1,867 matches
-
în spirit odată cu vîrsta, nu se uită niciodată; în așa fel încît eu aș putea încă să vă arăt și locul în care ședea Fericitul Policarp, atunci cînd propovăduia cuvîntul lui Dumnezeu. Păstrez încă viu și prezent în spiritul meu solemnitatea cu care intra și ieșea și își purta pașii pretutindeni unde se ducea; care era sfințenia sa în toată conduita vieții; care era măreția care îi strălucea pe chip și în întreaga alcătuire exterioară a trupului său; care erau sfintele
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
găsit singuri și liniștiți la mine acasă, am ținut ședința. Am pregătit chiar și hârtie și creion ca să notez răspunsurile, dar nu mi-a dat prin cap să înregistrez și întrebările pe care le puneam noi. Pătrunși la unison de solemnitatea gestului și a clipei, am in trat foarte ușor în contact cu forța de dincolo de lume... șezând față-n față și apăsând ușor cu degetele pe fundul paharului, acesta începu să lunece foarte ușor peste litere, parcur gând cu rapiditate
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
locuri și stăm în picioare. Toți suntem obosiți, dar Doina e pur si simplu frântă, atât fizic cât și moral, căci cele două zile de trudă și agitație i se par acum inutile, „nu a ieșit cum trebuie”, a lipsit solemnitatea, pioșenia... E îmbrăcată în negru, palidă, abia se ține pe picioare. Nu știu cum s-o ajut, mă simt vinovat, mă cuprinde aproape disperarea. Mă tem să nu leșine... la un moment dat, un bărbat de vreo 25 de ani, care stătea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
și s-o rog să aibă, pentru Dumnezeu, mare grijă de ea... * După un parastas împăcat și o comemorare senină, într-o superbă zi de primăvară, pe una din aleile cimitirului Bellu, pe care noi, participanții la mișcătoarea și frumoasa solemnitate ne risipiserăm o dată aceasta încheiată, trec, spre ghinionul meu, pe lângă o procesiune minimă însoțind un mort oribil, cum n-am mai văzut, cred, niciodată: uscat, mic, incredibil de cenușiu. Un adevărat cadavru, înspăimântător, intolerabil, care trebuie cât mai repede ascuns
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
și el înăuntru. * A devenit, s-ar zice, conștient de poziția lui în casă: e autoritar, poruncitor, ne domină. * De-a dreptul maiestuos este când stă cu labele lui motănești, cele din față, mult întinse înainte, leonin, cu o regească solemnitate. * Gălbenuș (mai puțin carnivor) ar mânca tot timpul. De câte ori o aude pe Doina (sau, mai rar, pe altcineva) trebăluind în bucătărie, înalță capul (trezindu-se dacă dormea) și ascultă cu atenție. Trage concluzia că se dă ceva și acționează în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
carte, atât de folositoare, să afle în rândurile clerului cea mai largă și vastă răspândire în timp și spațiu; să fie citită și meditată repetat și cu atenție; să fie simțită sufletește. Aceasta este urarea, rugăciunea și binecuvântarea mea! Verona, Solemnitatea Tuturor Sfinților 1945 Girolamo Vescovo SECRETARIATUL DE STAT AL SANCTITĂȚII SALE Din Cetatea Vaticanului, 11.02.1946 Sfinția voastră, Vă transmit recunoștința vie și cordială a Sfântului Părinte, în semn de omagiu, pentru cartea dvs. „Ceasul hotărârii - Apostolica Vivendi forma
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
noastre preoțești? Uneori, parcă avem impresia că devoțiunea față de Duhul Sfânt, atât de bine practicată de înaintașii noștri, parcă își mai așteaptă încă viitorul. De fapt, papa Leon al XIII-lea (+1903) atrăgea atenția Bisericii asupra acestei devoțiuni, dispunând ca solemnitatea Rusaliilor să fie precedată de o novenă pioasă, spunând că, așa cum Cristos este Capul acelui Trup mistic care este Biserica, „tot așa și Duhul Sfânt, cu asemănarea cuvenită, poate fi considerat «inima» acestuia“. Oh, dacă acest adevăr, atât de mângâietor
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
lumii e îndreptată asupra preoților lui Dumnezeu, care trebuie să dea mărturie și prin sfințenia atitudinii vizibile « Uită-te la noi!». În acel moment, cred că Petru era convins de puterea sa și de ceea ce voia Dumnezeu de la el. Ce solemnitate pioasă a trăit el în acea clipă, chiar și pe chipul său! Cât de mult s-a simțit el investit cu puterea personală a acelui Nazarinean, în numele Căruia săvârșise prima minune! Și noi ar trebui să simțim în fiecare dimineață cum
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
minune! Și noi ar trebui să simțim în fiecare dimineață cum persoana dumnezeiască a lui Cristos ne învăluie atunci când, prin puterea pe care El ne-a conferit-o, săvârșim la Sf. Altar acea minune a minunilor care este transsubstanțiațiunea. În solemnitatea mistică a momentului, la sunetul clopoțelului de bronz care atrage atenția credincioșilor, întrucâtva repetăm același lucru și noi: „Uitați-vă la noi!” Iar mulțimea ne fixează și, chiar închinată, rămâne fixată cu inima spre persoana noastră. Dar, chiar și plecând
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
-te la noi!», urmat de cuvintele «În numele lui Isus Cristos Nazarineanul, ridică-te și umblă» nu urmărea atragerea atenției asupra propriei persoane, ci asupra cuvintelor care erau gata să fie rostite, asupra Persoanei pe care acele cuvinte îl aduceau cu solemnitate în scenă, personaj indicat nu doar cu Numele integral, ci și cu locul Lui de origine: «Isus Cristos Nazarineanul». Ce limpede răsună numele Mântuitorului dintr-o inimă plină de prezența Sa! Aceasta este adevărata tonalitate religioasă! Isus în centrul tuturor
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
să reînflorească devoțiunea Rozariului (1891) prin glasul puternic al enciclicelor sale maiestuoase. Benedict al XV-lea (+1922) orientează lumea însângerată spre Maria, Regina păcii (1915). Pius al XI-lea (+1939) ținea aprinsă prin îndemnuri frecvente flacăra devoțiunii mariane, dăruind Bisericii Solemnitatea Maternității Mariei (1931). Pius al XII-lea (+1958) consacră creștinătatea, din nou răvășită de ororile războiului, Inimii Neprihănite a Sfintei Fecioare Maria (1942) și proclamă dogma Înălțării ei la cer (1950). Cine nu vede în această însuflețire crescândă a evlaviei
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
dispar repede. Reverie acvatică Plouă. Zalmoxis trebuie să fi primit mesajul. Ceea ce mă izolează plăcut și mă îndeamnă întotdeauna la meditație este ploaia; o ploaie măruntă ce picură monoton, fără întrerupere, uneori zile întregi. Monotonia ploii mă ține treaz în solemnitatea acestei prime toamne tomitane petrecute aici. Simt cum curgerea apei ar putea să redeștepte acele fibre ancestrale ale originilor mele acvatice. Pesemne că, într-o reîncarnare anterioară, oi fi fost o broască. Mimesis Mă mimetizez în peisaj. Sunt pește în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
E necesară o lectură mai detașată a faptelor simbolice care-i privesc pe zei; o lectură mai puțin exaltantă și mai apropiată de limbajul obișnuit al oamenilor. Aia mi-a mărturisit că poveștile geților încep aproape întotdeauna luând în răspăr solemnitatea magică ce exista illo tempore. Iată un exemplu: „A fost odată ca niciodată și cu-adevărat a fost, pentru că dacă n-ar fi fost, nu s-ar fi povestit, pe când făcea plopul pere și răchita micșunele, când se băteau urșii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
pântecele. Era un șarpe. Am urlat ca un nebun, lovindu-l cu un băț ce se găsea pe-aproape. Era șarpele casei. A fugit imediat fără să fie agresiv. Voia doar să se încălzească, înfășurându-se pe trupul meu. Inhibiție Solemnitatea sacră a pădurii sfârșește prin a ne inhiba. Aș fi vrut s-o îmbrățișez pe Aia, azi, aici, în desiș, dar ea a zis că e mai bine să rămânem sobri, arătând în jur către arbori și păsări, ca și cum acestea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
să mai vorbesc, pentru ca acestea să nu dispară prea repede. Așa izbutesc să mai ascult, măcar în memorie, fiece silabă rostită de vocea-i gravă. Numai acum îmi dau seama de tonul tragic ce-i domina cuvintele; reușesc să disting solemnitatea vorbirii ei și disperarea agonică pe care o ascundea. Aia vorbea aproape în extaz, ca o Pythie. Încerc să păstrez această intensitate a trăirii, pentru ca nimic din ceea ce este înscris în aer să nu poată să-mi scape. Precepte nescrise
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
1989 am făcut-o noi, patru : Ștefănachi, Casian, Adi Cristi și Panaite, (încă un racolat). (14 decembrie 2004 la Casa de cultură Mihai Ursachi . A replicat energic Constantin Șerban” . Vă amintiți domnilor de protestul Timișoarei când vi se conferea cu solemnitate laurii cetății ? Cum ați primit privilegiu fără să roșiți ? Timișoara clama în numele morților Revolției”, RUȘINE ! Voi savurați cupiditatea momentului cu ovații nemeritate . Revenim la amănunte din cartea “Iași 14 decenbrie ’89 începutul revoluției române ? Pag. 290 - “... Planul de acțiune era
RAVAGIILE NIMICULUI PRETENŢIOS by ALEXANDRU TACU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91634_a_93189]
-
este în ordine”, încredințându-și sufletul lui Dumnezeu. A fost înmormântat în cimitirul din Săbăoani pe data de 10 martie 1969. (Pr. Gheorghe Pătrașcu, Zile de încercare și de har). Episcopului Fr. Ioan Duma Prea cucernice părinte, Scriu după trista solemnitate a înmormântării Părintelui Bișoc. Vă comunic că nu s-a putut face nimic pentru înmormântarea la Hălăucești pentru că trebuia alergat mult și de aici era prea târziu. Fratele Părintelui care era indicat să facă aceasta, a aflat prea târziu și
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
boier Țamblac, ai ce învăța de la el. Logofete, se întoarce spre Tăutu, spuneai ceva de o scrisoare... Cetește, să aflăm de sănătatea fârtaților noștri brașoveni. "Către Măria sa..." începe Tăutu. Sari peste predoslovie! Ce pohtește judele Brașovului de la noi? Tăutu, cu solemnitate căutată, citește: "Măria ta! Parcă ai fost ales de Dumnezeu pentru cârmuirea și apărarea Transilvaniei! Cu mare dor și multă dragoste, te rugăm, Măria ta, să faci bunătatea de a ne apăra de acei turci cumpliți ce vin să ne
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
pleznește cu palma peste frunte: Era să uit! spune și face semn lui Chiribuță ce ține pe brațe, solemn, un pachet din care desfășoară un superb val de mătase. Marele Consiliu, în semn de "nemărginită prețuire", spune el ironic, cu solemnitate, dăruiește "Măritului Stephanus Woyevodae Moldoviensis, qui tautum bellum contra infides turco, un val de purpură aurită, să-și croiască Măria sa o hlamidă pe care s-o poarte în măreție, cu sănătate, la marele ospăț al izbânzii, la ceremonii, la balurile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
adânc aerul proaspăt al nopții... Broaștele orăcăie în șanțul de apărare... Un câine, părăsit, lăsat să păzească casa, urlă a pustiu...O lună mare iese dintr-un nor și poleiește cu argint acoperișurile Sucevei, clopotnița, turla Mirăuților. Vlaicu, impresionat de solemnitatea clipei, tușește, își drege glasul, se simte obligat să ia cuvântul, grav: Măria ta! În aceste clipe!... Noi!... Noi!... Îți jurăm că ne vom... Ștefan se întoarce, îi surâde și duce un deget la buze, în surdină: Știu unchiule... Cred
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
Fond prefectura județului Dorohoi, Fond prefectura județului Dorohoi, ds.142/1938-1940, f.65. 121 face în 29 august 1938 de ÎPSS Miron Cristea, Patriarhul României și președintele Consiliului de miniștri și de dl.Armand Călinescu, ministrul de interne în cadrul unei solemnități; serviciul religios la catedrala din Cernăuți, recepție la prefectura județului Dorohoi, ținuta pentru militari: vestă albă, frac, decorațiuni. A existat o preocupare pentru cunoașterea situației din județele ținutului Suceava. La 29 noiembrie 1938, rezidentul regal al ținutului Suceava, cu adresa
COMUNITATEA EVREILOR DIN DOROHOI by LIDIA BAROI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/659_a_1117]
-
au ajuns în stare de părăsire și ruină Palatul Domnesc și Sala Gotică...În vremea IPS Pimen Georgescu, Mitropolit al Moldovei, s-au renovat clădirile vechi, cu ajutorul Comisiei Monumentelor Istorice. Inaugurarea clădirilor renovate s-a făcut în 1911, cu mare solemnitate și în prezența Regelui Carol I, sosit la Iași cu ocazia Jubileului Universității ieșene. Acest eveniment a fost onorat de Aurel Vlaicu, printr-un zbor făcut deasupra Iașilor, cu decolare de la Școala Normală „Vasile Lupu” de la Breazu. După ce a trecut
Iaşii dealurilor albastre by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1211_a_1919]
-
nu s-a văzut un Ardeal mai vesel și mai „balcanic“, iar definiția dată de Călinescu balcanismului se potrivește punct cu punct descrierilor făcute de Negoițescu Clujului, Aiudului, Sibiului. Născut din tată regățean și mamă ardeleancă, Negoițescu este sensibil la solemnitatea „Zilei morților“, așa cum numai în Transilvania e sărbătorită, la toponimele maghiare, la burgurile săseși cu toate casele lor cuminți, la sentimentele naționale, la o anume rigiditate socială și lipsă de compromis morală, dar și, pe de altă parte, la clanurile
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
puterilor și deșertăciunilor omenești, asupra atitudinii în fața vieții, în ideea aflării adevărului privind rațiunea scurtei existențe pe pământ. Răgazul meu îl foloseam naiv și aproape inutil. N-am fost în stare să constat, precum cei mult mai știutori, că exaltarea, solemnitatea, orgoliul, exuberanța, chiar și patetismul de moment nu se pot transforma, nici transfigura în starea de a ieși din neputință și somnolență, nici vorbă de o modalitate inițiatică înspre dreapta judecată și echilibru. În acest timp mă gândeam că "Dumnezeu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
dat, Pitița ?“ Pitița, care pronunța cuvintele stîlcit (de aceea i se și zicea așa - pentru că atunci cînd vorbea despre ea însăși își spunea „pitița“ în loc de „fetița“), preferă să dea numai din cap și să zică „îhî“, pentru a nu strica solemnitatea momentului cu împleticelile ei. Mai întîi, Dănuț inspectă uneltele de care urmau să se servească în îndeplinirea misiunii. Fetele aveau cîteva lopățele de plastic și o pîlnie. „Cu pîlnia asta ce faceți ?“ Ridicară din umeri. „O punem de-o parte
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]