13,153 matches
-
Aluzia la Da Silvano era pentru Julie. O să înțeleagă și o să-i pară tare rău pentru mine, deoarece și ea s-ar sinucide dacă n-ar primi masa aia din colț. Vă iubesc și mi-e dor de voi toți. Salutați-i din partea mea pe toți cei din New York. Cu drag, Moi XXX Apoi mi-am scris testamentul. Dacă stai să te gândești, nu-i chiar atât de greu pe cât pare. Suna așa: TESTAMENTUL UNEI BLONDE BRUNETE BERGDORF Mamei mele: - Următoarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
colț, mai era un puști în genul celor din East Village, îmbrăcat în țoalele alea gotice pe care poți să le cumperi din East Ninth Street. Nu se prea încadra în peisaj, asta până când s-a apropiat și l-a salutat pe Eduardo, care l-a prezentat drept Iago de Danemarca. Hamlet, mi-am zis, ce drăguț. Iago ni s-a alăturat la cină. (Asta nu făcea parte din plan, dar uitasem să adaug pe lista de doleanțe „fără cine romantice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
largă decât scara - și am încercat să mă strecor în mașina lui Patrick. De fapt, de-abia am încăput pe portieră cu rochie cu tot. Câteodată moda te face să te simți ca un calup de pateu. Bună, l-am salutat. —Bună, mi-a răspuns. Când mi-a văzut rochia, i-a căzut fața. Credeam c-o să porți rochia Alexander McQueen. Asta-i Oscar de la Renta. Ciudat. Bărbații care știu despre modă tot atât de mult ca și mine îmi trezesc suspiciuni. I-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
care amintea vag de Lee Radziwill 1, în Capri, în anii ’70, și mă purtam cu totul altfel decât o sinucigașă, absolut normal, tocmai luam avionul de New York ca orice fată normală, fără gânduri sinucigașe. Poate ar trebui să-l salut. Apoi aș putea să plec și să nu mai vorbesc cu el niciodată. —Bună! am strigat, simțindu-mă dintr-odată stânjenită. Iată, am făcut-o. Și ce dacă mă ura? Nici că-mi păsa! Charlie se întoarse și se uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
Caroline venind spre noi. Arăta 100% șic în stilul acela britanic nedefinit. Purta pantaloni bărbătești și un șal indian diafan aruncat elegant pe umeri. —Brooke, spune-mi, te rog, Caroline. —Caroline. Pimm’s? îi oferi mama, radioasă. —Bună, fetelor, ne salută Caroline. Ce rochii încântătoare. —Mulțumesc. Și tu arăți fermecător, spuse Julie. —Julie, povestește-ne, te rog, despre nunta ta. Cine-ți face rochia? se interesă mama. Nu puteam să mă concentrez deloc asupra conversației. Unde era Charlie? —Ei bine, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
Ia taci - își spuse el -, parcă aș fi văzut-o, parcă aș cunoaște-o de multă vreme; da, imaginea ei îmi este aproape înnăscută!... Maică iubită, ocrotește-mă!“ Și când Eugenia trecu pe lângă el, când se încrucișă cu el, o salută mai mult din ochi decât cu pălăria. Fu pe punctul de a se întoarce ca să se țină după ea, dar triumfară bunul-simț și dorința de-a sporovăi cu portăreasa. „Ea e, da, ea e - își spuse el mai departe -, ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Asta și aceea, și una, și alta. Și poate că celălalt, în loc să pretindă și să solicite, este pretins și solicitat; poate că nici nu e la înălțimea meritelor ei... Dar ce bucurie emană micuța asta, și cu câtă grație îl salută pe cel de colo! De unde o fi scos asemenea ochi? Sunt aproape ca și ceilalți, ca ochii Eugeniei! Ce dulce trebuie să fie să-ți uiți de viață și de moarte în brațele ei! Să te lași legănat în ele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cele mai grave jigniri sunt cele produse fără intenție, cum se spune. Zău nu pricep... — Și totuși lucrurile sunt foarte clare. Am intrat odată într-o reuniune și unul dintre cei prezenți și care mă cunoștea nici măcar nu m-a salutat. La plecare, m-am plâns de asta unui prieten, și acesta mi-a spus: „Nu te mira, n-a făcut-o intenționat; poate nici nu ți-a observat prezența.“ Și i-am răspuns: „Păi asta-i cea mai mare grosolănie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
de asta unui prieten, și acesta mi-a spus: „Nu te mira, n-a făcut-o intenționat; poate nici nu ți-a observat prezența.“ Și i-am răspuns: „Păi asta-i cea mai mare grosolănie, nu că nu m-a salutat, ci că nu mi-a remarcat prezența.“ „A făcut-o fără să vrea, e distrat...“, mi-a replicat el; iar eu: „Cele mai crase grosolănii sunt cele așa-zis involuntare, iar grosolănia grosolăniilor e să fii distrat în prezența oamenilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
decât cele pe care le rostesc?“ Și nu lipsesc atunci să-mi aduc aminte de figura lui Don Quijote. [După asta, mi s-a întâmplat aici, în Hendaya, să mă întâlnesc cu un biet ins care s-a apropiat să mă salute, spunându-mi că în Spania sunt considerat nebun. S-a dovedit apoi că era polițist, după cum el însuși mi-a mărturisit, și că era beat. Ceea ce nu însemnează tocmai a fi nebun.] Trebuie să repet aici ceva ce cred că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Mercedes alb, a coborât un tip la vreo 50 de ani, very casual, un pic gras, respirând greoi. Îl chema Jan. M-a întrebat unde merg, mi-a luat bagajul și mi-a spus să urc. Soția lui m-a salutat în englezește și mi-a întins o cană cu ceai. Era cald și bine și am adormit rapid. M-am trezit abia când a oprit lângă vila lor din Bruxelles. „N-are rost să mergi acum undeva, rămâi și dormi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
de mult. Trecea pe culoare în anii III-IV. Mă intersectam cu ea, îi priveam fustele lungi de stambă sau de stofă subțire, prinse în talie pe elastic. Era foarte modestă și foarte simplu-elegantă fiindcă eleganța îi venea din chip. O salutam fără să mă uit în ochii ei. Abia la sfârșitul anului IV am îndrăznit să o întreb câte ceva. Atunci mi-a zis: - Sigur că regret opțiunea dumneavoastră pentru sociologie. Poate Zamfir a fost mai convingător. V-aș fi vrut la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
să o vedem. E mai comod așa. Walizada a venit să-și bea ceaiul cu mine. Mi-a povestit cu lacrimi în ochi cum a fost momentul plecării de acasă. Frații ei i-au întors spatele și nici măcar nu au salutat-o. A simțit doar strângerea de mână a mamei ei, care o încurajase mult să plece: du-te, fata mea, la Oxford și bucură-te de asta. Se va întoarce și frații ei o vor trata crunt. I-am pus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
nu eram ele doar fiindcă m-am născut în altă parte, în „norocosul” ținut est-european. Venise să mă recupereze profesorul Dumitru S. Și ele, uitând pentru o clipă de toate schismele de pe lume, i-au strâns mâna și l-au salutat, privindu-l în ochi. Eșarfele le atârnau neglijent, pe umeri. septembrie 2002 Cronica unei singurătăți alese Jurnal bloomingtonian 16 Septembrie, 2003 Nu știu precis de ce, dar eu m-am integrat mereu spontan în SUA și destul de greoi, cu excepția Engleterei, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
preferatul meu dintre partenerii firmei. Are păr gri lânos, care mi se pare puțin cam extravagant pentru un avocat, și un gust excentric la cravate. Astăzi are una cu model roșu aprins, cu batistă asortată în buzunarul de sus. Mă salută cu un zâmbet larg, îi întorc și eu zâmbetul și simt că încep să mă relaxez. Sunt sigură că Arnold e cel care trage sforile ca să fiu făcută parteneră. Cum sunt la fel de sigură de Ketterman, că el e cel care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
lui Daniel, spune pe un ton cântat pe care îl recunosc brusc. Din păcate, nu poate să vină în seara asta. Dar am ceva pentru tine - și, în afară de asta, ți-l dau chiar pe el la telefon, vrea să te salute. Îmi întinde un mobil cu luminițe aprinse. Total buimacă, îl iau și-l duc la ureche. — Bună, Samantha, aud glasul tărăgănat, de om de afaceri, al lui Daniel. Uite ce e, scumpete, sunt băgat într-o megaafacere. Nu pot să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Acasă la grădinar ? De ce ? Imediat îmi dau seama ce gafă uriașă am făcut. Nu pot să-i spun „ca să învăț să gătesc”. Mă uit la ea prostește preț de câteva clipe, încercând să inventez un motiv plauzibil. — Doar ca să... îl salut, doar atât... zic într-un final, dându-mi seama că pare că nu vreau să spun mai multe. Și că obrajii mi s-au colorat instantaneu în trandafiriu. Trish aer o revelație bruscă și face ochii cât farfuriile. A, înțeleg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
aici. Dacă preferi să mergem în altă parte, într-un loc mai elegant... Mă uit în jur la pub-ul înțesat de lume. În fundal, dincolo de zarvă și de râsete, cântă muzica. Un grup de clienți de-ai casei se salută unii pe alții la bar insultându-se amical. Un cuplu de turiști americani în vârstă, în tricouri cu Stratford discută cu un barman roșcat, cu ochi ageri. În colțul opus al localului, a început un joc de darts. Nu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
o oră și ceva mai târziu, ultimii câțiva clienți răzleți se îndreaptă spre ușă, unde se opresc să-și ia la revedere. — Pa. — Salut, Nathaniel. I-am urmărit pe toți în timp ce părăseau pub-ul - și, în afară de turiști, cu toții l-au salutat pe Nathaniel de plecare. Cred că se cunoaște cu toți cei din sat. Strângem noi, spune Eamonn apăsat, în clipa în care Nathaniel începe să adune paharele, câte cinci o dată. Dă-le-ncoa’. Să vă bucurați și voi de cât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
ar prinde bine un ajutor, spune în treacăt. Dacă n-ai altă treabă. Simt că-mi sare inima de încântare, lucru pe care încerc să-l camuflez tușind. — Am înțeles. Ridic din umeri vag, aproape încruntată. Păi... poate. — Super. Îi salută din cap pe cei doi Geigeri și pornește cu pași mari spre grădină. Trish a urmărit această conversație cu insatisfacție crescândă. — Văd că nu sunteți prea afectuoși unul cu celălalt ! zice. Trebuie să-ți spun că, din experiența mea... — Pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
l întinde lui Trish și ea se dă înapoi, cu un țipăt. — Ia-l de aici ! Pune-l înapoi în heleșteu ! — V-a costat două sute de lire, spune Nathaniel ridicând din umeri. M-am gândit că poate vreți să-l salutați. Îmi aruncă o privire amuzată peste umărul lui Trish și reușesc cumva să-i surâd și eu. Pune-i pe toți înapoi. Trish se cutremură. O să vin să-i văd când înoată liniștiți. Se întoarce pe călcâie și pornește înapoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
hârtiile și, cu un pas care voia să pară ferm, deși îi tremurau picioarele, așa cum orice observator atent și-ar fi dat seama, traversă banda de tranzit pătată de pete de ulei vechi și recente până la ghișeul de primire, îl salută pe paznic cu un politicos bună ziua și ceru să vorbească cu șeful de departament. Omul plecă să transmită cererea, reveni imediat, Vine acum, spuse. Trecură încă zece minute până când, în sfârșit, apăru nu șeful căutat, ci un subșef. Lui Cipriano
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
Și tatăl tău. Marta reuși să răspundă doar că tata se simțea bine, un gând neliniștit îi traversase deodată creierul, ce-o să facă femeia asta când vom pleca. Isaura își luă rămas bun, trebuia să se ocupe de alt client, Salută-i din partea mea, spuse, dacă în momentul acel Marta ar fi întrebat-o, Ce se va întâmpla cu tine când vom pleca, poate ar fi răpuns ca adineauri, liniștită, Te obișnuiești. Da, am auzit spunându-se de multe ori sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
luăm cheia, spuse Marçal. Au ieșit la etajul al doilea, au parcurs un coridor lung și îngust, cu pereții cenușii, cu uși distanțate, de o parte și de alta. Marçal a deschis o ușă. Aici e secția mea, spuse. Își salută colegii de pichet, făcu din nou prezentările, Soția mea, socrul meu, apoi adăugă, Am venit să ne vedem apartamentul. Se îndreptă spre un fișet pe care era scris numele lui, îl deschise, luă o legătură de chei și-i spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
de opac, încât nici măcar Isaura Madruga n-ar fi putut trece de ultima ușă care se închidea în el. Când Cipriano Algor ieși din cameră, mai târziu ca de obicei, ginerele plecase deja la muncă. Încă pe jumătate somnoros, își salută fiica, se așeză să-și ia micul dejun, dar atunci sună telefonul. Marta răspunse și reveni imediat, E pentru dumneata. Inima lui Cipriano Algor tresări cu putere, Pentru mine, cine ar putea să vrea să vorbească cu mine, întrebă, sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]