1,728 matches
-
sau Benin), populiste sau autoritare inegalitare, ele erau rareori altceva decât mașinării desemnate să își ajute liderii. Nu aveau organizarea extinsă sau "cadrele" dedicate ale partidelor comuniste. Ele au fost prin urmare mai puțin capabile să mobilizeze populația decât partidele populiste din primii ani de după independență, decât PRI sau decât partidele comuniste, deși multe dintre acestea au căzut și ele, în ciuda îndelungatei lor experiențe. Dinamica sistemelor cu un singur partid Timp de mai multe decenii, forma sistemului cu un singur partid
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
ca o consecință pe termen lung a înfrângerii fascismului și nazismului. Treptat, aceste regimuri au fost înlocuite de sisteme cu mai mult de un partid, de regimuri militare sau de o altă formă de sistem cu un singur partid. Sistemele populiste cu un singur partid au părut pentru un timp modele mai potrivite și mai stabile de dezvoltare postbelică pentru lumea a treia. Dar susținerea lor a depins în mare măsură de capacitatea liderilor de a menține un echilibru între tradiție
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
i s-a dat o importanță considerabilă, spre exemplu în timpul revoluției culturale din China. Dar chiar atunci când nu i s-a acordat atât de multă atenție, el a rămas profund înrădăcinat în filosofia partidelor care propun ideologii autoritare egalitare și populiste. Această poziție îi ajută pe liderii acestor partide să își justifice politica de a persista în scopurile lor indiferent de opoziție și de a considera complet inacceptabilă orice mișcare desemnată să "abată atenția" populației de la aceste scopuri. Mobilizarea în țările
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
țările comuniste și în țările lumii a treia Din cauza nevoii de a obține sprijinul populației în acest mod, partidele au avut o importanță crucială pentru liderii autoritari egalitari și cei populiști. În consecință, poate, liderii "carismatici" care au format partide populiste nu s-au preocupat prea mult de alte aspecte ale rolului partidelor nu au fost nerăbdători să vadă organizațiile create de ei sau moștenite de la predecesorii lor implicându-se prea mult în procesul de luare a deciziilor. O astfel de
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
reprezentare decât spre mobilizare. Doar în lumea comunistă, partidele cu un caracter "progresist" au fost suficient de bine structurate și controlate de o elită fidelă, încât să facă posibilă implicarea într-un anumit grad (limitat) a membrilor obișnuiți. Scopul partidelor populiste din lumea a treia este în esență acela de a furniza un instrument prin care opiniile liderilor să poată fi comunicate populației într-o manieră atât de puternică și convingătoare, încât aceasta să fie stimulată să le adopte. Această ultimă
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
extinderea sectorului public. Niciun stat nu poate eluda această constrângere generală, dar statele în care nivelurile educației sunt scăzute sunt deosebit de expuse pericolului extinderii peste măsură a personalului administrativ, în special din moment ce aceste țări au dorit adesea să urmeze politici populiste care necesită o presiune continuă din partea guvernului pentru a fi aplicate. În practică, aceste politici pot să nu fie implementate, deoarece personalul competent pur și simplu nu este destul de mare (La Palombara, 1963: 17-22). Mărimea și implementarea Independent de problema
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
perioada anterioară, cel puțin în principiu, stilul procesului politicilor publice era anticipativ și impus în multe sisteme autoritare: așa stăteau lucrurile oficial atât în țările comuniste, cât și în cele din lumea a treia în care ideologia era "progresistă" sau populistă. Pe de altă parte, decidenții din țările conservatoare tradiționale adoptau mai curând un stil de politică publică reactiv, deși aceste politici erau și ele mai frecvent impuse decât negociate. Nu este foarte clar cât de mult corespundeau aceste principii realității
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
132, 133, 135 De Gasperi, 159, 178 De Gaulle, 204, 214, 259, 298, 308, 326, 335, 387 Degenhardt, H.W., 147, 160 democrație, 41, 45 și egalitarism, 45 și liberalism, 41, 44, 48-50 și regimuri autoritare inegalitare, 53-54 și regimuri populiste, 52 și regimuri tradiționale inegalitare, 52 și state comuniste, 51-52 democrație directă, 378, 379, 383-384, 387 vezi și referendumuri Dennis, J., 135 Denver, M., 178, 188 Deutsch, K., 40, 123, 125, 135, 389 dezvoltare economică și consens, 70-71 și dezvoltare
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
de politică publică, 371-374 dezvoltare politică, 61-73 și birocrație, 63 și comunicare, 128 și grupuri, 66-67 și instituționalizare, 65-66 și norme, 65-66 și oportunități, 72 și structuri, 65-68 Polsby, N.W., 66, 105, 168 poliarhie, concept, 368 populism, 52, 169 populiste, partide, Portney, K.E., 375 Portugalia, 50, 159, 166, 167, 179, 185, 212, 231, 253, 287, 329 Powell, G.B., 33, 39, 40, 66, 67, 73, 345, 378, 379, 388, 390 presă, 130-133 proceduri, și constituții, 227, 234 rolul, 31-32 Putnam, R.D.
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
pot fi de folos. Pentru o mișcare socială viabilă Nu există practică, ci practici ale dezvoltării comunitare. Acestea pot fi ordonate sectorial, pe finanțatori, pe beneficiari, pe ideologii (tradițional, în linia modelului britanic din anii ’50, neoliberal, de tip modernizare, populist, comunitarist, developmentalist; vezi Midgley, Livermore, 2005), pe metode, pe spații naționale sau continentale etc. Ordonarea de tip național este foarte frecventă, și nu într-un mod întâmplător . Practicile au similarități dincolo de ideologii sau metode, în funcție de condiționările pe care le au
[Corola-publishinghouse/Science/2132_a_3457]
-
populară în contextul mai amplu al culturii populare și se caracterizează prin preștiințificitate și înapoiere. În acest sens, Danièle Hervieu-Léger295 dă următoarea listă de caracteristici pentru ambele tipuri de religiozitate: religia populară este trăită, emotivă, irealistă, specifică claselor inferioare, civilă, populistă, comunitaristă, tradițională, orală; religia savantă este regulată, intelectualistă, realistă, specifică claselor superioare, elitistă, salvatoare, individualistă, modernă. În acest context descris de opoziția popular savant, divinația s-ar apropia mai curând de religiozitatea populară. În practica divinatorie, Dumnezeu își dezvăluie voința
by Cristina Gavriluţă [Corola-publishinghouse/Science/1065_a_2573]
-
adică în străinul prin excelență (fenomenul pseudospeciației). Școala favorizează etichetările (deșteptul, ciudatul, tocilarul, prostul, neputinciosul etc.), adică fragmentările la nivelul grupului de copii, iar fragmentările nesupravegheate pot pune bazele viitoarelor posibile fenomene de pseudospeciație, pe care demagogii inconțienți ai politicii (populiștii) le vor exploata cu ușurință. Fenomenul este încurajat și de discursul unei pedagogii non-restrictive, care pledează pentru individualizarea și personalizarea scenariului didactic în dauna umanității comune (universalizante) pe care educația de la vechii greci încoace a considerat-o singura marcă a
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
pe o stradă și apoi, treptat, toate geamurile de pe stradă o să fie sparte", iată rezumatul simplist al unei teorii mult mai complexe. Pe scurt, cine fură azi un ou mâine va fura un bou: metafora geamului spart, în rezumatul ei populist, este simplă, alcătuiește o imagine bine organizată și coerentă a realului. E una dintre cele mai frumoase "relatări" experte care s-au dat în sfera publică. Se adresează înțelepciunii populare și poate alimenta discursul politic prin înțelegerea nemijlocită pe care
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
firește, prea puțin științifică în deplina-mi, presupusă, neutralitate axiologică!) când formatorii de opinie își impun convingerea sau se folosesc de tendințele cele mai conservatoare ale opiniei publice în scopuri electorale sau pentru a se alege cu niște frumoase succese populiste. Printre aceste atitudini, se impun două modele, cu care se poate identifica majoritatea celorlalte discursuri. Primul este cel al discursului despre decadență, care pune violența școlară la nivelul unei crize a civilizației care nu poate fi rezolvată decât printr-o
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
strategii și atitudini diferite pentru a le evita sau depăși. 1. Riscul manipulării și al demagogiei. Acest risc este, fără îndoială, mondial. Am văzut demagogia manifestându-se în atâtea țări, pe atâtea canale de presă și în gura atâtor tribuni populiști (și chiar a unor democrați rătăciți), încât necesitatea unui front comun împotriva prostiei a devenit o urgență. Nu doar din josnice motive electorale apare această demagogie: am văzut cariere care se construiesc pe temelia panicii, averi colective (și uneori personale
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
de curente autohtoniste imitau trecutul colectiv idealizat, conferindu-i statutul de icoană atemporală (și, pentru mințile lucide, anacronică) și învestindu-l cu un imaginar temei divin 9. Generațiile mai în vârstă susțineau idei etnonaționale similare, mergând de la viziunea naționalistă și populistă promovată de Nicolae Iorga (1871-1940) sau modelul ascetic și meritocratic al lui Vasile Pârvan (1882-1927) până la propuneri mai apropiate de fervoarea Tinerei Generații prin pretențiile lor asemănătoare de „autenticitate”, cum ar fi cele formulate de Nichifor Crainic (1889-1972), Simion Mehedinți
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
ultima dată în 2000, ca o garanție a continuității "liniștite" în fața candidatului partidului România Mare, Vadim Tudor, reprezentând extremismul naționalist al vechilor nostalgici ai epocii Ceaușescu, dar și aspirațiile justițiare ale tinerilor, cărora nu le displace limbajul său de violență populistă. În 1990/1991, odată cu restaurarea timidă a dreptului la proprietate privată, prin legea din 18/1991 care anunță restituirea parțială a pământurilor înglobate în cooperativele agricole maximum 10 hectare -, se părea că ritmul "normal" fusese reluat, după patruzeci de ani
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
dezinteresată și nu urmărește decât binele poporului, sacrificându-se pe sine în beneficiul interesului majoritar. Frontul e poporul" scandau manifestanții pro-FSN la 28 ianuarie. Susținută activ de Ion Iliescu, care se proclamă "sărac și cinstit", ca și de intermitentele pulsiuni populiste ale succesivelor guvernări FSN-FDSN, apoi chiar PSD, tema guvernării dezinteresate a echipei Iliescu s-a prăbușit în conștiința publică abia în anii 2000-2004, când nu a mai putut rezista în fața ostentației acaparatoare a PSD, a guvernului Năstase și a clientelei
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
adversarilor și chiar a unora dintre colaboratori. De partea sa, guvernul provizoriu, cu un prim-ministru a cărui imagine pare sudată de cea a lui Ion Iliescu, gestionează cucerirea electoratului cu o avalanșă de avantaje materiale cât se poate de populiste: abundență subită de alimente, inclusiv din import, vânzare la un preț infim a apartamentelor închiriate de la stat în blocurile construite în ultimele decenii, pensii pentru colectiviști (care nu cotizaseră niciodată la fondul de pensii), restituire în bani a "părților sociale
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
evoluția imprevizibilă a stării de fapt și-au găsit un alibi sau o defulare în stereotipele "toți fură", în invidia amestecată cu admirație secretă față de cei îmbogățiți peste noapte, făcând din tema corupției generalizate pivotul unui discurs deopotrivă popular și populist. Nu doar săracii României, ci și elitele prospere ale Occidentului au îmbrățișat acest discurs, care omite sistematic să implice și pe corupători, nu doar pe corupți, în elanul justițiar pe care se bazează monitorizarea României sau a Bulgariei. E evident
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
nu odată de rang înalt. În peste 80 dosare ale unor mari afaceri de contrabandă, statul a recuperat încă din 1997 peste 1 miliard de dolari, și procesul a continuat până în 2000. Cu toate astea, devenită pivot al unui discurs populist, aceeași temă a mobilizat electoratul în 2000 în favoarea lui Vadim Tudor, în timp ce guvernarea PSD din 2000-2004 și-a dobândit o tristă faimă din instituționalizarea corupției la vârf. Imediat după alegeri, noua guvernare, Iliescu-Năstase, a făcut tot ce i-a stat
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
care le lua guvernul de coaliție, ostilitatea față de reforme, fie ele economice sau politice, cultivată constant de întreaga opoziție politică și chiar de PD, care ataca coaliția pentru că nu face reformă, dar în același timp participa cu entuziasm la acțiunile populiste îndreptate contra reformei, va atinge un punct culminant în iarna 1998-1999, ducând, la sfârșitul lui ianuarie 1999, la o nouă invazie a minerilor, care își propuneau deschis să ocupe Capitala. Această nouă maree neagră pornise de la pretexte economice, dar avea
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
partid frățesc, și care asista acum stupefiat la această subită cotitură de 180 de grade. După alegerile din 2004, câștigate de Traian Băsescu cu 51, 22% din sufragii, acesta va crește vertiginos în simpatia populației, mai ales datorită discursului său populist, spontan și direct, îndreptat contra unor categorii detestate oricum de majoritatea cetățenilor: oamenii bogați și politicienii cu deosebire cei din guvern și parlament asociați automat cu corupția la vârf. Încurajat de această bruscă încălzire a opiniei publice, la doar câteva
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
a devenit un cap de acuzare a președintelui în fața celor mai hotărîți susținători ai CDR. 77 Marius Oprea, Moștenitorii Securității, Iași, Polirom, 2003. 78 Alina Mungiu Pippidi și Gérard Althabe, Secera și buldozerul, Iasi, Polirom, 2002. 79 Cas Mudde, The Populist Zeitgeist. Governement and Opposition, 39, septembrie 2004, p. 543 și urm. 80 I. Krastev, Shifting Obsessions. Three Essays on the Politics of Anti-Corruption, New York, 2004; vezi și idem. "Demoracy's Doubles", Journal of Democracy, 17, 2 aprilie 2006, National Endowment
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
societatea trebuie să recunoască creatorului de norme calitatea de a fi specializat în rezolvarea problemei și să constate lipsa acestei calități la alți componenți ai societății, care, în asemenea condiții, vor simți necesitatea să urmeze hotărîrea specialistului. Amestecul ideologiilor sociale populiste, care lansează slogane de tipul "limba este bun al întregului popor" și, deci, la îndemîna intervenției tuturor (chiar și a agramaților), și implicarea puterii politice au orientat deseori conștiințele individuale și, prin ele, conștiința socială spre minimalizarea rolului unor autorități
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]