12,954 matches
-
în schema din pagina 307???. Analizând acum, comparativ, cele două „modele psihopatologice” suntem surprinși să constatăm că ele sunt superpozabile. Elementul comun de care depinde natura și semnificația psihopatologică a tulburărilor, atât în cazul psihozelor endogene, cât și în cazul patologiei exogene, este în relație cu Eul personal. NEVROZA UNICĂ NEVROZE (DIFICULTĂȚI DE ADAPTARE) REACȚII ALE PERSONALITĂȚII (ATITUDINI DE RETRAGERE-APĂRARE) REACȚII LA EVENIMENTELE VIEȚII COTIDIENE (RĂSPUNSURI EMOȚIONALE) TIPUL EXTRAVERTIT TIPUL INTROVERTIT TIPUL MIXT E-UL În cazul psihozelor asistăm la o
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
stare de dezechilibru psihic: boala psihică. 27. PSIHOZELE ENDOGENE II (Psihozele afective) Cadrul psihopatologic general Psihopatologia vieții afective, deosebit de importantă și complexă, reunește două grupe de afecțiuni psihiatrice, diferite între ele în raport cu factorii cauzali care le produc: - tulburările afective exogene (patologia afectivă de tip reactiv), - tulburările afective endogene (stările anxioase, sindroamele depresive și maniacale, boala afectivă, PMD). Tulburările afective exogene au fost prezentate anterior când am analizat patologia reactivă și nevrozele. Ne vom ocupa în continuare de psihopatologia vieții afective de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihiatrice, diferite între ele în raport cu factorii cauzali care le produc: - tulburările afective exogene (patologia afectivă de tip reactiv), - tulburările afective endogene (stările anxioase, sindroamele depresive și maniacale, boala afectivă, PMD). Tulburările afective exogene au fost prezentate anterior când am analizat patologia reactivă și nevrozele. Ne vom ocupa în continuare de psihopatologia vieții afective de natură endogenă. Pentru K. Schneider, psihopatologia vieții afective cuprinde două mari aspecte: 1) Reacțiile afective la evenimentele vieții trăite, cu caracter exogen, despre care am vorbit mai
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
endogenă. Pentru K. Schneider, psihopatologia vieții afective cuprinde două mari aspecte: 1) Reacțiile afective la evenimentele vieții trăite, cu caracter exogen, despre care am vorbit mai sus; 2) Dispozițiile sau sentimentele afective cu caracter endogen și care stau la baza patologiei afective endogene. În cadrul acestui grup, K. Schneider distinge următoarele aspecte: a) tristețea, în care sunt incluse grija și nostalgia, b) angoasa, care privește neliniștea și oroarea, c) furia în care intră iritarea și mânia. Acestea sunt însă „sentimente afective” de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
12) Maladia Kraepelin Boala este o demență rapidă și progresivă, cu agitație psihomotorie, depresie, tulburări de vorbire și un sindrom catatonic. Evoluția clinică variază de la câteva luni la maximum doi ani. 32. TULBURĂRILE PSIHOSOMATICE Aspecte generale Gândirea medicală tradițională consideră patologia ca fiind expresia unui anumit tip de relație dintre organismul uman și mediul său înconjurător, în virtutea tendințelor sale naturale, organismul își formează și menține o stare de echilibru biologic intern prin procesul de homeostazie și, în mod egal, își formează
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ducând la tulburări organice sau funcționale de diferite forme, grade de intensitate și durată a evoluției clinice: veritabile stări patologice. Acestea pot fi: boli somatice sau psihice. Trebuie menționat însă faptul că, deși medicina clasică trasează o demarcație netă între patologia somatică și patologia psihică, cercetările moderne au pus în evidență existența unui grup de tulburări care interesează în mod egal atât sfera somatică, cât și sfera psihică, configurând o patologie psihomatică. Patologia psihosomatică se constituie târziu în câmpul clinicii medicale
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
organice sau funcționale de diferite forme, grade de intensitate și durată a evoluției clinice: veritabile stări patologice. Acestea pot fi: boli somatice sau psihice. Trebuie menționat însă faptul că, deși medicina clasică trasează o demarcație netă între patologia somatică și patologia psihică, cercetările moderne au pus în evidență existența unui grup de tulburări care interesează în mod egal atât sfera somatică, cât și sfera psihică, configurând o patologie psihomatică. Patologia psihosomatică se constituie târziu în câmpul clinicii medicale ca o sinteză
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
faptul că, deși medicina clasică trasează o demarcație netă între patologia somatică și patologia psihică, cercetările moderne au pus în evidență existența unui grup de tulburări care interesează în mod egal atât sfera somatică, cât și sfera psihică, configurând o patologie psihomatică. Patologia psihosomatică se constituie târziu în câmpul clinicii medicale ca o sinteză epistemologică derivată din concepția despre Om. Ea este, în primul rând o viziune antropologică interdisciplinară ce reunește în sfera ei medicina somatică și psihiatria, creând domeniul medicinei
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
deși medicina clasică trasează o demarcație netă între patologia somatică și patologia psihică, cercetările moderne au pus în evidență existența unui grup de tulburări care interesează în mod egal atât sfera somatică, cât și sfera psihică, configurând o patologie psihomatică. Patologia psihosomatică se constituie târziu în câmpul clinicii medicale ca o sinteză epistemologică derivată din concepția despre Om. Ea este, în primul rând o viziune antropologică interdisciplinară ce reunește în sfera ei medicina somatică și psihiatria, creând domeniul medicinei psihosomatice, așa cum
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
derivată din concepția despre Om. Ea este, în primul rând o viziune antropologică interdisciplinară ce reunește în sfera ei medicina somatică și psihiatria, creând domeniul medicinei psihosomatice, așa cum se poate vedea în schema de mai jos. ***Schemă, pag. 381 bis*** Patologia psihosomatică, dincolo de cerințele imediate impuse de practica medicală, reprezintă o modalitate originală de „a gândi” boala și bolnavul dintr-o perspectivă lărgită. Ea este o concepție nouă, o nouă atitudine atât „intelectuală”, cât și „practică”, o viziune clinică cuprinzătoare în
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o viziune clinică cuprinzătoare în care „sfera somatică” și viața sufletească” a bolnavului nu mai sunt considerate separate și diferite între ele. Suferințele psihosomatice ni se înfățișează ca rezultat al unor interacțiuni complexe, reciproce între somatic și psihic, constituind o „patologie” cu o configurație particulară raportată la conflictele de viață (de ordin fizic sau psihic) trăite de persoana bolnavului, interiorizate de acesta și „exprimate” clinic prin suferințe somatice. Existența, universal recunoscută și admisă, a patologiei psihosomatice, pune în discuție însăși „modelul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
între somatic și psihic, constituind o „patologie” cu o configurație particulară raportată la conflictele de viață (de ordin fizic sau psihic) trăite de persoana bolnavului, interiorizate de acesta și „exprimate” clinic prin suferințe somatice. Existența, universal recunoscută și admisă, a patologiei psihosomatice, pune în discuție însăși „modelul tradițional de gândire medicală”. Acesta se întemeia pe dualismul somatic/psihic, considerat ca reprezentând cele două părți constitutive ale organismului uman, ale individului, fundamental opuse și diferite din punct de vedere clinico-medical. Patologia psihosomatică
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a patologiei psihosomatice, pune în discuție însăși „modelul tradițional de gândire medicală”. Acesta se întemeia pe dualismul somatic/psihic, considerat ca reprezentând cele două părți constitutive ale organismului uman, ale individului, fundamental opuse și diferite din punct de vedere clinico-medical. Patologia psihosomatică, aduce în discuție efectul factorilor emoționali în geneza unor afecțiuni somatice, tipul de reacție somatica al persoanei umane la factorii stresanți, precum și, în mod invers, modalitatea de „manifestare somatică” a unor suferințe psihice sau „somatizarea” acestora în unele cazuri
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ale unor suferințe somatice, reale sau imaginare. Concluzia care se desprinde este că „emoția are efectul unei reacții a organismului la o situație” (P. Sivadon). Ea apare ca „o tensiune de apărare” a organismului față de agresiunile externe ale acestuia. Existența patologiei psihosomatice deschide o nouă perspectivă „modelului de gândire medicală”. Dacă modelul clasic de gândire medicală circumscria patologia, somatică sau psihică, în mod separat, la relația cauză-efect patologic, modelul de gândire medicală psihosomatic, aduce în discuție relația situație-emoție-individ în care emoția
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
reacții a organismului la o situație” (P. Sivadon). Ea apare ca „o tensiune de apărare” a organismului față de agresiunile externe ale acestuia. Existența patologiei psihosomatice deschide o nouă perspectivă „modelului de gândire medicală”. Dacă modelul clasic de gândire medicală circumscria patologia, somatică sau psihică, în mod separat, la relația cauză-efect patologic, modelul de gândire medicală psihosomatic, aduce în discuție relația situație-emoție-individ în care emoția devine un mediator interiorizat care direcționează forțele de „apărare” și „răspuns” fie în direcția dezvoltării unor „reacții
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
unor tulburări comune, psihosomatice. Conflictele nerezolvate ale Eului conștient se pot manifesta prin descărcări emoțional-afective; precum și, în mod invers, o stare emoțională de mare intensitate și acțiune prelungită poate duce la instalarea unor modificări somatice de durată. În felul acesta patologia psihosomatică, ne apare ca un joc al echilibrului emoțional al individului în care sensul tulburărilor, ca aparență, poate fi predominant somatic, sau predominent psihic, deși, în ambele cazuri, sunt antrenate atât elemente din sfera somatică, cât și din cea psihică
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
modificări psihogenetice ale capacității de rezistență globală sau locală a organismului de aspecte diferite (stări alergice, infecțioase, herpes, angină, TBC). Față de cele menționate se desprinde cu claritate faptul că sfera psihosomatică se poate constitui ca un domeniu bine individualizat al patologiei generale și, mai ales, că ea nu trebuie să fie exclusă, așa cum vom arăta în continuare, din sfera psihopatologiei. J.L. Halliday (1948) propune următoarele criterii pentru delimitarea afecțiunilor sau tulburărilor psihosomatice: anamneză bolnavilor pune în evidență existența unui factor emoțional
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
drept modalități de manifestare diferită ale aceleiași existențe umane, dar făcând obiectul unor „domenii metodologice” diferite de cercetare sau de experiment științific. Acesta ar fi aspectul legat de relațiile de normalitate dintre „somatic” și „psihic”. Spre deosebire de psihosomatică, psihosomatica clinică sau patologia psihosomatică reprezintă studiul raportului dintre fenomenele psihice și fenomenele somatice din cursul bolilor: avându-se în vedere raportul dintre „simptomele somatice” și „simptomele psihice” care concură la constituirea aceluiași tablou clinic, constituind o „structură patologică comună”. Mai rămâne de stabilit
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
factorilor psihici este net delimitată din punct de vedere clinic. Aspecte psihoantropologice Din cele deja expuse mai sus se poate vedea aspectul particular al tulburărilor psihosomatice, în raport cu tulburările psihice pure și cu cele exclusiv somatice. Situarea acestora dintâi la „jumătatea” patologiei, între somatic și psihic, și împrumutând caracteristici din ambele domenii justifică interesul psihopatologiei pentru acest tip de tulburări. Psihopatologia nu este însă o specialitate medicală. Ea nu este interesată de aspectul medical al tulburărilor psihosomatice, ci de semnificația psihoantropologică a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
prin aceasta și un aspect sau o dimensiune ontologică. Din acest motiv, o analiză antropologică a tulburărilor psihosomatice se impune. În sensul acesta, antropologia ne va furniza datele necesare înțelegerii reciprocității aspectelor psihice și somatice care sunt implicate în sfera patologiei psihosomatice. Dacă pentru medicină psihosomatica este un sector al patologiei generale, pentru antropologie ea revelează un „alt aspect” al persoanei umane - aspectul globalității acesteia (L. Van cler Horst, K. Jaspers, L. Binswanger, R. Pierloot și J. Groen). Existența umană, viața
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
acest motiv, o analiză antropologică a tulburărilor psihosomatice se impune. În sensul acesta, antropologia ne va furniza datele necesare înțelegerii reciprocității aspectelor psihice și somatice care sunt implicate în sfera patologiei psihosomatice. Dacă pentru medicină psihosomatica este un sector al patologiei generale, pentru antropologie ea revelează un „alt aspect” al persoanei umane - aspectul globalității acesteia (L. Van cler Horst, K. Jaspers, L. Binswanger, R. Pierloot și J. Groen). Existența umană, viața, are o structură și o dinamică unică (M. Heidegger, L
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Semnificația tulburărilor psihosomatice Am precizat caracteristicile și cadrul tulburărilor psihosomatice. Să încercăm să facem o analiză a semnificației acestui grup de tulburări, cu caracteristici proprii în raport cu tulburările somatice și cu tulburările psihice. Orice încercare de interpretare a psihosomaticii sau a patologiei psihosomatice, ne conduce la atitudinea persoanei, atât în stare de normalitate, cât și de boală, față de imaginea propriului său corp. Patologia psihosomatică ne apare, în toate cazurile ca o modalitate particulară a persoanei bolnavului de prelucrare a propriului corp. Aceste
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
tulburări, cu caracteristici proprii în raport cu tulburările somatice și cu tulburările psihice. Orice încercare de interpretare a psihosomaticii sau a patologiei psihosomatice, ne conduce la atitudinea persoanei, atât în stare de normalitate, cât și de boală, față de imaginea propriului său corp. Patologia psihosomatică ne apare, în toate cazurile ca o modalitate particulară a persoanei bolnavului de prelucrare a propriului corp. Aceste tulburări, dincolo de aparențele lor de un mare polimorfism clinic, difuz și mobil, destul de greu de sistematizat, sunt, în esența lor, tulburări
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a persoanei bolnavului de prelucrare a propriului corp. Aceste tulburări, dincolo de aparențele lor de un mare polimorfism clinic, difuz și mobil, destul de greu de sistematizat, sunt, în esența lor, tulburări ale „utilizării propriului corp” de către bolnavi. Ne aflăm în fața unei patologii specifice, ca dinamică interioară, a schemei corporale sau a imaginii propriului corp. O patologie de conversiune, în cursul căreia persoana aflată în suferință elaborează o reinterpretare a normalei sale imagini corporale, într-o direcție a anormalității printr-o deplasare a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
un mare polimorfism clinic, difuz și mobil, destul de greu de sistematizat, sunt, în esența lor, tulburări ale „utilizării propriului corp” de către bolnavi. Ne aflăm în fața unei patologii specifice, ca dinamică interioară, a schemei corporale sau a imaginii propriului corp. O patologie de conversiune, în cursul căreia persoana aflată în suferință elaborează o reinterpretare a normalei sale imagini corporale, într-o direcție a anormalității printr-o deplasare a investirii libidinale, în sensul unei înlocuiri a acesteia cu durerea, cu suferința, în general
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]