13,367 matches
-
renumitul hotel parizian Ritz nu era atât de atent cu oaspeții. Un turist nu se simte niciodată mai stânjenit decât atunci când se gândește că l-ar putea costa camera mai mult decât a prevăzut. Li se face un serviciu enorm turiștilor dacă sunt înștiințați dinainte de costul hotelului. Aici sunt atât de atenți cu oaspeții, încât li se comunică și cât costă un repaus scurt! Încântat de acest felul de a prezenta lucrurile, Gaston, urmat de câine, a deschis ușa hotelului și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
nu vor să primească și persoane singure? se întrebă el. De ce hotelurile japoneze nu oferă camere și unei singure persoane? — C’est ça! C’est ça! Abia atunci și-a dat Gaston seama că Hotelul de pe Deal nu era pentru turiști străini. Avea cu totul altă menire. Nu era de nasul lui. A făcut stânga-mprejur și era pe punctul de a ieși pe ușă, când a reapărut fata. — Vă rog, poftiți, i-a spus, întinzându-i o pereche de papuci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
sosit, Gaston. „Oare de ce-o fi venit în Japonia?“ Era o taină de nepătruns și pentru soră, și pentru frate. Afaceri? Comerț? Imposibil! Coate-goale cum arăta, n-avea el nici prezența de spirit, nici înțelepciunea necesară negoțului. Venise ca turist? Turismul înflorise extraordinar de mult în Japonia, dar pe Gaston nu-l interesa nici Nikko, nici Kyoto, nici Nara. Nu l-a auzit niciodată vorbind de Fujisan, de gheișe, sau de puncte de interes turistic. Venise să facă un reportaj
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
clădire pe care să scrie „han“. La un moment dat, a intrat într-unul și a strigat din ușă: E cineva pe-aici? Cănd a venit camerista în fugă la ușă, el a întrebat-o în șoaptă: — Aveți aici vreun turist pe nume Endō? Camerista l-a privit speriată. Și-n împrejurări normale Gaston arăta îngrozitor, dar acum, ud până la piele, părea un câine abandonat. Domnul Endō? Camerista s-a întors spre funcționarul de la recepție și l-a întrebat dacă aveau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
la următorul hotel Gaston a primit același răspuns. A umblat două zile prin oraș și s-a interesat de Endō la nenumărate hoteluri. Răspunsul era invariabil același. Cameristele și funcționarii îl priveau ciudat și-i răspundeau că nu aveau nici un turist cu numele de Endō. Nici nu i-a trecut prin cap că Endō ar fi putut să se prezinte sub alt nume, așa că a continuat să îl caute din hotel în hotel, sub numele de Endō. Ploaia îi pătrunsese prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
îngrijorat din pricina stării febrile. Endō îl privea absent pe Gaston, care-i ștergea fruntea cu o bucată de pânză udă. I-a venit brusc ideea să se folosească de străin. Cel mai dificil lucru la hotel este, în general, mâncarea. Turiștilor veniți de la Tokyo le-ar face mare plăcere să mănânce mâncare specifică regiunii în care călătoresc, dar majoritatea hotelurilor de mâna a doua au în meniu numai mâncăruri din cele mai obișnuite - șnițel de porc, tăiței soba - de care poți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
deasupra mlaștinii și insula însăși părea că se mișcă încet. Pe malul ud de ploaie al mlaștinii se afla șasiul unui autobuz vechi care fusese abandonat. Dincolo de șasiu era baraca pe care o zăriseră mai devreme. Fusese probabil construită pentru turiștii care treceau pe acolo ca să aibă unde să-și tragă sufletul puțin. Astăzi nu se vedea nimeni prin apropiere. — Gas, ia-o înainte și aruncă o privire, îi spuse Endō lui Gaston. Vezi dacă poți găsi ceva de băut... măcar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
hanuri de lângă izvorul termal din munte, le-au sugerat lui Takamori și Tomoe camerista și funcționarul hotelului. A telefonat acolo, dar nu aveau nici un străin care să semene cu cel descris de ei. Cu patru-cinci zile în urmă, însă, un turist le-a spus că văzuse un străin plimbându-se pe stradă cu un japonez. — Ce-ar fi să mergeți acolo și să întrebați direct? le spuse patronul hotelului Araki Mataemon, un bărbat bondoc. Takamori și Tomoe aflaseră de la cameristă, chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Keiko. Nu știu ce influență avea asta asupra caracterului ei. În Maroc am răcit, o răceală din aia de vară, și se părea că ierburile nu se potriveau constituției mele fizice. În plus, muzica berberilor nu era glumă, o chestie simplă pentru turiști; chiar se puseseră pe un festival În toată regula care a durat vreo zece ore, până În zori. Stele sclipeau frumos pe cer, dar era foarte frig. Un grup de berberi tineri și frumoși o Înconjurase pe Reiko. În viața mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
găina care face ouă de aur. Magistratul se bazează pe logica Suveranului; locuitorii Stațiunii, nici buni, nici răi, pe aceea a Magistratului. Iunie, dimineață. Pasărea este la locul ei, semn al statorniciei; soarele - în sfârșit - dogorește blând, bucurându-i pe turiștii care umblă în sus și-n jos pe Strada Mare. Doamnele clatină alene din evantaie; partenerii lor povestesc lucruri interesante; cei care fumează alungă, în răstimpuri, fumul cu mâna. Nu departe, într-o magazie, sunt sacrificați, pentru Hotel, doi viței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
Astrolog mi-a încurcat socotelile: cineva se tot vâră și zăpăcește lucrurile, poate chiar Magistratul, pentru a tăia povestea lui cu Caravella. I-a reușit, dar s-a dus dracului și Carnavalul. Numai la așa ceva nu se mai gândește nimeni. Turiștii au început să plece, la Cazinou și pe străzi doar despre asta se vorbește: „Când va veni cutremurul?” „Când se va prăbuși muntele?” „Când...?”. Parcă s-au scrântit cu toții, de-abia le trecuse sminteala cu aurul! Astrologul, am aflat, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
un focar izolat care va fi stins. Dar azi, într-o zonă diametral opusă, în Stațiune au mai pierit, din cauze asemănătoare, încă doi inși, în putere până mai ieri; vreo cincisprezece sunt și ei bolnavi. Au fost internați. Ultimii turiști vor să plece, dar nu mai pot, pentru că Magistratul a impus starea de carantină: se îngrijește ca molima să nu pătrundă în Regat; Republica poate să țină sub control orice situație. Sechestrații vor aștepta vreme de o lună - sau trei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
umple cu noroi: atunci, ața ajunge la capăt. Hâc! Se trezesc din smucitură. Buimaci. Răcoriți. Bucuroși că nu m-au ucis. Vor bani. Muncind: uneori, se străduiesc. Înșelând. Strecurându-se. Agonizând; vânzându-se. Banii sunt în putința mea, eu aduc turiștii. Prin Ordonanțe, am făcut din Stațiune o adevărată urbe. Una a desfrâului, spun cei răi. A plăcerilor, zic eu. A siguranței. Se găsește hrană din belșug, iar casele sunt din cea mai bună piatră; locuitorii au haine și încălțăminte, școală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
alți bătrâni. După înmormântarea celor înecați - o sărbătoare aproape, pentru că durerea pentru cei duși s-a dovedit mai mică decât spaima de-acum trecută -, paza de la donjon a fost ridicată. În locul acesteia va fi instalat un ghid ce va istorisi turiștilor - tot mai mulți, probabil - despre neobișnuitele întâmplări petrecute, în ultimul timp, în lăuntrul și-n preajma Domeniului, văzute și nevăzute. FILOZOFUL. Dacă te bagi în troacă, te mănâncă porcii. Vox populi... ROMANCIERUL. A ieșit ca naiba, dar e bine. De câte ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
neînceput. 47. Era într-o zi de octombrie, când Petru, evadatul de la balamuc, a bătut la poarta schitului "Piatra Fântânele" și i s-a deschis. Puțini pelerini ajungeau acolo, în vârful Tihuței, la 200 metri mai jos de drumul Bârgăului. Turiștii din zonă erau mai degrabă atrași de oglinda lacului Colibița (la aproximativ 15 km de schit), în timp ce panacidarii preferau mânăstirile din Bucovina, unde un blid de mâncare și un pat costau cât o zi de muncă. Era octombrie, dar ningea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
roșie-vineție la față, mâinile noduroase, degetele strâmbe, pline de negi, fără gât, fără umeri, părul și barba o cagulă de întuneric trasă peste creștet, ochii împăienjeniți de aburi albi. Era frig. Pe cine cauți matale? Te-ai rătăcit? Nu cred. Turiștii în octombrie nu prea dau pe-aici. Sigur, te-au aruncat niște derbedei din vreo mașină, altfel nu ajungeai la noi. Ai văzut luminile, ai auzit clopotele și ai coborât către sfânta mănăstire. Bântuie lupii ca-n noaptea de Sfânt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
a inclus sfântul locaș în câteva proiecte turistice, iar pacea mânăstirii "s-a dus pe pulă. Banu-i ochiul dracului. Sfințenia ca sfințenia, treacă meargă, dar ce fac cu plutonul de cadre? Ziariștii ăștia îi caută și în bârlogul ursului!" Turiști, fonduri, lume bună, istorie. Facem istorie, părinte stareț. S-a schimbat lumea, ne aliniem spre Vest, am intrat în Consiliul Europei, vom intra și în Uniune, în N.AT.O. Numai proștii se opun progresului, vin banii peste noi, părinte! Auzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
apa mării să inunde cuiburile sau oamenii neglijenți să le pună în pericol. -Ce crezi că se poate face? -Am văzut pe unele maluri oameni grijulii care au împrejmuit locurile respective cu niște structuri speciale de metal ca să protejeze cuiburile. Turiștii, acolo, nu au voie să se așeze ca să nu perturbe venirea pe lume a micilor broaște țestoase. -Vezi, oricine poate avea nevoie de ajutor, cu atât mai bine dacă ne atrag alții atenția. Fiecare e sensibil la ceva și e
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
mare, să mă bălăcesc toată viața, să mă simt fără greutate! Să nu-mi fie sete niciodată! Să fiu eu de temut și nu să mă tem de alții! Să fac valuri după pofta inimii, pentru plăcerea mea și a turiștilor. Sper să fiu spaima piraților și în ajutorul vapoarelor în derivă! Văzduhul, în momentul când îl atinsese cu sabia de foc, îl și transformase într-o mare întinsă, cu apa albastră, care se juca uneori în culori, înfățișându-se când
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
și eu, ca și voi, la întâlnirea noastră! -Tu ești cea mai frumoasă dintre noi toate, exclama Marea. Te-ai făcut floare să stai deasupra noastră, să te admire o lume întreagă! -Dar și tu ești frumoasă, Marea dragă. Câți turiști te iubesc, și marinari, care n-ar putea pluti pe vapoare fără apa ta! Nici poeții n-ar avea imaginea culorilor și a mișcărilor din universul tău! -Și Iarba e dulce, doar te poți culca în ea și acolo găsești
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
din această cauză mulți dintre ei au câine: ceva urât dacă ești bărbat, ceva drăguț dacă ești altceva. Bărbații își piaptănă părul mai mult decât femeile și își mai lasă și mustăți în care ai putea să vânezi un mistreț. Turiștii cred că mulți dintre bărbații din Berlin se îmbracă în haine femeiești, dar de fapt nu sunt decât femeile urâte din oraș, care dau astfel bărbaților o faimă proastă. Nu că ar mai fi prea mulți turiști în vremurile astea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
vânezi un mistreț. Turiștii cred că mulți dintre bărbații din Berlin se îmbracă în haine femeiești, dar de fapt nu sunt decât femeile urâte din oraș, care dau astfel bărbaților o faimă proastă. Nu că ar mai fi prea mulți turiști în vremurile astea. Naționalsocialismul i-a făcut o priveliște la fel de rară ca și Fred Astaire în bocanci militari. Oamenii din orașul ăsta pun smântână în aproape orice, inclusiv în bere, iar berea e ceva ce iau într-adevăr foarte în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
către intrarea principală a Grădinii Zoologice din Berlin, care e doar un pic mai la sud față de Planetariu. Mi-am cumpărat un bilet care includea și accesul la Acvariu și un ghid care să facă mai plauzibilă calitatea mea de turist, după care m-am dus întâi la Cușca Elefanților. Un bărbat ciudat care desena acolo și-a acoperit secretos mapa și s-a tras îndărăt când m-am apropiat. Sprijinindu-mă de bara țarcului am observat acest comportament bizar repetându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
greu în acel ultim an de succese, eram mereu prezent, mereu la datorie. Pur și simplu din întâmplare alunecam în afara radarului și absența pe care mi-o îngăduiam acum, când nu mă mai împotriveam și mă abandonam ei asemeni unui turist, mi se părea un premiu neașteptat. M-am întors lângă blocul ocupat abuziv. Copiii goliseră apa pe o grămadă de piatră vulcanică și construiau o colibă, un soi de ou mare și negru. M-am oprit să-i privesc, buimăcit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
a rămas înăuntru să-și bea încet ceaiul, cu mâinile strânse în jurul paharului fierbinte, în timp ce eu întârziam pe punte, în ciuda rafalelor înghețate de vânt, care înălțau apa mării. Pe bacul scorojit, ca fiordurile care se îndepărtau în spatele nostru, nu erau turiști, ci doar o mulțime de localnici, oameni simpli, pescari sau vânzători de pește. În atmosfera albă și vântoasă nu se întrevedea decât dezordinea mării. Schimbarea de culori, de climă, cele două pulovere cu care eram îmbrăcat, mirosul de pește în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]