12,407 matches
-
Calm, poetul meditează asupra tainelor universului și asupra posibilităților de-a le dezlega, pentru că: "poezia din adâncul minții/ e un soi de tablă de alt soi". Menirea poetului este de a pune în evidență puntea de dulceață între poeți și omenire: "și toți poeții se răsfață/ trecând-o în închipuire." El caută în poezie un drum care să-i ridice statuia râvnită, în ciuda atitudinii de indiferență simulată de-atâtea ori: "alt drum spre Hexametri/ mai pur și simplu nu-i/ Unde
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Cu litera "e" începe starea de inefabil, ea nu mai poate fi reprezentată, atingând universul "Necuvintelor" sau împotriva cuvintelor, în care clamează ideea de a fi liber de vorbire; din nou revine la sunetul "a", el reprezentând geneza, fără el omenirea ar fi liberă de vorbirea atât de imperfectă: "Cu tine mă culc, numai pe tine te vreau/ târfă fermecătoare/ disperată zeiță" și sunetul este un semn al morților, "vaginul imaginar al lumii, muzica ce târăște trupul deasupra cuvintelor". Poetul definește
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
înfățișările lumii sensibile, fapt ce-l determină să se bizuie mai mult pe intuiție decât pe studiul matematic al legilor ce jalonează universul cosmic. Înțelegerea îi apare poetului ca o stare de grație dăruită aleșilor care sunt atemporali, în timp ce restul omenirii trece prin "criză de timp": "Dau sfat:/ Cei care au pus pământul/ să fie sluga soarelui/ să-i caute justificare./ Altfel e trist pe pământ". De la intuiție la experiment s-au făcut pași enormi și drama conștiinței continuă, condiționată de
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
și aici obsedanta opțiune pentru real, de aici și posibila ceartă a lui Euclid: "Euclid, bătrâne și neomenescule,/ tu ai crezut într-o lume singura/ cu postulate neomenești," De fapt, începând cu primele volume, Nichita Stănescu încearcă să explice încordarea omenirii pentru cucerirea științifică a lumii. Mișcarea, viteza luminii sunt manifestările energetice ale lumii și caracteristica mișcării este viteza. Omul devine "un fulger neîntrerupt" eminescian. în mișcarea cu viteze superioare vitezei luminii, curgerea timpului devine negativă! "Și cum eu însumi fulgeram
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
și din această ciudată eliberare de rigoarea logicii. Iată de ce în dragoste, riguros vorbind, nu mai putem avea pretenția că gândim! A iubi pe cineva înseamnă a face din acea persoană una din categoriile umanului, orice tentativă de a descrie omenirea având forma: persoana iubită, bărbați, femei... * Sensul propriei vieți își capătă conturul și în funcție de un chimism interior, ce dă naștere diverșilor demoni care ne mână într-o direcție sau alta. * Pentru a-mi motiva greșelile aș fi vrut să am
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
rezultatul nu-l constituie salvarea eului, ci a unor eu-uri posibile, încercarea de a constitui un singur chip care să ne supraviețuiască eșuând. * G. Liiceanu, analizând câteva din ideile lui Noica (Ușa interzisă, pp. 113-115), printre care și împărțirea omenirii în "oameni" și "băcani", reia ideea omului care trăiește în noaptea ființei sale, adică a indiferenței față de rostul său pe lume (formulare fascinantă!). Cum contextul analizat este dat de evenimentele din 11 septembrie, sensul ar trebui răsturnat: oare Răul (recurg
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
spirit ca esență a umanului). * Modernitatea face trecerea de la suflet la spirit. Dacă sufletul poate fi mântuit prin credință (și cu ajutorul Divinității), spiritul poate fi salvat prin creație (cu sprijinul Istoriei). Semn că renunțarea la credință este o fugă a omenirii din nemurire în timp, dar o temporalitate ce frizează nemurirea prin medierea Istoriei. Atât varianta credinței cât și cea a științei ascund o spaimă de curgerea timpului; doar căile pe care apucă fiecare sunt diferite. * Dorința de sistem dă seama
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
și familie (în sens genetic, al relațiilor de rudenie); ambele încearcă să ne cucerească și să ne păstreze fidelitatea. Dacă știința nu-i va găsi "locul și substanța", sufletul va rămâne, alături de Dumnezeu, unul din cei mai puternici semnificanți ai omenirii, cel care dă însuși sensul umanității. * Rațiunea acest copil al sufletului ce vrea să-și ucidă tatăl. * Se pare că setea noastră de mituri cheamă noile mitologii; aceste structuri simbolice sunt constitutive conștiinței noastre. * Unul din gesturile care dezvăluie tendința
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
tare, este legat întotdeauna de eliberarea față de ceea ce au sădit în tine anii de cochetărie cu impersonalul se. * În spiritul pariului lui Pascal: chiar dacă toată "istoria" lui Iisus nu este decât o poveste, rămâne totuși cel mai frumos ideal al omenirii. * Dintr-o perspectivă laică, esențial pentru o religie este impactul pe care-l are asupra realității. Distanțele mari între real și ideal nu conduc la practicii sociale eficiente, ci doar la speranțe legate de viața viitoare. * Nu ar trebui să
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
care consumul o aduce cu sine. * Este posibil ca postmodernitatea să rateze cauza marilor căderi în zona subumanului petrecute în secolul XX, ele fiind determinate mai curând de accentul pus pe iraționalitatea omului decât pe pretențiile sale de raționalitate universală. * Omenirea și-a creat propriul mediu în care să-și găsească al său acasă: cultura. Să observăm că o mare parte a culturii s-a ivit chiar în perioadele tinderii către Divinitate. Noul umanism dă seama de o omenire care-și
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
raționalitate universală. * Omenirea și-a creat propriul mediu în care să-și găsească al său acasă: cultura. Să observăm că o mare parte a culturii s-a ivit chiar în perioadele tinderii către Divinitate. Noul umanism dă seama de o omenire care-și este suficientă sieși, având suficiente motive de satisfacție dar și de temere. Omul contemporan își este propriul ideal și propria-i spaimă. Cărțile citite fac parte din "genetica" propriei gândiri. * Esențială pentru Stat nu este aplicarea pedepsei, ci
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
care ea le exercită împotriva libertății individuale? Altfel spus, nu cumva societatea contemporană este mult prea prezentă în viața persoanei? Poate avem nevoie de noi granițe între individ și societate. Vârsta aduce cu sine intuiția puținului timp scurs de la începutul omenirii; distanța față de strămoși se scurtează în mod semnificativ, nu dintr-o unire cu ei așteptată odată cu moartea, ci dintr-un sentiment de apropiere pe care ți-l dă noua raportare la timp. Diavolul constituie o strălucită invenție a omenirii menită
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
începutul omenirii; distanța față de strămoși se scurtează în mod semnificativ, nu dintr-o unire cu ei așteptată odată cu moartea, ci dintr-un sentiment de apropiere pe care ți-l dă noua raportare la timp. Diavolul constituie o strălucită invenție a omenirii menită să ascundă momentele de prostie, el fiind scuza ideală pentru proști. De câte ori rostim formula "Și-a băgat Dracul coada!" atunci când ceva nu merge dintr-o lipsă a noastră de cunoaștere?! Însă putem gândi în modalitatea aceasta atunci când avem o
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
mai mult rău decât greșelile care le-au motivat. Semn că teama noastră de lipsa ordinii este prea mare pentru a mai putea zări păcatele pe care le înfăptuim în numele unei pretinse justiții. Judecata (și pedeapsa) sunt păcate esențiale ale omenirii. Această presimțire a fundamentat succesul creștinismului. Însă distanța dintre ideal și ceea ce a realizat demonstrează imposibilitatea izbăvirii de acest păcat. * Odată cu inventarea parfumului tot ce este plăcut pe lume miroase a femeie. * O carte reprezintă un dublu țipăt: al existenței
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
într-o epocă; or, majoritățile sunt schimbătoare, secolul XX fiind un exemplu trist în acest sens. * Dorința oamenilor de sens al existenței este un motor al umanității ce poate conduce lesne și la dezastre. Semn că pretenția de maturitate a omenirii este exagerată, progresul fiind relativ la ceea ce alegem să considerăm drept vârfuri. * Modalitatea ideală a scrisului este transa; a scrie, în sens tare, înseamnă a da frâu liber ideilor care te stăpânesc, deseori fără să ți-o arate. Este forma bună
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
sub un nou nume: analiști. * Ca bărbatul să nu se plictisească Dumnezeu a adus pe lume femeia; pentru a da o ocupație femeii a inventat banii. * Odată cu modernitatea Occidentul își întoarce fața de la transcendență către modul de-a fi al omenirii. Se naște o lume centrată pe existența sa, în intervalul dintre sine și propria-i reflecție mentală constituindu-se științele. Idealul (constituit ideologic) îl constituie preocuparea omului față de om. Modernitatea este inevitabil narcisistă, petrecându-și timpul (ce capătă numele de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
este scoasă din real și plasată în plin fantastic, autorul anonim atenuând în acest mod gravitatea și durerea morții, dându-i una din formele cele mai puțin tragice, căci, așa oum remarca tot Lucian Blaga, revelându-i-se misterul morții, omenirea, cutremurată, și-a găsit salvarea în mit, în ireal, în fantastic, iar "Miorița" ilustrează în mod strălucit această idee. Sub aspect stilistic, alegoria surprinde prin îmbinarea firească și originală a epitetelor, a metaforelor și a personificărilor prin care se realizează
LIMBA ŞI LITERATURA ROMÂNĂ GHID DE PREGĂTIRE PENTRU EXAMENE ŞCOLARE by CRINA- MIHAELA CHIRIAC () [Corola-publishinghouse/Science/625_a_1292]
-
Toți au crezut Într-o cetate și o lume perfecte. Majoritatea acestor idei au rămas În stadiul de proiect, unele Însă au fost traduse În fapt și s-au dovedit, În toate cazurile, a fi cele mai teribile nenorociri ale omenirii. Cum este posibil ca proiecția unui ideal spiritual să devină o nenorocire, o apăsare grea care să dizolve Însăși existența și cetatea? Se pot Întoarce idealurile Împotriva omului și a cetății? Istoria a dovedit că da. Cui se datorează acest
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
de chimie, atomul devine noțiune de filozofie și morală 4). Tînărul Eminescu valorizează, de asemenea, în chip moralizator cuvîntul „atom”: „în veci aceleași doruri [spune el în penultima strofă din „împărat și proletar”] mascate cu altă haină./ Și-n toată omenirea în veci același om -/ în multe forme apare a vieții crudă taină./ Pe toți ea îi înșală, la nime se distaină./ Dorinți nemărginite plantînd într-un atom”5). „Atom” este pus aci nu de dragul rimei, ci pentru a schița uriașa
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
Arghezi, care, mai aproape de noi, în „Cel ce gîndește singur”, trece atomul în rîndul celor mai mari cuceriri, capăt al revoluției tehnico-științifice: „Și, în sfîrșit, urmașul lui Prometeu, el, omul,/ A prins și taina mare, a tainelor, atomul./ El poate omenirea în cîteva secunde/ S-o-ntinerească nouă pe veci ori s-o scufunde”9). Cel de-al doilea caz îl ilustrează Bacovia, care scoate ceva memorabil din cuvîntul „atom” în cunoscutul vers din „Largo”: „Muzica sonoriza orice atom...”, generalizare de
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
uneori chiar alături de el, stau: G. Dem. -Poiană, Ioan Popșior, N. Fieraru. Ubi sunt? „Orice pericol își pierde capacitatea de a ne îngrozi, dacă îi sînt cunoscute cauzele”, susține Konrad Lorenz, în cuvîntul înainte la Cele opt păcate capitale ale omenirii civilizate (trad. rom. 1996, p. 7). Fără îndoială, moartea e un pericol; cel mai mare. Meditînd constant la ea, Bacovia o îmblînzește, ajunge să nu se mai teamă de dînsa. Moartea e ca „o cădere“. Aidoma copiilor, cei mai mulți dintre poeți
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
venim la ajutorul cerut de Eminescu. Să nu mai discutam calitățile lui, ci să-l ajutăm pînă îl va ajuta țara. Noi suntem datori, ca conjudețeni, a-l ajuta, fiind fiul județului căci dacă vom merge pe urmele științei, apoi omenirea întreaga trebuie să-l ajute. Statul nu poate decît tocmai la toamnă să voteze, cînd se va aduna Camera, cînd boala este acută; nu poate aștepta, deci el cere un ajutor prompt și, fiindcă consiliul județean e în sesiune, el
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
cu criza spirituală și isteria ei și-a pierdut din vigoare". Nicăieri în altă parte nu găsesc această grandoare" scria Flaubert. Yourcenar și-a însușit posibilitățile creative ale acestui pasaj din Flaubert pentru propriul ei univers ficțional. Ce înseamnă pentru omenire să fie abandonată de zei, să nu aibă nici un cămin spiritual în care să-și găsească mângâierea? Zeii anticilor funcționaseră la fel de eficient ca Hristos și martirii lui de mai târziu. Dar în timpul acestui moment din secolul al II-lea umanitatea
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
cum că atomismul nu acordă niciun rol zeilor păgâni, ca să nu mai vorbim de vreun rol al unei singure zeități creștine în consecință, moartea tuturor zeilor, păgâni și creștini. Lucrețiu a conchis a treia teză principală a gândirii sale că omenirea a fost lăsată suspendată în acest univers fără țintă. De aceea omul ar trebui să se dedice plăcerii o viață de epicurieică. Dar din moment ce plăcerea era o justificare insuficientă pentru existența umană, Lucrețiu a văzut condiția umană ca fiind tragică
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
de răspândirea creștinismului; și arătând rolurile jucate de magie și de ocultism. Unii au mers atât de departe încât să susțină că secolul al II-lea fusese epoca lui Saturn, în întregime aflată sub semnul disperării și melancoliei, în timpul căruia omenirea se simțise atât de abandonată încât a recurs la toate soiurile de practici ciudate și credințe bizare pentru a înlocui zeii. Nici un singur crez nu mai unea societatea romană târzie. În schimb, o nouă formă de iraționalism se insinua în
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]