13,153 matches
-
a deschis ușa și a intrat un bărbat cu o femeie. Bărbatul era între două vârste și semăna cu generalul Tōjō. Zărindu-l pe Gaston, femeia și-a ascuns imediat fața cu șalul și a trecut în spatele bărbatului. Recepționera a salutat cuplul politicos, având o atitudine complet diferită de cea față de Gaston. Fata cea rujată l-a condus pe Gaston pe coridorul scufundat într-o liniște sinistră. Se auzea, de undeva, apa curgând. Din cauza înălțimii lui și a tavanului jos, Gaston
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și-a scos puloverul roșu și pantalonii și a îmbrăcat hakama și haori pe care și le punea când își practica meseria de ghicitor. Când au plecat de acasă, barurile erau deja luminate. Chelnerițele, care stăteau în dreptul ușilor, l-au salutat pe bătrân, dar zărindu-l pe Gaston, s-au arătat surprinse. Napoleon a apărut și el ca din pământ și se târa, cu mersul lui nesigur, între ei. — Stă la mine... Ce-i cu fețele astea? Nu-i american. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Arătă cu degetul spre un bar care era cu cinci-șase case mai încolo. Când au ajuns la locul indicat, s-au ciocnit chiar de bătrân. Se întorcea de la WC-ul public, încheindu-se la pantaloni. — A, ce surpriză! Higurashitei îl salută pe Takamori și apoi își întoarse privirile, clipind, spre Tomoe, care era îmbrăcată europenește. Soarele de dimineață era prea puternic pentru ochii lui. — Ea e sora mea, zise Takamori prezentând-o pe Tomoe. Am venit să ne interesăm de Gaston
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ar fi căutat ceva pe strada învăluită în ceață. Se apropia încet o mașină neagră, care venea dinspre strada cu tramvaie. Gaston a recunoscut-o imediat. Apoi l-a recunoscut și pe șoferul care-i adusese aici. Șoferul l-a salutat pe Endō și și-a aruncat țigara pe strada udă de ploaie. Nu s-a stins imediat, ci după câteva secunde. — Gas, intră. — Gas îl cheamă? Ce nume antipatic! — Nu asta contează... Ai căutat ce te-am rugat? întrebă Endō
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
bucuria în ochi. Dădeau cu atâta putere din cozi, încât îți lăsau impresia că vor rămâne fără ele. Iubește într-adevăr câinii, îi spuse tânărul cu admirație lui Tomoe. Gaston și-a băgat degetele prin ochiurile plasei și l-a salutat pe fiecare câine în parte. Le-a vorbit blând și i-a mângâiat. Când a ajuns în colțul țarcului, se opri brusc și privi fix înainte. Pe o rogojină de paie zăceau doi câini, deja țepeni. Muriseră. Unul din ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
week-end... Altfel, o muncă infernală, tutorship, semestrial papers, colocvii etc. Merg și-n Ohio la o întâlnire luna viitoare în Canada, e un congres despre imigrație și mutații culturale. Nu știu dacă ți-am spus, mi-am schimbat mașina. Te salutăm, mai scrie-ne cum te descurci în balcanismul de-acasă. Tu nu încerci să faci o mișcare să vii în State? Ai mai putea acum, mai târziu e greu cu examenele de echivalare, trebuie să treci prin sistemul lor, îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
perete să-i întreb pe omuleți cum e la ei, dacă e cald și plouă, dacă au câini mici și pere și mai mici și prune. - Aseară am vorbit iar cu omuleții, a venit cel cu pălărie și m-a salutat, pe urmă i-a chemat și pe ceilalți, i-am zis lui Sorin la dude. Mi-au arătat clopoțelul care-i adună pe toți. Știi cum sună? Parcă nici nu-l auzi, sună așa, în tine... Întotdeauna Sorin mă fluiera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
ultimii metri pe jos, sunt întâmpinați cu „Gaudeamus”-ul cântat de corul de la Teologie. Pășesc spre microfoane. Balonul s-a înălțat, are agățați de nacelă săculeți albaștri de lest. - Orașul nostru, mândru de tradiția sa francofonă, se bucură să vă salute, începe rectorul. Și cum se putea mai bine decât prin înălțarea simbolică a unui balon, în cinstea țării care i-a dat pe părinții montgolfierului? Și are o valoare simbolică faptul că această ascensiune se produce chiar foarte aproape de locul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
cuvânt se ascunde, n-am nevoie de el, nu-mi trebuie în nici o frază, dar mă apucă o furie de colecționar care nu știe unde a pus moneda favorită. Acum secvența asta... ducă-se dracului! - Cum merge cu renovarea? îl salut pe Gabriel, muzeograful. - Prost! Bani puțini, nici nu lucrează cum trebuie, niște amorțiți... Și dac-ar fi numai asta! Parcă e un blestem, a apărut un soi nou de mucegai, poate din cauza ploilor interminabile, se extinde foarte repede, are sporii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
Iute, îmi țâșnește apa din pori. De câte ori încerc să mă socializez, încep să transpir în halul ăsta, îmi simt eu mirosul de capră. - ...putem spune, fără îndoială, că asistăm la un moment memorabil. Lansatorul de profesie își mângâie pântecul: „Să salutăm această apariție! Să ne crească literatura!”. S-au terminat intervențiile. În unanimitate, au ajuns la concluzia că acest roman marchează literatura de azi, care-a mai fost marcată și săptămâna trecută de un volum de poezii și, potrivit programului de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
expoziție se numește „Liliacul din inimă”... Poate o să fie luna viitoare și la Cupola. Dar cred că știi, ți-am trimis invitație... - Da... Arată ca un chiup înfășurat într-un ștergar cu dungi, cu mâini prea scurte. - Bună seara, ne salută un cioclu de la Politehnică. Plimbări, plimbări? Însoțitoarea mea chicotește drăgălaș. - Ștefane, ți-am citit aproape toate articolele, cum reușești să fii atât de calm, atât de rece? Sună a Schopenhauer și mă și văd cu lațele vâlvoi, plimbându-mă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
ducă de mână și să-ți arate veceul lui Chircu, ăla de strujeni, jurându-se să-i sară lui ochii din cap dacă nu exact acolo au coborât din ozeneu omuleții aceia colorați, cu becuri în frunte și l-au salutat pân’ la pământ și i-au povestit lui secretele lumii, de-a fir-a-păr. Ăsta e în stare să-l vadă, la vreme de seară, și pe balaurul Sfântului Gheorghe cu coada încolăcită pe turla bisericii. Ce-i mai împuiați capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
exact În momentul În care un Bentley gri parca În fața intrării, din el coborând un cuplu trecut de vreo patruzeci de ani. Amândoi purtau costume elegante, croite de cei mai buni designeri, și, cu o expresie melancolică pe chip, Îl salutară cu o ușoară ridicare a mâinii pe portarul care se Înclină ceremonios Înspre ei, apoi pășiră În interiorul clădirii de marmură. O sunasem mai Înainte pe Akemi Yokota din stația de metrou. Tocmai se pregătea să plece mai devreme de la muncă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
vodcă. Localul era mobilat cu câteva mese din furnir subțire și niște scaune pliante, podeaua era murdară, plină de chiștoace de țigări, sticle goale, coji de fructe și alte mizerii care nu-mi dădeam seama ce erau. Homosexualii l-au salutat pe bărbat. El le-a răspuns făcându-le cu mâna. O femeie la vreo patruzeci de ani, cu fața asimetrică, a venit să ne ia comanda. Un Frank Sinatra, a comandat bărbatul. Eu am cerut o bere. Ce băutură e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
grilaj din oțel pe care Yazaki Îl descuie cu o cheie specială. Am intrat și Înăuntru am văzut o scară și un culoar. Spre surprinderea mea, capătul culoarului dădea Înspre un restaurant mititel. Un bărbat alb, mic de Înălțime Îl salută pe Yazaki În japoneză, urându-i bun venit. Restaurantul era Într-adevăr foarte mic și neîncăpător. Probabil că nu putea adăposti decât patru sau cinci mese. Înăuntru nu erau decât doi clienți care se vedea clar că alcătuiau un cuplu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
și că nu puteam fi lăsat să predau elevilor, am fost concediat de la liceu. Dar nu m-am întristat. M-am bucurat chiar. Acum aveam cât timp vroiam să mă duc la tribunal. Când m-a văzut, aprodul m-a salutat zîmbind: "Bine ați venit din nou pe la noi. Ce mai faceți?" M-am aplecat și i-am spus la ureche: "Fac procesul țipetelor". A rămas perplex și sânt convins că în clipa aceea m-a crezut nebun. "Bine, bine, sigur
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
din atâtea pe cea adevărată. Într-o zi, am avut impresia că una din aceste femei mi-a aruncat o privire dușmănoasă. Ca și cum m-ar fi recunoscut și ar fi avut ceva să-mi reproșeze. M-am apropiat stânjenit, am salutat-o și, bîlbîindu-mă, am vrut să-i explic ce se întîmplase cu mine atunci. Dar de-abia am apucat să zic "Doamnă, vă rog să mă scuzați, dați-mi voie să vă explic" că ea m-a și întrerupt. "Nu
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
se fac pantofii de dans. Domnul J.L.B. Matekoni își drese glasul pentru a-și face cunoscută prezența, iar menajera se întoarse încetișor. — Sunt ocupată... începu ea, dar se opri când dădu cu ochii de Mma Ramotswe. Domnul J.L.B. Matekoni o salută politicos, după cum i-o cerea tradiția, apoi o prezentă pe musafira lui. — Aceasta este Mma Ramotswe, spuse el. Menajera se uită la Mma Ramotswe și o salută cu o înclinare scurtă a capului. — Mă bucur să te cunosc, Mma, zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
se opri când dădu cu ochii de Mma Ramotswe. Domnul J.L.B. Matekoni o salută politicos, după cum i-o cerea tradiția, apoi o prezentă pe musafira lui. — Aceasta este Mma Ramotswe, spuse el. Menajera se uită la Mma Ramotswe și o salută cu o înclinare scurtă a capului. — Mă bucur să te cunosc, Mma, zise Mma Ramotswe. Domnul J.L.B. Matekoni mi-a povestit despre tine. Menajera se uită la stăpânul ei. — Aha, ați auzit de mine, comentă ea. Mă bucur că vorbește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
Informația ar fi putut părea lipsită de importanță, dar când Mma Ramotswe a fost angajată de proprietarul unui supermarket să afle de ce nu i s-a dat autorizația de construcție a unei curățătorii chimice lângă pe lângă supermarketul său, a fost salutară în demonstrarea faptului că persoana care lua deciziile ar fi putut avea interese legate de-o companie rivală. Și doar această informație pusese capăt nedreptății; tot ceea ce-i rămăsese lui Mma Ramotswe de făcut a fost să-i pomenească funcționarului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
din față și dădu cu ochii de domnul J.L.B. Matekoni, se opri cu mâinile încleștate de marginile roții. Se uitară o clipă unul la altul, apoi ea zâmbi și începu să-și croiască drum pe ultimii metri ai cărării. Îl salută politicoasă ca un copil bine-crescut. Ce mai faceți, Rra? îl întrebă ea, întinzându-i mâna dreaptă cu stânga peste antebraț în semn de respect. Își strânseră mâinile. Sper că n-am mâinile unsuroase, zise domnul J.L.B. Matekoni. Lucram la pompă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
ulcior de lapte. La orfelinat învățase să croșeteze, iar unii dintre copii câștigaseră premii pentru modelele lor originale. E talentată, constată domnul J.L.B. Matekoni; dacă i se va oferi o șansă, fata asta va fi capabilă să facă orice. Îl salutară politicoși și încuviințară dând din cap când îi întrebă dacă menajera le-a servit micul-dejun. O rugase să vină devreme, ca să aibă grijă de copii când e plecat la garaj și fusese ușor surprins că îi acceptase rugămintea. Din bucătărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
vrut să i-o ia. — Sunt doi copii de la orfelinat, se bâlbâi domnul J.L.B. Matekoni. Aceasta este fetița, iar acela este băiatul. Mma Ramotswe izbucni în râs. — Ei, da! Deci așa stau lucrurile. Am înțeles tot. Fetița zâmbi și o salută politicoasă pe Mma Ramotswe. — Mă cheamă Motholeli, se prezentă ea. Iar pe fratele meu îl cheamă Puso. Așa ne-au numit la orfelinat. Mma Ramotswe dădu din cap aprobator. — Sper că au grijă de voi acolo. Mma Potokwane e o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
pe orizontală era o curgere domoală. Petru era decorul. Cu ochii închiși, cu bărbia căzută, cu genunchi tociți, cu palmele încleștate, cu umerii exfoliați, cu fruntea brăzdată. Un decor nu-l poți locui cu un alt decor. Este imposibil să saluți un decor, nu poți să-i ceri iertare unui decor, nu ai cum să te cerți cu un decor, un decor nu-ți întinde mâna, nu te adăpostește, nu o face pe-a omul cu tine, omule: Sumarul este o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
de veșnică pomenire: Aleluia, mormânt cald sub coaste! Numără mai rar, dacă se poate și pe sărite! Nimeni nu vede, nimeni nu aude. O casă nelocuită de păsări este o casă blestemată. Moartea, câte puțin, la început trece să te salute, înnoptează la tine o zi, două, pe motiv că îi este frig în lume, apoi, pe motiv de prietenie, de chiriaș cu acte în regulă, de stăpân; moartea nu vrea să mai plece. Își revendică dreptul la proprietate atunci când melcul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]