului orizont al poeziei lui Eminescu din perspectiva modernității, după un modernism opus prin definiție tradiționalului romantism. În acord cu metodele moderne ale studiului literar: structuralism, semiotică, psihocritică etc., analiza critică se bazează pe o informație impunătoare prin diversitatea direcțiilor gândirii contemporane, identificate în viziunea poetică a lui Eminescu, metodologic deschisă în analogie cu opera lui Dante
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
i se aplică în general de cei care-i vor, îndârjiți, pieirea. Dar aceștia uită sau nu știu că romanticul care se mărturisea, ușor auto-ironic: Eu rămân ce-am fost, romantic, a învățat zborurile celeste și setea de sinteze de la romantism. Pe de altă parte, mărturisește că ar fi putut atinge perfecțiunea artei antice (în Scrisori) după care tânjea. A deschis drumul către simbolism, a scris o poemă existențială demnă de un Camus (nu lipsește din ea nici stânca lui Sisif
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
aroganța și autosuficiența nu au impus ceva durabil, ci tot îndoiala și perseverența rămân creatoare! "Convorbiri literare", nr. 8, august 1999 Nicolae RUSU Magia și savoarea subtextului Scris între anii 19731975, romanul Varvarienii, simbolizând în opinia autorului o "ieșire din romantism", a avut un destin cu totul misterios, precum la fel de misterioase par a fi cele ce se întâmplă pe paginile cărții. Cititorii ei vor afla din mărturisirile autorului ("De ce am eșuat ca prozator?"), publicate în loc de prefață la roman, carte cu adevărat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
mai importantă e valoarea cărții. "Literatura și arta", nr. 13, 31 martie 2005 Mioara BAHNA Theodor Codreanu: "Varvarienii" Considerat de autor în prefața intitulată De ce am eșuat ca prozator? ca adevăratul lui debut, care coincide, totodată, cu o ieșire din romantism, cel de-al doilea roman al său, în ordinea publicării, Varvarienii (Editura Porto-Franco, Galați, 1998), a cunoscut, din 1977/1978, potrivit mărturisirilor scriitorului, un drum sinuos spre cititori, ba fiind lăsat deoparte, în favoarea cuiva cu susținere de "sus", ba pentru că
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
special din postuma Preot și filosof, pune în cauză schisma dintre creștinism și metafizică. O permanentă răfuială întreține Theodor Codreanu cu eminescologia tradițională care l-a "osificat" pe poet în clișee ca: "romantic întârziat", "ultimul mare romantic", "produs tardiv al romantismului german", "epigon al romantismului european", ceea ce a făcut ca receptarea lui în lume să fie pe cât de slabă, pe atât de alterată, cu mici excepții, cum ar fi Rosa del Conte. Decizia argumentată perfect: Eminescu este "piatra de hotar în
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
și filosof, pune în cauză schisma dintre creștinism și metafizică. O permanentă răfuială întreține Theodor Codreanu cu eminescologia tradițională care l-a "osificat" pe poet în clișee ca: "romantic întârziat", "ultimul mare romantic", "produs tardiv al romantismului german", "epigon al romantismului european", ceea ce a făcut ca receptarea lui în lume să fie pe cât de slabă, pe atât de alterată, cu mici excepții, cum ar fi Rosa del Conte. Decizia argumentată perfect: Eminescu este "piatra de hotar în zorii poeziei moderne", cel
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
dintre subiectivitate și obiectivitate. Problema subiectivității creatoare este centrală în estetica romantică. Fragmentarismul asociat îndeosebi cu un subiectivism filozofic radical apare în opera lui Friedrich Karl Wilhelm von Schlegel, poet, lingvist, critic și istoric literar, estetician, considerat spiritus rector al romantismului german, teoretician al individualismului, al geniului creator solitar și al intuiției artistice, în care partea revelează întregul; în scrierile poetului, dramaturgului și filozofului neokantian Friedrich von Schiller, practicant al metodei transcendentale și teoretician al relației dintre imaginile poetice individuale și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
scrierile poetului, dramaturgului și filozofului neokantian Friedrich von Schiller, practicant al metodei transcendentale și teoretician al relației dintre imaginile poetice individuale și idealurile umanității; în opera lui Novalis (Friedrich Leopold von Hardenberg), cel mai important autor liric și romancier al romantismului timpuriu, autor al unor Fragmente (1798) în care idealismul subiectiv își află o exprimare plină de vigoare doctrinară. La toți aceștia și la mulți alții din diverse culturi europene, care ar mai putea fi invocați (Victor Hugo, Arthur Rimbaud. Lautréamont
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Veta, Chiriac, Leonida, fiul lui Trahanache ("tânăr, tânăr, dar copt"), Zoe ș.a. Dandanache e un ramolit căzut în copilărie și exemplele pot continua. Autorul eseului pune dispoziția scriitorului pentru această temă pe seama antiromantismului său. De altfel și alți autori consideră romantismul ca "vârstă a imaturizării", "minciună romantică", "romanticii sunt niște întârziați" (citând pe René Girard). Eroii romantici trăiesc într-un perpetuu "mimetism" (p. 119). Există aici o "transcendență deviată", exemplul lui Don Quijote fiind edificator. Copiii din schițele lui Caragiale nu sunt
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
la Ion Creangă, ci sunt puși să se creadă "maturi" (Ionel din Vizită fumează și e îmbrăcat în costum de maior de roșiori). De aici carnavalescul situațiilor, traiul conform altuia, eroii rămân pradă "minciunii romantice" (p. 122). Eminescu însă depășește romantismul. Există o diferență între Hyperion și Mitică (apropierea pare caraghioasă) în calitatea lor de eroi. În timp ce Mitică e "împietrit în tiparul moftului", Hyperion "străbate întreg cercul ființei, de la "transcendența deviată" (confundând pe Cătălina cu fata de împărat ca arhetip al
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
până la "transcendența verticală" când își descoperă adevărată esență. Punând în discuție cele două ipostaze, Hyperion și Mitică, autorul cărții în discuție conchide: "Și așa ajungem la situația cea mai stranie cu putință: romanticul Eminescu creează o capodoperă a vindecării de romantism, pe când antiromanticul Caragiale creează opere ale neputinței ieșirii din romantism" a unei lumi rătăcite în Tâmpitopole (p. 122, 123). Citându-l pe Mircea Tomuș, autor al unui studiu despre Caragiale, este pusă în discuție starea lui Lefter Popescu din Două
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]