121,510 matches
-
în vedere examenul realității așa cum este ea “și nu cum ar trebui sa fie.” În politică și în cunoaștere, ne precizează Machiavelli, este nevoie să plecăm de la ceea ce este și nu de la ceea ce ar trebui să fie, de la modul “cum trăiesc oamenii și nu de la cum ar trebui ei să trăiască.” Doar așa lucrurile pot fi cunoscute cum trebuie și se înlătură speculațiile și nerealismul, atăt de dăunătoare în analiza istorică. Toate aceste afirmații regăsite în “Principele”, întăresc concepțiile anumitor comentatori
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Iulia Tatomir () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2273]
-
ar trebui sa fie.” În politică și în cunoaștere, ne precizează Machiavelli, este nevoie să plecăm de la ceea ce este și nu de la ceea ce ar trebui să fie, de la modul “cum trăiesc oamenii și nu de la cum ar trebui ei să trăiască.” Doar așa lucrurile pot fi cunoscute cum trebuie și se înlătură speculațiile și nerealismul, atăt de dăunătoare în analiza istorică. Toate aceste afirmații regăsite în “Principele”, întăresc concepțiile anumitor comentatori potrivit cărora Machiavelli este “părintele politicii științifice.” Una dintre ideile
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Iulia Tatomir () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2273]
-
de dincolo de mormânt (I) 12 Jurnale de dincolo de mormânt (II) 49 Al treilea cer 85 Imaginile eului: Arta (auto)portretului 113 Retorica ficțiunii și a realității 144 Cutia neagră 166 Jocul memoriei și al Întâmplăriitc "Jocul memoriei și al Întâmplării" Trăim sub o avalanșă de cărți, sub o avalanșă de biografii, de jurnale, de memorii. Trăim cu frenezie În viața altora. Trăim prin procură, În zilele și În nopțile unor scriitori (dar nu numai scriitori: politicieni, artiști, vedete de film...) care
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Imaginile eului: Arta (auto)portretului 113 Retorica ficțiunii și a realității 144 Cutia neagră 166 Jocul memoriei și al Întâmplăriitc "Jocul memoriei și al Întâmplării" Trăim sub o avalanșă de cărți, sub o avalanșă de biografii, de jurnale, de memorii. Trăim cu frenezie În viața altora. Trăim prin procură, În zilele și În nopțile unor scriitori (dar nu numai scriitori: politicieni, artiști, vedete de film...) care au avut răbdarea și harul și lipsa de umor de ași transcrie propria viață. De
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Retorica ficțiunii și a realității 144 Cutia neagră 166 Jocul memoriei și al Întâmplăriitc "Jocul memoriei și al Întâmplării" Trăim sub o avalanșă de cărți, sub o avalanșă de biografii, de jurnale, de memorii. Trăim cu frenezie În viața altora. Trăim prin procură, În zilele și În nopțile unor scriitori (dar nu numai scriitori: politicieni, artiști, vedete de film...) care au avut răbdarea și harul și lipsa de umor de ași transcrie propria viață. De a și-o transcrie cu o
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
e atât de direct, atât de nemediat - atât de imprudent și de lipsit de apărare - precum jurnalul. În fond, problematica morții apare În jurnal cel mult ca o temă a autorului. Așadar, un laitmotiv cultural. Experiența morții nu poate fi trăită și resimțită de cel care scrie În afara actului scrierii. Altminteri - ca În cazul sinucigașilor -, ea ar pătrunde nemijlocit În scris, adică În viață, și ar anula-o cu brutalitate. În felul acesta, am ajunge la o imposibilitate logică, la o
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
ea ar pătrunde nemijlocit În scris, adică În viață, și ar anula-o cu brutalitate. În felul acesta, am ajunge la o imposibilitate logică, la o existență și la o non-existență funcționând după aceleași legi. A gândi moartea Neputând să trăiască moartea, scriitorul o gândește. El Își precizează propria poziție, descoperind În ea Însemnele identității. Specie hibridă - nici ficțiune sută la sută, nici document În Întregime -, jurnalul Își caută, inconștient, originile. Spre deosebire de autobiografie, În care jocul memoriei modelează și remodelează la
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
doar pentru că ei știu sau cred (ceea ce e totuna) că vor muri”9. În mod analog, multe drame ale scriitorilor se explică prin obsesia inițială a unei tragedii pe care și-o imaginează ori despre care știu că o vor trăi. În acest caz, de altfel foarte răspândit, se poate spune că, Într-adevăr, cuvintele atrag realul. Întortocheatele obsesii ale lui Kafka, lungile stări de disperare care alternează cu scurte momente de optimism nemăsurat sunt un exemplu perfect al atracției morții
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
a conceptului de libertate (la un pol), nici Îndrăzneala de a nega (la celălalt pol) simbolul protector prin excelență - poala maternă. Dorința de a evada din lume e atât de radicală, de irațională și de... totalitară (aspirația, resemnarea de a trăi sub dictatură!), Încât respinge orice formă de dialog. Cuvintele nu mai vor să se supună realității - nici măcar aceleia, fictive, a universului imaginar -, intrând Într-un fel de grevă a expresivității: parcă ar dori să-și recapete sensurile seci, lipsite de
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
ori presimțirea acesteia) ca pe o temă literară. Nu de exhibiționism e vorba aici, cât de amânarea, ca pe o nouă povestire a Șeherezadei, a unei sentințe nemiloase. Atât Pavese, cât și Sylvia Plath (ca să luăm doar două exemple sugestive) trăiesc cu blestemul morții la modul cât se poate de direct: așa cum Își poartă și cum Își acceptă celelalte caracteristici fizice. Moartea, vidul, neființa Îi dau târcoale, mereu prezente, mereu la pândă - trinitate amenințătoare și zeități necontrolabile. Între gândire și act
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
prin curmarea carierei scriitorului, ci prin Însăși scurtarea duratei jurnalului. Pulsiunile morții, cum le numește psihanaliza, intră În cercul complet al rotației viață-moarte-viață. Sinucigașul este o cutie de rezonanță, un amplificator al mișcărilor de-o imperceptibilă fragilitate ale morții. El trăiește În avans, cu voluptatea iluminatului și cu abandonul de sine al celui care se știe predestinat - experiență pe care cei mai mulți dintre oameni o resimt la nivelul profanului și al statisticii. Există aici, fără Îndoială, și un calcul al sinucigașului: de vreme ce
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Încorporează drama clasică a psihanalizei: contradicția dintre dorință (ca formă de manifestare a psihicului uman) și incapacitatea acesteia de a-și găsi, de a-și conferi un obiect al satisfacerii. A te sinucide Înseamnă, desigur, a nu mai vrea să trăiești. Adică a refuza să admiți că dorința ta Își poate găsi o cale de satisfacere definitivă. Sinucigașul e un obsedat al termenelor lungi, iar invocarea fericirii de moment nu face decât să amplifice drama secretă În virtutea căreia el Își percepe
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
ale Virginiei Woolf sau de cavalerismul tragic, de hotărârea irevocabilă, În numele unui Înalt (și funest) principiu moral, la Drieu la Rochelle, accentul cade pe negarea sistematică, obsesională, coborând până În universul tulbure al dorinței (sau, mai degrabă, al refuzului) de a trăi. Scriitorul sinucigaș demonstrează, În aproape toate cazurile, nu de ce vrea sau trebuie să moară, ci de ce nu (mai) are nici un rost să trăiască. Așadar, nu e vorba, funciarmente, de o atracție a negativității, ci de o respingere - după o logică
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
pe negarea sistematică, obsesională, coborând până În universul tulbure al dorinței (sau, mai degrabă, al refuzului) de a trăi. Scriitorul sinucigaș demonstrează, În aproape toate cazurile, nu de ce vrea sau trebuie să moară, ci de ce nu (mai) are nici un rost să trăiască. Așadar, nu e vorba, funciarmente, de o atracție a negativității, ci de o respingere - după o logică nu Întotdeauna la Îndemâna oricui - a părții solare a existenței. Ce dovedește, În fond, sinucigașul? Cum se transformă sinuciderea Într-un text, Într-o
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
și În faptă. Jurnalul intim se metamorfozează, astfel, treptat, Într-un adevărat carnet de operațiuni. El transformă - ca să folosim terminologia lui Jankélévitch - nu-știu-ce-ul și mai-nimic-ul Într-o nostalgie cu ochii deschiși a ireversibilului. Nostalgia maladivă, fascinația cenușiului, dificultatea de a trăi, conștiința melancolică a imposibilității atingerii absolutului intră, În proporții variabile, În alchimia derutantă a sinuciderii. Nici albedo, nici nigredo, sinuciderea e, pentru toți scriitorii care au experimentat-o, o ieșire. O despărțitură, un drum scurt și luminos spre altceva. E
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
În hotărârea sinucigașilor de a-și duce până la capăt decizia. Un orgoliu absurd, care nu vrea să recunoască incapacitatea de adaptare a creatorului. Epocile de mari transformări, trecerile de la un segment istoric la altul sunt presărate Întotdeauna de sinucigași. Scriitorul trăiește adesea doar prin extazul față de propria stare de grație, Însă la fel de bine poate să și dispară dintr-o simetrică fascinație. Frenezia sinuciderii, cunoscută În anumite epoci, e dublată de o frenezie a creației - așa cum s-a Întâmplat În primele două
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
de a scăpa de moarte. Luându-și viața În clipa În care dorește el, sinucigașul dobândește credința că nu mai are de ce să fie terorizat de moarte. Același calcul și-l face - chiar inconștient - scriitorul. Urma scrisă, pagina de carte trăiesc până la sfârșitul timpurilor. Nici sinucigașul, nici scriitorul nu au complexul bibliotecii din Alexandria, pentru că nici unul dintre ei nu ia În considerare posibilitatea accidentului: accidentul sunt ei Înșiși. În această perspectivă, șansele scriitorului sinucigaș se dublează. El poate rămâne În istoria
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
a conduce acolo unde, În Idele lui Marte 1945, va sfârși implacabil. Încă tânăr (deși Își percepe vârsta cu un fel de tragism teatral, plângându-se de boli și necazuri pe care le va avea doar mult mai târziu), el trăiește cu un acut presentiment al dezastrului. Recapitulând, constată că nimic În viață nu i-a ieșit cum trebuie. Cinismul și răceala spiritului, calculul fără scrupule nu i-au adus, totuși, fericirea visată. Jurnalul e dominat de frustrările unui ins cu
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
realmente pierdut. Cu toate acestea, el nu se simte („...nu am nici caracterul, nici gustul...”) un scriitor politic. În cel mai bun caz, e, ca mai toți autorii, „un fiu al propriului scris”. Drieu - personaj livresc? Fără Îndoială, În măsura În care Își trăiește fantasmele cu o Încăpățânare și o lipsă de umor pe care o au doar ființele de hârtie, eroii de ficțiune. Nemilos, de o Înaltă exigență față de angajamentele de onoare luate, el nu face nici un fel de compromis cu himera care
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
a nu fi activ și mobil, căreia Îi corespunde plăcerea de a fi lent și aproape imobil; melancolia de a nu fi Însurat și care se transforma, după despărțirile mele, În plăcerea de a nu mai fi; melancolia de a trăi Într-o țară a decadenței și care se transforma În plăcerea de a te bucura de atâtea rămășițe cruțate de urâțenia veacului; melancolia de a nu fi pictor sau poet și care se transforma În plăcerea de a mă Îndopa
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
ani, În vitrina unei librării, În timp ce se afla cu mama sa la plimbare. Amprenta vizuală se transformă În amprentă spirituală. Percepându-se diferit, va fi, pe tot parcursul vieții, un mare singuratic. Cu trecerea vremii, ajunge la contraperformanța de a trăi la Paris ca Într-un oraș străin, fără prieteni și cunoștințe, locuind În marele oraș, pur și simplu, „pentru piața Concorde, Sena și bordeluri”. În fond, așa cum e anti-francez, Drieu e și antigerman. Deși În toate acțiunile sale deplânge decăderea
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
respectat... și exploatat”. Or, ceea ce speră el e cu totul altceva: o infuzie de spirit germanic obositului, flegmaticului spirit galic. Atât și nimic mai mult. Concomitent cu drama publică, cu tragedia de a se vedea complotând Împotriva propriului popor, Drieu trăiește și drama interioară a singurătății. A unei singurătăți pe care și-a dorit-o, dar care nu Îi mai spune nimic. „Mi-e imposibil să mă atașez vreunei femei, mi-e imposibil să mă abandonez ei. N-am găsit-o
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
scriitorii mijlocii sau ratați se consolează gândindu-se la Stendhal sau la Balzac. Pentru mine, asta nu e o consolare. Știu prea bine că Gilles nu e o capodoperă. Pe de altă parte, știu că nu mai am mult de trăit. Și totuși, nu simt moartea. Mă va lua ea atât de repede Încât să n-am răgazul să o simt? E Înșelătoare, fără nici o Îndoială, euforia care m-a făcut să mă bucur de această subită contracție a vieții mele
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
patetism. Ca mare parte a autorilor de jurnale, Drieu e extrem de atent la consemnarea tuturor gesturilor semnificative ale existenței sale. El Își gândește viața și resimte o bucurie sălbatică În timp ce Își notează amănuntele voluntarei intrări În moarte. Nimic din ceea ce trăiește nu i se pare Întâmplător și, dacă ar fi s-o ia de la Început, n-ar modifica nimic În proiectul tulburatei sale biografii. Cu alte cuvinte, ar fi și antisemit, și la fel de fascinat de Germania. Așadar, nimic de făcut: predeterminarea
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
care m-au umilit și m-au călcat În picioare”. Deasupra tuturor acestor zbateri și incredibile torturi fâlfâie aripa neagră a morții. Născut prea târziu, Într-o Franță dezeroizată, Într-o Europă fără identitate, nu-i mai rămâne decât să trăiască pe cont propriu tragedia unicității spiritului său. E drept, un spirit care a fost maculat de atingerea prea frecventă cu atâția din netrebnicii lumii. Totul e pierdut, totul se Întâmplă În ceasul al treisprezecelea: Prea târziu pentru a nu mai
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]