12,407 matches
-
1977: 22) argumenta că esența revoluționarismului poate fi găsită în credința lui Kant într-un "conflict orizontal între ideologii, ce taie de-a curmezișul granițele statelor și divizează societatea umană în două tabere cei care cred în comunitatea imanentă a omenirii și aceia care îi stau în cale; dreptcredincioșii și ereticii, eliberatorii și oprimații". Conform interpretării kantiene a societății internaționale, convențiile diplomatice trebuie să fie lăsate deoparte, de dragul unificării umanității. "Buna credință cu ereticii" nu avea valoare intrinsecă, nu avea nimic
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
ideal pot fi regăsite în tradiția dreptului natural, Linklater apelează la tradiția Iluminismului pentru a găsi o expresie mai bogată a acestui ideal. Aici Linklater este puternic influențat de gândirea lui Kant, pentru care războiul era indubitabil legat de împărțirea omenirii în unități politice separate și cu propriile interese; de cea a lui Rousseau, care a remarcat în mod caustic că prin apartenența la o anumită comunitate de cetățeni, indivizii se transformă în mod necesar în inamici ai restului umanității; și
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
societate civilă inactivă, creșterea populismului exclusivist (grupuri de extremă dreaptă, xenofobe și rasiste). Atunci când reflectăm la ordinile mondiale în schimbare, după cum spune Cox (1999: 4), scopul este acela de "a servi ca ghid de acțiune pentru a schimba lumea astfel încât omenirea să avanseze în ceea ce privește echitatea socială". Până la urmă, după cum susțin Cox (1989) și Maclean (1981), înțelegerea schimbării ar trebui să fie o funcție centrală a oricărei teorii a relațiilor internaționale. Deci, cu scopul expres de a analiza potențialul de transformări structurale
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
asupra politicii memoriei. Ea subliniază că atât Osama bin Laden cât și Președintele George W. Bush vor ca lumea să-și amintească evenimentele de pe 11 Septembrie. Bin Laden vrea ca lumea să-și amintească umilirea unei hiperputeri, Bush vrea ca omenirea să-și amintească pierderea unor vieți nevinovate. Amândoi, spune Zehfuss (2003: 514), "au interesul ca noi să ne amintim de acele evenimente". Argumentul lui Zehfuss (2003: 525) este că "un anumit mod de utilizare a memoriei a devenit puternic din
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Își știe spatele asigurat.) „Uităm ușor de greșelile noastre când nu sunt cunoscute decât de noi.” (La Rochefoucauld) În fiecare inimă doarme un leu. (Fiecare are mândria/demnitatea sa, care se cere a fi respectată.) „Doamne! Mă văd alungat de omenirea Întreagă, pentru că nu vreau să mă Împac cu nedreptatea.” (L. van Beethoven) Un câine bun nu aleargă după toți care-l strigă. (Fidelitatea din adevărata prietenie disprețuiește alte oferte, oricât de avantajoase ar fi ele: „Cine schimbă stăpânii slugă Îmbătrânește
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
mită, complimentări și lingușiri de tot felul.) Acela care ascultă este părtaș cu acela care vorbește de rău. (Desigur, numai celui căruia Îi place să asculte ponegririle făcute de alții la adresa unui semen acceptă să fie de față.) „Jumătate din omenire simte plăcerea să bârfească și cealaltă jumătate să creadă bârfele.” (La Rochefoucauld) Râvnim la lucru străin, iar altora le plac mai mult lucrurile noastre. (Probabil că această particularitate a firii omenești este determinată nu atât de un sentiment de neîncredere
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
un mod exclusivist, preferențial, neacordând astfel Încrederea sau afecțiunea acelora din jur care le merită.) „Este mai În puterea ta să nu fii rău, decât să Împiedici răutatea altora. Îți este mai la Îndemână să contribui la perfecționarea morală a omenirii Începând cu tine Însuți.” (T.Vianu) Cu ochii altora poți să-ți vezi mai bine defectele. (Avem nevoie Întotdeauna de un reper, de un alt mod de a privi și aprecia lucrurile, pentru a Înlătura sau atenua subiectivismul pe care
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
care am dorit mult să le vedem Înfăptuite). Μ Unui copil mai mult i se dă; unui tânăr mai mult i se pretinde; unui bătrân mai mult i se iartă. Μ Deși se pretinde că ar fi făcută spre binele omenirii, clonarea umană reprezintă În realitate un act barbar, deoarece este un atentat la individualitatea și libertatea omului. Totuși nu se poate nega faptul că clonarea este un fapt științific excepțional, singurul care ne permite o transpunere palpabilă a „trecutului” În
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
nu putem avea măsura valorii acțiunilor noastre prezente. Μ Aspirațiile noastre, ca de altfel și simțămintele noastre sunt singurele păsări libere, care nu pot fi Închise Într-o colivie (cel puțin deocamdată). Μ O dovadă a existenței reale În istoria omenirii a lui Hristos sunt, spun creștinii, puterile deosebite dovedite de Sfinții Apostoli și de unii discipoli și sfinți În peregrinările lor prin lume, puteri concretizate În diferite miracole pe care ei le-au realizat. Aceste puteri nu le-au avut
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
mai mult călugării spre acest loc al descoperirii și al pierzaniei care este cultura. Dar, dincolo de această bibliotecă reală, al doilea volum al lui Aristotel pune În pericol, cel puțin potrivit părerii lui Jorge, ansamblul lipsit de pereți al bibliotecii omenirii. Lectura cărții lui Aristotel o va modifica pe a celorlalte lucrări ale acestei biblioteci, Începând cu Biblia, o singură carte având capacitatea de a le deplasa pe toate celelalte, În lanțul interminabil de cărți În care sunt asociate. * Celebra intrigă
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
literatură, cultură, arhitectură sau în artele plastice, ci și în filozofie, disciplinele social politice etc. De asemenea, atât postmodernismul cât și neomodernismul trebuie puse, evident, în relație, cu termenii: modernism, modernitate. "Modernitatea, în primul rând, ca perioadă istorică din evoluția omenirii, este derulată, între Epoca Luminilor (sec al XVII-lea) și primii ani dupa cel de-al Doilea Război Mondial, iar modernismul este estetica acestei perioade. În literatura română, fenomenul postmodern ia amploare dupa 1980, respectiv 1990, 2000. De asemenea, postmodernismul
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
a timpului asupra vieții sociale și culturale a diferitelor popoare între dânsele, printr-o interdependență materială și morală. Există, cu alte cuvinte, un spirit al veacului sau ceea ce numea Tacit un saeculum, adică o totalitate de condiții configuratoare a vieții omenirii"14. Astfel încât, conform aceluiași Iulian Boldea, "modernismul românesc este, s-ar putea spune, fructul unei sinteze între experiență (tradiție) și experiment (noutate), desigur, în consonanță cu spiritul veacului. Canonul modernist s-ar caracteriza, așadar, prin spirit de noutate, voința de
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
în acest haos al pierderii de sine, abia mai putând salva ultimele resturi: "Tu treci prin ceață/ Și eu știu că treci,/ Și e destul ca norii/ Să nu-mi pară reci/ Sicrie fără sațiu/ Umflându-se să-ncapă/ Întreaga omenire/ În pulberea de apă,/ inconsistent și acru/ Dospindu-se-n văzduh./ Tu treci prin ceață:/ Clar și-nalt, un duh/ Ordonator de sensuri,/ Scoțând din moarte lume/ Ce tremură uimite/ Pe când ușori le-ndrumi/ Ținându-le de umeri/ Să nu
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
deși e alegoric. Aversiunea față de dictatură este manifestată direct, total dezarmat. Decrețeii sunt copiii sau adulții din aeastă poezie, care s-au ivit pe lume, fără să aibă dreptul la explicații. Fiecare negație, încărcată de un semantism al compasiunii pentru omenirea forțată să suporte ideologia impusă, este urmată de o propoziție adverstivă, care conține ideea de obligație. Ideologizarea forțată este redată prin lexeme de tipul: condamnat, n-aude, nu vede, nu înțelege, dar înaintează, mame neîntrebate, acesta fiind, cu alte cuvinte
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
în consecință, o valoare etică, alături de cea estetică, poetul nefiind doar un deținător al frumosului artistic, ci și un purtător al stindardului de pace. Spiritul colectiv al poeziei face din creatorul ei un continuu căutător de soluții de salvare pentru omenire. În cele mai multe cazuri, soluția este sacrificiul de sine, uneori dus la extrem, precum exilul sau închisoarea, alteori păstrat la limita cuvântului scris. Litera așternută pe hârtie devine, în cel de-al doilea caz, speranța salvării de bezna singurătății totalitare, formă
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
introspecție pe care am trăit-o, pentru că era evident că nu mă pot apăra de nebunie decât gândind. A.-I. P.: (Mai) credeți în viitorul poeziei? Care este starea poeziei în prezent? A.B.: Da, cred. Mai mult, cred că omenirea nu se va putea salva decât în măsura în care se va întoarce dinspre consum si materialitate spre spiritualitatea din care poezia reprezintă o bună parte. A.-I. P.: Faceți parte dintr-o generație care a reprezentat o voce pentru resuscitarea lirismului, după
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
și ficțiune sînt de o splendidă banalitate, și piesa cred că aici bate foarte tare, fiindcă neagă aceste două ipostaze a banalului existenței și a banalului ficțiunii. Acești oameni nu sînt ancorați, așa cum am dori toți, în marile probleme ale omenirii. Ei sînt ancorați în lucruri mici, existența îi ucide, se retrag într-o ficțiune la fel de mică, și la sfîrșit mor. Mor, ca un "banc". Așa și trebuie. Nu mă surprinde. Mor precum au trăit. Remarcabilă este ultima replică: "cum de
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
sentimentul că e viu, că e autentic? Față de nimic, e bun chiar și răul. Decît apatia, mai bine suferința. El n: Mă ții aici, în stradă, cu discursuri și-mi ticluiești mie filosofia și ideologia suferinței. Păi, după tine, idealul omenirii ar fi să trăiască și să lupte pentru a-și cîștiga dreptul la chin..., pentru a atinge cel mai dezvoltat nivel de suferință...! Păi nu-ți dai seama! "Popoare, înainte către societatea cu cea mai multă durere pe cap de
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
plîns) Și eu am visat să fie altceva! Și uite că acum scriu borderouri pentru "Alli En gros"! Și asta pentru că am absolvit engleza! Ca să traduc: chewing gum gumă, cofee cafea, cigarettes țigări...! Dar asta nu-nseamnă să cer cont omenirii pentru dezamăgirile și disperările mele! Octav:...Măcar tu ai gîndurile precise... clare... te invidiez... Mona: Ba nu mă invidiezi deloc. Și pentru că nu mai vreau să mă atragi într-o vorbărie în care să-ți exersezi tu unghiul de tragere
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
spune mai degrabă sufletul) protagonistului, apoi trupul său (În)dopat și psihicul său amorțit de somnifere trăiesc viața ca pe o stare iremisibilă de apatie: viața ca o comă. Capitolul 13. Cinism, vulgaritate, machism, toate premediate. Naratorul este dezgustat de omenire. Mizantrop și misogin. Îl vizitează la locul de muncă o anume Sandra Heksjtovoian, o artistă absolventă a Artelor Frumoase din Caen: voia să-i arate ceva și să-i propună, desigur, finațarea unei expoziții. Ce-i arată? Mulaje după clitorisul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
unor adevăruri istorice ținute departe de ochii lumii. Aidoma protagonistului din Posibilitatea unei insule, el este mizerabilul, cinicul, perversul, scabrosul, trivialul comic pentru care nu mai există nimic sfînt, a cărui inteligență lucrează doar În propriul beneficiu și În disprețul omenirii pe care nu dă doi bani (acesta este punctul de contact cu discursul lui Beigbeder, intrat pentru totdeauna În pielea de nebun al regelui). Dar În nici un alt fel n-ar putea deveni Houellebecq revelatorul unei epoci, astăzi, cînd singurele
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ale volumului sînt acelea în care autorul hiperbolizează și îngroașă tușele, literaturizează pe marginea unei logici sociologice. Dincolo de miza științifică, pe fragmente, Lucien Sfez nu-și refuză nici delicii estetice, sporind plăcerea lecturii. Dan LUNGU INTRODUCERE 2 Niciodată în istoria omenirii nu s-a vorbit atît despre comunicare. Aceasta, se pare, trebuie să rezolve toate problemele. Fericirea, egalitatea, satisfacția indivizilor și a grupurilor. În timp ce, se crede, conflictele și ideologiile se atenuează. Comunicarea invadează toate domeniile; în întreprinderi, unde sectorul relațiilor umane
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
p. 789. 33 Dialog cu Guitta Pessis Pasternak, "Le Monde", 1 martie 1984. Roboții ar putea avea un Einstein al lor, le răspunde ca un ecou Feigenbaum (dialog cu Guitta Pessis Pasternak în "Les Nouvelles Littéraires" din 27 februarie 1986). "Omenirea nu este decît mecanică", se pare. 34 Ed. Economica, 1980. 35 Ed. de L'Epi, 1974. 36 Oraș descris în acești termeni de R. Dahl în Qui décide? (Armand Colin). Dahl face din această descriere modelul unei analize sociologice potrivite
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
lumii înconjurătoare. El percepe lucrurile ca fiind îndreptate către sine sau dinspre sine, acțiunile sale fiind controlate de propriile nevoi și dorințe, plăceri și temeri. Un grup social, fie el o familie, o asociație de persoane, o națiune sau chiar omenirea ca întreg în relația sa cu natura, resimte centricitatea ca pe o componentă puternică a viziunii și motivației sale. Totuși, destul de curând, individul sau grupul centrat în jurul propriului eu este obligat să admită că propriul centru este doar un centru
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
Elegie"); feciorul, sluga lui "Crai de ghindă", așteaptă, trist și tăcut, porunca; grădinarul poartă în el povara unui vis: "ca un cer închis" ("Trandafirul negru"). "Acela-care-nu-se-teme-de-nimic" va fi răpus de "cel ce așteaptă nemișcat, stăpân pe sine și pe vreme!"; omenirea poartă pecetea păcatului, pentru că actul creației are la origine desfacerea monadei umane, androginul; femeia face parte din trupul bărbatului, ea este jumătatea din om, dorită de cealaltă "ce se duce după ea". Tonul elegiac este alimentat de un straniu sentiment
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]