12,272 matches
-
Deloc. Din câte știu, nu i-ați rezervat Valericăi Scurtu un tratament special. Vreau să spun că nu întrețineați legături mai apropiate cu nimeni. ― Exact, rânji bătrânul. În casa asta, domnule maior, există, v-ați convins sper, cea mai superbă galerie de cretini. Cu și fără temperament, blonzi, bruneți sau cu bube... Ăsta-i balamuc, nu casă! Ăla cioplește pietroaiele ― se exersează pentru ocnă, bănuiesc ― Panaiteștii bat, mă rog, băteau de nebuni la mașină când îți era lumea mai dragă, Melania
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
asta... Gata! Eu unul m-am săturat! Las dracului totul și plec! Dar știu în aceeași clipă că nu va abandona. Glasul învăluitor al Melaniei Lupu însăila o melodie dulce. ― ... un studio elegant... cele mai scumpe modele din Paris... o galerie personală. În Haiti, ca Gauguin... studii la Roma... femei încîntătoare... Gîndiți-vă, domnule Matei, gîndiți-vă bine. Matei scrâșni din dinți. " Mă ard, dar trebuie să încerc! E o șansă pe lângă care nu voi mai trece niciodată. Dacă o ratez, am să
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
O corelație în același sens mi-a îngăduit-o și sosirea domnului Van der Hoph la București. S-a dat drept bijutier. Un telefon la Ambasada română din Amsterdam ne-a adus completarea: bijutier desigur, dar și proprietarul unei importante galerii de tablouri. Cred că în problema aceasta n-a mai rămas nimic de clarificat. Azimioară dădu din cap privind marina agățată puțin strâmb deasupra bufetului. Ghirlandele de trandafiri atingeau suprafața apei. Fusese la Veneția. Acum, în căsuța mică de lângă Bellu
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
zahăr ars din frigider. Cristescu își întinse mâinile peste masă. ― Unde sânt tablourile, doamnă? ― În umbrelă, chicoti Melania Lupu. Închipuiți-vă! Desfăcu șiretul și scoase pânzele făcute sul: Vi le dau cu inima împăcată. Abia aștept să le văd la galeria națională. ― Nu mă îndoiesc... ― Cum să vă spun... Obrajii proaspeți deveniră roz... Știu că sânt o femeie bătrână și neinteresantă, dar, dacă n-o să vă stingheresc, mi-ar face mare plăcere să vă însoțesc când vă veți duce să le
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
celălalt cu linguri pline cu mâncare din casolete și ne țineam de mână tot timpul cinei, În felul În care o fac cei care se iubesc nebunește. În săptămâna aceea, totul mi-a mers bine. Două magazine - Maria Luisa și Galeriile Lafayette - au cumpărat colecția lui Thack, chiar dacă dolarul slab Însemna că prețurile erau destul de astronomice. În cele câteva săptămâni de dinainte de a pleca din New York, mai avuseserăm parte de ceva noroc: Alixe Carter apăruse, În sfârșit, la o probă și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
trebui să mergem la operă. Sau poate la circ. Știi, circul de aici este nemaipomenit... poate ar trebui să ne luăm un apartament pe Quai Voltaire... —...cu vedere spre Sena. —Imaginează-ți toate plimbările pe care le putem face pe la galeriile de artă. Și toate delicioasele café crèmes... mmm... —O, pentru o viață ca-n basme la Paris! am oftat eu, fericită. Am continuat așa un timp, Într-un ciclu repetitiv continuu pe care noi Îl consideram teribil de romantic, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
bogat, remarcă Hunter. — Nimeni nu suferă mai mult decât o femeie bogată alături de un bărbat care nu este... —Sylvie! Hunter! se auzi o voce venind de deasupra noastră. Ne-am uitat cu toții În sus: Marci era aplecată peste balconul de la galeria de la etaj și făcea nebunește cu mâna. Arăta nemaipomenit de bine, deși total nepotrivit cu ocazia, În rochia ei de cocktail Lela Rose din catifea portocalie, care avea un imens pliseu din mătase la gât. — Ne distrăm super, spuse ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
vizitatori din fața lui, Îmbrăcate În piele neagră. —Uite-o acolo, șopti Marci. Singură. Ciudat. Sophia era așezată cu spatele la noi, dar, fără Îndoială, ea era. Cine altcineva ar fi purtat o jachetă cu paiete aurii la ora 6 seara, Într-o galerie publică de artă? —Asta e foarte ciudat, spuse Marci. Este șase și un sfert. Nu! Stai un pic! Răspunde la telefonul mobil... Într-adevăr, Sophia vorbea acum la telefon. Se ridică și Începu să meargă spre dreapta, exact către acul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
frig acolo. Știi doar că nu suport triunghiurile alea imense albastre... aș prefera să mă Întâlnesc cu tine În fața lucrării lui Matthew Barney... După asta, Își Închise telefonul, se răsuci pe călcâie și se Îndepărtă de noi, Îndreptându-se către galeriile de artă contemporană. — Nu știu dacă mai pot să fac asta, i-am spus lui Marci. Mă scosese din minți să o aud pe Sophia numindu-mă „săraca de ea“, așa că tot ce voiam era să plec. Știam deja atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
mă supun acestei agonii În continuare? —Sylvie, trebuie să mergi până la capăt. Hai, vino, vom privi din spatele lucrării lui Dan Flavin. Hai să mergem, insistă, mergând, cu discreție, pe urmele Sophiei. Sophia alesese pentru Întâlnirea ei secretă cea mai populară galerie din muzeu. Sala era atât de aglomerată, că de-abia o mai puteam vedea. Ascunse de orice privire În spatele uriașului perete multicolor al lui Dan Flavin, nu era nici un pericol ca Sophia să ne observe. O dată ce ne-am văzut acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
cu părul roșu și Început de chelie, se Îndreptă spre Sophia. Marci respiră scurt. —Vai de mine, Dumnezeule mare! țipă ea, În timp ce Sophia și bărbatul roșcat se Îmbrățișau Într-un fel pe care nu prea Îl vezi de obicei În galeriile de artă, ca să nu spun doar atât. Pe chip Îmi apăru un zâmbet care părea să fie acolo de când lumea. Părea destul de mare Încât să cuprindă Întreaga lume. — Ce fericită sunt! am respirat eu ușurată. Acela cu siguranță nu este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
o astfel de invitație, nici măcar Sophia. Pretextul a fost un cocktail În cinstea lui Prince Angus, cum era poreclit tipul, de fapt un artist avangardist specializat În instalații, din Glasgow. Expoziția lui urma să se deschidă În seara următoare la galeria de artă „Gagosian“. Nimeni nu știa numele real al lui Prince Angus, dar, În New York, nimănui nu Îi pasă cum Îi cheamă, de fapt, pe britanici. Ce spațiu uimitor! am exclamat, când Glamela mi-a deschis ușa În seara aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
trăia acum și nu era dispus să îngăduie nimănui să afle cât suferise. De aceea, Tom nu a aflat despre cariera lui Harry de la Chicago, care includea o fostă nevastă, o fiică în vârstă de 31 de ani și o galerie de artă pe Michigan Avenue, pe care Harry o administrase timp de 19 ani. Dacă ar fi știut despre escrocherie și despre arestare, ar mai fi acceptat oare slujba pe care i-o oferea anticarul? Poate. Sau poate nu. Harry
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
de asistent de decorator de vitrine și fără îndoială aici ar fi rămas dacă nu ar fi fost improbabila căsătorie cu Bette (pronunțat „bet“) Dombrowski, fiica mai mică a multimilionarului Karl Dombrowski, în mod obișnuit numit Regele Scutecelor din Midwest. Galeria de artă pe care a deschis-o Harry în anul următor s-a făcut în întregime pe banii lui Bette dar, numai pentru că banii aceștia i-au adus un confort și un statut social inimaginabil, ar fi o greșeală să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
a priori. Care dintre prietenii lui ar fi putut prevedea o asemenea răsturnare? Se însurase cu Bette pentru că ea îi promisese libertatea, dar, odată ce își începuseră viața împreună, descoperea că îl interesa prea puțin sau deloc să și-o exercite. Galeria și-a deschis porțile în februarie 1968. Era împlinirea unui vis vechi pentru Harry, acum în vârstă de 34 de ani, care a făcut tot ce i-a stat în puteri pentru a face din această operațiune un succes. Chicago
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
centrul lumii artistice, dar nici vreun ungher troglodit, și în oraș se vânturau destui bani pentru ca un om inteligent să poată convinge o parte să ajungă la el în buzunar. După o perioadă de gândire atentă, a decis să boteze galeria Dunkel Frères. Harry nu avea frați, dar considera că numele dă întreprinderii un aer de Lume Veche, insinuând că exista undeva o familie cu o tradiție îndelungată în domeniul cumpărării și vânzării de obiecte de artă. După părerea lui, combinația
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
cineva se poate învălui în mister, are întotdeauna un avantaj în relația cu publicul. S-a specializat în operele artiștilor tineri, în special pictură, dar și sculptură și instalații, combinate cu câteva happeninguri, încă la modă la sfârșitul anilor ‘60. Galeria sponsoriza lecturi de poezie și serate muzicale și, pentru că pe Harry îl interesa frumosul în toate formele sale, Dunkel Frères nu se limita la o poziție estetică îngustă. Arta pop și op, arta minimalistă și abstractă, pictura decorativă și fotografia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
și fotografia, arta video și neoexpresionismul - în anii care au trecut, Harry și fratele său fantomă au expus opere care ilustrau toate curentele și tendințele epocii. Multe dintre manifestări au fost niște eșecuri. Era de așteptat, dar mai periculoase pentru galerie s-au dovedit trădările celor șase sau șapte artiști plastici adevărați pe care Harry i-a descoperit pe parcurs. Oferea prima șansă în viață unui puștan, îi promova creația cu inspirația și panașul obișnuit, îi organiza o piață, începea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
Oferea prima șansă în viață unui puștan, îi promova creația cu inspirația și panașul obișnuit, îi organiza o piață, începea să obțină și un profit confortabil și pe urmă, după două sau trei expoziții, artistul cu pricina fugea la o galerie din New York. Aceasta era problema amplasării la Chicago, iar Harry înțelegea că, pentru cei cu adevărat talentați, era o mișcare obligatorie. Dar era un om cu noroc. În 1976, un pictor în vârstă de 32 de ani pe nume Alec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
problema amplasării la Chicago, iar Harry înțelegea că, pentru cei cu adevărat talentați, era o mișcare obligatorie. Dar era un om cu noroc. În 1976, un pictor în vârstă de 32 de ani pe nume Alec Smith a intrat în galerie cu un pachet de diapozitive. Harry lipsea în ziua aceea, dar, când a primit pachetul de la asistenta sa, în aceeași seară, a scos un set de imagini și le-a ridicat în dreptul ferestrei ca să le vadă rapid - neașteptându-se la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
telefon și l-a sunat pe Smith, oferindu-i o expoziție. Spre deosebire de alți artiști pe care îi sprijinise, Smith nu voia să aibă de-a face cu New Yorkul. Petrecuse deja șase ani acolo și, după ce fusese respins de toate galeriile din oraș, revenise la Chicago acrit și furios, spumegând de dispreț față de lumea artei și de toate curvele însetate de sânge și lacome de bani care o populau. Harry l-a botezat „geniul posac“, dar, în ciuda firii sale necioplite și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
elibera. Harry era omul care îl salvase din ghearele anonimatului, de aceea Harry avea să rămână agentul lui pe viață. Harry își descoperise primul și singurul artist important și, în următorii opt ani, creația lui Smith avea să asigure solvabilitatea galeriei. După succesul expoziției din 1976 (toate cele 17 tablouri și 31 de desene au fost vândute până la finalul celei de a doua săptămâni), Smith a tuns-o din oraș împreună cu soția și copilul mic și și-a cumpărat o casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
mare parte țineau legătura prin scrisori și, ocazional, prin telefon. Nimic din toate acestea nu ridica vreo problemă pentru directorul de la Dunkel Frères. Producția lui Smith era uriașă și, o dată la două luni, lăzile cu pânze și desene soseau la galeria din Chicago, pentru a fi vândute pe sume tot mai mari și mai delicioase. Era aranjamentul ideal și fără îndoială ar fi putut continua mai multe decenii, dacă Smith nu și-ar fi făcut plinul cu tequila cu trei seri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
Dunkel Frères, s-a lăsat sedus de bărbatul îndesat, în vârstă de 50 de ani. Sau poate a fost invers, și Dryer a fost cel care a comis actul de seducție. Indiferent cum, fapta s-a petrecut când proprietarul de galerie s-a dus la studioul artistului pentru a-i vedea ultimele pânze. Frumosul băiat-bărbat a înțeles rapid intențiile lui Harry și, după douăzeci de minute de conversație banală pe tema minimalismului geometric, s-a lăsat în cel mai natural mod
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
lucrări de vândut, dar stocul avea să se epuizeze în șase luni sau un an. Și pe urmă? Dunkel Frères și așa abia dacă reușea să se mențină pe linia de plutire, iar Bette băgase deja prea mulți bani în galerie pentru ca Harry să îi mai poată cere ajutorul. Acum, că Smith dispăruse, falimentul era garantat. Dacă nu astăzi, atunci mâine, și dacă nu mâine, atunci poimâine. Căci adevărul era că Harry nu reușise să învețe nici măcar elementele de bază ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]