13,026 matches
-
și infirmată prin descoperirea Noilor Indii de către Cristofor Columb. Secolele al XVI-lea și al XVII-lea scot umanitatea din somnul în care o cufundase Evul Mediu, iar Renașterea oferă o nouă perspectivă asupra vieții. Sub patronajul claselor nobiliare, artele, filozofia, științele reînfloresc pregătind drumul revoluției industriale din secolele al XVIII-lea, al XIX-lea și al XX lea. Conceptul unei Europe unite, fără granițe sau diferențe socio-culturale și religioase, este relativ nou, luând naștere la Roma în 1957. Însă în
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
societății moderne atât din punct de vedere științific, religios cât și politicoeconomic. Galileo Galilei pune bazele modelului heliocentric, Robert Hook descoperă celulele cu ajutorul microscopului, Ole Rømer măsoară pentru prima dată viteza luminii. Rene Descartes a făcut primii pași pe drumul filozofiei moderne, susținând că adevărul poate fi revelat prin observație atentă și prin analiză, remarcând că teza sa nu contravine principiilor religioase și morale. Thomas Hobbes și John Locke, bazându-se pe principiile enunțate de Descartes, au formulat primele teorii politice
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
în marmură neagră o explicație privind fabula pe care o simbolizează. Dintre toate crângurile din parcul de la Versailles, Labirintul este cel mai recomandat, atât din cauza noutății proiectului cât și a numărului și diversității fântânilor, care, cu ingeniozitate și naivitate, exprimă filozofia înțeleptului Esop. Animale de bronz colorat sunt modelate într un mod în care par în acțiune. Iar șiroaiele de apă care le iese din gură par că poartă în ele cuvintele fabulei pe care o reprezintă. Este un număr mare
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
Poftiți la serbare! Dramatizări. Iași: Editura Pim. În seria ȘTIINȚELE LIMBAJULUI au apărut: (selectiv) * Analiza textelor de comunicare, Dominique Maingueneau * Argumentarea publicitară, Jean-Michel Adam, Marc Bonhomme * Condensarea lexico-semantică, Emil Suciu * Discursul literar, Dominique Maingueneau * Discursul repetat, Cristinel Munteanu * Elemente de filozofia limbii, Ioan Oprea * Inițiere în semiotica generală, Jean-Marie Klinkenberg * Limba română. Repere teoretice și aplicații, Angelica Hobjilă * Lingvistica textuală, Jean-Michel Adam * Lingvistică generală, semiotică, mentalități, Mariana Neț * Lingvistica pentru textul literar, Dominique Maingueneau * Periferia textului, Philippe Lane * Pragmatica discursului, Jacques
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
tovarășul Steinberg, iar la secția culturală Iancu Emil ca șef, redactori Aurel Stanciu, poetul redacți ei, și Ion N. Oprea, angajat în luna noiembrie 1954, după lăsarea la vatră. Dădeau culoare și prospețime ziarului nu numai absolvenții de la ziaristică și filozofie sosiți în redacție - Gh. Ghindă, C. Stoicescu ori Ion Codreanu dar și studenții care veneau în practică: Octavia Gheorghișor, Viorica Porumb, Natalia Dănăilă, Maria Călmățuianu, tinerii reporteri Ionel Nistor și Aurelian Axinte - sosiți de la ziarul Calea nouă - Focșani, dar mai
Mari personalităţi ale culturii române într-o istorie a presei bârlădene 1870 – 2008 by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Science/1655_a_3098]
-
Popescu, dar anunța că „începând de astăzi va trece sub conducerea unui comitet", lucru notat pe frontispiciu dar și într-o notă care se intitula: „Spre știință", având de prim redactor pe simpaticul Valerian V. Ionescu, licențiat în drept și filozofie, care va fi și girant responsabil al ziarului." Legat de orașul Bârlad unde a apărut, la început conservator, la tipografia „Comercială" în 1903, cu numerele 14 din 15 iunie 20 iulie, vezi și volumul „Tipografiile..." de Gr. Crețu și I.
Mari personalităţi ale culturii române într-o istorie a presei bârlădene 1870 – 2008 by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Science/1655_a_3098]
-
zis Situația elevilor) Liceului „Codreanu" din Bârlad pe 1898-1899, cu discursul la împărțirea premiilor al directorului V. Simionov și răspunsul prefectului T.G.Emandi; idem pe 1900 1901; 1901-1902; 1902-1903; 1903-1904. Gr. Crețu, în lucrarea sa „Tipografiile..." precizează că profesorul de filozofie și de elenă V. Simonov era original din Iași și publicase articole de specialitate și în revista „G.Lazăr" dar și în ziarele „Steaua" și „Vocea Tutovei" de la Bârlad și ținea și conferințe la Ateneul local „Tutova" 4 iulie 1891
Mari personalităţi ale culturii române într-o istorie a presei bârlădene 1870 – 2008 by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Science/1655_a_3098]
-
Maria Artenie (institutoare Bârlad, traducea din Horace), Const. Cantili, Clement Bacău (medicinist evreu), Hildebrand Frolla, Al. Gherghel, Isis -München (Isidor Budu), N. L(upu), K(ostache, Bârlad, folclor), Ofelia (pseudonim), G.G. Orleanu, Cincinat Pavelescu, I. Petrovici (în 1909 profesor de filozofie la Universitatea din Iași), I. Pollio (consul francez, Galați), Rândunel Tekir-Ghiol (pseudonim) I Stătescu Naia, G. Tutoveanu (alias Ionescu Bârlad, a publicat un volum de poezii „Albastru", București, 1902, conf. Paloda XXI 225), Hélène Văcarescu, A.Zamfirescu, At. Mândru (alias
Mari personalităţi ale culturii române într-o istorie a presei bârlădene 1870 – 2008 by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Science/1655_a_3098]
-
XIX. Peste ortodoxie se suprapune în acest caz amprenta otomană. Valorile pe care le calificăm drept europene nu sunt produse "pure". Ele au fost adesea generate plecând de la contribuții venite din exterior. Influența arabă este, poate, cea mai importantă (în filozofie, matematică, medicină, arhitectură), dar au mai fost și altele, printre care și Statele Unite, încă din momentul creării lor. Ne mulțumim să semnalăm faptul; dacă am dezvolta, am ajunge prea departe. Valorile europene Moștenirea greco-romană Datorăm grecilor atitudinea noastră față de lume
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
toate judecățile de valoare sunt legitime? Putem spune orice, oricui? Unii se revoltă împotriva cenzurii pornografiei. Alții revendică dreptul de a blasfemia. Câteva sute de artiști, marea majoritate francezi, au semnat un manifest în care proclamă că "nicio religie, nicio filozofie, niciun concept filosofic, nicio rațiune de stat nu justifică nici cea mai mică lezare a libertății de expresie". Contrar acestor declarații de principiu, descoperim că până și societățile cele mai permisive stabilesc reguli pentru guvernarea libertăților și pentru a se
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
Dilthey, care vede în psihologie o știință fundamentală ce sistematizează toate cunoștințele despre spirit, afirmă că psihologia are două surse fundamentale. Pe de o parte științele naturii reprezentate prin biologie (neuropsihologie), iar pe de altă parte științele umane, reprezentate prin filozofie (psihoantropologia). Acest aspect, adus în discuție de W. Dilthey în secolul al XIX-lea pentru psihologie, este reluat în secolul XX pentru psihiatrie, căreia i se subliniază dubla apartenență la științele biologice, ca specialitate medicală, și la științele umane, ca
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
va deosebi fundamental de psihologie și de psihiatrie. Ea se va separa fără însă a se rupe așa cum de altfel am arătat mai sus. În psihopatologie observația obiectului este înlocuită cu reflecția filozofică (W. Dilthey, K. Jaspers). Pentru W. Dilthey „filozofia trebuie, în primul rând, să ne învețe să surprindem, printr-o experiență pură, realitatea și realul, și să le analizăm rămânând între limitele pe care ni le oferă critica cunoașterii”. În cadrul acestei atitudini metodologice, W. Dilthey distinge două direcții de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
se poată realiza cadrul unei „antropologii a nebuniei” considerată nu numai ca o boală psihică, ci și ca o stare ontologică particulară a persoanei umane. Tratatul de psihopatologie se adresează studenților de la facultățile de științe umane (psihologie, psihopedagogie, pedagogie, sociologie, filozofie, științe juridice), dar, în egală măsură, și celor de la facultatea de medicină. El reprezintă sursa unor informații sistematizate, dar, concomitent, oferă și motive de reflecție sau discuții pentru specialiști, precum și pentru orice om de cultură, interesați de aspectele anormalității psihice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ca fundamentul unui demers antropologic medico-psihologic având ca obiect de studiu „sănătatea, suferința și boala” în sfera vieții sufletești. Tulburările psihice sunt considerate ca „experiențe sufletești morbide”, cărora se încearcă a li se da o interpretare apelându-se la metodele filozofiei. În sensul acesta, psihopatologia își precizează cadrul epistemologic prin atitudinea sa metodologică față de obiectul de studiu. Aspectul practic care se desprinde de aici este noua dimensiune și semnificație a relației „medic-bolnav”, precum și interpretarea suferinței psihice ca formă particulară de manifestare
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de Psihologie va aduce importante contribuții la precizarea și dezvoltarea sistematică a acestui domeniu prin studiile lui W. Wundt și E. Cassirer. G. Gusdorf specifică, atunci când vorbește de istoria psihologiei, că au existat în paralel preocupări de psihologie în sfera filozofiei, moralei, religiei, culturii, menționând în sensul acesta pe Tacit și Plutarh, Platon și Aristotel, Cicero, Seneca, Epictet și Marc Aureliu, Theophrast, Montaigne și La Bruyère, Rousseaux și Wieland, Pascal, Déscartes etc. Nu poate fi înțeleasă apariția și evoluția psihiatriei clinice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
cunoștințele oferite de condițiile lor naturale, trebuie surprinse și „faptele de cultură care li se adaugă” (J. Starobinski). Boala mintală nu va rămâne o temă pură și exclusiv medicală. Ea va constitui un subiect de reflecție continuă pentru morală și filozofie, inseparabilă de sfera culturii. Boala mintală, pentru G. Gusford, este percepută sau trăită, ca o stare de alienație, ca o distanțare în raport cu norma socială, ea fiind mai mult o „patologie de cultură” decât o „patologie naturală”. Acceptarea ideii de boală
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
devine posibilă decât din momentul în care ea se constituie ca o inteligență capabilă de a înțelege și de a identifica” (G. Gusdorf). Înaintea acestui moment nebunia implica o contradicție, prin inegalitatea lingvistică și rațională pe care o opunea moralei, filozofiei, sociologiei și teologiei. Nebunia avea semnificația unei pervertiri prin păcat a spiritului fiind obiectul unor terapeutici specializate de exorcism. Psihiatria va restabili comunicarea cu bolnavul mintal, iar psihoterapia va inaugura perspectiva unei restaurări a psihicului prin mecanisme și forțe sufletești
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
explice anormalitatea și să ofere soluții terapeutice în aceste situații. Psihopatologia se constituie abia acum ca disciplină de sine stătătoare, la confluența întâlnirilor interdisciplinare ale „umanului”. Ea va prelua obiectul de la psihiatrie, modelul de gândire și metodele de la psihologie și filozofie, iar atitudinea față de obiectul cunoașterii de la psihanaliză. Odată constituită, psihopatologia își va organiza „direcțiile de cunoaștere” în următoarele sectoare: a) Psihopatologia generală: studiază normalitatea și anormalitatea psihică, doctrina bolii mintale, conceptele și limbajul său științific, discursul epistemic etc. b) Psihopatologia
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ea având caracterul unei hermeneutici a descifrării semnificației faptului psihiatric și implicit a naturii diferite a persoanei bolnavului psihic. Având în vedere cele de mai sus, se poate afirma faptul că psihopatologia are o poziție intermediară între psihiatrie, psihologie și filozofie. Filozofia caută semnificația nebuniei în sfera umanului, pe când psihopatologia, răsturnând problema, caută ca să aducă o semnificație nouă a umanului, justificând în felul acesta realitatea nebuniei. Plecând de la întrebarea dacă „trebuie să situăm nebunia în sfera umanului, sau umanul în sfera
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
având caracterul unei hermeneutici a descifrării semnificației faptului psihiatric și implicit a naturii diferite a persoanei bolnavului psihic. Având în vedere cele de mai sus, se poate afirma faptul că psihopatologia are o poziție intermediară între psihiatrie, psihologie și filozofie. Filozofia caută semnificația nebuniei în sfera umanului, pe când psihopatologia, răsturnând problema, caută ca să aducă o semnificație nouă a umanului, justificând în felul acesta realitatea nebuniei. Plecând de la întrebarea dacă „trebuie să situăm nebunia în sfera umanului, sau umanul în sfera nebuniei
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
perspectiva psihiatriei clinice și o alta din perspectiva științelor umane. Le vom urmări succesiv. Psihopatologia este o interogare asupra fenomenului psihic morbid, sau a psihismului patologic. „Morbidul psihic” și-l dispută atât curiozitatea filozofică, dar și dorința de cunoaștere medico-psihiatrică. Filozofia integrează „existența patologică” în concepția antropologică, pe când psihiatria include „nebunia” în sfera medicinei etichetând-o ca boală. Se pune deci în mod legitim întrebarea: pe ce teren se vor întâlni gândirea și acțiunea referitoare la fenomenul psihic morbid? Răspunsul este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
spre deosebire de aceasta din urmă, ea, fiind complet lipsită de orice intenții terapeutice reparatorii, urmărește înțelegerea și explicarea printr-o analiză reflexivă a fenomenului psihic morbid, fără să îl considere ca pe o „specie clinică”. Psihopatologia este orientată mai mult către filozofie întrucât ea „interoghează” și „ascultă” obiectul studiului său, motiv pentru care răspunde la două aspecte principale: a) răspunde filozofiei la unele dintre întrebările acesteia referitoare la natura umană; b) oferă psihiatriei un corp doctrinar și teoretic care-i permite o
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
analiză reflexivă a fenomenului psihic morbid, fără să îl considere ca pe o „specie clinică”. Psihopatologia este orientată mai mult către filozofie întrucât ea „interoghează” și „ascultă” obiectul studiului său, motiv pentru care răspunde la două aspecte principale: a) răspunde filozofiei la unele dintre întrebările acesteia referitoare la natura umană; b) oferă psihiatriei un corp doctrinar și teoretic care-i permite o mai bună înțelegere a semnificației „bolilor mintale”, în scopul organizării conduitelor diagnostice și terapeutice. Psihopatologia reprezintă o teorie a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihopatologic. Orice modificare psihopatologică reprezintă o trăire a unui individ, unică în perspectiva istoriei sale psiho-biografice, izolată de societate, autonomă în originalitatea sa, solitară ca suferință morală (M. Thuilleaux). În felul acesta faptul psihopatologic devine inseparabil de teoria personalității. În raport cu filozofia, psihopatologia are ca obiect studiul faptelor net determinate, izolate în câmpul cunoașterii de percepția științifică a cercetătorului. Spre deosebire însă de aceasta, psihiatria se înfățișează ca ramură strict medicală, înclinând către științele biologice. Spre deosebire de psihopatologie, psihiatria se caracterizează prin următoarele
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
se caracterizează prin următoarele: a) are ca obiect studiul bolilor mintale; b) scopul urmărit este tratamentul, profilaxia și recuperarea complexă a bolnavilor psihici; c) metoda utilizată este cea clinică, de observație și anamneză medicală a bolnavilor psihici. Psihopatologia, situată între filozofie și psihiatrie, are o identitate proprie caracterizată prin următoarele aspecte: a) obiectul său îl reprezintă fenomenul psihic morbid; b) scopul urmărit este de cunoaștere a persoanei alienată psihic; c) utilizarea unei metodologii preluată din filozofie. Față de acestea se pune problema
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]