2,424 matches
-
dar de o altă natură. În acest sens, am putea porni chiar de la exemplele de solidarități lexicale oferite de către Walter Porzig, pe care le citează și Coșeriu: Cu ce se mușcă? Cu dinții. Cu ce se linge? Cu limba. Cine latră? Câinele. ș.a.m.d. Ne-am putea imagina un exercițiu similar, dar care să cuprindă nu lexeme, ci texteme: Cui i se ia darul? Nemulțumitului. Cine nu merge de multe ori la apă? Urciorul. Care câine nu mușcă? Cel care
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
Câinele. ș.a.m.d. Ne-am putea imagina un exercițiu similar, dar care să cuprindă nu lexeme, ci texteme: Cui i se ia darul? Nemulțumitului. Cine nu merge de multe ori la apă? Urciorul. Care câine nu mușcă? Cel care latră. etc. Dacă e evident că, în primul caz, orice vorbitor al limbii române ne-ar oferi, invariabil, la întrebările adresate răspunsurile aferente, e, de asemenea, foarte probabil că o mare parte dintre respondenții la cel de-al doilea set de
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
care semnalează superioritatea LUPULUI, precum 1536: Fuge de câini și dă peste lupi (" Adică d-un rău mai mic și dă peste unul mai mare", în interpretarea lui Iordache Golescu) și A8086: Lupul tace și face, și lasă câinii să latre (care, în plus față de doxa menționată de Zanne - "Mai mult să ne păzim de cei tăcuți și fățarnici" -, sugerează și superioritatea LUPULUI); din aceeași categorie face parte și 8054: A ajuns lupul de jocul câinilor, care indică o situație absurdă
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
sminteală, nimeni nu îndrăznește a-i face rău"). În orice caz, raporturile dintre CÂINE și LUP se caracterizează printr-o "dușmănie" perpetuă (= opoziție privativă), care nu ia sfârșit decât prin moartea unuia dintre ei (1985: La lupul mort, câinii nu latră = "Nimeni nu se leagă de acela care nu mai e în stare să facă rău"). Cu toate acestea, există și cazuri în care opoziția privativă se "neutralizează", constituind astfel pretextul a numeroase reflecții privind labilitatea "firii" omenești: 2015: Urma lupului
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
în descrierea Magului străvechi de la care Domnu Stamatin pretinde că ar fi învățat calea "de a pătrunde nesilit în miezul lucrurilor", prin intermediul "cunoașterii spirituale", i.e. simbolice (p. 10): "Ascultați ce-am văzut. [3] Cenușa veche sta încă în vatra părăsită; lătra în adâncime cățelul pământului; am intrat și l-am găsit palid și semeț în jilțul tăiat în stâncă. Cu dreapta ținea toiagul de fildeș. Avea mușchi în plete și pe sân; îi ajungea barba la pământ și genele la piept
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
unui (alt) "preot bătrân", care se întâlnește în Strigoii lui Mihai Eminescu: Ajuns-a el la poala de codru-n munții vechi, Isvoară vii murmură și saltă de sub piatră, Colo cenușa sură în părăsita vatră, În codri-adânci cățelul pământului tot latră, Lătrat cu glas de zimbru răsună în urechi. Pe-un jilț tăiat în stâncă stă țapăn, palid, drept, Cu cârja lui în mână, preotul cel păgân; De-un veac el șede astfel - de moarte-uitat, bătrân, În plete-i crește mușchiul
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
alt) "preot bătrân", care se întâlnește în Strigoii lui Mihai Eminescu: Ajuns-a el la poala de codru-n munții vechi, Isvoară vii murmură și saltă de sub piatră, Colo cenușa sură în părăsita vatră, În codri-adânci cățelul pământului tot latră, Lătrat cu glas de zimbru răsună în urechi. Pe-un jilț tăiat în stâncă stă țapăn, palid, drept, Cu cârja lui în mână, preotul cel păgân; De-un veac el șede astfel - de moarte-uitat, bătrân, În plete-i crește mușchiul, și
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
-i mai joacă ăstuia goangele în cap! ce le mai știe! nu, așa este, asta-i la entomologie, știi cîți pocăiți o venit! o trecut pe acolo, pe la Sînion prin pîrîu, azi-dimineață cîinele i-o rupt o oaie, ai tăi lătrau de acolo, de la ocol? "Piscine și saune" albastrul din cadă vărsat spre stradă, cînd te vede soacră-ta! DRDP Cluj. Ora 11,45, în personalul Cluj-Napoca Bistrița, în gara Cluj, moartea în viu, cine mai crește un asemenea cîine? "Iancule
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1465_a_2763]
-
s-a schimbat prea mult. Am avut de luptat cu mulți obtuzi și mai ales cu acea Canalie, care punea piedici la tot ce se făcea bun fără să se pună sub „firma” sa. Treci peste răuvoitorii de acum! Câinii latră, caravana trece. Ai muncit prea mult și cu succes, dragă domnule Dimitriu, ca să nu ți se recunoască meritele. Ești omul providențial al orașului Flt. și păstrătorul pentru urmași ai zestrei lui culturale. Mergi Înainte, Însă cu cruțarea sănătății! Pe Horia
CORESPONDENŢĂ FĂLTICENEANĂ VOL.II by EUGEN DIMITRIU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/700_a_1277]
-
constituie faptul că niciodată n-am săvârșit greșeala de a învăța să conduc o mașină. Am fost întotdeauna înconjurat de oameni, în special de femei, gata să mă transporte cu automobilul oriunde aș fi dorit să mă duc. De ce să latri tu, când ții câini? Dedesubtul digului rutier, de o parte și de alta, e o îmbulzeală de bolovani, îngrămădiți talmeș-balmeș de natură și neatinși de valuri. O priveliște mai puțin atrăgătoare, din care nu lipsesc câteva cutii de conserve, goale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
intrat pe ușă, Hartley a și dispărut. Într-o secundă s-a strecurat, ca un șoricel, în dormitor și a închis ușa după ea. (În dormitorul mare, nu în cămăruța unde avusesem convorbirea cu Ben.) Câinele, ditamai javră, continua să latre, ca un acompaniament la cele ce se petreceau în hol. Ben se retrăsese spre ușa camerei de zi, Gilbert se sprijinea de ușa din față, acum închisă, Peregrine examina furios portretul cavalerului în armură, James se uita plin de interes
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
ridica în vârful picioarelor, de parcă era gata să execute o mișcare de gimnastică. Atmosfera din hol era la fel de îmbâcsită ca și înainte, dar mirosul era altul, mai grețos. Am observat câteva vaze pline cu trandafiri ofiliți. Câinele încetase să mai latre. — Ai citit scrisoarea mea? l-am întrebat. A continuat să nu-mi acorde nici o atenție. Acum îl măsura pe James, și James se uita la el, încruntându-se îngândurat. Apoi spuse: — Sergentul de Stat Major Fitch. — Da, exact. — Genist. — Exact
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
profanare a trecutului? Nu. Pur și simplu Hartley uitase. Toate acestea mi-au trecut prin minte în cele câteva clipe câte mi-au trebuit până să desfac încuietoarea porții. Am pornit agale pe alee. Muzica încetase și câinele începuse să latre isteric. M-am apropiat de ușă, controlându-mi spiritul și colcăind de idei noi. Sacrilegiul „Mânecilor verzi“ nu mai însemna nimic. Poate că și lui Ben îi plăcea cântecul și ea n-avusese cum să-l împiedice să-l considere
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
pentru acest moment vreo comunicare intimă, lucrul ar fi fost cu neputință, pentru că amândoi eram ca paralizați. Câinele, un ciobănesc scoțian, suplu, negru cu pete albe și cu un bot lung, se găsea acum la picioarele lui Hartley, continuând să latre. Pe acest fundal de zgomot am spus: „Bună ziua“, iar Hartley mi-a spus: „Drăguț din partea ta că ai venit“. Am intrat. Parfumul trandafirilor, aranjați în felurite vaze, până și în hol, se îmbina cu izul îmbâcsit al casei, un miros
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
o să ne mai întâlnim, mâine sunt din nou în sat. Și voi fi acasă, tot timpul, n-am nici un proiect de călătorie. Ei, acum trebuie să plec. Mulțumesc pentru ceai. M-am ridicat. Pe moment, imbecilul de Chuffy începuse să latre. Am făcut un vag semn cu mâna către Ben, mi-am luat valiza și m-am îndreptat spre ușă. Hartley m-a urmat. Ben a strigat la Chuffey, apoi a închis ușa camerei de zi, pentru a împiedica animalul să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
îți explic totul. Nici nu-mi dădeam seama ce fac. Am scos din buzunar misiva despre „viața liniștită“ și am îndesat-o în buzunarul salopetei ei albastre. Ben deschise ușa camerei de zi și se strecură afară. Chuffey continua să latre și-i auzeam ghearele zgâriind interiorul ușii. Ben ne aruncă o privire, apoi intră în bucătărie, lăsând ușa deschisă. M-am dat un pas îndărăt, apucând brațul gol al lui Hartley și încercând s-o trag după mine. Își suflecase
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
iubito, dragostea mea, vino cu mine, acum, în clipa asta, alergăm pe deal în jos, până la taxi. Scutură iar din cap, și își smulse brațul din încleștarea mea. Rosti ceva care suna ca: „Nu pot“. Blestematul de câine continua să latre. — N-ai să pleci în Australia. N-am să te las. N-are decât să plece el, și tu rămâi aici. Uite, ne așteaptă taxiul lângă biserică. Eu voi intra în biserică, te aștept o oră, două ore, inventează un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
apropiindu-se de mine. Fața lui frumoasă, stingherită, foarte ridată avea expresia de iminentă desfătare, nervoasă și vinovată, a unui câine care a făcut o poznă. Dacă l-ai fi atins ușor cu mâna, ar fi sărit și ar fi lătrat. — Charles arată foarte rău. — Sper că nu-i ceva molipsitor? — Nu, nu. Noi stăteam afară, mă informă Lizzie. E destul de cald la soare. Ce plăcut! — Ce să-ți comand, Charles? întrebă Gilbert. Nu, nu, te rog, așază-te, tu ești
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
făpturi condiționate care salivează la sunetul clopotului. Această simplă condiționare face și ea parte din blestemele noastre caracteristice. Orice lucru poate fi mânjit prin asociație, și dacă deții destule asociații, poți înnegri cu ele întreaga lume. Ori de câte ori aud un câine lătrând, văd fața lui Hartley așa cum am văzut-o ultima oară, crispată de durere, apoi devenind brusc inexpresivă. Așa cum, ori de câte ori ascult muzică de Wagner, îmi amintesc de Clement murind și plângând peste propriul ei pat de moarte. În iad sau în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Rusalii. Din cauză că era aprovizionarea tot mai grea, că era tot plin de armată acolo... Și când am mers eram urmăriți... Când am mers de la Glod am mers pe un câmp, și când să intrăm sus în pădure am auzit câine lătrând, și mi-am dat seama că e ceva. Trece cineva pe acolo... Era o stână și noi ne-am postat sub cărare. Și într-adevăr o trecut armata cu câine, dar noi eram în jos. Și am stat până ce-au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
aveam acolo cergă... și noaptea visez că-s înconjurat de Securitate cu câini... Cum m-am trezit, repede m-am încălțat și m-am îmbrăcat, pe întuneric. Și când mi-am aranjat culcușul, deja, în timpul ăsta, or început câinii să latre. Îmi dădeam seama că era adevărat ce-am visat... Am stricat tot culcușul să nu se vadă, cerga am aruncat-o în altă margine acolo în pod, m-am dat jos, cum era șură, locul unde se ține fân sau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
trăgând vagoanele colorate, fie de marfă, fie de persoane. Atunci, fără să știu, anticipam viitoarele mele pasiuni. Ajungând acasă toți copii au dat năvală în curte cu toate că pe poartă scria “câine rău “. Câinele nostru nu a mușcat niciodată pe nimeni, lătra doar la cei pe care nu-i cunoștea, dar după ce le întindea laba totul era bine. Toți au vrut să știe cum a fost, ce am făcut, cum ne-am jucat, cu cine ne-am jucat, etc. Sigur că am
Povestiri din spatele simezelor by Mihai Dascălu, Gustav Ioan Hlinka () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1778_a_3166]
-
Existau două intrări, amândouă din curte, una în capul coridorului și una la bucătărie. Intrarea în coridor de obicei este închisă deoarece din bucătărie nu se vedea cine intră și pe cunoscuți și prietenii de familie câinele nu-i prea lătra. Ușa coridorului fiind închisă era necesar să se îndrepte spre ușa de la bucătărie. Câinele era legat în lanț și încă unul bun căci de multe ori l-a rupt. Era legat la o anume distanță ca să nu poată ajunge la
Povestiri din spatele simezelor by Mihai Dascălu, Gustav Ioan Hlinka () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1778_a_3166]
-
cap habar n-avea ce o așteaptă. Înainta spre ușa coridorului care se afla la șapte metri de poartă. Când a ajuns la ușă, spre norocul ei, era în afara razei de acțiune a câinelui, deoarece acesta a țâșnit din coteț lătrând. Femeii, care s-a speriat, i-a căzut coșul de pe cap luând-o la goană înapoi spre poarta de intrare în curte, țipând ca din gură de șarpe. Coșul conținea circa o sută de ouă, care, normal s-au spart
Povestiri din spatele simezelor by Mihai Dascălu, Gustav Ioan Hlinka () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1778_a_3166]
-
cu pricina, la vreo 500 metri distanță. Neștiind ce înseamnă o stână de munte ... (era primul meu contact cu muntele) m-am apropiat fără complexe. La vreo 80-100 metri de stână ... ce să vezi? ... o haită de 12-15 dulăi ciobănești ... lătrând de mama focului și fugind de mâncau pământul în întâmpinare ... m-au făcut să rămân stană de piatră ... fără nici o idee de salvare decât o vorbă de-a tatii de când eram copil "de câini să nu fugi și să nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1460_a_2758]