12,355 matches
-
Toblerone alb: i-am oferit ei jumătate din Aero și am fost fericit că n-a luat-o. Se lăsase o ceață ușoară când am ieșit din Battersea Bridge Road și am intrat pe niște străduțe lăturalnice. Era o zonă liniștită, slab luminată, cu case gârbovite și triste, cu grădini părăginite, cu puține semne de viață la acea oră din noapte; doar câte o pisică țâșnea peste stradă când ne apropiam. Fără îndoială că era efectul alcoolului și al bucuriei provocate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
rog să acceptați acest mic dar ca semn al bunăvoinței noastre - rezerva pe o lună de doze de curent (anexate). Al dumneavoastră, A. Daptor (Șef la reclamații) Odată demult, dacă mergeai nu departe de casa părinților mei pe niște drumuri liniștite, ajungeai la marginea pădurii. Locuiam într-un loc unde marginile suburbiilor Birminghamului începeau să se piardă în peisajul rural, într-un fund de țară respectabil, ceva mai distins și mai modernizat decât și-ar fi putut permite tata și în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
pe mama cu oarece insistență, până când în cele din urmă a cedat și a făcut cercetări discrete pentru a afla dacă l-aș putea folosi. „Scrie o carte“, a explicat ea cu falsă mândrie „și are nevoie de un loc liniștit“. A fost clar că doamna Nuttal a transmis repede această informație soțului ei, care a fost atât de impresionat, încât și-a asumat personal responsabilitatea acestei chestiuni: și când am făcut următorul drum cu bicicleta până la fermă și am deschis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
începeau să devină aurii. Cunoști zona aceea, Michael? Uneori îi duc dorul, chiar și acum, Winshaw Towers se află la marginea mlaștinii Spaunton și pentru că nu mă simțeam în stare să mă întorc în oraș, am mers până la un loc liniștit, unde m-am plimbat câteva ore, cugetând la ciudatele întâmplări din ultimele săptămâni, întrebându-mă ce semnificație aveau și la ce-mi folosiseră. Cred că în ziua aceea a încolțit în mintea mea hotărârea de a mă întoarce la Londra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
lor sexuale nici măcar nu mai puteau să intre în contact. De ce nu își ura George soția? Oare pentru că îl îmbogățise (pecuniar) dincolo de cele mai fantastice așteptări? Era el oarecum mândru, fără voia lui, de fapul că ea tranformase o fermă liniștită, de modă veche, modest administrată, într-unul din cele mai mari imperii agrochimice din țară? Sau ura fusese pur și simplu risipită de-a lungul anilor de valurile de whiskey în care se cufunda zilnic, ascunzându-se din ce în ce mai puțin de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
caracterizează masculul cu adevărat disperat (și periculos). A devenit repede evident că de data asta existau doar două obiective de maxim interes. Unul ședea ceva mai departe pe rândul de scaune pe care stăteam eu, lângă uși - o ființă micuță, liniștită, îmbrăcată cu lucruri scumpe: clasica blondă rece, gen Grace Kelly. Se urcase la Knightsbridge. Iar în celălalt capăt al vagonului era o brunetă mai înaltă, cu o înfățișare ascetică: o remarcasem pe peronul de la Earl’s Court, dar atunci, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
însă, ne făcusem un mic ritual menit probabil să țină spaima și tristețea la o distanță tolerabilă: și aici intra în funcție televizorul. Deși părinții mei locuiau la marginea Birminghamului, viețile lor aveau tendința să se învârtă în jurul unui târg liniștit care se afla la circa nouă, zece kilometri de casa lor. Se lăuda cu un mic spital, în care fusese internat tata în ziua când se produsese infarctul; orele de vizită erau de la două și jumătate până la trei și jumătate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
noi până la Anul Nou. ( Mă refer la părinții mamei, pentru că nu aveam nici o legătură cu părinții tatei; nici măcar nu mai știam nimic de ei, din câte-mi amintesc.) Timp de câteva zile atmosfera din casa noastră, de obicei atât de liniștită și contemplativă, era animată, chiar gălăgioasă, și poate din cauza acestei amintiri - și a amintirii albului fabulos pe care ne puteam bizui că va acoperi peluza noastră din față - par încă ireale Crăciunurile cenușii, tăcute cu care m-am consolat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
se lase întunericul, părea sterp și amenințător. Fiona părea foarte obosită. De fapt, eram uimit că reușise să reziste atât și nu m-a surprins s-o văd moțăind când ne-am reluat călătoria. M-am uiat la fața ei liniștită și ea mi-a amintit de intimitatea pe care o simțisem, sentimenul că eram privilegiat, în noaptea când mă strecurasem în camera lui Joan și o privisem câteva minute în timp ce dormea. Dar era ceva înșelător, pentru că privind-o pe Fiona
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
că se va discuta prea mult despre afaceri astă-seară. Va fi mai mult o ocazie mondenă. Trebuie să veniți și dumnevoastră, domnule Packard. Veți fi cu adevărat bine-venit. Graham acceptă. O mică încăpere intimă fusese rezervată în spatele unui restaurant foarte liniștit și scump în centrul Bagdadului. Erau doar cinci invitați: Mark, Louis, Graham, un olandez sever și un neamț gălăgios. Mâncarea era franțuzească (condamnau toți cu vehemență bucătăria din orientul mijlociu); șampania era excepțională (Roederer Cristal ’77) și din belșug. Fiecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
cu o femeie tânără, frumoasă și amețită într-o cameră necunoscută și dintr-odată simți un val de dorință, pe care Lucila îl recunoscu de îndată ce-l văzu în ochii lui. Lucila își feri privirea. Terminară jocul într-o atmosferă mai liniștită și pe urmă veni vremea să se întoarcă în restaurant. Îl găsi pe Mark și pe prietenii lui certându-se gălăgioși, dar tachinându-se în timp ce desenau cercuri cu creionul pe șervețele și pe fața de masă. Fiecare cerc era împărțit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Gillam m-a prevenit în privința aparatului respirator. Mi-a spus să nu mă sperie ce o să văd. O infirmieră vorbăreață și eficientă m-a condus la salon și, ca înainte, am fost uimit de contrastul cu restul spitalului. Totul părea liniștit, modern și antiseptic. Erau mașinării care păreau scumpe lângă fiecare pat. Pâlpâiau și pulsau lumini și eram conștient la nivel subliminal de un discret zumzet electric care avea un ciudat efect calmant. Am trecut pe lângă celalalte paturi, fără a privi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Sloane, dacă vrea cineva să încerce. — S-ar putea să vă urmez sfatul, spuse Dorothy. — Nu pot să cred că unul din vecinii mei poate face asemenea răutăți, spuse Tabitha, adresându-se pe jumătate sieși. Toți par oameni atât de liniștiți și simpatici. Mai multe rude pufniră auzind această observație. — Întâmplător, nu ești departe de adevăr, observă Michael, întorcându-se spre Hilary. Nu știu ce e cu Norman Bates, dar există filme în care se întâmplă asemenea lucruri. — Cum ar fi? — Cum ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
a mântuit de lume. Țipenie! Nici casierițe, nici mape, nici Costache Popa, nici bebeluș! Ninge mărunt, cu dușmănie. După amiaza scade, apăsătoare. Înăuntru, afară, afară, înăuntru, se intră și se iese prin luciul apei. Băltoace mari sau mici, nu contează, liniștite să fie, ca oglinda. Atunci se arată în ele, ieșind din ape sau intrând, cum vrei s-o iei, scările, podul. Și așa se trece dincolo, printre vârfurile de copaci răsturnați în luciul apei. Priceput? Așa îi vorbește sticletele de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
pregătit. S-a așteptat din totdeauna ca, într-o bună zi, obișnuitul să lase loc neobișnuitului. Iar experiența unui corp aflat în contiguitate cu alte corpuri l-a învățat că nu forța e cea care mișcă lumea. De aceea rămâne liniștit și nu face nimic. Soluția va veni de la sine, își spune. Sau nu. De fapt de unde știu că trebuie să ies? Desigur mi se va întinde o mână de ajutor. E o situație nouă, da, dar nu nemaiântâlnită. Dar dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
aprindea două țigări, apoi îi întindea și ei una. Da’ mata nu fumezi! spunea indignată fetița care-și bălăngănea picioarele sub masă înghițindu-și orezul cu lapte. Dar atunci fumam, spunea ea, până m-am îmbolnăvit de piept, și trecea liniștită într-o altă poveste, cu sanatorii și Charles Boyer și parfum de violete și scena morții, într-un pat scrobit. Și cum de-ai scăpat? zicea copilul. Ușa se deschidea și în salon își făcea apariția doctorul cu chip de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
Din ăștia pe care mi i-ai dat. Nu mai sunt buni să cumperi cu ei nici măcar de-ale gurii pentru vii, dar pentru morți sunt buni. Din cât a strâns aici Sofronie, o să-l pomenim până în veacul următor, stai liniștită, zice părintele. Și-o să-i ușureze pedeapsa? întreabă văduva. ─ Fii sigură. Da’ nu vreau să-l întâlnesc pe lumea cealaltă, părinte. Nu vreau să-l mai întâlnesc niciodată. Chiar dacă Dumnezeu o să-l ierte, eu nu vreau să-l mai văd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
a recunoscut el în ultima discuție. Stă așezat pe covor, lângă patul ocupat numai de Teodora, sprijinită pe două perne și mângâindu-i cu mâna stângă obrazul nebărbierit. O studiază discret, voind să ghicească ce anume o face atît de liniștită în fața viitorului apropiat. Oare să fie curajul inspirat de ființa aceea mică pe care o simte și el acum sub palma pusă pe abdomenul deja voluminos? Lumina de pe chipul ei vine, desigur, tot din adânc, din arderea intimă în care
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
copleșea de câte ori, culcat în iarbă, contempla albastrul cerului. Simțea cum este gata „să cadă în sus”, de pe coaja pământului în abisul nesfârșirii cosmice. Era o anume voluptate a spaimei, un potențial frust de transgresare în necunoscut, ceva incomparabil cu plăcerea „liniștită” a surprizei, proprie adultului cu „capital” emoțional modelat prin educație și cultură. „-Mai sus, bunicule!” Strigătul și gâlgâiturile de râs ale Clarei, pe care tocmai a ridicat-o de subsuori până deasupra capului, îl trimit din nou în copilărie, când
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
murit, că pierduse mult sânge. Toader Rotaru Călina este râul ce străjuiește de veacuri pădurea Carpilor și când plouă mai mult râul se umflă puternic și e mai greu de trecut, contribuind la paza codrului de răufăcători. Iarna, apa este liniștită și înghețată, dar vara este vizitată de toate viețuitoarele. Căprioarele își astâmpără setea cu apa cea rece și bună. Păsările se întrec în cuibăritul lor, iar cântecul de privighetoare se aude cât e ziulica de lungă. Ca să nu mai vorbim
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
ritualul bolborosind ceva din gură, numai de ea știut. Imediat ce baba s-a întors cu spatele către ei și a pornit la vale către centrul satului, autoritățile, anume primarul și secretarul însoțiți de milițieni, au pornit după babă tăcuți și liniștiți de parcă se întorceau de la o înmormântare. Astfel strănepoata babei a rămas să-și facă casă pe acel teren, pe care l-a cumpărat cu acte notariale. După câțiva ani, baba a fost luată de nepotul ei Arghiruț, care era paznic
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
Până azi parcă-mi plăcea și mie de el. Da’ cum ar putea cineva să-și dea seama ce-i cu un american?“ — Nu, Îi răspunse. Sunt un vânător profesionist. Nu povestim niciodată ce fac clienții noștri. Poți să stai liniștit, din partea mea. Dar teoretic e cam aiurea să ne roage cineva să nu vorbim, să știi. Tocmai se decisese că asta va ușura ruptura. De-acum o să mănânce singur și așa o să poată să și citească o carte la masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
fost un accident, bineînțeles. Știu asta. — Termină. — Nu-ți face griji. O să ai ceva neplăceri, dar o să facem niște fotografii care o să-ți folosească foarte mult la anchetă. Și mai ai și martori - băieții și șoferul. Ești aranjată perfect, stai liniștită. — Încetează. — Da’ mai sunt o grămadă de treburi de făcut. Și mai tre’ să trimit o mașină spre lac, ca să telegrafieze după un avion care să ne ducă pe toți trei la Nairobi. De ce nu l-ai otrăvit? Așa se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
le bagi În seamă. Nu mori dacă nu te dai tu bătut. Unde-ai mai citit asta? Doamne, ești așa de proastă. — Poate te gândești la altcineva. — Dumnezeule mare, zise el. Păi asta am făcut mereu. Apoi zăcu o vreme liniștit, privind la aerul care vibra de a căldură deasupra tufișurilor din câmpie. Câteva gazele se profilau micuțe și albe În lumina galbenă și departe de tot se zărea o turmă de zebre, contururi albe pe fondul verde al tufișurilor. Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
peste dealuri, printre pădurile de pini, până ieșea la marginea unei pajiști, și prin pajiștea asta ajungeai la un pod. Pe malurile apei creșteau mesteceni, iar râul nu era larg ,ci, dimporivă, Îngust, repede și limpede, cu ochiuri de apă liniștite acolo unde tăiase malul de sub rădăcinile mestecenilor. Proprietarul hotelului din Triberg avusese un sezon bun. Era foarte plăcut acolo și noi toți eram prieteni la cataramă. În anul care a urmat veni inflația, și banii nu-i ajunseră ca să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]