121,510 matches
-
fost maculat de atingerea prea frecventă cu atâția din netrebnicii lumii. Totul e pierdut, totul se Întâmplă În ceasul al treisprezecelea: Prea târziu pentru a nu mai Întâlni lume, scriitori, evrei, semi-evrei, liberali, moderați - prea târziu pentru a nu mai trăi la Paris - ci la marginea unei păduri. A nu mai fi niciodată singur și a trăi clipă de clipă alături de o femeie și copiii ei. Prea târziu pentru mai târziu. Prea târziu pentru a fi poet. Fascinația morții nu e
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Întâmplă În ceasul al treisprezecelea: Prea târziu pentru a nu mai Întâlni lume, scriitori, evrei, semi-evrei, liberali, moderați - prea târziu pentru a nu mai trăi la Paris - ci la marginea unei păduri. A nu mai fi niciodată singur și a trăi clipă de clipă alături de o femeie și copiii ei. Prea târziu pentru mai târziu. Prea târziu pentru a fi poet. Fascinația morții nu e decât prelungirea normală a setului de experiențe a-normale prin care trece și pe care le
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
un univers decăzut, prăbușit Într-un dezmăț axiologic ce nu poate, În cele din urmă, să nu fie pedepsit. Notațiile vor fi, din acest motiv, scrise la timpul trecut, anunțând despărțirea iremediabilă de o lume care s-a autodistrus: Am trăit Într-o lume infamă a normaliștilor și a masonilor, a bancherilor și a politicienilor, a ziariștilor și a cabotinilor, a pederaștilor și a drogaților, a savanților fără busolă și a artiștilor doar senzaționali, a evreilor, a militarilor și a prelaților
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
de singurătate, de femei și de zei. Prea multă pudoare, discreție, dispreț, lene: și apoi, nu presimt decât amărăciune pentru bieții noștri francezi. Iată de ce aș fi suferit să mor, dacă n-aș fi avut vreo altă preocupare, decât să trăiesc În mijlocul unui popor care nu iubește și nu Înțelege nimic din ceea ce iubesc eu: forța, orgoliul, credința, virtutea, ordinul și supunerea. De la Înălțimea unor asemenea concepte radicale, nici măcar propria lui sinucidere nu mai are cine știe ce importanță. Știe că nu e
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
are cine știe ce importanță. Știe că nu e o persoană agreată, că nu poate stârni admirația contemporanilor, Însă nimic nu-l oprește din solitarul său marș spre moarte. Gustul Înfrângerii e ceva cu care s-a născut, iar epoca În care trăiește e una În care tragedia s-a substituit firescului. Nu are decât o singură nelămurire: asupra momentului În care se va sinucide. Îi e oroare de exil (și va refuza, În câteva rânduri, sfaturile prietenilor de a fugi În Spania
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
În câteva rânduri, sfaturile prietenilor de a fugi În Spania sau de a-și găsi un adăpost În Elveția). Nu suportă ambiguitatea și tot ce-și dorește e o moarte demnă, așa cum un revoluționar și un reacționar ca el merită. „Trăim”, scrie el cu o resemnare plină de patetism, trăim În epoca primului secol dinainte, și a primului secol de după Hristos, epocă a exilurilor, a proscrierilor, a sinuciderilor. Epocă dificilă pentru că nu mai e loc, literalmente, unde cei Învinși să pună
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Spania sau de a-și găsi un adăpost În Elveția). Nu suportă ambiguitatea și tot ce-și dorește e o moarte demnă, așa cum un revoluționar și un reacționar ca el merită. „Trăim”, scrie el cu o resemnare plină de patetism, trăim În epoca primului secol dinainte, și a primului secol de după Hristos, epocă a exilurilor, a proscrierilor, a sinuciderilor. Epocă dificilă pentru că nu mai e loc, literalmente, unde cei Învinși să pună piciorul. Învins, definitiv Învins, el nu dorește decât să
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
ceea ce e mai bine decât a-l urî. Această umanitate nu mai e la Înălțimea neantului. Căzut dincolo de orice limită a rezonabilului, el mai face mărturisirea Înfricoșătoare că numai frumusețea morții Îl poate răscumpăra pentru urâțenia felului În care a trăit. Urâțenie provenită și dintr-o rea cunoaștere a spiritului germanic. Nu vorbește nici limba germană, iar elecțiunile afective ale spiritului său l-ar fi Îndreptat mai degrabă spre englezi și spre americani, decât spre acești barbari nordici. Dar aici e
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
facă ceea ce-și propusese demult. Evenimentele - prăbușirea vizibilă a Germaniei, revenirea În prim-plan a vechilor dușmani: evreii, comuniștii, homosexualii, profitorii inacțiunii, noncombatanții de profesie - se pretează (cuvântul Îi aparține) la astfel de triste profeții. Pentru că, nu-i așa, trăim Într-o lume În care „evenimentul depinde de profet”... Anul 1942, an al tuturor deziluziilor, al disperării și al spaimei, se Încheie cu un lamento În care e Închisă Întreaga tragedie a unui scriitor care n-a putut să fie
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
deziluziilor, al disperării și al spaimei, se Încheie cu un lamento În care e Închisă Întreaga tragedie a unui scriitor care n-a putut să fie Nietzsche. Drieu la Rochelle nu are nici dimensiunea intelectuală și nici norocul de a trăi, ca ilustrul său antemergător german, Într-o lume Încă tolerantă. El trăiește la o răspântie a istoriei În care opțiunile sunt primejdioase. Admirația pentru Hitler este, la el, oricând interșanjabilă cu admirația pentru Stalin. Pentru simplul motiv că totul e
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
care e Închisă Întreaga tragedie a unui scriitor care n-a putut să fie Nietzsche. Drieu la Rochelle nu are nici dimensiunea intelectuală și nici norocul de a trăi, ca ilustrul său antemergător german, Într-o lume Încă tolerantă. El trăiește la o răspântie a istoriei În care opțiunile sunt primejdioase. Admirația pentru Hitler este, la el, oricând interșanjabilă cu admirația pentru Stalin. Pentru simplul motiv că totul e pierdut și că, În afara morții, nu mai are de sperat nimic: O
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
e, În Jurnalul lui Drieu la Rochelle, o soluție la Îndemână. Un „panaceu” - o posibilitate de vindecare de prea multele iritări ale vieții sale. Repertoriul dubiilor acestui torturat metafizic e pe cât de simplu, pe atât de insistent: De ce să mai trăiesc? Am cincizeci de ani, apar infirmitățile, fără a mai pune la socoteală leziunile grave ale ficatului, poate și ale rinichilor - și ale inimii. Dragostea nu mă mai interesează deloc, simțurile-mi sunt ca și moarte. Sigur, talentul meu e capabil
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
de a se sinucide. Uneori - foarte rar, e drept - Drieu are și Îndoieli. Dar dacă, În ultima clipă, prin cine știe ce mecanisme obscure, va prefera morții supliciul și dispariției rușinea prizonieratului? Dar dacă uluitoarele răsturnări de după război Îl vor obliga să trăiască Într-un sistem politic și Într-o atitudine politică total străină convingerilor sale? În orice caz, Într-o ultimă străfulgerare a intuiției, știe că va fi omorât de către comuniști. Oricum, „mai bine Împușcat de ei decât de imbecilii de gaulliști
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
confuzul sentiment, de a „cunoaște moartea prin viață”. În visele sale, el se proiectează drept omul unei singure dorințe, al unei singure ocupații, al unei singure pasiuni și aproape al unei singure cărți. Monoman conștient de tragedia pe care o trăiește, Drieu Își refuză experiența ultimă care, pentru el, ar fi Închisoarea. Oricum, nu mai are nici o ieșire, armistițiul sau Înfrângerea Germaniei fiind În egală măsură de catastrofale. Prins ca Într-o capcană, e, tehnic vorbind, doublement foutu! Moartea e, o dată
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
miraculos, Sylvia Plath pare mai degrabă destinată unei cariere filozofice decât uneia literare. Analizează până la obsesie cele mai mici detalii ale banalei vieți de adolescentă și, fără nici un fel de ironie, Încearcă să ridice la rangul de concept tot ceea ce trăiește. Nu are lipsa de măsură de a-și imagina că viața ei posedă irepetabilitatea marilor destine, Însă un demon ascuns o Îndeamnă să nu treacă sub tăcere nici una din secvențele care o particularizează aproape dureros. Sylvia Plath scrie sub presiunea
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
O povestire, un tablou pot să reînnoiască puțin acea senzație, dar nu destul, nu destul. Nimic nu e real, În afara prezentului, iar eu deja Încep să simt greutatea secolelor sufocându-mă. În urmă cu un veac o fetiță oarecare a trăit ca mine. Apoi a murit. Eu trăiesc, dar știu că am să dispar și eu. (...) Dar eu nu vreau să mor. Moartea e prezentă În Jurnalele Sylviei Plath - dar nu prezentă În exces. Ea pătrunde În pagină mai ales prin
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
puțin acea senzație, dar nu destul, nu destul. Nimic nu e real, În afara prezentului, iar eu deja Încep să simt greutatea secolelor sufocându-mă. În urmă cu un veac o fetiță oarecare a trăit ca mine. Apoi a murit. Eu trăiesc, dar știu că am să dispar și eu. (...) Dar eu nu vreau să mor. Moartea e prezentă În Jurnalele Sylviei Plath - dar nu prezentă În exces. Ea pătrunde În pagină mai ales prin aproximațiile ei - transformând textul Într-o vastă
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
dar cucerite doar spre a mai crea un handicap. Limitată prin datele biologice, Sylvia Plath suferă cumplit că Într-o lume din care convențiile Încă n-au dispărut (suntem În anii ’50) trebuie să poarte povara, umilitorul neajuns al feminității. Trăind Înaintea vremii sale, s-ar vrea o ființă emancipată, o egalitaristă, o feministă avant-la-lettre, În fine, omul descătușat de puritanismul găunos al unor vremi care Încă n-au intrat În modernitate: S-a injectat În mine prea multă conștiință pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
nu va apuca să devină manie - stă, probabil, la baza multora dintre aparent inexplicabilele ei căderi psihice: „Sunt geloasă pe cei care gândesc mai adânc, pe cei care scriu mai bine, desenează mai bine, arată mai bine, iubesc mai bine, trăiesc mai bine”. Negarea evidențelor merge atât de departe, Încât se Îndoiește până și de capacitatea ei de a percepe vizual realitatea. Sarcastică, se complace În jocuri absurde, doar pentru a mai descoperi o nuanță a disprețului În complicatul joc al
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
se fi Întâmplat ca tu să-mi scrii că nu vrei să mă vezi la Paris și că nu vrei să vii cu mine În Italia. Când m-am Întors la Londra, n-a mai fost altă cale, iar acum trăiesc Într-un fel de iad nesfârșit și numai Dumnezeu știe ce fel de ceremonii ale vieții și dragostei ar mai putea Îmblânzi dezastrul produs. Am avut multă grijă, dar n-a fost destul, ca să nu fiu complet distrusă. Spuneai că
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
unui tunel al sinuciderii, În care Sylvia se afla, de fapt, de multă vreme. Tăcută, În sfârșit tăcută, ea aștepta s-o ajungă, la celălalt capăt, ecoul violentei pofte de a nega mediocritatea și lipsa de sens a unei existențe trăită sub sufocantul clopot de sticlă al prea timpuriei ratări. Al treilea certc "Al treilea cer" Sinonimii Intim, intimitate, intimism: cuvinte misterioase, trăind În amăgirea, În aproximația și În iluzia propriei lor adâncimi. A proteja, a ascunde, a tăinui, a camufla
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
ajungă, la celălalt capăt, ecoul violentei pofte de a nega mediocritatea și lipsa de sens a unei existențe trăită sub sufocantul clopot de sticlă al prea timpuriei ratări. Al treilea certc "Al treilea cer" Sinonimii Intim, intimitate, intimism: cuvinte misterioase, trăind În amăgirea, În aproximația și În iluzia propriei lor adâncimi. A proteja, a ascunde, a tăinui, a camufla. Sinonime ale unei aceleiași imprecizii semantice. A nu depăși superficiul Întâmplărilor, a nu fora În adâncimea lor. A nu agresa intimitatea. A
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
demers În care interpretul (cititorul, privitorul, naratorul) deține rolul principal. Ca și eul rimbaldian, intimul este Întotdeauna un altul sau, În orice caz, În altă parte! În opinia unei bune părți a cercetătorilor, intimitatea este un punct de răscruce: ea trăiește ca pură proiecție a gândului, dar și a faptului lingvistic. Artistul „navighează” - În ciuda propriei voințe - spre un spațiu al intimității, În care Își descoperă inconștient adevărata identitate. Din instanță narativă, el se metamorfozează În subiect al narațiunii, ocupând avanscena unui
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
proiecție a gândului, dar și a faptului lingvistic. Artistul „navighează” - În ciuda propriei voințe - spre un spațiu al intimității, În care Își descoperă inconștient adevărata identitate. Din instanță narativă, el se metamorfozează În subiect al narațiunii, ocupând avanscena unui spațiu care trăiește din jocul adâncimilor și al faliilor fragmentelor confesive. Simultan, spațiul intimității mentale a scriitorului Începe să ia conturul intimității produse de aventurile personajului narat - adică al unei ficțiuni Înzestrate cu toate atributele eroului literar. „Intimitatea subiectului”4 Își dezvoltă propriile
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
a inspirației și a memoriei scriitorului. Între alte mobiluri, jurnalul intim Îl are și pe acela de „a desena adâncimea confuză a unui eu pe care nu-l poți defini”7. Autorul de jurnale intime nu suportă confuzia În care trăiește și absența reperelor ferme. El vrea să pună ordine În vagul senzațiilor pe care și le reprezintă doar cu aproximație, iar experiența aceasta - o experiență limită, În multe aspecte ale ei - e o căutare disperată a certitudinilor. Inutila dublare a
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]