1,303 matches
-
zâmbindu-i. în următorul moment, cei trei bărbați închinând cu paharele pline își urară sărbători fericite. Bătrânul începu să plângă, privind spre Andrei: - Când mama ta trăia, Dumnezeu s-o odihnească, sărbătorile păreau mai vesele. Primul care a început să lăcrimeze a fost Radu. Andrei care încercă să se abțină, nu reuși, iar acum plângea și el, liniștit. După aceste clipe de alinare sufletească, bătrânul își șterse ochii cu dosul mâinii și se adresă lui Radu: -Mă rog bunului Dumnezeu să
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
zise Radu accentuând pe cele două cuvinte comparative. Ramona se mulțumi doar să zâmbească. Acest micuț și încrezut "făt-frumos" în curând îmi va implora în genunchi iertarea dacă planul meu se dovedește a fi împlinit iar "zâna lui bună" va lăcrima pe urmele lui. Deși l-am iubit, răzbunarea mea va fi crudă. Viața lui va deveni un coșmar blestemat. Seara de Sfântul Nicolae a acestui an care se încheie, s-ar putea să-i rămână de tristă amintire. Cu toate
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
din cameră, Radu luă singura carte de pe noptieră pentru a o răsfoi, când foarte surprins sub ea observă batista pe care el i-o dăduse cândva, acum ușor parfumată. Ramona intră, făcu ochii mari, apoi se aproprie de el și lăcrimând, îl sărută. în următorul moment, îmbrățișați tandru, amândoi plângeau. Printre lacrimi, Radu scoase un șervețel parfumat, pe care Ramona îl recunoscuse, și-i șterse fața umedă șoptind: -Ramona, tu dai sens vieții mele! Zorile cenușii ale anului nou parcă au
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
și aprindeau lumânări pe mormântul doamnei Neli Plopeanu, plecată la cele veșnice în urmă cu doi ani. Doamna Ramona pronunță cuvinte neînțelese printre lacrimile ce-i curgeau pe fața sprijinită de crucea mamei sale. Ionuț cu capul plecat și el lăcrima din milă pentru mama lui. Ioana se ocupa de lumânări care mereu erau stinse de vânt. La ieșire din cimitir doamna Ramona privi încă o dată mormântul mamei sale, printre suspine. Spunând nopate bună, Ionuț și Ioana o duc de
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
-ul tatălui meu. Ionuț ieși tot atât de grăbit cum intrase. După plecarea lui, doamna Angela plânse, zicând: -Se poartă cu mine de parcă aș fi o străină. -Ăsta e felul lui, nu trebuie să vă faceți griji, zise Ioana care și ea lăcrima. -Tocmai că-mi fac, niciodată nu cred că se va schimba. Firea lui mi se pare mai aprigă decât a tatălui său, care la vârsta lui era mai maleabil. încă-l mai iubește pe tatăl lui Ionuț, iubirea i-a
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
lipsească prea mult pentru a nu lăsa grija fermei doar pe umerii tatălui său. Această despărțire rapidă parcă lăsă părinților un gust amar, privind triști în urma lor. Doamna Angela Ulmeanu, care-i privea singură de sub un tei, din marginea șoselei, lăcrimează la dispariția lor după colț. Intrară înăuntru și se pregătiră de plecare: „La ce să mai rămân, dacă fiul meu a plecat”, își zise ea și ieși fără a mai sta de vorbă cu cineva, mergând la gară. Când Ionuț
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
refrenul despre mazăre și slănină. Chiar după un interval considerabil de timp, revenind, din prizonierat și din străinătățuri, în plaiurile Goldanei, Iuga băgă de seamă că, prin nu se știe ce afinități neverosimile, era în stare să suspine și să lăcrimeze, atunci când fredona, improvizând în limba aceea anevoioasă a invalizilor de război din Klosterholtzen. Despre năravul lui Iuga, deja supranumit Friț de către goldăneșteni, care îndruga, la beție, cântece nemțești, severe și serioase, ca o mască de gaze și lăcrima prostește, precum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
și să lăcrimeze, atunci când fredona, improvizând în limba aceea anevoioasă a invalizilor de război din Klosterholtzen. Despre năravul lui Iuga, deja supranumit Friț de către goldăneșteni, care îndruga, la beție, cântece nemțești, severe și serioase, ca o mască de gaze și lăcrima prostește, precum mesteacănul, primăvara, se auzi și la Securitate. Fu chemat din nou să dea declarații, despre: unde a stat la nemți în prizonierat? Și pentru ce lălăie... ca un Friț? De data aceasta, nu l-au mai bătut, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
agendă albastră. Mă așteaptă. Când plec, îi sărut mâna, duminica o sărut pe obraz, de Sfintele Paște i-am sărut ochii, pe gură, niciodată. Demult, tare de mult, am îndrăznit, apoi am pierdut-o într-un șotron de lumină. Părinte, lăcrimează de fiecare dată când necurăția îi atinge veșmântul, te rog, dă-mi ascultare zilnic să-i șterg chipul cu o batistă curată. Frate, tu scrii bilețele de dragoste? Le împăturești și le ascunzi sub rama icoanei? Dimineața, la proscomidie, printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
sunt exact la fel; 2) Orice sistem nervos uman este modificat de evenimentele verbale și nonverbale; 3) Un eveniment modifică spiritul și corpul în același timp. Gosseyn nu încercă să se miște imediat. Ochii, sub lumina ce îi apăruse brusc, lăcrimau, dar vederea i se îmbunătățea. Îl durea corpul. Fiecare articulație, fiecare mușchi, părea să protesteze la tentativa de a se ridica din pat. Conștientiză ceea ce se întâmplase. Ținând cont de intervalul de timp scurs pe parcursul transportului prin distorsor, fusese absent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
până găsesc acel pământ, unde mi-ar plăcea să trăiesc. Am visat o insulă frumoasă care mă cheamă și n-o să am pace până n-o găsesc. Împăratul și împărăteasa n-aveau ce face, decât să înțeleagă dorințele fetei, să lăcrimeze de dorul ei, dar de oprit din visurile ei, n-aveau atâta putere. Prințesa și-a dat jos coronița așezând-o pe patul ei, apoi chema camerista și o rugă să se dezbrace. După ce își schimbară hainele, prințesa arăta ca
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
cu interdicțiile lor cu tot era extrem de tentantă. — Adriana, e incredibil. Incredibil. Felicitări! spuse Leigh și se ridică de la masă ca s-o îmbrățișeze pe prietena ei. — Hei, ce s-a întâmplat? o întrebă Adriana pe Emmy care începuse să lăcrimeze. — Scuze, zise ea trăgându-și nasul. Mă bucur mult pentru tine. Doar că nu-mi vine să cred că te muți. — Querida! Tu ai plecat prima, ai uitat? Școala culinară din Cali? De parcă nu erau școli suficient de bune și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
trei ori. Ptiu, piei, Satană! 15.04.2009 Flămânda Justiție și Gigi Becali Fă, Doamne, fereastra ușă, lanțurile praf, cenușă, sentinela să adoarmă, să iasă Becali afară! Gore acoperă cu glasul său de bariton melodia din boxe, iar Sandu Șpriț lăcrimează cu ochii În pahar pe trei sferturi golit... Ce nu Înțeleg eu, fraților Întru suferință, este de ce era Gigi pericol social până mai acu’ câteva ore, iar dintr-o dată poate să ciocnească ouăle sub control judiciar, În vila de la Pipera
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
ar vrea să sară din perete... Nu se mai bea decât țuică fiartă și vin fiert de la o vreme, În consens cu tulburarea atmosferică de afară - vorba unuia -, e un miros de scorțișoară și de piper care face ochii să lăcrimeze, dar atmosfera lasă roșeață veselă pe obrajii chefliilor implementați temeinic În discuții... Gicu este Într-o formă de zile mari, zice că murăturile dorm duse În saramură, iar la iarnă taie și-un porc pentru care a Întreprins deja demersurile
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
Dumnezeu. Era un om deschis, o persoană luminoasă și apropiată de oameni. Privirea lui senină te fascina. Știa gândurile și necazurile oamenilor înainte de a le spune fiecare. În ultimul an al vieții a fost mai mult bolnav. L-am văzut lăcrimând când durerile nu conteneau să înceteze. O striga pe Maica Domnului în ajutor, iar pe mama lui Maria o pomenea mereu și-i ducea dorul. La ziua de naștere veneau mulți ucenici să-i aducă flori. Rând pe rând ajungeau
etăţuia lui Gheorghe Duca Istorie, cultură şi spiritualitate ortodoxă by Daniel Jitaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/503_a_738]
-
iunie 1839, cu treizeci și trei de ani înaintea definitivei sale morți terestre. Și dacă istoria n-ar fi decât râsul lui Dumnezeu? Fiecare revoluție unul din hohotele sale de râs. Hohote de râs ce răsună ca niște tunete, pe când ochii divini lăcrimează de râs. În orice caz și de altminteri nu vreau să mor doar ca să le fac plăcere anumitor cititori nesiguri. Și tu, cititorule ajuns până aici, oare trăiești? Continuare Așa se sfârșea povestirea despre cum se face un roman, apărută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
fotografie mărită a românului, luată din arhivele poliției, totul pe muzică de Gustav Mahler -, o vedem pe Liliane apropiindu-se de el. Îi scoate ochelarii: lui Lionel, nu lui Mahler. Îi spune: Știi că ai ochi frumoși? Jumătate dintre telespectatoare lăcrimează ușor, amintindu-și de Michelle Morgan și de Jean Gabin, într-o situație similară. — Știu, mi-a spus-o și mama. — Tu n-ai mamă, ești orfan. — Atunci, nu mi-a mai spus nimeni. Lionel îi scoate și el ochelarii
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
pensionarului care sălta, sufocat de furie: Nerușinatule! Profiți de acest nenorocit! Golanule, sfidezi sute de oameni care își așteaptă rândul. Porcule, măgarule, răsfățatule... Prea târziu. Căruciorul părăsise hala, traversase trotuarul, cu pachetele glorioase în poala paraliticului. Privirea enormă, gata să lăcrimeze. Scamatorul ridică, cu două degete, două pachete. Zâmbi partenerului, își luă porția, două pachete. Lăsă două cadou amicului și se depărtă, ținând sus sus, în două degete, pungile țuguiate în care balansau găinile decapitate. Ce naiba fac acum cu prada? Ravneam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
amănunt nerod al zilei. Nimic, greieraș, doar principiul suprem. Doar flacăra, doar rugul... Era atent, foarte atent, prea atent. Nu clipea, nurespira, să nu tulbure imaginea, să nu devieze cuvintele. Dar ațipea, iarăși ațipea... Se încleștă de marginea băncii, aproape lăcrimă din cauza încordării, nu cumva să clipească, să năruie totul, dar izbucnise deja bruiajul, ziua își bolborosea, neobosită, mizeriile... cum s-o amuțești, cum s-o ignori... S-a dus fata morgana, s-a spulberat hipnoza, gata. Alte voci, undeva, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
am ajuns cărunți și că soarta nu ne - ajută; Ne mângâie blând pe frunți Cu o mână nevăzută. Ne alină somnul strâmt C- o iubire fără preget; Speriate, stau când simt Grunjii grijilor sub deget. Pe când noaptea - i lângă prag Lăcrimează sub pervazuri; Că nu ai pe nimeni drag și la slujbă ai necazuri. Așa-s mamele- n nevoi Deși-s moarte- n locuri grele; Ele sunt adânc în noi Că și noi trăim prin ele. CÂNTEC DE PLECARE Nu voi
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
se mai aude urlet, Și cred că totul s-a cam vindecat. O adiere caldă, poate o mireasmă dulce, Mă învăluie oarecum neașteptat... Mă întreb: "când se va mai duce Această stare resimțită sublim...atât de minunat?" Zile mi-au lăcrimat în universul minuscul, Și toate mi-au fost împărțite în două. Văd că mi s-a uscat ușor în palmele-mi plânsul, Dar fața-mi încă-i udă pentru că afară plouă... Căldura iernii Mi-a căzut un fulg în palmă
by MIHAI TODERICĂ [Corola-publishinghouse/Imaginative/1008_a_2516]
-
picura câteva exagerări. Niscaiva eroisme și presupuse înțelepciuni. Și mă vedeam și pe mine pe acolo, neștiind că sunt nevăzut. Eu mă vedeam înalt, slab, cu fața atât de expresivă, încât atrăgeam privirile, îmi auzeam tropăitul, respirația, tusea tabagică. Îmi lăcrimau ochii de vântul ascuțit și rece. Îmi tăia fața și confortul plimbării. Oamenii treceau prin mine, un ciclist, un geam deschis de vânt. Eram în realitatea transfigurată, existând în carne și oase. Din ce materie eram compus dacă simțeam lumea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
cerșește și ciupește coaja lucioasă a unei felii de cozonac. Smulge o bucățică pe care o vâră cu lăcomie În gură. Pocitania aia smintită de Kawabata, golanul ăla străveziu, precis că e mort de foame și ochii lui de moșneag lăcrimează. E prea bătrân să cerșească și n-a rezistat mult timp cu mâna Întinsă. Înserarea s-a lăsat peste oraș apăsător, și albastrul ei umed coboară tainic din ceruri, ca un murmur al zeilor. A ajuns Într-un târziu la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
pe care l-a dat fetei În seara crimei. Și acum mai simte răcoarea buzelor ei și ochii albaștri, mari și absenți. Altă amintire sunt niște cărți pe care a apucat să le citească În copilăria Îndepărtată. Acum, ochii Îi lăcrimează și distinge cu greu cuvântul scris. Cel mai puțin se gândește la crimă. O Încleștare, o cădere Într-un gol din care s-a ridicat cu greu.... A, dar mai este ceva de care Ben nu ar vrea să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
puțină - ea nu e acolo. Întreb o impiegata: - Vreun autobuz spre Vancouver? - Peste trei ore. - A plecat vreunul? - Da, la unu. Ultimul - Când e în Vancouver? - Pe la cinci. Pornesc spre Vancouver. Ploua. Merg cu pește 130 pe oră. Ochii îmi lăcrimează, simt că am nisip în ei. Mi-e teamă să nu mă fure somnul - apoi nu-mi mai pasă. Și ce dacă? Poate e mai bine așa. E încă tânără, se poate remărita. Poate vă avea un copil... Poate înfia
Taraba cu vise by Sava Nick () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91662_a_92378]