1,184 matches
-
spunz�nd afirmă? iei ungurilor cum c? rom�nii s? au înfiltrat �n Transilvania �n secolul al XIII-lea, Iorga a sus? inut c? �nici un element str? în nu putea fi (�n Evul Mediu) colonizat nic? ieri f? r? emiterea �n prealabil a unui �edict��192. Cu toate acestea, atunci c�nd marele compozitor maghiar B�la Bartok, un pasionat culeg? tor de folclor muzical maghiar ? i rom�nesc (originar din zona Aradului), a venit la Bucure? ți, Iorga a fost entuziasmat, deoarece, �n privin? a
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/959_a_2467]
-
conceptul pare s] fi funcționat ca valoare de bâz] a conduitei și rațiunii morale. Este clar c] au existat reglement]ri uzuale care aveau la bâz] mă’at și care, din când în când, puteau fi ridicate la rangul de edicte faraonice. Dreptatea și adev]rul nu erau concepte vagi, ci trebuia aplicate în viața de zi cu zi. În tribunale, magistrații trebuiau s] manifeste mă’at în ceea ce spuneau și prin modul în care rezolvau cazurile (Morenz, 1973, p. 125
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
dezvoltarea moral] presupune o proporție considerabil] de dezvoltare psihologic]. La urma urmei, nu putem presupune c] un copil de un an se poate angaja în raționamente morale abstracte: de exemplu, s] priceap] imperativul categoric al lui Kant său s] înțeleag] edictul utilitarist al celui mai mare bine pentru cel mai mare num]r de oameni. Dar acest lucru arăt] doar c] dezvoltarea moral] este imposibil] f]r] dezvoltare psihologic] - nu c], având dezvoltare moral], avem neap]rât și dezvoltare psihologic]. Așadar
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Vestul a devenit o supapă de siguranță, un mod de a asigura egalitatea șanselor fără a se preocupa Însă de egalitatea condițiilor. Pe frontieră, fiecare persoană era egală cu celelalte În sensul că depindea numai de ea Însăși, neîmpovărată de edicte guvernamentale sau, În mare masură, de mâna lungă a intereselor comerciale din Est. Acum Însă, observa Turner, „epoca competiției libere Între indivizi pentru resursele Încă neapropriate ale națiunii se aproprie de sfârșit”63. Turner era Îngrijorat de soarta oamenilor a
[Corola-publishinghouse/Science/2290_a_3615]
-
actorii angajați În relații În interiorul universității - administratori, profesori, personalul auxiliar, chiar cei care Întrețineau terenurile din jurul universității și alți lucrători care serveau respectiva comunitate, precum și membrii comunităților lărgite din care universitățile făceau parte. Guvernarea, spuneau studenții reformatori, nu constă În edicte și reguli transmise de sus În jos, ci este un proces deliberativ deschis la care participă jucători egali Între ei, fiecare cu interese și aspirații proprii, dar toți interdependenți și, În cele din urmă, responsabili pentru bunăstarea reciprocă. O revoltă
[Corola-publishinghouse/Science/2290_a_3615]
-
Încercat să-și pună În fiecare moment amprenta asupra guvernării În Uniunea Europeană - continuând să o facă și În prezent -, noile realități tehnologice, comerciale și sociale dezagregate ale erei globale au forțat Uniunea Europeană să conducă mai mult cu ajutorul procesului decât prin edicte și statute. „Guvernarea la nivele multiple” este sinteza neașteptată care a rezultat din competiția Între federaliști și antifederaliști pentru a defini viitorul comunității. Compromisurile continue Între cei care favorizau un mod mai centralizat și cei care preferau un model interguvernamental
[Corola-publishinghouse/Science/2290_a_3615]
-
de vedere conceptual, derivă din doctrina pitagoreică și neoplatonică, își vor găsi o sistematizare mai originală, mai coerentă și mai puțin fragmentară în Sf. Augustin. 2.3 Epoca sintezei: secolele IV-VI Începând cu jumătatea secolului al IV-lea, datorită Edictului din Milan (313 d. Cr.), care a promulgat libertatea cultului religios în Imperiul Roman, Biserica s-a aflat într-o poziție nouă față de societate și de puterea politică, fiind constrânsă să regândească raportul ei față de cultura seculară. Acestui nou scenariu
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
o ocazie pentru a desfăta urechile în detrimentul adevăratului obiectiv: lauda adusă lui Dumnezeu și sanctificarea credincioșilor. Situația muzicală în sine era în sintonie cu trăsăturile „stilului baroc”, chiar dacă nu era compatibilă cu finalitatea liturgiei. Nu ne surprinde, așadar, afirmația următorului edict arhiepiscopal: „Templele au devenit piețe publice, chiar mai rău, scene unde sunt reprezentate vanități și obscenități scandaloase, locuri de distracție și teatre ale falsității”. Au existat și tentative de a împăca exigențele noului tip de muzică cu exigențele liturgiei, prin
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
în cultul divin romano-catolic, și nu numai, muzicii i se acordă un spațiu larg. Cântul bisericesc latin își află obârșia în sinagoga ebraică, chiar dacă nu sunt excluse influențe din lumea muzicală greacă sau romană. Odată cu libertatea de exprimare religioasă (313, Edictul de la Milano) și construirea lăcașurilor de cult, al căror spațiu arhitectonic permitea rezonanțe sonore inedite, se dezvoltă și primele forme liturgice muzicale care vor alcătui repertoriul Bisericii Catolice, așa-numitul cânt gregorian. Inițial, fiind unicul cânt admis de autoritățile bisericești
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
cezura istorică care marchează începutul Epocii Fierului (în terminologia arheologică) urmată de dezvoltarea, în Siria-Palestina, a unor state „etnice” (în terminologia istorică, cf. Liverani, 2003, pp. 88 ș.u.) nu foarte asemănătoare între ele; a doua limită corespunde așa-numitului „edict” al lui Cirus (538 î.C.), eveniment de la care începe această nouă perioadă culturală numită „iudaismul antic” (cf. Martone, 2008). Studiul religiei antice din Israel și Iuda: izvoare și metodologie Înainte de a începe discursul istoric și religios propriu acestui volum
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
yahwist în Ierusalim după abandonarea țării în voia cultelor idolatrice ale „altor” populații. Restaurarea cultului originar yahwist ar fi avut loc prin bunăvoința și „libertatea religioasă” permisă de suveranii persani, de regele Cirus în special, care ar fi acordat personal edictul de reconstruire a templului din Ierusalim (Esd 1,2-4; 6,3-5). Libertatea religioasă îngăduită de Cirus, care este considerat de Isaia chiar un „ales, uns” al lui Yhwh (Is 45,1), ar fi confirmată arheologic de descoperirea faimosului cilindru al
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
mare parte a marilor orașe. Conștiința de a fi francez și de a avea dreptul activ de cvasi-cetățean a cărui identitate provine din relația sa cu semenii se naște în acest moment. Ea se manifestă din nou în momentul revocării edictului de la Nantes în 1685 de către masele populare; revocarea a fost percepută, în sfîrșit, ca un triumf a ceea ce deja ar putea să se numească coeziune națională, mereu defavorabilă minorităților 125. Cu toate acestea, în Anglia cristalizarea poporului s-a petrecut
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
în timp ce, în mod simetric, supușii prinților fideli catolicismului n-au de ales decît să adere din nou la acesta în caz că-l abandonaseră. Nu a fost nici o excepție de la acestă constrîngere decît în Franța și numai în perioada cuprinsă între promulgarea edictului de la Nantes, în 1598, și abrogarea sa, în 1685 și în orașele libere ale Imperiului habsburgic, unde, începînd din 1648 au putut coexista cele două tipuri de religie, în virtutea unei dispoziții cu totul speciale prevăzute de tratatele Westphalice.127 Acest
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
impunea prin scrierile lui Calvin sau prin poeziile lui Du Bellay. În paralel, statele deja consolidate adoptă foarte devreme aceste limbaje scrise în vederea folosirii lor ca instrumente de comunicare oficială. Monarhia engleză o face în 1362. La 1 aprilie 1539, edictul de la Villers-Cotterêts traduce în Franța voința lui François I de a impune folosirea francezei în actele publice și juridice. Însă practica rămîne refractară față de seducția literară cît și față de cerințele politice, fapt valabil adesea și pentru elite. Edictul de la Villers-Cotterêts
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
aprilie 1539, edictul de la Villers-Cotterêts traduce în Franța voința lui François I de a impune folosirea francezei în actele publice și juridice. Însă practica rămîne refractară față de seducția literară cît și față de cerințele politice, fapt valabil adesea și pentru elite. Edictul de la Villers-Cotterêts nu are efectul scontat. În linii generale, limbile de comunicație na-țională nu-și vor îndeplini rolul decît atunci cînd își vor de-monstra utilitatea. Precocitatea difuzării limbii germane, spre exemplu, derivă, în mod paradoxal, din chiar fragmentarea politică
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
al limbii naționale standardizate, reîn-vățată mereu după secolul al XVIII-lea sub influența "limbajului imprimat" în sensul suprimării diferențelor de accent și de construcții proprii aristocrației. În Franța cel puțin, această politică datează dintr-un trecut mai îndepărtat, cel al edictului de la Villers-Cotterêts din 1539, dacă avem în vedere ultimele măsuri aplicate Flandrei picarde sau neerelandofone în 1684 și Roussillon-ului catalanofon în 1700 și 1753. Dar începînd din 1791, după o scurtă perioadă de toleranță a graiurilor regionale între 1789-1790, în
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
iudaică care a avut loc spre sfârșitul domniei lui Traian (115-117 î.C.). În acest document fragmentar este menționată batjocura unui aspirant să devină monarh: „Paul [a vorbit] despre rege, cum l-au condus și [batjocorit]; și Theon a citit edictul lui Lupus poruncindu-le să-l aducă la Lupus ca să-l ia în râs pe rege...” (Papirusul Louvre, 68,1.1-7). La începutul secolului al II-lea d.C., Plutarh (Pompei 24,7-8) povestește un episod în care pirații își băteau
Ultimele zile din viaţa lui Isus : ce s-a întâmplat cu adevărat by Craig A. Evans, N. T. Wright () [Corola-publishinghouse/Science/101017_a_102309]
-
locuință. Parterul era folosit pentru taverne (tabernae), magazine și ateliere, iar etajul sau etajele, ca spațiu de locuit. Ca și locuințele moderne, o insula ar fi putut avea un nume, de obicei referindu-se la proprietarul clădirii. Augustus limitează prin edict imperial Înălțimea acestora la 21 de metri. După o perioadă de absență, o vedem reapărând În perioada modernă, spre sfârșitul secolului al XVIII-lea și Începutul secolului al XIX-lea adusă de nevoia de locuințe urbane, dar și de noul
Managementul proprietăţii imobiliare by ANICA-POPA, ADRIAN () [Corola-publishinghouse/Science/186_a_188]
-
lui Ludovic al VI-lea și Ludovic al VII-lea, grijile financiare ale acestor regi ai Franței și ale marilor feudali s-au dovedit a fi o șansă pentru orașe 1; sub Ludovic al XIV-lea însă, nemulțumirea orașelor crește. Edictul din 1692, care prevedea sarcinile municipalității, urmărea să aducă pe linia de plutire casieriile statului. El agrava dominația oligarhiilor restrânse, care datorau totul regelui și nimic sufragiului locuitorilor; astfel, acest edict a alterat și mai mult consistența orașului ca instituție
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
sub Ludovic al XIV-lea însă, nemulțumirea orașelor crește. Edictul din 1692, care prevedea sarcinile municipalității, urmărea să aducă pe linia de plutire casieriile statului. El agrava dominația oligarhiilor restrânse, care datorau totul regelui și nimic sufragiului locuitorilor; astfel, acest edict a alterat și mai mult consistența orașului ca instituție politică. Numai Parisul a făcut întrucâtva excepție și a ajuns să concureze statul. "Simplul fapt al concentrării fizice a populației în capitală constituia un pericol pentru elitele de la curte și creștea
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
constituit unul dintre scopurile cele mai vechi ale sistematizării cadrului urban. Ea se combina adesea cu preocuparea pentru asigurarea igienei și a salubrității, pe care o impunea concentrarea urbană, dar această preocupare se întemeia pe însărcinările unor persoane particulare. Astfel, edictul din 1539 "impunea locuitorilor să paveze porțiunea din fața casei, să aibă closete, să-și pună gunoiul în coșuri ce urmau să fie strânse de cărăuși și descărcate în depozite de gunoaie situate în afara zidurilor orașului"3. Aceste ordine nu erau
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
și, într-o mai mică măsură, cu Africa de Nord, exporturile italice de vin au avut serios de suferit. A urmat apoi o gravă criză economică care a zdruncinat Imperiul începând cu anii 90, astfel încât în 92 împăratul Domițian a promulgat un edict (care avea să fie abrogat în 276 de Valerius Probus) care ordona distrugerea viilor în toate provinciile romane și interzicea autohtonilor să planteze altele noi54. Principalele ținte ale acestor dispoziții au fost viticultura și comerțul cu vin din Italia. Galii
Civilizatia vinului by Jean-François Gautier [Corola-publishinghouse/Science/915_a_2423]
-
Galii au ocolit decizia imperială recurgând la un "podgorean de paie". Acesta, cetățean roman fiind, cumpăra fictiv de la un "provincial" un teren pe care-l planta cu vie. Apoi, dacă fondul viticol era productiv, îl "revindea" proprietarului inițial. În 212, edictul împăratului Caracalla (pe numele său adevărat Basinius, fiin numit Caracalla după mantia galică pe care o purta) a acordat cetățenia romană tuturor supușilor liberi de pe teritoriul imperiului, oferindu-le astfel posibilitatea de a cultiva viță de vie. Invaziile barbare (spre
Civilizatia vinului by Jean-François Gautier [Corola-publishinghouse/Science/915_a_2423]
-
într-un dublu mod de către împăratul Constantin I, "cel egal apostolilor" (tema împăratului considerat al treisprezecelea apostol va fi dezvoltată în Bizanț începând cu secolul al V-lea), pe de o parte, prin Scrisoare către guvernatorul Bitiniei cunoscută și ca "Edictul de la Milano" -, care acorda creștinilor aceleași drepturi pe care le aveau și celelalte religii. Împăratul Constantin a rămas în continuare mare preot (Pontifex Maximus) al religiei păgâne, botezat pe patul de moarte, în mai 337, după ce fusese catehumen (neofit care
Civilizatia vinului by Jean-François Gautier [Corola-publishinghouse/Science/915_a_2423]
-
au continuat sub Valerian (împărat între 253 și 260). După o periodă de relativă acalmie, Dioclețian și Galeriu au declanșat contra creștinilor o persecuție care va bântui vreo zece ani în întregul imperiu. Galeriu a publicat înaintea morții sale un edict de toleranță (în 311) adresat creștinilor. Prin ceea ce se numește (în mod eronat) "edictul de la Milano" (313), Constantin garanta creștinilor o neutralitate binevoitoare care echivala cu recunoașterea creștinismului ca religie de stat (fapt care va fi oficializat în 380). Ca
Civilizatia vinului by Jean-François Gautier [Corola-publishinghouse/Science/915_a_2423]