13,153 matches
-
se va urca pe ale altora, se va urca fără cască, se va urca în spatele vreunuia care poate să meargă prea repede. Mama ta a spus: — Nici nu se discută. — Eu am tăcut și ea a ieșit fără să mă salute în ziua aceea. Dar adevărul este că vroiam să-ți văd ochii strălucind, vroiam să mi te arunci de gât: „Mulțumesc, tati...“, o vroiam ca un copil. La sfârșit, cel mai emoționat eram eu. Dar o știa și mama, eram
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
între timp plictiseala a dispărut, atmosfera s-a schimbat, a intrat în încăperi mai intime, unde clipește ceva care seamănă a adevăr și poate chiar este, iar Manlio, în timp ce se îndreaptă spre mașină, are alura unui om sincer. Disperat. Ne salutăm grăbit, cu două lovituri pe umăr, și după câțiva pași în întuneric suntem departe, fiecare de-a lungul propriului trotuar. De celălalt, nici urmă. Prietenia noastră este una igienică. Aș putea să-ți spun, Angela, că umbrele stâlpilor electrici păreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
intrusă. S-a îmbrăcat cu jacheta aceea sărăcăcioasă și cu o fustă mai lungă ca de obicei, silindu-se să nu bată prea tare la ochi. Primesc imediat cheia. Italia vorbește cu bărbatul la la recepție. Apar doi colegi, ne salutăm. — Sauna este deja caldă sau trebuie să aștept? o întreb pe fata cu vestă bleumarin care îmi înregistrează cartea de identitate, o scuză să mai rămân acolo. Bărbatul din fața Italiei parcurge cu creionul în mână lista rezervărilor. Ea se întoarce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
lumina care urcă de acolo, așteaptă să se închidă fântâna arteziană. Italia a pregătit sandvișuri pentru drum, a coborât să cumpere brânză, salam, apoi a rupt pâinea pe pat. M-am trezit când mătura firimiturile cu mâna. Lângă ascensor a salutat cameristele, le-a luat adresa, le-a îmbrățișat ca pe niște surori. În mașină, în timpul călătoriei de întoarcere, vorbim puțin. La un moment dat Italia spune: — Ți-e rușine cu mine, nu-i așa? O zice fără să mă privească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
roșii și buzele strânse. Când prindeai tu, îți priveai partenera și părea că o implori să se lase doborâtă, să nu reziste. Când erai prinsă, îți dădeai drumul ca un sac. Câte lovituri ai încasat! Transpirată, învinsă, cu costumul sucit, salutai, treceai la o altă centură. — Ești mulțumită? te întrebam în mașină. Nu erai mulțumită, erai extenuată. — Când cazi pe tatami, nu doare, nu-i așa? Nu era adevărat, pe tine te durea. Mă priveai roșie la față, cu plânsul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
ei. Nu știu, spun, aștept. — Ce? — Nu știu. Aștept ca femeia aceea să se întoarcă, poate seamănă cu ea. Uneori mă duc s-o aștept la piață. E ora închiderii și o găsesc în mijlocul unui morman de flori rupte. Mă salută dând din cap. Pune casetele una peste alta, mută ghivecele cu plantele nevândute într-o camionetă acoperită cu o pânză verde din plastic, parcată în spatele tarabei. Aștept să-și termine treaba, proțăpit cu hainele mele elegante în mijlocul apăraiei de pe jos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
Dumnezeu nu există! am șuierat strângându-i mâinile înghețate. Ea m-a privit și poate că a râs de mine. A ridicat din umeri: Să sperăm. Nu ne-am spus că ne vom revedea, nu ne-am spus nimic. Am salutat-o în mjlocul străzii. Mi-a spus că pleca, trebuia să lase casa noilor proprietari. — Și unde te duci? — Deocamdată mă întorc la mine în sat, apoi vom vedea, poate mă duc în Australia. — Vorbești engleza? — Învăț. Mama ta a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
picioare pe zidul acela și tu ești alături de mine, te strâng ca pe un ostatic. Uite, Italia, aceasta este fiica mea, aceasta este cea care s-a născut. Și tu ridică-ți capul, Angela, arată-te, salut-o pe doamna, salut-o pe regina aceea. Seamănă cu mine, nu-i așa, Italia? Are cincisprezece ani și fundul puțin cam mare, a fost slabă slabă și acum, de un an, are fundul cam mare. E vârsta. E una care mănâncă aiurea, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
recunosc privirea ta caraghioasă, indolentă. Alfredo controlează medicamentele scrise pe fișă, e mai bine să ți se dea un alt sedativ, pentru următoarele douăzeci și patru de ore e bine să fii liniștită. Apoi pleacă, așa cum e felul lui, brusc, fără să salute pe nimeni. Se întoarce la viața lui de om singur, în casa de care are grijă un filipinez, atunci când el lipsește. Colegii de la Reanimare nu se uită la el când pleacă, stau aplecați peste registrul de prezențe și discută gărzile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
la magazin pentru inventar, și va rămâne acolo până târziu. Bărbații de la bar fac bancuri și se bat cu palma pe umăr. Un pariu s-a încheiat: doctorul tocmai intra în local. — Comisarul a întârziat astă-seară, cine știe cum. Doctorul intră și salută de jur-împrejur; privirea nu i se oprește asupra soției, dar a înregistrat cu siguranță că un bărbat vorbește cu ea. Merge până în fundul localului, cu spatele la bar; pune o monedă în biliardul electric. Și iată că eu, care trebuia să trec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
într-un magazin de valize, spun eu. — Chiar așa. Una în plus, una în minus... Se ridică de pe scaun, își aranjează în oglindă gulerul pardesiului, cordonul. — Dacă trec pe acolo mai târziu și bat în oblon mă auzi? — Încearcă. Nu salută pe nimeni. E deja afară, în piață. Doctorul Marne pleacă de lângă biliard și merge spre bar. Vrea să mă privească în față, să surprindă poate vreo aluzie din partea celorlalți, sau măcar o grimasă Dar ceilalți vorbesc de pariuri, de pariurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
și pentru că e prietenul lor, sau pentru că e nenorocit și-și poartă după sine nenorocirile, rămânând mai departe prietenul lor. — Comisarul Gorin sosește astăzi mai târziu decât orice pronostic, spune cineva, căci în clipa aceea comisarul intră în bar. Intră. — Salut tuturor! - Vine lângă mine, își coboară privirea asupra valizei, a ziarului, murmură printre dinți: - Zenon din Elea, apoi se duce la mașina de țigări. M-au dat pe mâna poliției? Un polițist lucrează pentru organizația noastră. Mă apropii de mașină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
concentrarea. Poartă pantaloni largi, sub un pardesiu lung; toate hainele lui sunt cenușii, sau în carouri albe și negre, chiar și șapca cu cozoroc. Abia după ce a încheiat aceste operații, își dă seama că sunt acolo, observându-l, și mă salută afabil. Am băgat de seamă că prezența domnului Kauderer e importantă pentru mine: faptul că cineva e atât de scrupulos, atent și metodic, deși știu foarte bine că sunt calități inutile, are asupra mea un efect liniștitor, poate pentru că servește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
scoțând iarăși saxofoanele și contrabasurile. În fața fostei bănci Levinson, supravegheată de patrulele gărzii populare, cu baionetele la armă și cocardă pe chipiu, grupul de petrecăreți, ca la un cuvânt de ordine, se dispersă și fiecare își urmă drumul, fără a saluta pe nimeni. Rămâneam împreună noi trei: Valeriano și cu mine o luam la braț pe Irina, unul într-o parte, celălalt de cealaltă parte, eu întotdeauna la dreapta Irinei, ca să las puțin spațiu pistolului greu pe care-l purtam atârnat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
deci, singurul lucru de făcut e să te apuci de alergat în lung și în lat pe deal, printre paltini și sălcii, cum fac mulți studenți și chiar mulți colegi. Ne încrucișăm pe cărările foșnind de frunze și uneori ne salutăm: „Hi!“, alteori nu, căci trebuie să ne economisim suflul. Alt avantaj al alergatului față de alte sporturi: fiecare e singur și nu trebuie să dea socoteală altora. Întreaga colină e locuită și, alergând, trec pe lângă case de lemn cu două etaje
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
sar din el bărbați înarmați, care vă dau jos din taxiul vostru. — Poliția! Sunteți arestați! Vă pun cătușe la mâini și vă urcă pe toți trei în al doilea taxi: tu, Corinna și șoferul vostru. Corinna, liniștită și surâzătoare, îi salută pe agenți: — Sunt Gertrude. El este un prieten. Duceți-ne la comandant. Ai rămas cu gura căscată? Corinna-Gertrude îți șoptește, în limba ta: — Nu-ți fie teamă. Sunt falși polițiști: în realitate sunt de-ai noștri. Abia ați pornit, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
Ce fac? Credeam că-i suprimasem și pe ei când am suprimat personalul tuturor serviciilor. De ce se pun între mine și Franziska? „Am să-i suprim!“ mă gândesc, concentrându-mă. Da de unde: sunt tot acolo, în mijlocul drumului. Aici erai, mă salută. Și tu ești de-ai noștri? Bravo! Ne-ai dat o mână de ajutor și acum totul e în ordine. — Cum? - exclam eu. - Și voi vă ocupați cu suprimatul? Acum îmi explic senzația avută că mersesem mai departe ca alte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
nouă seara întro zi de luni, Leigh nu s-a întrebat “Oho, oare cine o fi?” Și-a zis “Fir-ar să fie! Pleacă naibii!” Oare chiar există oameni să se bucure de musafiri neașteptați care trec doar să te salute sau să vadă ce mai faci? Pustnicii, probabil. Sau oamenii ăia prietenoși din Midwest pe care îi văzuse în serialul Big Love, dar pe care nu-i cunoscuse niciodată în realitate — da, probabil că pe ei nu i-ar deranja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
și în felul ăsta interacțiunile lor ajungeau să semene cu o relație. Ieșeau în oraș la o cină romantică sau cinau acasă la lumina lumânărilor ori luau o gustare duminica la bistrourile elegante din centru. El suna doar ca să o salute, îi trimitea la școală ursuleți Gummi și cutii cu unt de arahide, o invita în oraș cu câteva zile înainte ca să fie sigur că ea nu are alte planuri. Cine ar fi putut să spună că fericirea aceea va dispărea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
foarte relaxantă) să-i liniștească nervii zdruncinați. Tocmai descurca firele iPodului când maitre d’ apăru la masă, iar Jesse în spatele lui. —Mă bucur să te revăd, spuse ea pe un ton moale, fără să se ridice în picioare să-l salute, doar întinzându-i mâna. El se aplecă să o sărute pe obraz. Era un gest instinctiv și absolut impersonal, însă Leigh simți un mic frison de emoție. Doar nervii, își zise ea. Jesse stătea în picioare lângă scaunul care fusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
doreau cu disperare era exact ce nu puteau avea — și tocmai de aceea Adriana se prefăcea că el nici nu există. Îl recunoscuse imediat ce el a ocupat locul de alături, dar ea n-a zis decât “hmm” când el a salutat-o politicos. După ce a flecărit jovială la telefon ca să-și ocupe timpul dintre îmbarcare și decolare și după ce și-a deschis iPodul când s-a permis folosirea dispozitivelor electronice — înainte să se hotărască să o domine el pe ea — Adriana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
-se complet absorbită de un articol despre periile din păr natural de porc. Toți cei de-acolo, obișnuiți ai localului — oameni de prin partea locului care, după cum arătau, nu erau fani de-ai lui Billy Joel — îl strigau să-l salute și îi făceau cu mâna. Un tip mai în vârstă, cu înfățișare aspră, îmbrăcat într-o salopetă de lucru cu etichetă pe care era cusut numele SMITH — una adevărată, nu din cele retro care se găsesc la raionul de îmbrăcăminte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
-l pe acesta pe spate. — Șefu’, zise bărbatul clătinând din cap și luând o înghițitură de cafea. — Rămâne pe luni seara? Bărbatul clătină din cap că da. — Pe luni. Jesse s-a îndreptat spre tejgheaua unde se servea micul dejun, salutându-i pe toți din drum, apoi s-a așezat pe locul liber de lângă Leigh. Nu știa exact de ce, dar ei i se păru că azi arăta mai bine decât la oricare din întâlnirile lor de mai înainte. Deși nu era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
prietena lui nici măcar nu cunoștea sensul acestui cuvânt. — Tu ar trebui să te duci în seara asta la dineul ăla plictisitor, iar eu ar trebui să ies cu Russell să ne distrăm. Leigh își dădu ochii peste cap. — Du-te! Salută-l pe Toby din partea mea. Și ai grijă cum te porți, da? Să nu faci vreo trăsnaie la dineu ăla. — Ce, ți-e teamă că o să facem sex în baie? întrebă Adriana zâmbind. — Mai degrabă mi-e teamă că o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
era vorba de filme, dar e clar că nu era obișnuit cu altfel de complimente. Adriana făcu repede un calcul și se gândi că probabil tocmai redusese cu o lună concursul Căutarea Inelului ediția 2008. — Serios, gânguri ea. Portarul îi salută rostindu-le numele și îi conduse la liftul frumos capitonat. — Să-i dăm bătaie, spuse Toby fără urmă de ironie. Adriana își dădu ochii peste cap și el începu să râdă. Nu-i chiar atât de rău, se gândi ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]