2,847 matches
-
ușor, fără ură)/detalierea limbajelor scenice și a comportamentului scenic al actorilor. 8. Genul dramatic are multiple trăsături definitorii: prezența didascaliilor, predominanța dialogului dramatic, ca mod principal de expunere, structurarea textului în unități compoziționale specifice (acte, scene), precum și prezența limbajelor scenice, specifice artei dramatice (decor, sunet și lumini, jocul scenic al actorilor etc.). Toate aceste caracteristici sunt ilustrate și în textul citat. Astfel, fragmentul selectat din Actul I, Scena II a piesei Act venețian include indicații scenice: Intră înzorzonat cu maniere
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
scenic al actorilor. 8. Genul dramatic are multiple trăsături definitorii: prezența didascaliilor, predominanța dialogului dramatic, ca mod principal de expunere, structurarea textului în unități compoziționale specifice (acte, scene), precum și prezența limbajelor scenice, specifice artei dramatice (decor, sunet și lumini, jocul scenic al actorilor etc.). Toate aceste caracteristici sunt ilustrate și în textul citat. Astfel, fragmentul selectat din Actul I, Scena II a piesei Act venețian include indicații scenice: Intră înzorzonat cu maniere de cavaler de curte. Face un salut grațios și
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
scene), precum și prezența limbajelor scenice, specifice artei dramatice (decor, sunet și lumini, jocul scenic al actorilor etc.). Toate aceste caracteristici sunt ilustrate și în textul citat. Astfel, fragmentul selectat din Actul I, Scena II a piesei Act venețian include indicații scenice: Intră înzorzonat cu maniere de cavaler de curte. Face un salut grațios și sigur de el. Textul propriu zis este un dialog dramatic, alcătuit din replici ale celor două personaje, Marcello Mariani (Cellino) și comandantul flotei venețiene, Pietro Gralla. 9
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
inimitabil mucalit, mocan în Brețcu, care îi oferă prozatorului prilejul să realizeze admirabile efecte umoristice, bazate pe comicul de limbaj, pe relatarea amănunțită a unor gesturi și obiceiuri ieșite din obișnuit. Cel ce se visa actor avea, se pare, însușiri scenice reale, dovadă adolescentul evocat în Taclale de pensionari, în care, sentimental, autorul s-a proiectat. Renunțând la scenă, M. va purta mereu nostalgia acesteia. Îi plăcea să povestească și avea abilitatea de a „interpreta” o poveste dându-i o coloratură
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288175_a_289504]
-
a doua jumătate a secolului al XVI-lea. Începînd cu secolul al XVII-lea, accepțiile noțiunilor "actor" și "personaj" se diferențiază, termenul actor desemnîndu-l strict pe artistul care interpretează pe scenă un personaj dintr-o piesă de teatru. Supus indicațiilor scenice date de regizor, actorul este în același timp elementul central care face posibil însuși actul teatral, dînd viață textului scris de dramaturg, creînd astfel o legătură vie între text și spectator. Concretizînd un personaj, actorul îi conferă acestuia o corporalitate
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
piesa teatrală, expozițiunea ocupînd prima poziție, fiind urmată de intrigă din momentul producerii incidentului specific care va orienta cursul evenimentelor într-o anumită direcție. În teatrul antic, funcția de expozițiune era îndeplinită de "prolog", un discurs perceput ca exterior acțiunii scenice, cu rolul de a prezenta subiectul piesei. Pentru teatrul clasic francez din secolul al XVII-lea, expozițiunea (cunoscută sub numele de "protază") devine o convenție a timpului literar care trebuie respectată în mod absolut. Conformîndu-se principiului aristotelic de mimesis, acest
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
lor. Dar nu numai pentru atât. E bine „să se acumuleze ceva experiență” în acest domeniu, pentru a conștientiza că o lansare de carte trebuie și poate să fie și altceva decât un miting sau un cenaclu popular-distractiv, cu montări scenice și recitaluri în transă. Lansarea cărții lui Teo Chiriac Critica irațiunii pure a fost cea mai reușită din cele organizate până acum. A avut un moderator bun - Arcadie Suceveanu, care știe să capteze atenția, iar unele accente solemn-patetice din discursul
[Corola-publishinghouse/Science/2015_a_3340]
-
Modernă este și caracterizarea unor personaje prin reflectarea acestora, în conștiința altor eroi. Otilia este "fe-fetița" cuminte și candidă (Costache Giurgiuveanu), exuberantă și capricioasă (Sima Felix), de o feminitate precoce (Leonida Pascalopol), o ușuratică (Aglae). Modern este și caracterul dramatic, scenic, al unor secvențe narative (scena supravegherii lui Moș Costache). Personajele lui Călinescu aparțin unei categorii "care nu are o concepție morală a vieții", eroii sunt "incapabili de motivație a actelor proprii"; sunt " automatice" și aparțin "categoriei instinctivilor, ordonați aproape schematic
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
într-o parte și-n alta, conform strigăturilor unui conducător de joc. În afară de sursele comicului, alte mijloace de caracterizare a personajului sunt: dialogul, monologul, vorbele, faptele, gândurile (caracterizare indirectă), caracterizarea făcută de alte personaje sau de autor, prin didascalii, indicații scenice (caracterizare directă). SURSELE COMICULUI Comicul este principala modalitate de caracterizare a personajelor și de construire a situațiilor. Spre deosebire de umor, care provoacă râsul folosind ironia, comicul are un caracter moralizator, apelează la satiră sau la sarcasm și urmărește îndreptarea trăsăturilor negative
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
instinct, dar stilizată prin geniul natural al autorului (Vladimir Streinu). În atmosfera generală de râs, de voioșie colectivă "se conturează o lume a carnavalului popular". Sfatul Poveștilor și al Amintirilor din copilărie este unul imaginar cu personaje carnavalești, cu reprezentații scenice (G. Călinescu). Personajele joacă roluri de bufoni, vorbesc, gesticulează, mănâncă enorm, râd. Atât viziunea din Povești, cât și cea din Amintiri din copilărie este una carnavalescă, rezultată în urma degradării lumii oficiale. "Prefața la poveștile mele e o parodie a unui
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
suita provocată de aniversarea bicentenarului Revoluției Franceze (piese cu amplă documentare), ca și Moartea lui Dracula sau Procesul nu a avut loc - sunt elaborate și ele spre „renovarea” genului prea „declamativ”, „retoric”, „reacționar” și repunerea lui într-o altă formulă scenică, cea numită de comentatori și teoreticieni (Angelo Aybar, Pino Mariano) „teatrul intruziunii”. Expresiv ilustrată și în Ceaiul nostru cel de toate zilele (intrusul este aici ochiul puterii) sau în O rugăciune de prisos, intruziunea ajunge la desăvârșire în Robespierre. „Adevărata
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285477_a_286806]
-
cantitatea de timp acoperită de evenimentele unei fabule și cantitatea de timp implicată în prezentarea acelor evenimente. În anii 1920 Percy Lubbock a scris The Craft of Fiction, în care a făcut distincția între o prezentare-rezumat, accelerată și una largă, scenică. După douăzeci de ani, Günther Müler a scris studii extinse despre același subiect. Studenții au aplicat principiile lui Müler la numeroase texte. Dar ritmul narativ, deși atît de caracteristic și omniprezent, rămîne aspectul cel mai iluzoriu. O problemă a unor
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
o robustețe care schimba trăsăturile feței. Încetinirea este necesară deoarece, în locul gestului în sine de a săruta, elementul relevant în fabulă, naratorul descrie nuanțele percepției care o însoțește. Și aceste nuanțe sînt prea complexe pentru a fi prezentate în simultanietate scenică. O întreagă dramă se inserează între fabulă și povestire. Căci lupa nu îmbunătățește viziunea de aproape, ci o modifică. Obiectul văzut este diferit, și această dislocare continuă pînă cînd percepția este redusă de tot. Totuși, lentila permite să se vadă
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
recomandă o literatură a tinerilor respectând marea tradiție și își reafirmă tezele despre capodoperă. Eugen Ionescu comentează spectacolul Cruciada copiilor de Lucian Blaga, observând că „ideea tragică de o rară elevație poetică” a piesei - „unicul ei personagiu” - depășește resursele reprezentării scenice, pentru care potrivită ar fi fost tehnica teatrală antică. Alți colaboratori: Aurel Iancu, Al. Talex, D. Șandru. G.O.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287801_a_289130]
-
întrunește calități de regizor, scenograf, mânuitor de clișee, afirmându-și originalitatea în cadrul dat al unor motive, în funcție de talent și de limitele narării tradiționale. Un accent deosebit este pus pe discursul fantastic, cu motivele și motivemele lui, cu tipurile specifice (monoplan, scenic, panoramic). Culegerea Basmul cu Soarele și fata de împărat (1974), realizată prin anchete de teren între 1962 și 1968 împreună cu un grup de studenți, este, într-o anumită măsură, o exemplificare a studiului despre structura poetică a basmului, în introducere
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290648_a_291977]
-
anterioară. Găsim astfel, în piesa, tema săracului îmbogățit din întâmplare care refuză bogăția, a stăpânului devenit robul robului sau, a celui umil și disprețuit care se ridică datorită meritelor sale proprii, a răzbunării prin bunătate, etc. Pentru descrierea și realizarea scenica a acestor situații dramatice romantice, autorul utilizează procedee retorice, în general declamative și bazate pe exagerări, pe o viziune hiperbolică a realității. Unul dintre cele mai frecvente procedee este "repetiția", cu diversele ei variante: repetiția unui cuvânt ("căci tu, tu
Tipologia personajelor din opera lui Bogdan Petriceicu Hasdeu by Diana Munteanu () [Corola-publishinghouse/Science/83577_a_84902]
-
serii pînă spre noapte (cînd pleacă poșta). De vreme ce nu putem situa cu certitudine cadența prezentării reveriei, nu putem fi siguri nici dacă ultima scenă care s-a petrecut la chei este sau nu este o accelerare sau încetinire pentru efecte scenice. Se spune că viteza maximă constituie o elipsă care constă în faptul că nici un fragment al textului nu este dedicat unei părți din durata istoriei; situația contrară constituie pauza descriptivă: textul fără durata istoriei (de exemplu, începutul descriptiv al romanului
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
Jake termină de mîncat prînzul și se îndreaptă spre birou, și începutul Capitolului 6, cînd o așteaptă pe Brett la ora cinci. Chatman susține că asemenea elipse sînt foarte des întîlnite în proza artistică modernă, în care serii de prezentări scenice detaliate sînt legate între ele de salturi spațio-temporale bruște. Oricum, merită să facem distincția între acest tip de elipsă - ce constituie o simplă exploatare a discontinuității temporale pe care nu numai că o tolerăm dar pe care probabil o și
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
de elemente interactive (interjecții, dialecte sau excepții ale limbii literare) iar ele sînt semnificative din punct de vedere narativ, atunci avem o justificare suficientă pentru recursul la Vorbirea Directă. Opțiunea pentru reproducerea Vorbirii Directe înseamnă, de asemenea, acceptarea unui ritm scenic mai lent, o mai mare concentrare asupra specificității și a detaliilor unei interacțiuni, și o mai mare presiune asupra autorului pentru a face din text o lectură interesantă (pentru a compensa faptul inevitabil că acțiunea narată va curge - dacă totuși
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
și diegesis. Dacă prima plasează accentul pe reprezentarea caracterologică directă sau pe impersonalizare, cea de-a doua implică o prezentare rezumativă mai indirectă, mai detașată din punctul de vedere al povestitorului. În narația evenimentelor, mimesisul se asociază cu o prezentarea scenică, în timp ce diegeza este legată de o prezentare condensată, „editată”, rezumativă - în consecință, cu un rol mai important rezervat pentru povestitorul care condensează sau editează. Mimesisul reprezintă „tot ceea ce s-a întîmplat” într-un fel, dar numai ceea ce i
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
permanentă de a se exprima literar l-au îndreptat efemer și spre teatru, în 1911 încheind în prima formă „piesa socială” Lupii (publicată în 1915), remarcată de Victor Anestin pentru „pasajele cu privire la adevărata psihologie a țăranului nostru”, dar precar realizată scenic. Magia teatrului l-a ispitit și mai târziu, manuscrisele păstrate relevând mai multe asemenea încercări nefinalizate. Un notabil succes de public l-au înregistrat poveștile pentru copii ale lui V.; cea mai cunoscută, Ber-Căciulă (1920), a beneficiat la interval de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290588_a_291917]
-
a unui mediu și de biografism romanțios. Reale calități de meșteșug (inventivitate, iscusință în declanșarea și complicarea intrigii, introducerea surprizelor, prelungirea suspansului, întârzierea deznodământului) caracterizează teatrul lui L. Dar motivația funcționării mașinăriei dramaturgice nu este pe măsura tehnicilor folosite. Variantă scenică a unei nuvele, Musafiri pe viață înfățișează o invazie a puterilor răului, ale distrugerii, în climatul unei existențe pașnice. Neputând avea copii, un brutar și soția lui, numiți generic Bărbatul și Femeia , ca în teatrul expresionist, iau acasă o fetiță
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287896_a_289225]
-
din dramaturgia și din lirica românească, precum și traduceri sau localizări proprii. Până în anul 1919 mai apare, deseori cu succes, pe scenele bucureștene sau, în perioada refugiului din 1917-1918, la Iași. B. era un actor cu temperament puternic, ținută impunătoare, distincție scenică, frazare limpede, timbru vocal plăcut. Structural, a fost un interpret liric și romantic. Popularitatea și prestigiul de care se bucura în Transilvania determină numirea lui în funcția de director al Teatrului Național din Cluj, odată cu înființarea acestei instituții, în 1919
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285656_a_286985]
-
acțiune. Sunt vizibile, în câteva monologuri, influențe din teatrul lui Delavrancea. Dacă, în pofida popularității de care s-a bucurat, Se face ziuă a alunecat în uitare, Trandafirii roșii (1915), scriere dramatică în trei acte și în versuri, cu o carieră scenică remarcabilă, se bucură încă de un anume interes. Lucrarea, o feerie în notă neoromantică, dezvoltă motivul jertfei aduse unui ideal. Valorile poetice prevalează asupra celor dramatice. Tânărul și visătorul trubadur Zefir își asumă sacrificiul suprem: cu sângele său înroșește 77
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285656_a_286985]
-
broșură de campanie electorală va fi vorba de un "candidat" care se adresează unor "alegători", într-un curs va fi vorba de un profesor care se adresează unor elevi etc. Cele două "scene" definesc concomitent ceea ce am putea numi cadrul scenic al textului. Termenul definește spațiul stabil în interiorul căruia enunțul capătă sens, cel al tipului și al genului de discurs. Cititorul publicității pentru pliculețele "Week-end" citește reclama respectivă raportîndu-se în permanență la acest cadru. 2. Scenografia O buclă paradoxală Cititorul nu
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]