15,929 matches
-
publicul era lăsat să viziteze, în subsolul unei frumoase proprietăți aparținînd unui industriaș textilist unde era cazată delegația franceză blockhausul amenajat pentru împăratul Wilhelm, care locuise în acea vilă cît stătuse la Spa, în perioada războiului. Printr-o ușă de oțel de modelul celor prin care pătrunzi în turela cuirasatelor sau în încăperile unde se țin casele de bani în marile bănci, ajungeai într-o garsonieră tapetată cu cretonă gălbuie, ornată cu crengi și mobilată confortabil. Din această cămăruță ajungeai, printr-
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
prin care Kaiserul ar fi șters-o în caz că ar fi fost nevoit să fugă pe ascuns. Examinînd de aproape această uimitoare lucrare monument dedicat Fricii mareșalul Foch îmi atrase atenția că dispozitivul de apărare ușa de acces în adăpost, din oțel se deschidea în interiorul vilei. De unde trăgea concluzia că adăpostul trebuie să fi fost făcut în ultima perioadă a războiului, cînd Kaiserul nu mai avea încredere în loialitatea anumitor trupe, și își asigura o ascunzătoare bine apărată spre spate și deschizîndu-se
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
la temelia lumii, leagănul valorifică puterea mătăsii și magia legăturilor încheiate de mâinile fecioarei: „Leagăn verde de mătase,/ Împletit de puica’n șase” (Cernăuți). Poziționarea între coarnele bourului pare să fie posterioară unei alte localizări: „Prin cel cer, prin cel oțel,/ Prin cel verde vișinel,/ Mi-este-un leagăn, legănel,/ Leagăn verde de mătase,/ Cu sfori dalbe de bumbac”(Grădiștea-Ialomița). Originea vegetală a motivului ar putea explica de ce mătasea leagănului este verde, culoare consacrată vitalului, htonianului și femininului. Ca și în cazul colindelor
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
dă oțăl, să să tocească fieru, să rămîie urzoapili” (Bughea-de-Sus - Argeș). Legătura cu teritoriul sacru cucerit este dublu mediată aici, prin metalele durabile, dar improprii purtării. Dacă încălțămintea arată că omul „răspunde de faptele sale”, purtarea opincilor cu hârzoabe de oțel constituie o augmentare a responsabilității, prin utilizarea accesoriilor speciale, caracteristice pentru mediile greu de parcurs. Hârzoabele de oțel reprezintă funiile cu care se leagă în mod obișnuit opincile și transferarea lor în plan metalifer hiperbolizează efortul de parcurgere a sacrului
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
mediată aici, prin metalele durabile, dar improprii purtării. Dacă încălțămintea arată că omul „răspunde de faptele sale”, purtarea opincilor cu hârzoabe de oțel constituie o augmentare a responsabilității, prin utilizarea accesoriilor speciale, caracteristice pentru mediile greu de parcurs. Hârzoabele de oțel reprezintă funiile cu care se leagă în mod obișnuit opincile și transferarea lor în plan metalifer hiperbolizează efortul de parcurgere a sacrului. Multitudinea perechilor distruse împarte drumul în etape ce formează un întreg desăvârșit, sugerat de numărul ritual invocat: „Șî
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
-ntreba,/ Și iar o ruga,/ Și iar o-mbiia,/ Pân’ ce Ileana/ Din gură-i grăia:/- Io că te-oi lua,/ Cum zici dumneata,/ Viteaz dacă-i fi/ Și teai bizui/ De mi-ei isprăvi:/ Pod pe Marea Neagră,/ De fier/ Și oțel,/ Iar la cap de pod,/ Cam d-o mănăstire,/ Chip de pomenire,/ Chip de cununie,/ Să-mi placă și mie,/ C-o scară de fier/ Pân’ la naltul cer!” (Lacu-Sărat - Brăila). Suferința fratelui înregistrează o gradație ascendentă, care conduce la
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
și În dreapta cu iataganul tău Înroșit, greu de sângele acestor ființe aflate Încă la „granița vieții”, a lucidității, În pragul atâtor frumuseți și miracole, de parcă ai fi un general roman sau grec ce se bate cu oștiri asiatice, sclipind În oțelurile și coifurile lor, purtați de cai vijelioși! Tu, un uriaș fals luptător, un Gulliver sângeros Învârtind paloșul tău fulgerător și orb, printre acești micuți În care se sting iute atâtea mari promisiuni și speranțe... ale noastre, ale tuturor! Bravo, bravo
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
un soare violet deasupra căreia aerul e umbros și îmbălsămat și în care înoată doar pești de cristal.... Ce se vrea oare sufletul meu? În cutia de argint se găsește totul, de la o floare până la soare, de la o privire de oțel, până la o adevărată suferință care te cuprinde. Lumea sufletului meu e vis, e speranță, e atotcuprinzătoare. Ce se vrea oare sufletul meu? Se vrea un alt univers, unde totul e precum își dorește, unde lacrimile de jale au secat? Sufletul
FASCINAŢIA ANOTIMPURILOR ÎN LITERATURĂ ŞI ARTĂ. Concurs naţional by Olariu Livia () [Corola-publishinghouse/Science/1123_a_2371]
-
întinde mâna, te vinde. Dinamica lui e o succesiune de târâre, salt furtiv și scurgere băloasă. Simte prompt care sunt alianțele utile, cultivă, prin afinitate, ticăloși din aceeași stofă, manevrează inteligența ca pe o specie a vicleniei. Are nervi de oțel. N-are dubii, n-are insomnii. E oportunist, poftitor de titluri, recompense și fleici, e nerușinat, flasc, izinit și hain. Comparați cu el, ceilalți ticăloși au, aproape, față umană. Nu e nimic mai dezgustător și mai primejdios pentru un om
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
nou născut, care plânge de această boală, i se dă slănină rasă de pe șorici cu ceai de anison sau de romaniță. Mirosul de gură. Se mestecă coajă de rodie. Mucărie. Pentru vindecarea mucăriei la cai se ia o rudiță de oțel care după ce se arde bine în foc se pune în praf de pucioasă topită, se lasă să curgă într-un litru de lapte care apoi se dă calului să bea. Mușcătura de câine turbat. Se pisează de vii și apoi
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
nu numai..., ci și sau nu numai..., dar și poate fi dislocat: În fiecare dintre ele nu numai că pierdusem hectare de pulpe, păr pubian, subțiori și sâni și cute de pe pântece, dar fusesem și rănit, mutilat de lame pe oțelul cărora scria ceva cu litere necunoscute (...) (M. Cărtărescu, De ce iubim femeile) Nu numai că n-au reușit, guvernele Ciorbea și Vasile probându-și incompetența și impotența, dar au și izbutit să spulbere ideea morală, dovedindu-se la fel de corupți, ticăloși și
[Corola-publishinghouse/Science/85016_a_85802]
-
fi rămas loc destul. Cred că s-ar fi putut strecura printre astea și trei cămile și un palmier de talie mijlocie. În al doilea rând, curățenia impecabilă. Parcă ar fi fost un cavou proaspăt finisat. Pereții și tavanul din oțel inoxidabil sclipeau ireproșabil și nu se vedea nici urmă de pată. Pardoseala era acoperită cu o mochetă verde, groasă, în care simțeai cum ți se afundă picioarele. În al treilea rând, domnea o tăcere desăvârșită. Din clipa în care am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
liftierul - în caz că exista așa ceva în clădirea respectivă - de prezența mea în cutia asta infernală? Începusem să cred că lumea m-a dat uitării. Oricare din variante era posibilă, dar esențialul era că mă aflam blocat între cei patru pereți din oțel inoxidabil. Mi-am ciulit urechile, încercând să prind orice zgomot, dar nici un sunet nu ajungea până la mine. Mi-am lipit urechea de peretele liftului, dar tot degeaba. Singurul lucru pe care am reușit să-l fac a fost să-mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
mii opt sute zece yeni. Un fleac pentru sistemul meu de calcul. Mi se părea chiar mai simplu decât dacă mi-aș fi numărat degetele de la mâini. Mi-am proptit, satisfăcut, picioarele în podea și m-am rezemat de peretele din oțel inoxidabil, cu privirile ațintite la ușile din fața mea. Tot nu se deschideau. Nu pricepeam deloc de ce le trebuie unor uși de lift atât de mult timp ca să se deschidă. Am stat puțin și m-am gândit. Am ajuns la concluzia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
clădiri obișnuite. Aveam impresia că descinsesem într-o gravură de Escher, cu iluzii optice sofisticate. Dar oricât mergeam, peisajul din jurul nostru rămânea neschimbat. Pardoseala din marmură, pereții de culoarea oului, numerele încăperilor așezate alandala, ușile de lemn cu mânere din oțel inoxidabil. Nu se zărea nici măcar o fereastră. Tocurile pantofilor ei țăcăneau pe pardoseală într-un ritm monoton, acompaniați de tălpile de cauciuc ale tenișilor mei. După sunetul pe care-l scoteau, păreau a fi pe ducă, fapt care mă cam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
sertare mari de-o parte și de alta a scaunului. Pe el am văzut o veioză, trei pixuri, o agendă și câteva clame împrăștiate. Agenda era deschisă. Data de azi. Într-un colț al camerei stăteau aliniate trei fișete din oțel inoxidabil care nu se potriveau deloc cu restul mobilierului, și așa foarte sărac. Atmosfera era prea sumbră. Dacă ar fi fost după mine, le-aș fi înlocuit cu niște dulapuri frumoase din lemn. Dar nu era camera mea. Am venit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Nu ajungem la nici un rezultat și te mai deranjează și la calcule. Să ne întoarcem la oile noastre! N-aveam nimic împotrivă. Tocmai sunase ceasul, așa că am revenit la treburile mele. Bătrânul a scos din sertarul biroului un obiect din oțel inoxidabil, care semăna cu un clește pentru cărbuni. L-a apucat cu mâna dreaptă și a pornit spre rafturile cu cranii. Lua din când în când câte unul în mână și-l lovea ușor, ciulindu-și urechile ca să prindă sunetele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
seamă că era craniul unui animal necunoscut. În cutie nu mai rămăseseră decât ziare mototolite și un obiect lung și subțire, înfășurat și el într-un ziar. L-am despachetat și l-am privit. Era un clește pentru cărbuni, din oțel inoxidabil, asemenea celui cu care lovise bătrânul craniile de pe rafturile din laboratorul lui. L-am cântărit în mâini și l-am privit cu mare atenție. Era mai greu decât craniul. Îmi amintea de bagheta de fildeș a unui dirijor al
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
să plec de-acasă în condițiile actuale. În plus, chiar să fi ajuns la birou, din pricina măsurilor de securitate, n-aveam cum să intru fără să fiu anunțat în prealabil. Am decis să nu întreprind nimic. Am apucat cleștele din oțel inoxidabil și am lovit ușor craniul. A scos același sunet ca și înainte. Un sunet cavernos, chiar patetic. Aveam senzația că era un animal viu. L-am luat în mână și l-am lovit din nou. La fel. Fiind mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
craniul descoperit de amărâtul acela de locotenent. Cu cât îl priveam mai mult, cu atât simțeam că în jurul meu plutește un iz de istorie străveche. Poate din pricină că povestea mi-era proaspătă în minte. L-am lovit ușor cu cleștele din oțel inoxidabil și m-am dus la bucătărie. Am spălat vasele din chiuvetă și am șters masa. Sosise momentul să mă apuc de permutări. Am cuplat robotul telefonic ca să nu mă deranjeze nimeni. Am deconectat soneria, am stins toate luminile din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
dea măcar o idee de unde s-o apuc. N-aveam cum să fug toată viața de dușmani, cu craniul la subsuoară. În clipa în care am terminat de mâncat salata de cartofi și de băut berea, am auzit ușa de oțel sărind din țâțâni. Când s-a prăbușit spre interior, am zărit o matahală de bărbat cum nu mai văzusem în viața mea. Era îmbrăcat cu o cămășă hawaiană și pantaloni militari kaki, pătați pe ici-colo cu grăsime și o pereche
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
te lăsăm în viață, așa că folosește-ți capul ca lumea, adăugă el privindu-l pe Matahală. Cei doi au părăsit camera. N-a fost nevoie nici să deschidă, nici să închidă ușa. Sărită din țâțâni cum era, ușa mea de oțel stătea deschisă pentru toată lumea. Mi-am scos chiloții pătați de sânge și i-am aruncat în coșul de gunoi. Mi-am tamponat rana cu un tifon umed și am curățat-o de sânge. Pulsa de durere. Și maioul era pătat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
și mi-am luat rucsacul în spinare. M-am uitat la ceas. Era aproape douăsprezece și jumătate. Fata s-a dus în cealaltă cameră, a deschis dulapul din perete, a aruncat umerașele și a apucat cu ambele mâini bara din oțel inoxidabil de care fuseseră agățate acestea. A rotit-o puțin și panoul pătrat din partea de jos, de aproximativ șaptezeci de centimetri, s-a deschis imediat. Dincolo de el, beznă totală. Și umezeală. În cameră pătrunse un aer muced. — Îți place, nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Shibuya. Ne-am apropiat de stația Aoyama 1-chōme suficient de mult ca să vedem peronul, dar să nu fim văzuți. Dacă ne-ar fi prins vreun salariat de la metrou, am fi încurcat-o. Mai aveam de urcat doar o scară de oțel care ducea la peron și de trecut o barieră. Totul era să nu ne vadă cineva. Am mai lăsat să treacă un tren de Ginza. Ne-am uitat liniștiți la pasagerii care coborau, la cei care urcau, la conductorul care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
care semănau cu niște insecte. Le-am privit îndelung, dar nu-mi dădeam seama cum se folosesc. Am ales una cu o formă mai ciudată și m-am dus la vânzător. Avea o lungime de vreo cinci centimetri, era din oțel inoxidabil, dar nu-mi puteam imagina unde se bagă unghia și cum se taie. Când am ajuns la vânzător, a pus deoparte mixerul pe care-l desfăcea și mi-a arătat cum se folosește unghiera. — Vă rog să fiți atent
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]