12,272 matches
-
se ridicau de pe scaune și ieșeau Încet În foaier. La toaleta pentru domni, Edmund Gosse se găsi alături, la pisoar, de William Norris. — Un act nu la fel de bun ca primul, spuse el. — Nu, zise Norris. Dar am impresia că la galerie sunt câțiva turbulenți. Nu lasă nici o șansă piesei. James e aici? Nu, spuse Gosse. O să vină la sfârșit. Poate e mai bine așa. — Da, spuse Gosse. Se gândise el Însuși ce bine era că James renunțase la planul inițial. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
Peverel, dar, constatând că Frank Humber aflase de intențiile sale de la Devenish, se răzgândea iar, hotărând să se facă totuși preot, În ciuda faptului că prietenul Îl Îndemna, mărinimos, să nu o facă. Stalurile și lojele Îi ascultară respectuos argumentația, dar galeria și lojele de sus Își pierduseră orice fel de interes față de o intrigă În care nu mai credeau. Murmure joase de comentarii ireverențioase și accese nepotrivite de râs se prelingeau de la etajele superioare ale teatrului, unindu-se cu zgomotele similare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
negre. [Pe scenă, Guy Domville se apropia târâș de final. Pentru majoritatea prietenilor autorului, aflați În sală, el venea cu pas de melc, căci doreau din tot sufletul să se termine, sărmanii actori să scape de chin și trăgătorii de la galerie să rămână fără ținte, doreau ca propriul lor disconfort să ia sfârșit. „Dă, Doamne, să se termine mai repede!“ se rugă În gând Elizabeth Robins, Îndemnându-i pe actori să grăbească ritmul. Dar, parcă dintr-un impuls pervers, Alexander făcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
neamul Domville“, fusese rostită de câteva ori pe parcursul piesei și frecvent În ultimul act, iar când Alexander o enunță iar solemn, cu un accent nou, greu, În deschiderea prelungitului monolog final - „Sunt ultimul, Doamne, din neamul Domville“, o voce de la galerie spuse tare: — Și ce bine că ești! Elizabeth Robins Își acoperi urechile, ca să nu audă hohotele stârnite de vorba de duh. Nu avea cine știe ce simpatie pentru Alexander, dar nu-i plăcea să vadă un coleg actor suferind asemenea umilință. Spera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
părea sinceră și care durară două sau trei minute. Apoi, cu o ușurare de nedescris, auzi strigătele: — Autorul la rampă! Deci, până la urmă, totul mersese bine. [Elizabeth Robins percepu imediat pericolul. Strigătele care solicitau prezența autorului la rampă Începuseră la galerie, preluate cu entuziasm de prietenii lui Henry aflați În loje și staluri, dar cele două grupuri aveau motive complet diferite pentru a dori să Îl scoată la vedere. Aplauzele continuau. Strigătele sacadate deveniră mai insistente. Îl văzu pe Alexander șovăind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
dar prietenilor li se păru că Henry James stătea de un ceas acolo, asediat de salva de zgomote, până când, ridicând din umeri cu un fel de resemnare, se răsuci pe călcâie și se refugie În culise, urmat cuminte de Alexander. Galeria continuă să huiduie, stalurile continuară să aplaude. Philip Burne-Jones se ridică În picioare În lojă, bătând din palme ostentativ În direcția etajelor superioare și stârnind un nou val de huiduieli și fluierături. Arnold Bennett stenografie În carnet: „O bătălie Între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
se Întâlni cu Norris, care tocmai se Încheia la palton. Avea o expresie funebră. — Ce afacere proastă, spuse Gosse. — A fost oribil. Erau amândoi, În mod inconfortabil, conștienți că, fără să vrea, contribuiseră la umilirea prietenului lor. — Dacă știam că galeria are să se comporte atât de detestabil, nu mai ceream ieșirea autorului la rampă, spuse Gosse. — Așa e, aprobă Norris. Nici eu. — James o să fie grozav de afectat. — Crezi că ar trebui să Încercăm să dăm de el? Întrebă Norris. Să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
unui sector foarte Îngust al vieții. Dar e scrisă de un artist! Ceea ce e mai mult decât se poate spune despre nouă din zece piese care se joacă pe scenele din West End. — Atunci de ce au huiduit-o? — Cei de la galerie au fost cei care au huiduit, plus lojele ieftine și fundul sălii. Ei nu pricep și nu apreciază textul - cum ar putea, când timp de decenii s-au hrănit cu melodrame lăcrimoase și farse grosolane? N-au avut Înțelegere pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
care a umplut paharul. Cei din staluri au arătat mai mult respect, dar mă tem că nici nu le-a plăcut mai mult, nici nu au Înțeles mai bine. Mulți erau prieteni cu Henry James, poate chiar prea mulți. Poate galeria a decis că În staluri se află o clică a clasei de sus și că trebuie să formeze o grupare rivală. Alexander n-ar fi trebuit să Îl scoată pe James la rampă, la sfârșit. — Mie mi s-a părut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
speranța că a intrat fără voie Într-o vendetta organizată Împotriva actorului-director, dar, de Îndată ce auzise huiduielile Încetând și aplauzele izbucnind la revenirea pe scenă a lui Alexander, pentru discursul său umil, Înțelesese că nu pe „Alick“ dorise acea canaille de la galerie să Îl nimicească, ci pe el. Guy Domville fusese ultimul zar aruncat - „le sort en est jeté“ - și pierduse. Nu intenționa să mai riște Încă o umilință asemănătoare. Presimțirea eșecului, pe care o trăise traversând St James’s Square, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
de spus, greu de făcut. Tânărul Philip Burne-Jones sosi Încă fierbând de agitația și indignarea stârnite de Întâmplările serii precedente. Rămăsese mai mult la teatru și intrase Într-o discuție, afară, În stradă, cu câțiva dintre cei care coborau de la galerie; acum era dornic să Îi povestească lui Henry aventura, ca pe o dovadă a susțineri sale. Nici nu-i trecea prin cap că gazda ar putea prefera să treacă În tăcere peste Întregul fiasco. Îi era drag Philip, care Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
În mod obișnuit cu poșta de luni dimineață. Mai mulți prieteni care fuseseră la teatru sâmbătă seară se grăbiseră să Îi trimită mesaje de sprijin și simpatie. Toate exprimau aproape aceleași lucruri: „mi-a plăcut enorm piesa... purtarea scandaloasă a galeriei... rușinosul discurs al lui Alexander... sper că nu te vei descuraja și ne vei mai da și alte piese la fel de frumoase“. Erau pline de amabilitate, dar povara cumulată a compătimirii lor era doborâtoare și mai mult le frunzări, În loc să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
să reziste impulsului de a Își arunca ochii peste coloana lungă, tipărită, pentru a vedea măcar care era tonul. Era defavorabil. Criticul anonim Începea prin a face referire la primirea controversată făcută piesei la premieră, plasându-se neechivoc de partea galeriei. „«Spectatorii sunt cei care fac legile În teatru.» Este inutil să insistăm asupra meritelor literare ale unui spectacol nereușit sau să punem sub semnul Întrebării verdictul popular prin care a fost condamnat.“ Autorul Îl lăuda pe Alexander pentru promisiunea, făcută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
În piesa sa, o urmă de speranță că spectatorii cu discernământ, alții decât prietenii interesați, Îi vor aprecia meritele, acestea i-ar fi fost strivite sub călcâiul răzbunător al atacatorului fără nume. Dacă The Times era de partea huliganilor de la galerie, atunci nu exista loc pentru el În teatrul englez. „Un efort dureros și prost direcționat“ - vorbele usturau ca o palmă În obraz, dar era posibil ca ele să fie și epitaful carierei lui de dramaturg. Fusese Într-adevăr dureroasă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
sarcină profesională Îndeplinită cu măiestrie și dorința irezistibilă de a Își vedea eforturile transpuse În practică. Era În contradicție cu hotărârile luate? Se convinse că nu. Se duse la St James În seara aceea, Îmbrăcat obișnuit, și luă loc la galerie, ai cărei spectatori urmăriră piesa cu atenție și chiar cu plăcere. Trebui să admită că actul al doilea nu avusese de suferit prin omiterea scenei cu băuturile, ba chiar decurgea firesc și natural. Sala era aproape plină și, la sfârșit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
cărui nume, H.G. Wells, nu-i spunea nimic, care prezenta piesa drept „fin concepută și minunat scrisă“, și o alta semnată de o femeie Într-o revistă care se numea Woman, care găsea „purtarea rândurilor din fundul sălii și a galeriei inexplicabilă“ și conchidea: „Decorul ultimului act, «salonul alb» de la Porches, casa dnei Peverel, este unul dintre cele mai desăvârșite interioare pe care le-am văzut vreodată pe scenă“. Izbucnirea de entuziasm tipic feminină pentru decor Îl făcu să zâmbească, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
dusese la apariția lui, fără a bănui nimic, În momentul cel mai deplorabil: primul act, aplaudat de toată lumea, care părea să anunțe un mare succes; Începutul ezitant al celui de al doilea, batjocura crudă la adresa costumului dnei Saker, pornită de la galerie și din fundul sălii, pierderea totală a Încrederii În sine ca rezultat și efectul său dezastruos asupra celorlalți actori; gălăgia tot mai mare provocată de zeflemele și măscări pe măsură ce actul al treilea se apropia de sfârșit. Informații despre misterioasa telegramă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
băuturi tari. Desigur, nu se dovedi nimic care să confirme aceste suspiciuni, iar amintirea primirii călduroase care i se făcuse lui Alexander când se Întorsese pe scenă pentru a-și ține umilul discurs În fața cortinei lăsate Îl convinse că ostilitatea galeriei și a locurilor ieftine fusese Îndreptată În principal Împotriva lui și a piesei lui. Dar ceea ce devenea tot mai evident, pe măsură ce se limpezea tabloul general, era că Alexander Îl trădase chemându-l să iasă la rampă, tot așa cum Iuda Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
ca și când s-ar fi Întâmplat ieri, doar că acum zâmbetul Îi părea vulpesc. Fusese pe deplin conștient că, În ciuda aplauzelor prietenești de pe locurile mai scumpe, spectacolul mersese prost În ultimele două acte și strigătele de „Autorul la rampă!“ venite de la galerie și din spatele sălii nu erau expresia entuziasmului, ci dimpotrivă, o stratagemă menită să Îl ademenească să iasă din ascunzătoare, pentru a-l potopi cu insulte. Și totuși, Alexander Îl Împinsese În această cursă, poate dintr-o răutăcioasă dorință de răzbunare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
operă a sa, indiferent de formă. Dar nu-i spuse nici lui William, nici altcuiva că una dintre aceste scrisori fusese de la Ellen Terry, care asistase la premieră, pentru a-și Încuraja sora. Aceasta Îl compătimea pentru comportamentul animalic al galeriei, Îl felicita pentru Guy Domville și Îl Întreba dacă nu ar dori să scrie o piesă Într-un act, pentru ea. Urma să efectueze un turneu În America, Împreună cu Henry Irving, spre sfârșitul anului, și era În căutarea unui prolog
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
de Oscar Wilde, ca titlu al uneia dintre cele mai reușite conferințe publice ale sale. George Du Maurier se numărase printre primii prieteni care Îi scriseseră, cu sensibilitatea și tactul care Îl caracterizau, după premiera la Guy Domville, deplângând purtarea galeriei și exprimându-și admirația pentru piesă, și Îi scrise din nou, exprimându-și sprijinul și simpatia, când aceasta fu scoasă prematur de pe afiș. Henry răspunse cu căldură la ambele scrisori, după care schimbară câteva cuvinte la un vernisaj privat, Înghesuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
să nu mă Încred În promisiunile oamenilor de teatru. — Chiar și așa, ai acum dovada că nu numai prietenii au admirat Guy Domville. Ellen Terry trebuie să fi fost impresionată cu adevărat când a văzut-o, În ciuda purtării huliganice a galeriei. — Acesta a fost, Într-adevăr, la vremea aceea, o mică idee salvată din débacle, recunoscu el. — Să știi că a fost o piesă foarte bună, Henry, spuse Warren cu blândețe. Ar trebui să te mândrești cu ea. Se gândi o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
identifici cu personajul. Să-l joci. Și dacă vei întâlni pe cineva care să se joace cu tine? Să jucăm, nu ca prietenia și iubirea cu care întreaga umanitate ar juca o horă de pace, ci să ne ridicăm deasupra galeriei de bucurie formate din toți cei prezenți la sărbătoare, ieșiți pe străzi. Să zicem că m-am ridicat deasupra lor pentru că între noi ar fi ceva personal, ce nu am împărțit decât noi. Și am fi singurii care ar împărți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
pic, modest? 261 CEI ȘAPTE REGI AI ORAȘULUI BUCUREȘTI gloduroase, aproape propovăduite, în spectacolele ei, de către directoarea școlii de Balet rusesc, Lubow Egorova... Căinară, nu s-a înțeles bine din care motiv, o expoziție vernisată, în toamna anului 1921, la galeria Rosenberg, deși cuprinsese acceptabile pânze, semnate Bracque, Picasso, Gris. Forfecară mult prea elocventa pasiune (deșănțată și masochistă) pentru colecția sa de arici, a principesei Clara de Polignac, prietenă modestă și rezervată cândva, nimeni altcineva, mai târziu, decât moștenitoarea înfumurată a
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
cu mine nu ne mai regăseam În gesturile noastre obișnuite și ne priveam neputincioși, traversați de o expresie stranie. Cu o zbatere confuză de aripi, o pasăre cu penaj roșu se ivi de niciunde, dintre ramuri și frunzele boltite ale galeriei de viță de vie care ne Împresura geamul. Mișcând din cap Înainte și Înapoi, iute și sacadat, pasărea privea neîndoios În camera noastră. Mama tresări și Își duse dosul palmei la gură, când tata Începu să fluiere. Mai Întâi stins
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]