13,367 matches
-
unul pe care mizau reporterii altor timpuri când, trimiși cu temă de la Partid, erau nevoiți să transmită în țară imagini care să confirme teza unui Occident aflat pe buza prăpastiei. Dincolo de aceste imagini, se întinde însă orașul acela în care turistul cheltuie pe legende și în care grandoarea poate fi și copleșitoare, mai ales pentru un om care abia descoperă capitala Franței. Deși am promis că voi reveni cu spectacolul parizian real, mițam dat seama între timp că, în mai puțin
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2186_a_3511]
-
bere în sus, cu sticle de votcă. Spectacolul oferit de băutori, cu toate tertipurile folosite în fața gardienilor, merită o notă specială. În Pavilion, prețuri mai mari ca în oraș cu vreun euro și ceva. Chat qui rit. Marea țeapă pentru turiști economi. Mascat într-un „self service“ ieftin chiar în spatele Pieței San Marco, cu un spațiu incredibil de mare și mâncăruri incredibil de arătoase, te trezeai că plătești pe un prânz minuscul 20 de euro, mai scump ca la un restaurant
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2198_a_3523]
-
de euroă. Transformată pe perioada carnavalului în vitrină pentru domnii și doamnele (majoritari francezi, elvețieni și americaniă care au investit mici averi în impresionante costume de epocă Louis XIV. În cafenea, foarte teatrali, proprietarii costumelor întorși în timp, pe trotuar, turiștii puși pe pozat. Girocita. Ruta unui vaporetto în jurul orașului. Dacă te orientezi prost, riști să rămâi ore bune în vaporetto, când, de la un punct încolo, ai putea merge foarte ușor pe jos. Giudeca. Pe un întuneric de-ți băgai mâinile
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2198_a_3523]
-
și că oamenii nu s-au refăcut pe deplin financiar după sărbătorile de iarnă. Oricum, e o lege nescrisă: cine vine de Crăciun și Revelion la Veneția, nu vine de carnaval. Presa din Peninsulă a insistat pe numărul mic de turiști veniți la această ediție, „doar“ 60.000. Nu vreau să-mi imaginez cum este carnavalul atunci când sunt mulți turiști, dacă așa, cu „puțini“, îți lua jumătate de oră să ajungi dintr-un capăt al străzii, în celălalt. Orar. La 23
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2198_a_3523]
-
cine vine de Crăciun și Revelion la Veneția, nu vine de carnaval. Presa din Peninsulă a insistat pe numărul mic de turiști veniți la această ediție, „doar“ 60.000. Nu vreau să-mi imaginez cum este carnavalul atunci când sunt mulți turiști, dacă așa, cu „puțini“, îți lua jumătate de oră să ajungi dintr-un capăt al străzii, în celălalt. Orar. La 23.00 cu greu mai găsești ceva deschis, chiar și în centru. Prețuri mari și foarte mari. O pizza nu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2198_a_3523]
-
când de interes ar trebui să fie chiar carnavalul. Serviciile - de toată jena. Oamenii sunt drăguți, nimic de zis, dar tot timpul ai impresia că trebuie să faci rapid ceea ce faci, fie că mănânci sau cauți suveniruri, pentru că un alt turist așteaptă să-ți ia locul. Mâncarea proastă și scumpă, dar deja am scris despre asta. Și puțină etimologie: „carnaval“ ar veni din expresia latinească „carnis laxati“, care a devenit în italiana veche „carnasciale“, însemnând „renunțarea la carne“, care făcea referire
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2198_a_3523]
-
european. Aș contraargumenta cu plăcere, spunând că de această imagine a lui Eminescu n-are decât să se ocupe industria de profil, care poate oricând să inventeze în toate colțurile țării restaurante cu nume și ambient eminescian, adevărate magnete pentru turiștii din străinătate! În schimb, o cercetare a etapelor cristalizării imaginii eminesciene ca „emblemă“ heraldică a culturii române are meritul mult mai mare de a descrie un Eminescu real, eliberat de mitologiile și utopiile critice suprapuse cu el de o sută
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2198_a_3523]
-
drăcovenii, că altfel n-avem cum să le spunem, difuzate de televiziunile noastre ceas de ceas și în proporție de masă. În roman chiar este vorba, de altfel, de doi americani, Jacobs și Elsa Travis, care sosesc în România, ca turiști, în căutarea locurilor în care a hălăduit Dracula. După trei luni în care nu se mai aude de ei, un inginer silvic, Ion Lup, găsește cadavrul lui Jacobs în pădure, pe jumătate putrezit, într-o capcană pregătită de braconieri pentru
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
o frumusețe eminesciană. Nu au niciodată o asemenea frumusețe. Este vorba doar de utilizarea mecanică a unor substantive, adjective, verbe preferate de Eminescu. Versurile „eminesciene“ ale lui Vasile Mustață aduc aminte mai curând de „carpetele“ cumpărate din Turcia de unii turiști români. „O salcie pletoasă se înclină / În lacul cu oglinda cristalină / Vezi luna, o cadână din serai. Doar câte-un nor cu-aripa străvezie / Filtrează, ca mânat de gelozie / Imaginile astrului bălai...“ Vasile Mustață are meritul de a folosi respectuos
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
e un viciu de frunte. Și aceasta Îi aduse aminte de descrierea comică făcută de Kierkegaard oamenilor ce fac Înconjurul lumii ca să vadă râuri și munți, stele noi, păsări cu penet rar văzut, pești curios deformați, rase ridicole de oameni - turiști ce se lasă pradă stuporii bestiale ce cască gura la existență și crede că a văzut ceva. Aceasta nu-l putea interesa pe Kierkegaard. El căuta Cavalerul Credinței, adevăratul copil minune. Adevăratul copil minune, stabilindu-și relațiile cu infinitul, e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
taxi. West End-ul era foarte posomorât. Prefera chiar și Broadway-ul cel fumegând, oftând, Îngrămădit cu neghiobi, tremurând, Împuțit. Cu smocurile de deasupra ochelarilor mătăsoase, sure, Încâlcite, ridicându-se pe când el Înfrunta fenomenul. Nu avea rost să fii observatorul sensibil, turistul (exista oare vreun ținut destul de stabil pentru a face un tur prin el?), rătăcitorul filosofic pe Broadway, inspectând fenomenul. Fenomenul Într-un fel Își dezvoltase un simț al propriului interes și al propriei observabilități. Era conștient că este scena perversității
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
Eu? Nu tocmai. Știu de asta de mult. Regret când lucrurile devin așa de stupide, asta e adevărat. Mi se pare că lucrurile pe care sărmanii profesioniști trebuiau să le facă la petreceri pentru burlaci sau la circurile erotice pentru turiști din Place Pigalle ca să-și câștige traiul, oamenii obișnuiți, casnicele, funcționarii, studenții le fac acum doar ca să fie sociabili. Și nu pot să spun precis de ce. Este oare un efort comun de a Învinge dezgustul? Sau ca să arate că toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
cu care angajaseră un taxi În Tel Aviv ca să Îi ducă pe frontul sirian. Dar nu avea adresa părintelui Newell. Ar fi putut să facă mai multe eforturi să o afle. Întorcându-se acasă din Asia de Sud-Est, preotul era un simplu turist În Atena, care admira Acropola, când auzise de război și se dusese acolo imediat. Cizmele uriașe de junglă erau la fel de largi ca și galoșii. Părintele Newell asuda În costumul verde de luptă. Părul tuns ca la pușcașii marini, ochii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
atins de aceeași boală - boala sinelui de unul singur care explica ce și cum. Rezultatele puteau fi prevăzute, prezise. Așa că, atunci, purtat În jos pe Broadway cu mare fast, Sammler Își vizită propriul (cum Îi spusese Wallace?) propriul teritoriu. Ca turist. Și apoi Emil, luând-o pe Riverside Drive, Întoarse și Îl lăsă În fața masei uriașe, uzate și murdare de structuri utilitare unde locuia Împreună cu Margotte. Era douăsprezece și jumătate. N-ar trebui să-mi ia mult. Elya mi-a cerut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
de lume înăuntru și afară, la mesele din stradă, soare, miros de portocali și Fernando Pessoa în mărime naturală. E turnat în bronz, așezat pe un scaun picior peste picior, cu pălăria pe cap și figura cam tristă. Nu-i turist să nu se fotografieze cu el, dar ce-am văzut marți, 11 martie, ora 12,15, a fost parcă altceva. Doi tineri și-au cocoțat copilul în brațele lui Fernando. Nimic neobișnuit până când i-am auzit spunând Raul Raul prinde
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2203_a_3528]
-
stratul inferior al clasei mijlocii - chiar pe margine, agățându-se cu deznădejde să nu alunece înapoi -, însă nu reușeau să se țină suficient de tare de această margine, iar casa aluneca înapoi, nu în sărăcia pitorească pe care le plăcea turiștilor s-o fotografieze, ci în ceva cu adevărat dureros de privit - invazia modernității în forma ei cea mai urâtă, azi nou-nouță, și mâine în ruină.“ Kiran Desai, Moștenitoarea tărâmului pierdut, traducere din limba engleză și note de Vali Florescu, colecția
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2188_a_3513]
-
și cântărește 500 de kilograme. Axul lung de 25 de metri a fost construit în Republică Cehă. Cercul rotii are un diametru de 122 de metri și există 80 de spițe care îl unesc de axul central. Madame Tussauds Londra Turiștii ce aleg să viziteze acest obiectiv turistic trebuie să fie pregătiți să dea frâu liber emoțiilor și să fie pregătiți să intre în lumea vedetelor și a personajelor celebre. Faima și grandoarea pot fi simțite pe viu în secțiunea Blush
Carusel, nr. 15, Anul 2014 by Brînză Ştefania () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91783_a_107371]
-
care duce vizitatorii în spatele ușilor închise, chiar acolo unde vedetele serbează și se distrează pe cinste iar pe vizitatori îi pune chiar în inima acțiunii cu ajutorul unor actori ce se străduiesc să reproducă cât mai bine astfel de momente. Turiștii pot afla ultimile zvonuri și bârfe din lumea mondenă, pot să-i șoptească lui J-Lo la ureche pentru a o face să roșească iar fetele pot să-l ciupească pe Brad Pitt. Catedrală Westmister Abbey Abația Westminster este biserică cea
Carusel, nr. 15, Anul 2014 by Brînză Ştefania () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91783_a_107371]
-
am intrat și eu În transă. Margaret nu s-a putut abține să nu pufnească În râs. — Doamne sfinte! Nici nu era o adevărată transă. Ei știu că au spectatori străini. Asta nu se Întâmplă niciodată când sunt grămezi de turiști de față. — De bună seamă, sigur! Totuși... Chiar sunt grămezi de turiști aici? Eu nu cred. Eu, unul, nu sunt turist. Aici m-am născut. — În Bali? Nu. În Buru. Sunt convins că nici nu știi pe unde e. Privirea
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
să nu pufnească În râs. — Doamne sfinte! Nici nu era o adevărată transă. Ei știu că au spectatori străini. Asta nu se Întâmplă niciodată când sunt grămezi de turiști de față. — De bună seamă, sigur! Totuși... Chiar sunt grămezi de turiști aici? Eu nu cred. Eu, unul, nu sunt turist. Aici m-am născut. — În Bali? Nu. În Buru. Sunt convins că nici nu știi pe unde e. Privirea nu-i mai era pierdută și zâmbea. Sigur că știu! E una
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
era o adevărată transă. Ei știu că au spectatori străini. Asta nu se Întâmplă niciodată când sunt grămezi de turiști de față. — De bună seamă, sigur! Totuși... Chiar sunt grămezi de turiști aici? Eu nu cred. Eu, unul, nu sunt turist. Aici m-am născut. — În Bali? Nu. În Buru. Sunt convins că nici nu știi pe unde e. Privirea nu-i mai era pierdută și zâmbea. Sigur că știu! E una dintre insulele Molucce. Nu-i decât la o aruncătură
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
sau cumpărat cu mai bine de un an în urmă de la cutare negustor, ce își ținea taraba sub cerul liber într-un oraș lituanian care, odinioară, se numea Memel. Din oferta lui făceau parte fel de fel de mărfuri pentru turiști, în formă șlefuită sau lustruită: lanțuri, brățări, presse-papier-uri, casetuțe cu capac, dar și chihlimbar brut sau numai parțial șlefuit. Veniserăm cu feribotul dinspre Kurische Nehrung cu Jürgen și Maria Manthey. De fapt, nu voiam decât să vizităm monumentul lui Anke
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
zi ale Înaltului Comandament al Armatei contribuiseră la sporirea cunoștințelor mele de geografie, mersul războiului îi formase oaspetelui meu, caporalul, acea lejeritate mondenă și locvace care, astăzi, în vremuri de pace durabilă, ne-o mai oferă, în serile de diapozitive, turiștii care fotografiază maniacal. „Aici vreau să mai ajung o dată cu Erna a mea, mai târziu, după ce s-a mai împrăștiat mirosul de praf de pușcă.“ E drept că mâncărica de ciuperci și terciul de urzici au făcut din mine bucătar și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
Air France. Am avut mari emoții, poate din cauza faptului că situația era așa cum era, dar sigur și din cauza revederii cu părinții, prietenii și a locurilor în general. Ajungând în țară foarte târziu, de la Otopeni am plecat si eu cu ceilalți turiști către stațiune, pentru că la ora aceea nu mai era nici un tren către Brăila, unde locuiau ai mei, și să petrec o noapte în București nu-mi surâdea, mai ales că ar fi trebuit să dorm la hotel, având statut de
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
e bolnav sau nu are chef de muncă. Dar asta era situația juniorilor în toate agențiile de turism. M-am oferit să o ajut eu. Era fericită... putea să doarmă până după-amiază, până la întoarcerea mea de la aeroport. Am făcut îmbarcarea turiștilor imediat după ce am ajuns la aeroport. Mă plimbam leneș către ieșire, când am auzit anunțul care m-a țintuit locului. Nu-mi venea să-mi cred urechilor. "Turiștii pentru cursa de Constanța sânt invitați la avion." România, țărișoara mea, Constanța
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]